ตอนที่ 567 กลับมาตามนัด
ซย่าเสี่ยวมั่วนัดกับอันหรานเรียบร้อยว่าอีกหนึ่งอาทิตย์เธอจะกลับไปเมือง N
อาทิตย์นี้เธอโดนอากาศหนาวที่ซีอานจนหน้าชาไปทั้งหน้า คิดถึงอากาศที่เมือง N อย่างจับใจ ตอนเช้าเงยหน้าขึ้นมาจากผ้าห่มก็รีบลุกขึ้นแล้วเตรียมไปสถานีรถไฟฟ้าความเร็วสูงเพื่อกลับเมือง N
อันหรานยังมีแก่ใจโทรหาเธอเพื่อเตือนว่าอย่าลืมรอบรถวันนี้ ช่วงนี้ใกล้ช่วงปีใหม่ คนที่กลับบ้านไปฉลองปีใหม่ก็เยอะอยู่แล้ว ถ้าวันนี้ตกเธอคงต้องรอหลังปีใหม่ถึงจะมีตั๋วให้เธอซื้อ
ใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมง ซย่าเสี่ยวมั่วได้กลับมายืนที่พื้นดินเมือง N อีกรอบ เธอจามจนดูน่าสงสาร
อันหรานที่รออยู่ด้านนอกมองเห็นซย่าเสี่ยวมั่วก็รีบพุงตัวเข้าไปหา ซย่าเสี่ยวมั่วตกใจจนต้องกลั้นจามเอาไว้
“เธอปรากฏตัวได้ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่นะ” ซย่าเสี่ยวมั่วเอ่ยอย่างโมโห ยัดกระเป๋าเดินทางที่อยู่ในมือให้หล่อน
“เธอไม่ได้รับปากว่าจะไม่เป็นหวัดเหรอ ทำไมท่าทางเหมือนคนใกล้ตายอย่างนี้ล่ะ” อันหรานโมโหกับ สภาพร่างกายของเพื่อน
“ฉันไม่อยากเป็นหวัดมันก็จะไม่เป็นได้หรือไง” ซย่าเสี่ยวมั่วจนปัญญากับตรรกะของหล่อน
อันหรานแบมือ “ฉันรู้ว่าเธอห้ามเรื่องเจ็บป่วยไม่ได้”
ทั้งคู่คุยกันต่ออีกครู่ อันหรานก็ไปส่งซย่าเสี่ยวมั่วที่บ้าน
“เธอพักผ่อนอยู่บ้านดีๆ ช่วงต้นปีอย่าลืมวาดตอนพิเศษเพิ่มให้ฉันด้วย”
หลังจากมาถึงที่หมาย อันหรานล็อกประตูรถไม่ให้ซย่าเสี่ยวมั่วลงไป หลังจากขู่เสร็จเรียบร้อยจึงยอมปล่อยให้หล่อนลงไป
ซย่าเสี่ยวมั่วยิ้มเย็น บอกว่าคิดถึงเธอที่จริงก็อยากหลอกให้เธอกลับมาทำงานต่อนี่เอง ทำไมถึงได้มีคนหน้าไม่อายขนาดนี้อยู่นะ
ซย่าเสี่ยวมั่วเดินลากกระเป๋าเดินทางหลบหนีจากกรงเล็บของอันหราน หลังจากเปิดประตูบ้านเข้าไป ก็รู้สึกถึงบรรยากาศอบอุ่นภายในห้อง เพียงแต่ว่าที่พื้นมีฝุ่นเกาะอยู่ก็ มองดูดีๆก็ค่อนข้างสกปรกอยู่
ซย่าเสี่ยวมั่วถอนหายใจ เดินผ่านห้องนั่งเล่นเข้าไปในห้องนอน
ช่วงที่เธอออกไปเที่ยวใช้พลังงานไปหมดเกลี้ยงแล้ว เหนื่อยจนจะตายอยู่แล้ว ตอนนี้นอกจากนอนอยู่เฉยๆเธอก็ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
หนึ่งอาทิตย์ที่เหยียนเค่อใช้เวลาอยู่กับเจ้าโกลเด้นเขาได้เพิ่มพูนประสบการณ์มากมาย อีกทั้งพอจะแปลท่าทางการกระทำบางอย่างของมันได้บ้างแล้ว
สองวันก่อนฉินซื่อหลานไม่วางใจเลยแวะมาดู พบว่าหมาตัวนี้ต้องเลือกคนแน่ๆ
“นายวางยามันใช่ไหม ทำไมมันถึงได้เชื่อฟังนายขนาดนี้”
เหยียนเค่อแบมือ ไม่รู้จะอธิบายให้เพื่อนฟังอย่างไร
ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกับเจ้าโกลเด้นมันก็กระดี้กระด้ากับเขาเป็นอย่างมาก แม้จะโดนเขาดุไปบ้างแต่มันก็ยังคงเป็นแบบเดิมอยู่
