บทที่ 1029 นี่มันต่างอะไรจากการปล้น
แกว่งชิงช้าเสร็จแล้ว เยี่ยหวันหวั่นก็ไม่ว่าง พาถังถังกับต้าไป๋ไปเก็บเห็ด เด็ดผลไม้ เก็บไข่นกอย่างทั่วทุกแห่งหน
ซือเยี่ยหานกลัวเธอจะก่อเรื่องอีกจึงคอยอยู่เป็นเพื่อนตลอด
เมื่อกลับมาตอนเย็น สามคนกับอีกหนึ่งเสือขาวก็เปรอะเปื้อนเศษไม้ใบหญ้าไปทั้งตัว
เยี่ยหวันหวั่นให้ซือเยี่ยหานพาถังถังไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน จากนั้นตัวเองก็หยิบมือถือมาถ่ายรูปผลเก็บเกี่ยวของวันนี้
กำลังถ่ายรูปอย่างมีความสุข บนมือถือก็มีข่าวเด้งขึ้นมาเป็นพรวน
“รายการฝ่าด่านกลางแจ้งใหญ่ต่างๆ ปรากฏจอมยุทธ์? บ้าอะไรเนี่ย?”
เอ๊ะ จอมยุทธ์?
คงไม่ใช่…
เยี่ยหวันหวั่นกดเปิดดู เห็นแค่ว่าข่าวบันเทิงนั้นเขียนทำนองว่า ‘พุ่งๆๆ อย่างเริงร่า’ ‘มุ่งหน้าเร็วจี๋’ ‘ผู้กล้าตะลุยด่านใหญ่’ รายการเรียลลิตี้โชว์ฝ่าด่านกลางแจ้งทั่วโลกปรากฏสุดยอดผู้แข็งแกร่งเพิ่มอีกหนึ่งคน ทันทีที่ปรากฏตัวก็ทำลายสถิติที่รายการเคยมีมา ไม่มีใครก้าวข้ามได้
ความคิดเห็นด้านล่างข่าวล้วนเขียนว่า…
‘เชี่ย! เจ๋งเป็นบ้า! ‘มุ่งหน้าเร็วจี๋’ ของประเทศ M ใช้เวลาแค่สิบเอ็ดนาทีเนี่ยนะ ยังใช่คนอยู่ไหม’
‘เชี่ย! นี่ยังกับเหยียบนพื้นราบ วิ่งฉิวตรงไปเลยโอเคไหม นี่มันบดขยี้กันชัดๆ แล้วจะให้คนอื่นเล่นยังไง คนละมิติกันแล้ว!’
‘ที่น่าสงสัยสุดๆ คือเป็นทหารหน่วยรบพิเศษปลดประจำการคนไหน! ไม่งั้นไม่มีทางเก่งขนาดนี้หรอก!’
‘ความเห็นบนนายล้อเล่นรึไง ทหารหน่วยพิเศษเป็นใคร จะมาเข้าร่วมรายการท้าทายกลางแจ้งหน่อมแน้มอย่างนี้เนี่ยนะ?’
…
เยี่ยหวันหวั่นอ่านจนหน้าขึ้นเส้นดำ เนี่ยอู๋หมิงหมอนี่ ควรพอได้แล้วจริงๆ นี่มันต่างอะไรจากการปล้นกัน
ปวดใจแทนทีมรายการซะไม่มี…
เวลานี้ กริ่งประตูดังขึ้นมา เหล่าเจียงไปเปิดประตู
ผ่านไปชั่วครู่เหล่าเจียงก็เดินมาถาม “เจ้านาย คุณซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเหรอ”
“อ๋า เครื่องใช้ไฟฟ้าอะไร ฉันไม่ได้ซื้อนะ!” เยี่ยหวันหวั่นไม่เข้าใจ
เหล่าเจียงผุดสีหน้าสงสัย “งั้นคุณซือเป็นคนซื้อเหรอ ด้านนอกมีคนมาส่งตู้เย็น ทีวีกับแอร์…”
“หา คุณเก้าไม่น่าซื้อมั้ง เขาไม่มีเหตุผลจะซื้อของพวกนี้ทำไม” เยี่ยหวันหวั่นเดินไปที่ทางเข้าอย่างสงสัย แล้วก็เห็นพนักงานย้ายเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านหลายเครื่องมาตั้งที่หน้าประตูจริงๆ
“บ้านเราไม่ได้ซื้อของพวกนี้นะ คุณส่งผิดหรือเปล่า” เยี่ยหวันหวั่นถามพนักงานส่งของ
พนักงานส่งของหยิบใบเสร็จออกมาดู “ไม่ใช่คุณเหรอครับ ลูกค้าแซ่เนี่ยคนหนึ่งให้ส่งมาที่นี่…”
“แซ่เนี่ย?”
เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้วน้อยๆ คงไม่ใช่เนี่ยอู๋หมิงหรอกนะ?
