ตอนที่ 426 เรียบเฉย
ถังโจวโจวก็ไม่ได้บอกลั่วเซ่าเชินไว้ก่อน เพราะอยากให้เขาประหลาดใจ แผนกต้อนรับไม่ใช่คนเมื่อสองปีก่อน เธออุ้มเสี่ยวอวี่ไว้แล้วพูดว่า “ฉันอยากพบลั่วเซ่าเชินค่ะ รบกวนบอกลูซี่ให้ด้วยค่ะ ฉันคือถังโจวโจว ขอบคุณค่ะ”
เมื่อแผนกต้อนรับได้ยินว่าถังโจวโจวเรียกชื่อจริงของประธานก็ประหลาดใจนิดหน่อย ผู้หญิงคนนี้มาจากที่ไหน ทำไมไม่มีมารยาทอย่างนี้ แต่เธอรู้จักลูซี่ นี่ทำให้เธอสงสัย ไม่รู้ว่าควรรายงานเบื้องบนดีไหม
ก่อนหน้าที่ถังโจวโจวจะมาได้โทรคุยกับลั่วเซ่าเชินแล้วว่าเขาอยู่ที่บริษัทและยังไม่ได้ทานอาหารเที่ยง อีกสิบห้านาทีก็จะเที่ยงตรง มาได้เวลาพอดี
“รอสักครูนะคะ ฉันขอไปสอบถามก่อน คุณวางของไว้บนนี้เถอะค่ะ อุ้มเด็กก็เหนื่อยแล้ว”
สุดท้ายแผนกต้อนรับก็รีบไปจัดการให้ เธอมองเห็นใบหน้าของเสี่ยวอวี่ที่ช่างคล้ายคลึงกับประธานของตัวเองและชื่อถังโจวโจวเองก็ฟังดูคุ้นหูด้วย เธอคิดว่า ในเมื่อดูคุ้นเคยขนาดนี้แล้วก็คงจะมีเบื้องหลังจริงๆ นั่นแหละ
แผนกต้อนรับต่อสายถึงลูซี่ “ลูซี่ มีคุณผู้หญิงคนหนึ่งชื่อถังโจวโจวมาขอพบท่านประธานค่ะ”
“รีบให้เธอขึ้นมา เดี๋ยวก่อน ฉันลงไปรับเธอเอง” พอลูซี่ได้ยินชื่อถังโจวโจว แม้ไม่รู้ว่าเธอมาทำไม แต่ก็จะละเลยไม่ได้ นี่คือคนสำคัญในหัวใจของท่านประธาน พวกตัวเล็กๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องหากเผลอล่วงเกินเข้าล่ะก็ ก็ไสหัวออกไปจากบริษัทซะเถอะ
“คุณถัง รอสักครู่นะคะ ลูซี่กำลังมารับคุณค่ะ” เมื่อเห็นว่าลูซี่เองก็ยังดูระมัดระวังขนาดนี้ แผนกต้อนรับจึงยิ่งไม่อาจละเลยถังโจวโจว
ต้องรู้ว่าขนาดลูซี่ที่ไม่ค่อยลงมาชั้นล่างก็ยังลงมารับคนเอง ไม่รู้ว่าถังโจวโจวคนนี้เป็นใครกันแน่
ลูซี่ลงมาถึงห้องโถงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ไม่ได้ทำให้เกิดความวุ่นวายมากมาย เพราะใกล้จะถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว จะลงมาข้างล่างก็เป็นเรื่องปกติ
“คุณนาย ให้คุณรอนานเลย”
“ลูซี่ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ เรียกฉันว่าโจวโจวก็ได้ ฉันสิที่ทำให้คุณลำบาก”
