ตอนที่ 1749 คุกเข่า (5)
“อ๊า……อ๊า……”จูเก๋ออินนอนอยู่บนพื้น ทั่วร่างชุ่มโชกไปด้วยเลือด สีหน้าที่เคยเย่อหยิ่งจองหองก็เหลือเพียงความความหวาดกลัวและสิ้นหวัง
เยว่อี้ไม่รู้แล้วว่าเขาฟาดแส้อยู่นานเท่าไรเขาฟาดจนกระทั่งมือชาถึงได้หยุด เมื่อเห็นจูเก๋ออินนอนกองยับเยินอยู่บนพื้น ความรู้สึกที่เยว่อี้เก็บกดเอาไว้ในอกมานานก็ถูกปลดปล่อยเป็นอิสระ
จากนั้นเขาก็หันหลังทิ้งแส้ในมือลงอาศัยการพยุงของหมอกสีดำช่วยให้เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่งตรงหน้าจวินอู๋เสีย
“ขอบคุณคุณชายจวินที่ช่วยชีวิตข้าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตของข้า เยว่อี้ เป็นของท่าน” เยว่อี้ก้มหัวพูดอย่างจริงใจ จวินอู๋เสียไม่เพียงช่วยชีวิตเขา แต่ยังนำศักดิ์ศรีที่เสียไปเป็นเวลาหลายปีของเขากลับคืนมาด้วย
ในสิบสองวิหารคงมีคนไม่มากนักที่จะกล้าหาทางแก้แค้นจูเก๋ออิน แต่จวินอู๋เสียกลับเสนอโอกาสนั้นให้กับเขา และทำให้เขาเข้าใจว่าเขาไม่จำเป็นต้องยอมเป็นหนอนน่าสมเพชที่ต้องถูกกดขี่ตลอดไป
ร่างกายคนนั้นช่วยได้ง่ายกว่าแต่การช่วยจิตวิญญาณของคนนี่ซิไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะทำได้
จวินอู๋เสียไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากนักต่อการประกาศความภักดีของเยว่อี้นางลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ และมองดูร่างที่เต็มไปด้วยเลือดของจูเก๋ออิน จากนั้นก็พูดอย่างเฉยเมยว่า “ชีวิตเจ้าเป็นของเจ้า ข้าไม่ต้องการมัน”
นางช่วยเขาไม่ใช่เพราะต้องการคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์แต่เป็นเพราะความรักและความห่วงใยที่เขามีต่อน้องสาวของเขา
จวินอู๋เสียอาจไม่หวั่นไหวต่อหลายๆสิ่งแต่นางให้ความสำคัญกับสายสัมพันธ์ในครอบครัวอย่างมาก
เด็กหนุ่มที่ยอมรับความอัปยศอดสูและความทุกข์ทรมานมาเป็นเวลา10 ปีแทนน้องสาวของตน มีค่ามากพอที่นางจะยื่นมือเข้าช่วย
เยว่อี้คุกเข่าเงียบๆด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน
จวินอู๋เสียเดินช้าๆไปที่ข้างตัวของจูเก๋ออินและใช้ปลายเท้าดันคางเปื้อนเลือดของจูเก๋ออินเพื่อยกศีรษะของเขาขึ้น
ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผลลึกจนเห็นกระดูก เลือดเปรอะเปื้อนไปทั้งหน้า และไม่สามารถจำใบหน้าเดิมของเขาได้แล้ว
จูเก๋ออินตัวสั่นเขาอ้าปาก ริมฝีปากที่สั่นระริกบ่งบอกถึงความกลัวของเขาในตอนนี้ ดวงตาที่ชุ่มเลือดของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่มองจวินอู๋เสียด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าแสดงความเกลียดชังออกมาแม้แต่น้อย
มีแต่ความกลัวล้วนๆ
“กลัวหรือ?”จวินอู๋เสียถามอย่างนุ่มนวล
จูเก๋ออินพยายามพยักหน้าเลือดไหลออกมามากขึ้นตามการเคลื่อนไหวของศีรษะ และหยดลงไปรวมกับเลือดที่นองอยู่บนพื้น
“เช่นนั้นก็นำความกลัวนี้ลงนรกไปกับเจ้าเถอะ”เสียงเย็นชาของจวินอู๋เสียดังเข้าหูของจูเก๋ออิน ฟังราวกับเสียงระฆังแห่งความตาย!