“ชาติที่แล้วมันคงไม่ได้เป็น…” ฉินซื่อหลานพูดยังไม่ทันจบก็โดนเหยียนเค่อเตะ นั่งอวดครวญอยู่บนพื้น “เฮ้ นายจะฆ่าฉันเหรอ”
เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังไปทั่วห้องทำงาน ผู้ช่วยหวังยืนเหงื่อซึมอยู่ด้านนอก
ฉินซื่อหลานหันไปก็เห็นผู้ช่วยหวังถือแฟ้มเอกสารเดินเข้ามา เอ่ยคร่ำครวญ “ผู้ช่วยหวัง คุณดูนะว่าเจ้านายคุณใจร้ายขนาดไหน ทำไมคุณยังไม่หนีไปอีก”
“เอ่อ…” คำถามนี้มันยากเกินไป ผู้ช่วยหวังไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
เหยียนเค่อส่งสายตาเยือกเย็นไปมองเพื่อน “นายจะยังอยู่ท่านี้อีกนานไหม”
ฉินซื่อหลานถึงได้ตระหนักว่าภาพลักษณ์อันสูงส่งของเขาถูกทำลายหมดแล้ว เขาจึงค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น โบกมือให้เหยียนเค่ออย่างจริงจัง “อย่างนั้นฉันไปก่อนนะ”
ตอนเดินผ่านผู้ช่วยหวังก็เอื้อมมือไปตบบ่า “ถ้าเกิดมีเวลาก็มาหาผมที่โรงพยาบาลได้นะ ผมจะช่วยทำหลับสบาย”
“ผม เมื่อครู่ผมไม่เห็นอะไรเลยจริงๆครับ ผมเอาเงินเดือนทั้งปีของผมเป็นประกันเลย” ผู้ช่วยหวังร้องแบบไม่มีน้ำตา เขาไม่ควรเปิดประตูเมื่อครู่
ในใจเหยียนเค่อยิ้มเย็น ยังรู้จักอายอยู่สินะ “นายอย่ามาขู่ผู้ช่วยฉัน รีบไปไวๆเลย”
ผู้ช่วยหวังมองไปยังเหยียนเค่ออย่างขอบคุณ เมื่อก่อนเจ้านายเขาไม่ได้เป็นคนดีขนาดนี้นี่
แต่เหยียนเค่อก็เอ่ยต่อขึ้นอย่างไม่เร่งรีบอีกประโยค “เขายังต้องให้อาหารหมาอีก”
เฮ้อ ความรู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อครู่หายวับไปทันที
ตอนที่ 568 เรื่องของหมา
ให้อาหารเจ้าโกลเด้นมาหลายวันแล้ว ผู้ช่วยหวังเริ่มเกิดความรู้สึกกลัว แต่ต่อไปนายหญิงของเขามีลูกแล้วเกิดไม่อยากเลี้ยงลูกขึ้นมาแล้วเอามาให้เขาเลี้ยงจะทำอย่างไรดี
ต่อให้เพิ่มเงินเดือนให้เขามากกว่านี้เขาก็ยังไม่อยากกลายเป็นพี่เลี้ยงเด็กตั้งแต่ยังหนุ่มแบบนี้
ผู้ช่วงหวังต้องการคำตอบที่แน่นอนของเหยียนเค่อจึงจะสามารถวางใจได้ ดังนั้นจึงรวบรวมความกล้าเอ่ยถามออกไป “บอสครับ ผมขอถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
เหยียนเค่อกำลังทำงานอยู่ ความรวดเร็วของนิ้วมือในการพิมพ์ทำให้คนมองตาลาย “ฉันไม่ชอบนาย ฉันไม่สนใจผู้ชาย”
“ผมไม่ได้จะถามเรื่องนี้” ผู้ช่วยหวังแสดงท่าทางอ่อนใจ
“ว่ามา” หุ้นตัวสุดท้ายขายออกไปแล้ว เสียงเตือนข้อความในโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ยอดเงินในบัตรมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ช่วงนี้เหยียนเค่อมักจะฝึกมือด้วยการซื้อหุ้น ได้กำไรเท่าไหร่เขาไม่ได้คำนึงถึง แค่ไอยากให้รู้สึกไม่คุ้นมือ อย่างไรซะนี่ก็เป็นหนึ่งในพื้นฐานการหากินของเขา
ผู้ช่วยหวังเอ่ยถามอย่างลังเล “ถ้าต่อไปบอสมีลูกจะทำอย่างไร”
เหยียนเค่อเอ่ยตอบอย่างจริงจัง “ฉันว่าชีวิตส่วนตัวฉันสะอาดเรียบร้อยดีนะ”