“ลำบากที่ไหนกัน พวกเรารีบขึ้นไปกันเถอะค่ะ” ลูซี่เห็นเธออุ้มเสี่ยวอวี่ ในมือยังถือถุงอีกสองใบ ไม่รู้ว่าเธอมายังไงจึงรีบเข้าไปช่วยเธอหิ้วของ
“คุณบอกเซ่าเซินรึยัง” ถังโจวโจวเพียงแค่อยากให้เขาประหลาดใจ ถ้าลูซี่ปากโป้งเสียก่อน นั่นก็ไม่มีความหมายแล้ว
“ยังไม่ได้บอกเลยคะ คุณนายเอาอาหารเที่ยงมาให้ประธานใช่ไหมคะ โชคดีที่ฉันยังไม่บอก ใช่ไหม”
ลูซี่อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อถังโจวโจวสักหน่อย รู้ว่าถังโจวโจวมาส่งอาหารเที่ยง แต่สิ่งที่แปลกคือตั้งแต่ลูซี่ไปรับเธอที่สนามบิน นานมากแล้วถังโจวโจวก็ไม่ออกมาพบเจอใครอีกเลย
“ใช่ เดิมทีฉันอยากจะให้เซ่าเซินประหลาดใจ แต่ถ้าเธอบอกไปแล้วก็ไม่เป็นไรหรอก ยังไงฉันก็มาถึงแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีที่ใหญ่ที่สุดหรอกเหรอ” ถังโจวโจวคิดว่าพูดสิ่งที่อยู่ในใจของตัวเองออกมาจนหมด หน้าจึงค่อยๆ แดงซ่านขึ้น
“โจวโจว ลิฟต์มาแล้ว พวกเราขึ้นไปกันเถอะคะ เชื่อว่าท่านประธานจะประหลาดใจจนพูดไม่ออกเลย” ลูซี่กดปุ่มเรียกลิฟต์ ไม่นานลิฟต์ก็มาถึง
ทั้งสองคนเดินเข้าไปในลิฟต์ เสี่ยวอวี่มองเห็นสิ่งของแปลกใหม่ ดวงตาทั้งสองข้างก็เบิกกว้าง น่ารักน่าชังมากทีเดียว
ลูซี่ช่วยเคาะประตูห้องทำงานของประธานแทนถังโจวโจว “ท่านประธานคะ มีเอกสารจะให้เซ็นค่ะ ฉันเข้าไปได้ไหมคะ”
“เข้ามาเถอะ”
ลูกซี่ถอยหลีกทางให้ ถังโจวโจวอุ้มเสี่ยวอวี่เดินเข้าไป ลั่วเซ่าเชินยังไม่ได้เงยหน้า แต่เมื่อได้ยินว่ามีเสียงฝีเท้าคนอื่นเดินเข้ามาเลยเงยหน้าขึ้นมามอง ทันใดนั้นก็ไม่สามารถนั่งอยู่กับที่ได้อีก
“โจวโจว เธอมาได้ยังไง แถมยังพาเสี่ยวอวี่มาด้วย”
ลูซี่นำกล่องข้าวของถังโจวโจววางไว้บนโต๊ะชาในห้องทำงาน “ประธานคะ ดูเหมือนว่าวันนี้ฉันคงไม่ต้องสั่งอาหารให้คุณแล้ว”
“ลูซี่ คุณไปรับเธอมาเหรอ” ลั่วเซ่าเชินที่เห็นถังโจวโจวอุ้มลูกแถมยังถือถุงทั้งเล็กใหญ่อีก
“ไม่ใช่ค่ะ คุณนายเธอมาเอง ฉันเองก็แปลกใจว่าคุณนายมาเองได้ยังไง”
“ไม่เท่าไหร่หรอก เซ่าเซิน ฉันแค่อยากทำให้คุณประหลาดใจ ทำไมรู้สึกว่าคุณไม่ดีใจเลยล่ะ” ถังโจวโจวที่เห็นใบหน้าของลั่วเซ่าเซินดูเรียบเฉย ยกเว้นเมื่อครู่ที่ดูตกใจแล้วก็ไม่มีอารมณ์อื่นใดอีก นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือเธอจะทำผิดไป
ตอนที่ 427 การเปลี่ยนแปลงที่น่าประหลาดใจ
“ที่ไหนกัน ผมต้องดีใจแน่นอน แค่โกรธที่คุณไม่ดูแลตัวเอง คุณให้ผมไปรับก็ได้จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอย่างนี้ไง”
ลูซี่ถอยออกไปอย่างเงียบๆ ประธานและโจวโจวจะแสดงความรักต่อกัน ก้างอย่างเธอต้องรีบออกมาจากตรงนั้น ไม่อย่างนั้นถ้าประธานเห็นเข้ามันคงไม่ดี
“เหนื่อยที่ไหนกัน เซ่าเซิน คุณไม่ชอบให้ฉันมาดูแลคุณใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นครั้งหน้าฉันจะไม่มาแล้ว”
ถังโจวโจวไม่ได้พบกับสิ่งที่ตัวเองคาดไว้จึงผิดหวังนิดหน่อย เดิมทีเธอจะทำให้เขาประหลาดใจแท้ๆ แต่ทำไมกลายเป็นว่าเธอถูกต่อว่าล่ะ และครั้งนี้คนที่ต่อว่าเธอก็คือลั่วเซ่าเชินด้วย
เห็นถังโจวโจวมีสีหน้าเปลี่ยนไป ลั่วเซ่าเชินถึงจะรู้สึกตัว ดูเหมือนตัวเขาเองจะทำเกินไปหน่อย ภรรยามีน้ำใจมาส่งอาหารเที่ยงให้ ทำไมเขาถึงคิดแต่เรื่องว่าเหนื่อยไม่เหนื่อยนะ ช่างโง่เง่าจริงๆ
“โจวโจว คุณภรรยา ผมขอโทษ เมื่อกี้ผมพูดผิดไป คุณเองก็รู้ ผมก็แค่กังวลห่วงว่าคุณจะเหนื่อย ไม่ได้หมายความอย่างอื่นเลยนะ” ลั่วเซ่าเชินรีบอธิบาย ถังโจวโจวที่ฟังคำอธิบายจบ แม้จะรู้ว่าเขาคิดอย่างนี้จริงๆ แต่ในใจก็อดมีความรู้สึกน้อยใจอยู่บ้าง
“เมื่อกี้คุณดุฉัน เดิมทีฉันแค่อยากจะมาบอกคุณว่าเสี่ยวอวี่เรียกพ่อได้แล้ว คุณพูดมาอย่างนี้ ครั้งหน้าฉันจะไม่มาที่นี้แล้ว” น้ำเสียงต่ำและรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจ เสี่ยวอวี่ไม่รู้ว่ากำลังเกิดเรื่องอะไร เอามือไปวางไว้บนหน้าเธอขยับปากพูดว่า “มามา”
ลั่วเซ่าเชินเห็นว่าเรื่องชักจะใหญ่ขึ้นแล้วจึงรีบพูดกับถังโจวโจวทันที “โจวโจว ผมผิดเอง ผมสมควรตาย อย่าโกรธผมเลย ลูกชายร้อนใจหมดแล้ว แม่โกรธพ่อแล้ว”
“ฮ่าๆ คุณก็เอาเขามาเป็นข้ออ้างอีกแล้ว เขาเด็กขนาดนี้ จะเข้าใจได้ยังไง” ถังโจวโจวเปลี่ยนจากจะร้องไห้เป็นหัวเราะทันที ลั่วเซ่าเซินเห็นเธอหัวเราะก็โล่งอก หัวเราะได้แล้วก็ดี ในที่สุดก็ปลอบเธอได้สำเร็จ
“เอาล่ะ ฉันก็ไม่อยากทะเลาะกับคุณแล้ว เสี่ยวอวี่ รีบเรียกคุณพ่อเร็ว ที่ลูกพูดที่บ้านก่อนหน้านี้มันยอดเยี่ยมมากเลยนะ”