แต่ เจ้าหมอนี่จะส่งของพวกนี้มาทำไม
ขณะที่กำลังสงสัย วีแชทมือถือเธอก็ดังขึ้นมา
[เนี่ยจอมกาก: น้องสาวๆ! ได้ตู้เย็น ทีวี แอร์หรือยัง]
เป็นเจ้าหมอนี่จริงๆ ด้วย…
เยี่ยหวันหวั่นตอบกลับไป
[เยี่ยโหย่วหมิง: คุณส่งของพวกนี้มา? ส่งมาทำไม?]
[เนี่ยจอมกาก: พวกนี้เป็นของรางวัลที่ฉันชนะได้กลับมา! (ภาพภูมิใจ)]
เยี่ยหวันหวั่นมองภาพแสดงความภูมิใจเหลือแสนที่เนี่ยอู๋หมิงส่งมาก็หมดคำพูดแล้ว
เธอนึกออกแล้ว ของราวัลของรายการพวกนั้นไม่เพียงมีแค่เงินสด แต่ยังมีสิ่งของเครื่องใช้ไฟฟ้าที่สปอนเซอร์สนับสนุนอีกมากมายด้วย
“คุณหนู ของพวกนั้น?” พนักงานส่งของที่หน้าประตูเอ่ยถาม
“โอ้ ของพวกนั้นส่งมาให้ฉันถูกแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นพูดจบก็หยิบใบรับของมาเซ็น จากนั้นก็ให้พวกเหล่าเจียงย้ายของเข้าข้างใน
เยี่ยหวันหวั่นมองของรางวัลพวกนั้น ส่ายหัวอย่างขบขัน ตอบกลับไปหนึ่งประโยค
[เยี่ยโหย่วหมิง: ขอบคุณพี่ชาย]
[เนี่ยจอมกาก: ไม่ต้องเกรงใจๆ เป็นครอบครัวเดียวกันนี่นา!]
เยี่ยหวันหวั่นหลุดหัวเราะ หมอนี่ก็เข้าถึงบทบาทดีนะเนี่ย!
[เยี่ยโหย่วหมิง: วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์เลยพาถังถังเที่ยวทั้งวัน ถังถังดีใจมาก]
เยี่ยหวันหวั่นพิมพ์ข้อความหนึ่งแถว จากนั้นก็ส่งรูปที่ถ่ายวันนี้ทั้งหมดไปอย่างแสนใจกว้าง
———————————————————————————-
บทที่ 1030 เทวดาน้อยถังถัง
นอกจากภาพถ่ายแล้วยังมีวิดีโอที่เธอกับถังถังแกว่งชิงช้าด้วยกัน
เนี่ยอู๋หมิงได้รับความโปรดปรานโดยไม่คาดฝันแท้ๆ ไม่เพียงส่งรูปมากขนาดนี้ในครั้งเดียว แต่ยังถึงกับส่งวิดีโอมาอีกต่างหาก!
เนี่ยอู๋หมิงเปิดวิดีโอที่เยี่ยหวันหวั่นส่งมาท้ายสุดนั้นอย่างดีใจ
จากนั้น…
เขาก็เห็นชิงช้าใหญ่ยักษ์ที่ติดตั้งอยู่บนยอดต้นไม้
ในวิดีโอ เยี่ยหวันหวั่นพาถังถังนั่งบนชิงช้าใหญ่ยักษ์นั้น ชิงช้าแกว่งไปมากลางอากาศ โยกไปโยกมา…
[เนี่ยจอมกาก: ไม่ต้องเกรงใจๆ เป็นครอบครัวเดียวกันนี่!]
[เยี่ยโหย่วหมิง: ไม่ได้โกหกคุณเห็นมั้ย ดูสิฉันเลี้ยงถังถังดีขนาดไหน!]
เนี่ยอู๋หมิงพูดไม่ออก
เขากลืนน้ำลาย ไม่รู้ควรตอบยังไงแม้แต่น้อย…
ก่อนหน้านี้ได้ยินเธอเล่าว่าแฟนเธอกลับมาแล้ว แถมยังสวมบท ‘พ่อ’ ได้อย่างราบรื่น
ด้วยนิสัยของซือเยี่ยหาน มองเธอเล่นจนเป็นแบบนี้ กลับไม่เคยถามเลยเหรอ
[เนี่ยจอมกาก: ฉันว่า…ผู้ชายน้องโหย่วหมิงไม่ดูแลน้องโหย่วหมิงใช่ไหม]
[เยี่ยโหย่วหมิง: ต้องดูแลแหงอยู่แล้ว! เขาบอกชิงช้าฉันไม่ดี จะช่วยฉันหาคนทำใหม่อีกอัน!]