ก่อนที่จูเก๋ออินจะทันได้ตอบสนองจวินอู๋เสียก็ออกแรงที่เท้าของนางซึ่งดันอยู่ใต้คางของจูเก๋ออิน!
เสียงดังกรอบดังสะท้อนอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดหัวโชกเลือดของจูเก๋ออินบิดเป็นมุมแปลกๆพับอยู่บนไหล่ของเขา
ความตายได้มาถึงตัวเขาอย่างเงียบเชียบ
จวินอู๋เสียมองร่างไร้ชีวิตของจูเก๋ออินจากนั้นก็หยิบขวดกระเบื้องสีขาวออกมาจากกระเป๋ามิติ นางเปิดฝาและเทของเหลวใสลงบนศพของจูเก๋ออิน
เสียงฉ่าเบาๆดังขึ้นของเหลวที่หยดลงบนศพของจูเก๋ออินซึมลงไปในเลือดเนื้อและละลายเนื้อหนังของจูเก๋ออินอย่างช้าๆ จนเหลือเพียงซากโครงกระดูกสีขาว
“ไปกันเถอะ”จวินอู๋เสียเหลือบมองร่างที่ยังคงสึกกร่อนอย่างต่อเนื่องเป็นครั้งสุดท้าย จากนั้นก็เบนสายตาไปนอกหน้าต่าง ขณะที่จวินอู๋เหยายกตัวเยว่อี้ออกจากห้องด้วยหมอกสีดำ ภายในห้องมีเพียงแมวดำตัวจิ๋วที่ถูกทิ้งไว้ในนั้น หลังจากพวกจวินอู๋เสียออกไปแล้ว มันก็ยกอุ้งเท้าขึ้นลงกลอนหน้าต่างจากด้านใน ก่อนจะเปลี่ยนร่างเป็นลูกบอลหมอกแทรกซึมออกมาทางช่องแคบๆระหว่างหน้าต่างที่ถูกล็อค
ตอนที่ 1750 ชู่วววว!! (1)
เช้าวันรุ่งขึ้นจวินอู๋เสียนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ไม่รู้จวินอู๋เหยาตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร เขานอนตะแคงอยู่ข้างๆจวินอู๋เสีย เอามือข้างหนึ่งหนุนหัว ปอยผมพาดผ่านใบหน้า เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย มองไปยังร่างของแมวดำที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มซึ่งพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เหมียว……”เจ้าแมวดำมองจวินอู๋เหยาด้วยดวงตาแป๋วแหววน่าสงสาร ในใจลึกๆหวาดกลัวว่าราชาปีศาจผู้นี้จะสังหารมันด้วยความไม่พอใจ จวินอู๋เสียได้ตัดสินใจเอามันมาวางคั่นกลางระหว่างคนทั้งสอง สร้าง “ระยะห่าง” ขึ้นมาสำหรับราชาปีศาจนั่น แต่……เจ้าแมวดำตัวน้อยรู้สึกว่าตัวมันเองก็มี “ระยะห่าง” กับคำว่า “มีชีวิตต่อ” เช่นกัน
เจ้าแมวดำตอบสนองต่อสัญชาตญาณเอาตัวรอดของมันด้วยการทำตาให้กลมโตมากที่สุดเพื่อให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูหางของมันถึงกับแกว่งไปมาอย่างไร้ยางอาย
“ไป”จวินอู๋เหยาพูดเบาๆ เสียงของเขาฟังดูเป็นมิตรมาก แต่คำเพียงคำเดียวที่พูดออกมาทำให้ขนทุกเส้นของเจ้าแมวดำตั้งชันขึ้นมา
เจ้าแมวดำเหลือบมองไปที่ร่างซึ่งหลับสนิทของจวินอู๋เสียด้วยสายตาขัดแย้งในใจจากนั้นก็หันกลับมามองราชาปีศาจที่มีกลิ่นไอการฆ่าฟันลอยออกมาจากตัวเขา สุดท้ายมันก็ยกอุ้งเท้าที่ไร้หลักการคุณธรรมขึ้นและกระโจนลงไปจากเตียง เดินไปที่มุมห้องและนั่งหันหน้าเข้ากำแพง