ถังโจวโจวหลอกล่อเสี่ยวอวี่ แต่ก็ไม่ได้ผล นี่มันเรื่องอะไรกัน ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ที่บ้านยังตะโกนด้วยความปิติยินดีอยู่เลย
“เสี่ยวอวี่รีบเรียกพ่อเร็วลูก” ลั่วเซ่าเซินที่ตอนนี้เป็นเหมือนฝุ่นละอองที่สยบอยู่เบื้องหน้าถังโจวโจวและสายตาของเสี่ยวอวี่ แต่น่าเสียดายที่เด็กน้อยไม่สนใจเขา เอาแต่กอดคอแม่ของเขาไว้แน่น ไม่ส่งเสียงใดๆ
“โจวโจว เขาไม่สนใจผม ลูกชายช่างใจร้ายจริงๆ” เสี่ยวอวี่นั้นมีนิสัยไม่เหมือนใคร ปกติลั่วเซ่าเชินคิดอยากจะอุ้มเขายังต้องให้เขาเห็นด้วย ถ้าฝืนจะอุ้มเขาให้ได้ เขาก็คงจะร้องไห้จนลั่วเซ่าเชินต้องยอมแพ้ไปโดยอัตโนมัติ
“ลูกรัก รีบเรียกพ่อเร็วลูก คุณพ่อจะเสียใจแล้วนะ ต่อไปจะไม่รักลูกแล้วนะ ไม่ซื้อของเล่นของกินให้ด้วย” ถังโจวโจวที่พยายามหลอกล่อเสี่ยวอวี่ เห็นว่าเขาขยับปาก คิดว่าเขาจะต้องเรียกพ่อแน่ “มามา”
“ลูกรัก เรียกพ่อ ไม่ใช่เรียกแม่จ๊ะ”
ถังโจวโจวใกล้จะยอมแพ้ต่อเขาแล้ว เธอสงสัยว่าเสี่ยวอวี่ตั้งใจใช่ไหม เห็นอยู่ชัดเจนว่าตอนอยู่บ้านเรียกพ่อไม่หยุด แต่พ่อมาอยู่นี่ ได้เห็นเซ่าเซินแล้ว สักคำก็ไม่พูดออกมา แต่เด็กเล็กขนาดนี้ จะมีความคิดมากมายขนาดนั้นได้ยังไง
ถังโจวโจวยิ่งคิดยิ่งกลัว รีบหยุดความคิดของตัวเองไว้
“ช่างเถอะ เขาไม่ยอมพูดก็ช่างเถอะ เดี๋ยวก็พูดได้เอง กินข้าวกันก่อนเถอะ” ลั่วเซ่าเชินที่เห็นเสี่ยวอวี่ไม่ยอมจริงๆ ลูกไม่ยอมพูดก็ไม่มีประโยชน์ที่จะบังคับ หรือถ้ารอโอกาสที่อารมณ์เขาดีค่อยหลอกล่อให้เขาพูดสักสองคำก็น่าจะดีกว่าเวลานี้มาก
“ก็ได้ เสี่ยวอวี่ แม่จะป้อนข้าวให้ลูกนะ”
ถังโจวโจวเปิดกล่องรักษาอุณหภูมิออก ด้านบนสุดเป็นข้าวโอ๊ตชามเล็ก เห็นเสี่ยวอวี่ที่เริ่มโบกมือก็รู้ได้เลยว่าเขาตื่นเต้นแล้ว “ลูกรัก เด็กดี รออีกเดี๋ยวแม่จะป้อนข้าวให้นะ”
ลั่วเซ่าเชินที่เห็นกล่องกล่องหนึ่งจึงถาม “โจวโจว ในนี้ใส่อะไรไว้เหรอ”
“อ้อ คุกกี้ที่ฉันทำเองค่ะ คุณกินข้าวก่อนเถอะ ให้คุณลองชิมว่าฝีมือฉันถอยลงไปบ้างไหม”
คุกกี้ไม่หวานมาก เพราะรู้ว่าลั่วเซ่าเชินไม่ชอบกินหวาน ถังโจวโจวจึงตั้งใจจะใส่น้ำตาลให้น้อยลง เพื่อความสวยงามเธอจึงทำคุกกี้ให้เป็นรูปต่างๆ เช่นดอกไม้ หรือหัวใจ เมื่อวางไว้ด้วยกันจะน่าทานมาก