ผู้ช่วยหวังเอามือก่ายหน้าผาก “ผมไม่ได้ว่าว่าบอสไปทำอะไรเละเทะ”
“อย่างนั้นฉันจะมีลูกได้อย่างไร” เหยียนเค่อถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
ผู้ช่วยหวังเริ่มรู้สึกอ่อนใจ เอ่ยอย่างเสียไม่ได้ “ผมหมายถึงว่าถ้าต่อไปบอสมีลูกจะทำอย่างไร”
“ทำอย่างไรก็อย่างนั้นแหล่ะ” เหยียนเค่อยังไม่เคยคิดถึงปัญหาเรื่องนี้ แค่แต่งงานยังหาคนมาแต่งด้วยไม่ได้เลย คิดมากขนาดนั้นก็มีแต่สร้างปัญหาให้ตัวเองก็เท่านั้น
“ถ้าต่อไปบอสมีลูกไม่ต้องพามาบริษัทได้ไหม”
เหยียนเค่อเงยหน้ามองผู้ช่วยอย่างไม่เข้าใจ “ทำไม”
“เพราะว่าผมคิดว่าบอสจะเอาลูกมาให้ผมเลี้ยง” ผู้ช่วยหวังเอ่ยความในใจออกไปตรงๆ
เหยียนเค่อได้ยินก็รู้สึกหมดคำพูด “ฉันดูเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบขนาดนั้นเลยหรือไง”
ผู้ช่วยหวังถืออาหารหมากับอกไก่มองไปที่เจ้านายหนุ่ม ราวกับจะบอกสิ่งที่คิดในใจ บอสคิดว่าอย่างไรล่ะครับ
เหยียนเค่อเงียบลงพักหนึ่ง เอ่ยอย่างขำๆ “ที่นายพูดก็อาจจะเป็นไปได้”
ผู้ช่วยหวังรู้สึกเหมือนถูกฟ้าฟาด คิดตามคำพูดของเจ้านาย “ผมเข้าใจที่บอสพูดแล้ว คงต้องเก็บคำแนะนำของประธานฉินไปพิจารณาเสียแล้วสิ”
“มันต้องดูคน ถ้าต่อไปฉันไม่มีลูกนายไม่ต้องกังวลเสียเปล่าเหรอ” เหยียนเค่อไม่อยากมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น ดังนั้นปัญหาที่ผู้ช่วยหวังถามเขาเลยไม่เคยนึกถึงมาก่อน
“ถ้าบอสไม่มีลูกแล้วเกิดอยากเลี้ยงหมาแทนล่ะ” ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ผู้ช่วยหวังแทบจะกลายเป็นเพื่อนกับเจ้าโกลเด้นไปแล้ว ต่อไปเขาไม่อยากช่วยเจ้านายหนุ่มเลี้ยงหมาอีก
ทุกวันต้องเขามาให้อาหารหมาอย่างตรงเวลา เพื่อนร่วมงานคนอื่นต่างคิดไปว่าเขาเอาหมาของตัวเองไปเลี้ยงในห้องทำงานของท่านประธาน บอกว่าเขากับท่านประธานมีใจให้กันตอนนี้ก็มีหมาเป็นลูก
เหยียนเค่อรู้สึกว่าผู้ช่วยหวังคิดมากเกินไปแล้ว จึงเอ่ยไล่อย่างหงุดหงิด “ฉันให้อาหารมันเองก็ได้ นายออกไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”
ผู้ช่วยหวังรีบเอาอาหารหมาไปวางไว้บนโต๊ะแล้วรีบเดินออกจากห้องไป ถึงว่าทำไมยังจีบคุณซย่าไม่ติดเสียที ก็อารมณ์แบบนี้ไงล่ะ ในที่สุดก็โดนไล่ออกมาเขาจึงไม่อยากอยู่ในนั้นต่อ “อย่างนั้นผมไปล่ะ บอสก็ค่อยๆป้อนมันนะ”
พอผู้ช่วยหวังออกไปเจ้าโกลเด้นก็รีบวิ่งส่ายตูดมาหยุดอยู่ตรงเท้าของเหยียนเค่อ
“ให้อาหารมาตั้งหลายวันแต่ก็ไม่ได้ใจเจ้าตัวนี้” เหยียนเค่อลูบคางเจ้าโกลเด้นเบาๆ เอ่ยอย่างจนใจ “ทำไมแกถึงชอบฉันขนาดนี้ฮะ”
เจ้าโกลเด้นดูเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่ว่าใครเข้าใกล้มันก็จะทำตัวเชื่องๆ แต่ไม่ว่าคนอื่นจะเอาใจมันอย่างไรมันก็จะตามแค่เหยียนเค่ออยู่ดี คนอื่นอย่าได้หวัง