“บทกวีที่คุณเขียนนั้นเป็นบทกวีที่ยอดเยี่ยมมาก!”
ที่ทางเข้าโรงแรมจีเวลจับมือของแดร์ริลเอาไว้แน่นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชม “นายท่านแดร์ริล คุณเห็นไหมว่าผู้คนเหล่านั้นต่างก็ตกตะลึงหลังจากที่คุณเขียนเสร็จ! คุณน่าทึ่งมาก!”
เธอจับแขนของแดร์ริลด้วยความภาคภูมิใจ เธอรู้ว่าเขาจะต้องทำให้ทุกคนตกตะลึงเมื่อเขาได้แสดงความสามารถของเขาออกมา
แดร์ริลยิ้มในขณะที่เขามองดูเธอ “จริงเหรอ? บอกฉันทีว่าทำไมมันถึงยอดเยี่ยม?”
‘ฮ่า ฮ่า! บทกวีนี้มีชื่อว่า ‘ความคิดในฤดูใบไม้ร่วง’ ที่แต่งโดย มาจือหยวน กวีนิพนธ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งราชวงศ์หยวน แล้วมันจะไม่น่าอัศจรรย์ได้ยังไงกัน’ แดร์ริลครุ่นคิด
จีเวลพยักหน้าในขณะที่เธอครุ่นคิดและพูดว่า “ฉันรู้เพียงว่ามันน่าทึ่งมาก! บทกวีที่คุณเขียนนั้นช่างงดงาม”
เธอไม่รู้เกี่ยวกับกวีนิพนธ์แต่เธอสามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกที่แฝงอยู่ภายในบทกวีนั้น
ฮ่า ฮ่า! แดร์ริลหัวเราะก่อนที่จะยื่นมือออกมาและลูบหัวของจีเวล
“คุณแดร์ริล!” ในขณะนั้นเอง แดร์ริลก็ได้ยินเสียงใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลังของเขา
เขาหันหลังกลับไปมองโดยไม่รู้ตัว
จากนั้นเขาก็เห็นผู้หญิงที่อยู่ในรองเท้าส้นสูงกำลังวิ่งเข้ามาใกล้เขา เธอข้ามถนนจากฝั่งตรงข้ามด้วยความเหนื่อยหอบไม่ใช่ใครอื่นใดนอกจากเพนนี
“คุณแดร์ริล ได้โปรด คุณจะต้องกลับไปกับฉัน คุณเป็นคนเดียวที่คู่ควรกับตำแหน่งปราชญ์ดอกชบา” เพนนีกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยนหลังจากที่เธอเข้าใกล้แดร์ริลด้วยเหงื่อที่ท่วมหน้าผากของเธอ
‘ขอบคุณพระเจ้า! ฉันพบเขาแล้ว! ในที่สุดฉันก็พบเขาแล้ว!’ เพนนีครุ่นคิด
“คุณเพนนี ผมคิดว่าผมเป็นน้องเล็กในสายตาคุณไม่ใช่เหรอ? แล้วผมกลายเป็นคุณแดร์ริลตั้งแต่เมื่อไหร่?” แดร์ริลพูดด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ
แดร์ริลคิดว่า ‘คนสมัยนี้ชอบตัดสินหนังสือจากปก’
เธอไม่เคยคิดเลยว่า แดร์ริลที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอจะมีความสามารถมากเช่นนี้ เพนนีกัดริมฝีปากของเธอ เธอหน้าแดงก่ำเมื่อนึกถึงตอนที่เธอดูถูกเขาก่อนหน้านี้
เพนนีพูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณแดร์ริล ฉันขอโทษจริง ๆ ได้โปรดกลับไปกับฉัน เพราะตำแหน่งปราชญ์ดอกชบาจะต้องเป็นของคุณ”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ” แดร์ริลโบกมือในขณะที่เขาดึงจีเวลกลับเข้าไปในโรงแรม
เพนนีตกตะลึง ตำแหน่งปราชญ์ดอกชบาเป็นเกียรติสูงสุดที่นักวิชาการทุกคนใฝ่ฝัน แต่เขาเพิ่งจะปฏิเสธตำแหน่งอันทรงเกียรติเช่นนั้นได้อย่างไร?
เพนนีตื่นตระหนก เธอเกือบจะร้องไห้ เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อขวางทางแดร์ริลเอาไว้
“ฉันขอโทษกับทัศนคติของฉันที่มีต่อคุณก่อนหน้านี้ ฉันขอโทษจากใจจริง ถ้าหากว่าฉันไม่สามารถพาคุณกลับไปกับฉันได้ เจ้าสำนักจะต้องลงโทษฉันอย่างแน่นอน ฉันขอร้องคุณแดร์ริล ได้โปรดเถอะ ฉันขอร้อง”
การแข่งขันร่ายบทกวีจัดตั้งขึ้นโดยสำนักพรานและจะจัดขึ้นเพียงครั้งเดียวในทุก ๆ สามปี! แน่นอนว่าเจ้าสำนักจะต้องไม่พอใจถ้าหากว่าเธอไม่สามารถพาเขากลับไปกับเธอได้เมื่อบทกวีของแดร์ริลนั้นชนะอย่างยุติธรรม
“คุณแดร์ริล ฉันจะคุกเข่าลงต่อหน้าคุณ” เพนนีกำลังจะคุกเข่า
แดร์ริลรีบยกมือขึ้นในขณะที่เข่าของเธอกำลังจะแตะลงบนพื้น เขายกตัวเธอขึ้นด้วยกำลังภายในอันอ่อนโยนของเขา
“ก็ได้ ก็ได้ ผมจะตามคุณกลับไป” แดร์ริลพยักหน้าอย่างปฎิเสธไม่ได้
มีคนมากมายอยู่บนท้องถนนและเธอก็จะตามตื๊อเขาจนไม่มีที่สิ้นสุดถ้าหากว่าเขาไม่ตามเธอกลับไป
“ขอบคุณค่ะคุณชาย!” เพนนีดีใจเป็นอย่างมาก เธอรีบนำทางเขาไปทันที
หลังจากนั้นไม่นาน เพนนีก็พาแดร์ริลมายังประตูเมือง
ทางเข้าประตูเมืองของที่นี่สามารถจอดรถได้เกือบ 200 คัน ฉากนี้ทำให้จีเวลตกตะลึง
ในทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่ มีเพียงคนรวยที่ร่ำรวยที่สุดเท่านั้น ที่จะสามารถซื้อรถสปอร์ตได้เนื่องจากราคาที่แพงมากและต่อให้คนธรรมดาจะต้องอดตายตลอดชีวิต พวกเขาก็ยังไม่สามารถซื้อมันได้อยู่ดี ในตอนนี้ มีรถราว 200 คันจอดอยู่ที่หน้าประตูเมือง!
“คุณแดร์ริล ขึ้นรถสิคะ”