[เนี่ยจอมกาก: …]
คิดเสียว่าเข้าไม่ได้ถามแล้วกัน…
เนี่ยอู๋หมิงกดเปิดรูปภาพอื่นๆ อีก ครอบครัวพ่อแม่ลูกรวมถึงเสือขาวหนึ่งตัวในรูปถ่ายกำลังเก็บเห็ด ปีนต้นไม้เด็ดผลไม้ป่า ลงแม่น้ำจับปลาทั่วภูเขา….
จอมมารน้อยรักสะอาดบ้านเขาม้วนแขนเสื้อและขากางเกงตามหลังอย่างเริงร่า ทั้งตัวเปื้อนเศษหญ้าใบไม้ มือเล็กเล่นจนดำปี๋
แล้วก็ยังมีเสือขาวตัวนั้นที่เห็นก่อนหน้านี้ บนหลังของมันสะพายตะกร้าสองใบ ในนั้นเต็มไปด้วยเห็ด ผลไม้ป่า กระทั่งว่ายังมีนกป่าขนหลากสีหนึ่งตัว
ในภาพทุกใบ ถังถังล้วนกำลังยิ้มอยู่…
แค่ฝากกับเยี่ยหวันหวั่นไม่กี่วันเท่านั้น เนี่ยอู๋หมิงก็ชักจะสงสัยว่าเปลี่ยนเด็กแล้ว นี่ยังใช่จอมมารน้อยบ้านเขาอยู่เหรอ
นี่มันยีนกลายพันธุ์ จากจอมมารน้อยกลายเป็นเทวดาน้อยแล้ว!
เยี่ยหวันหวั่นคิดเล็กน้อยแล้วจึงส่งข้อความไป
[เยี่ยโหย่วหมิง: จะว่าไปฉันสงสัยมาก ปกติถังถังอยู่บ้านทำอะไร เขาไม่มีวัยเด็กเลยเหรอ ฉันเห็นเขาไม่รู้จักของหลายอย่าง ก่อนหน้านี้ฉันพาเขาไปสวนสนุก เขาไม่รู้จักแม้แต่สายไหม!]
เนี่ยอู๋หมิงเห็นข้อความแฝงความตำหนินี้ของเยี่ยหวันหวั่น ก็รีบตอบ
[เนี่ยจอมกาก: นี่ฉันต้องอธิบายหน่อย ไม่ใช่ว่าพวกเราใจร้ายกับถังถัง แต่นิสัยเขาเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่ชอบของพวกนั้นที่เด็กๆ เขาเล่นกัน]
เยี่ยหวันหวั่นอ่านข้อความที่เนี่ยอู๋หมิงส่งมา ก็หมดคำพูดอยู่บ้าง
เกรงว่าเธอจะเจอถังถังตัวปลอมแล้ว! ถังถังชอบของพวกนั้นมากชัดๆ!
เฮ้อ เดาว่าเด็กน้อยรู้ว่าตัวเองไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น เขาไม่มีพ่อแม่
มิหนำซ้ำเขายังคิดว่าเป็นความผิดของตัวเอง พ่อกับแม่จึงไม่อยากได้เขา
สาเหตุที่เขาใช้เปลือกนอกเย็นชาห่อหุ้มตัวเอง ก็เพียงเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัยเท่านั้น
ช่วงเวลาที่ได้ติดต่อคบหากับถังถังเยี่ยหวันหวั่นก็ค้นพบ ว่าความจริงแล้วถังถังรู้สึกไม่ปลอดภัยมากจริงๆ เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมากว่าจะถูกทอดทิ้งอีก
หวังว่าเนี่ยอู๋หมิงจะพึ่งพาได้สักหน่อย หาพ่อแม่แท้ๆ ของเขาเจอเร็วๆ…
[เนี่ยจอมกาก: จริงสิ ฉันไปส่งรูปให้แม่ฉันดูก่อน แม่ฉันรบเร้าฉันส่งภาพทั้งวันทั้งคืน คุณค่าอย่างเดียวของลูกชายคนนี้ในสายตาแม่เหลือแค่ส่งภาพถังถังให้นี่แหละ…]
เห็นเนี่ยอู๋หมิงพูดซะโศกเศร้าขนาดนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็มุมปากกระตุกหนึ่งที
[เยี่ยโหย่วหมิง: ไปเถอะๆ ไว้หลังจากนี้ฉันจะพยายามส่งภาพความเคลื่อนไหวของถังถังไปให้หลายๆ ภาพแล้วกัน]
เด็กเล็กขนาดนี้อยู่คนเดียวกับคนแปลกหน้า ไม่วางใจก็ช่วยไม่ได้
[เนี่ยจอมกาก: น้องโหย่วหมิง! ต้องขอบคุณจริงๆ! ต่อให้ฉันเป็นคนเก็บขยะ ก็จะส่งอั่งเปาให้เธอ!]
เยี่ยหวันหวั่นหมดคำพูด
เลี่ยงๆ ดีกว่าเถอะ…
……………………