ตอนที่ 585 คนในใจคือเฝิงเยี่ยไป๋
น่าอวี้ชอบที่เฝิงเยี่ยไป๋พูดแล้วทำได้ เขาบอกว่าจะพาน่ายงกลับมาให้นางก็พากลับมาให้นางจริงๆ ไม่ได้แขนขาดขาขาด พากลับมาในสภาพสมบูรณ์
เพียงแต่ตอนนี้ร่างกายของนางไม่ไหวแล้ว วันก่อนอย่างมากก็เพียงแต่ไอเป็นเลือดวันละหน ตอนนี้วันหนึ่งไอเป็นเลือดสามหน ร่างกายย่ำแย่ ไร้ทางรักษา นับวันยิ่งแย่ลง
อวี๋เอ๋อร์สงสารนาง เพียงแต่ตัวนางเองก็ไม่ใช่จะทนร้อนทนหนาวได้ นางร้องไห้อยู่ทุกๆ วัน ร้องไปพลางคิดไปพลางว่าจะไปขอร้องเฝิงเยี่ยไป๋ ดูว่าจะปล่อยนายหญิงของนางได้หรือไม่ ต่อให้ไม่ได้ อย่างน้อยก็ไปขอยามา ชีวิตของน่าอวี้นั้นให้อยู่ต่อได้มากเท่าที่จะเป็นได้ อย่างไรเสียการมีชีวิตอยู่ถึงจะสำคัญที่สุด
ในใจนางคิดเช่นนั้น เพียงแต่น่าอวี้เป็นคนฉลาดเพียงใด ความคิดเล็กๆ น้อยๆ ของนางนั้นปิดบังน่าอวี้ไม่อยู่ นางกล่อมอวี๋เอ๋อร์ เพียงแต่นางก็ไม่ฟัง
เฉินยางอุ้มน่ายงมาส่งให้ด้วยตนเอง แม้ว่าเรื่องที่น่าอวี้ทำนั้นจะไม่ดีนัก เพียงแต่ก็เป็นคนน่าสงสาร เฉินยางใจอ่อน เห็นนางนอนป่วยอยู่บนเตียง บนหน้าไม่มีสีเลือดเลย เริ่มจะพูดก็ไอขึ้นมา ความรู้สึกไม่พอใจที่มีต่อนางแต่เดิมนั้นก็หายไป เพียงแต่หากจะให้ตนปฏิบัติกับนางดังเช่นเมื่อก่อนก็ยังทำไม่ได้ ในใจมีปม อย่างไรเสียก็กลับไปเป็นเช่นเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว
เฉินยางอุ้มน่ายงให้น่าอวี้ เด็กอายุขวบกว่าไม่ได้ต้องทนความลำบากอะไร อุ้มแล้วก็หนักอยู่ เฉินยางตัวเล็ก แต่เดิมนางก็เล็กอยู่แล้ว พออุ้มน่ายงจึงรู้สึกเหนื่อย
อวี๋เอ๋อร์รับน่ายงมา เฉินยางถอนหายใจด้วยความเบาใจ “เอาล่ะ น้องชายเจ้าก็หาให้เจ้าเจอแล้ว คราวนี้เจ้าก็วางใจได้แล้ว”
น่าอวี้ตบผ้าห่มที่อยู่ข้างกายให้นางมานั่ง “นี่เป็นสิ่งที่ข้าติดหนี้พวกเจ้า เจ้าวางใจได้ ข้าจะจำไว้อยู่ในใจ ข้าคนนี้แยกบุญคุณความแค้นชัดเจน ข้าจะชดใช้ให้พวกเจ้า”
เฉินยางถูฝ่ามือ “นี่เป็นเรื่องที่เฝิงเยี่ยไป๋รับปากเจ้า ไม่เกี่ยวกับข้า เจ้าจะขอบคุณ… ก็อย่าได้คิดทำร้ายเขาอีก”
น่าอวี้เอาผ้ามาปิดปากกระแอมไอสองที “แต่เดิมข้าทำก็เพื่อช่วยน้องชาย ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ข้าทำร้ายเฝิงเยี่ยไป๋ยังจะมีความหมายอะไรอีก” นางก้มหน้า พริบตาเดียวก็เปลี่ยนเป็นท่าทีเขินอายของสาวน้อย “เจ้ายังจำเรื่องที่วันก่อนข้าพูดกับเจ้าที่ว่าข้ามีคนในใจอยู่แล้วได้หรือไม่ ก็มีเพียงเจ้าที่หลอกง่าย ข้าพูดอะไรเจ้าก็เชื่อ ที่ข้าพูดว่ามีคนในใจก็มีคนนั้นอยู่จริง เพียงแต่เขาไม่ใช่คนอื่น แต่คือเฝิงเยี่ยไป๋ สามีของเจ้า”
เฉินยางตอบสนองไม่ทัน มองนางด้วยความตะลึง “แต่ไม่ใช่ว่าเจ้า…”