เมื่อไม่อุปสรรคขัดขวางแล้วจวินอู๋เหยาก็ยิ้มออกมา เขายื่นแขนข้างหนึ่งออกมาและโอบจวินอู๋เสียที่กำลังหลับสนิทเข้าสู่อ้อมกอด
ร่างเล็กนั้นนอนตะแคงข้างตัวงอเล็กน้อย ฝ่ามือของนางวางประกบกันอยู่ใต้แก้ม หลับสนิท
เด็กน้อยที่เคยบอบบางไร้เดียงสาตอนนี้กลายเป็นสาวงามล่มเมือง ร่างเล็กๆนั้นมีกลิ่นหอมของสมุนไพรที่คุ้นเคย นางยังคงหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของจวินอู๋เหยา แต่เมื่อร่างเล็กนั้นสัมผัสกับแผ่นอกร้อนผ่าว นางก็ดิ้นเล็กน้อยเพื่อหาท่าที่สบายกว่าจะได้นอนต่อ
แต่การดิ้นเล็กน้อยนั้นทำให้จวินอู๋เหยาต้องสูดหายใจลึกขึ้นทันที
ร่างที่หญิงสาวควรมีได้เบ่งบานออกมาแล้วสะโพกเล็กๆของนางปัดผ่านหน้าท้องแข็งแรงของจวินอู๋เหยา ทั้งคู่สวมแค่เสื้อคลุมชั้นในเท่านั้น ผ้าบางๆไม่เพียงพอที่จะกั้นความอบอุ่นของสัมผัสนั้นได้
สะโพกเล็กๆกลมๆนั้นปัดโดนหน้าท้องจวินอู๋เหยาโดยไม่ได้ตั้งใจและเมื่อมีเพียงเสื้อผ้าบางๆคลุม ความอบอุ่นจากผิวเนียนนั้นจึงทำให้เขารู้สึกราวกับว่าไม่มีเสื้อผ้ากั้นขวางสัมผัสผ่านๆนั้นเลย
ทันใดนั้นดวงตาสีดำสนิทของจวินอู๋เหยาก็ถูกครอบคลุมด้วยสีม่วงบริสุทธิ์ อุณหภูมิในร่างกายของเขาเริ่มสูงขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้
อย่างไรก็ตามจวินอู๋เสียที่หลับสนิทนั้นไม่ได้รับรู้ถึง “ความทรมาน” ที่นางได้ทำกับจวินอู๋เหยาเลย
หน้าอกของเขาแนบชิดกับด้านหลังของร่างเล็กหน้าท้องของเขาโดนการเคลื่อนไหวของนางทำให้ลำคอของจวินอู๋เหยาแห้งผาก มือที่วางอยู่บนไหล่ของจวินอู๋เสียก็เลื่อนลงมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ผ่านแขนเรียวอย่างแผ่วเบา และค่อยๆขยับทีละนิดไปที่เอวซึ่งบางจนดูเหมือนไม่สามารถทนต่อแรงจับของมือเขาได้ เอาบางนั้นดูเหมือนแค่จับเบาๆก็หักได้แล้ว ผิวเนียนนุ่มที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมยั่วยุและกระตุ้นประสาทสัมผัสของจวินอู๋เหยาอย่างต่อเนื่อง
จวินอู๋เหยาสูดหายใจเข้าลึกๆปลายนิ้วร้อนผ่าวของเขาเลื่อนไปใต้เสื้อผ้าอย่างอดใจไม่ไหว เมื่อปลายนิ้วของเขาสัมผัสเข้ากับผิวเนียนนุ่มนั้น ความรู้สึกเสียวซ่านก็แผ่ไปทั่วทั้งร่าง!
ผิวเนียนใต้ปลายนิ้วของเขาดูเหมือนจะดูดติดนิ้วของเขาทำให้เขาอดใจไม่ไหวอยากสัมผัสให้มากขึ้นอีก มือของเขาค่อยๆเลื่อนจากเอวไปยังหน้าท้องแบนราบของจวินอู๋เสียและอ้อยอิ่งเพลิดเพลินอยู่ที่สะดือของนาง