“ไม่ใช่อะไรหรือ ไม่มีใครสอนเจ้าว่าจะหลอกต้องหลอกให้สนิทหรือไร ข้าโกหกเจ้าทั้งนั้น คำพูดที่ข้าพูดกับเจ้า มีไม่กี่ประโยคที่เป็นเรื่องจริง เจ้ายังจำครั้งแรกพวกเราเจอกันได้หรือไม่ว่าเป็นที่ใด อวี้เฉวียนซานจวง จะว่าไปก็ช่างบังเอิญเสียจริง ตอนนั้นข้ากำลังคิดว่าจะเข้าใกล้เฝิงเยี่ยไป๋อย่างไร โรคก็กำเริบตอนที่ข้ากลับไปพอดี ได้เจอเข้ากับเฝิงเยี่ยไป๋ เป็นเขาที่ส่งข้ากลับไป ผู้หญิงน่ะ มักจะให้ใจตนเองง่ายๆ ที่จริงแล้วตอนนั้นข้าก็รู้สึกดีกับเขาแล้ว”
เฉินยางได้ยินนางพูดเช่นนี้ ในใจก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้นมา จะว่าโกรธก็ไม่เชิง หากเขาชอบคนอื่น นางยังมีเหตุผลที่จะโกรธได้ เพียงแต่คนอื่นชอบเขา นั่นไม่ใช่สิ่งที่นางควบคุมได้ หากตนเองจะโกรธเรื่องนี้กับเขา ก็ออกจะเอาแต่ใจเกินไปสักหน่อย เพียงแต่คิดคือคิด อีกด้านหนึ่งนางก็ยังมีความภูมิใจเล็กๆ ผู้ชายที่คนอื่นชอบนั้นเป็นของนาง เป็นของนางคนเดียว ผู้หญิงนั้น ความทะนงตัวมากบ้างน้อยบ้าง คำพูดนี้เข้าไปอยู่ในใจนางก็ไม่รู้ว่าเป็นรสชาติอย่างไร
ตอนที่ 586 ยุ่งเรื่องคนอื่นยิ่งน้อยยิ่งดี
ความเปิดเผยของน่าอวี้กลับทำให้เฉินยางทำตัวไม่ถูก นางฟังด้วยความเหม่อลอย ฟังจบแล้วก็ร้องอ๊ะออกมาช้าๆ นางไม่ได้พูดอะไร ราวกับว่าที่พูดถึงนั้นไม่ใช่สามีของนางเช่นนั้น
“เจ้าไม่โกรธหรือ” การตอบสนองของนางกลับเกินความคาดหมายของน่าอวี้ น่าอวี้มองนางด้วยความประหลาดใจ รู้สึกว่านางเพียงแค่ยังไม่รู้สึกตัว จึงเปลี่ยนคำพูดว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าสามีของเจ้ามีคนตั้งเท่าไรที่เฝ้าคิดถึงอยู่ ห่างจากสายตาชั่วครู่ เขาก็อาจจะหนีไปกับคนอื่นแล้ว แม้ว่าตอนนี้เจ้าเพิ่งจะคลอดลูกชายได้ เขาจะรักเจ้าอยู่ เพียงแต่ผู้หญิงคลอดลูกแล้วก็จะแก่เร็วนัก รอเจ้าแก่แล้ว เขายังเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าแม่นาง เจ้าเคยคิดหรือไม่ว่าถึงยามนั้นเจ้าจะทำอย่างไร”
เฉินยางมองนางแล้วยืนขึ้นมา “ไฉนเจ้าถึงมาพูดเรื่องนี้กับข้า”
“ก็เพื่อให้เจ้ามองความจริงเสียบ้าง ผู้หญิงน่ะ วัยเยาว์ก็มีเพียงไม่กี่ปี รอผ่านช่วงเวลานี้ไป ให้เขามองเจ้าอีกครั้ง เจ้ายังคิดจะให้เขาปฏิบัติกับเจ้าเหมือนเช่นตอนนี้ได้อีกหรือ”
นี่ก็คือตัวเองไม่ได้ เห็นคนอื่นได้ก็ไม่พอใจ คิดจะสร้างความร้าวฉานให้คนอื่น เฉินยางรู้สึกผิดหวัง ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดเหล่านี้จะออกจากปากนาง จึงไม่มีอะไรจะพูดต่อไปอีก อย่างไรเสียหลังจากนี้ก็จะไม่ได้เจอกันอีก นางไม่มีสิ่งใดติดค้างน่าอวี้
“น้องชายเจ้าข้ามาส่งให้เจ้าแล้ว ข้าบอกเฝิงเยี่ยไป๋แล้ว พวกเจ้าอยากไปก็ไปเสียเถิด พวกเราก็ไม่ติดค้างกันแล้ว เจ้าก็ไม่ได้ทำให้เขาเสียหายอะไรนัก อีกอย่างตอนนี้เจ้า… หลังจากนี้จะเป็นเช่นไรก็พึ่งชะตาของเจ้าเถิด!”
อวี๋เอ๋อร์ส่งเฉินยางกลับแทนนาง ทั้งยังไม่เข้าใจท่าทีที่ดุดันของน่าอวี้ “นายหญิง พระชายาดีกับท่านไม่น้อย ท่านอ๋องขอร้องยาก ระหว่างนี้พระชายาต้องกล่อมท่านอ๋องอยู่ไม่น้อย ดังนั้นท่านอ๋องถึงได้ปล่อยพวกเราไป เพียงแต่ไฉนท่านถึง… ไฉนท่านถึงพูดกับพระชายาเช่นนี้”
น่าอวี้ยันตัวนั่งบนเตียง นางให้อวี๋เอ๋อร์อุ้มน่ายงมา ทั้งตระกูลร้อยกว่าชีวิตก็เหลือเพียงพวกเขาพี่น้องแล้ว พวกเขาเป็นคนที่ใกล้ชิดที่สุดบนโลกนี้ หลังจากนี้ต้องพึ่งพิงไปตลอดชีวิต เพียงแต่ร่างกายของนางตอนนี้ จะพึ่งพิงไปตลอดชีวิตกับเขาคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว ต้องใช้เวลาที่มีอยู่ตอนนี้ จัดการทุกอย่างให้น่ายง นางไม่อยู่แล้ว ก็ไม่อาจให้น่ายงใช้ชีวิตเร่ร่อนอีก บนโลกนี้คนที่นางวางใจไม่ลงที่สุดก็คือน่ายงแล้ว
อวี๋เอ๋อร์อุ้มน่ายงมาให้นาง แล้วถามคำถามเมื่อครู่อีกครั้ง “นายหญิง ไฉนท่านถึงทำกับพระชายาเช่นนี้ พระชายาดีกับท่านถึงเพียงนี้ ข้ารู้สึกว่า… ท่านทำเช่นนี้ ไม่เหมือนกับท่านเลย”
น่าอวี้กล่อมน่ายง มองแล้วมองอีกไม่เคยพอ ผ่านไปอยู่นานถึงพูดขึ้นว่า “ยิ่งนางดีกับข้า ข้าก็ยิ่งไม่ชอบ คนเช่นนางนี้ หากมีคนมีใจคิดจะทำร้ายนาง ถูกคนขายไปแล้วยังช่วยนับเงินให้เขาอีก ข้าอยู่กับนางมานานที่สุด ผิดสังเกตต่อหน้านางก็ไม่ใช่มีเพียงครั้งเดียว เพียงแต่นางก็ไม่เคยสังเกตเห็นเลย โง่เสียจนไม่มีสิ่งใดมาเปรียบ”
อวี๋เอ๋อร์งุนงง “เพียงแต่… พวกเราจะไปอยู่แล้ว ท่านยังพูดสิ่งเหล่านี้กับนางทำไมหรือ ท่านมักบอกข้าว่ายุ่งเรื่องคนอื่นยิ่งน้อยยิ่งดีไม่ใช่หรือ ไฉนจะไปแล้วท่านกลับทะเลาะกับพระชายา”
น่าอวี้กลัวโรคของตัวเองจะแพร่ไปที่น่ายง นางอุ้มแล้วมองอีกครู่หนึ่งก็ให้อวี๋เอ๋อร์อุ้มไป “นางรู้สึกว่าข้าน่าสงสาร ดังนั้นถึงได้ดีกับข้าเช่นนี้ ข้าน่าสงสารหรือ ข้าน่าสงสารเสียที่ไหนกัน เรื่องที่ข้าทำข้ารับเอง ไม่ต้องให้คนอื่นมาสงสาร!”