เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 662
ลู่ฝานรู้สึกว่าอุปสรรควิถีบู๊ของตัวเองเหมือนกับแผ่นฟิล์มบางๆ โดนแทงทะลุเรื่อยๆ
ไม่รอให้เขาได้ตั้งตัว พลังของเขาเข้าสู่แดนปราณนอกชั้นเก้าแล้ว
เจ้าดำออกมาจากตัวลู่ฝาน มองลู่ฝานอย่างตกตะลึง
พลังนั่นทำให้เจ้าดำรู้สึกหวาดผวา
แกรก แกร๊ก!
ลู่ฝานพ่นเลือดออกมา ขณะเดียวกันผิวหนังบนตัวเริ่มแตก เสื้อผ้าเสียหาย เหมือนสัตว์อสูรจำพวกงูลอกคราบ
อู่คงหลิงเดินมาข้างหน้า แต่โดนอริยปราชญ์สวรรค์บันดาลขวางไว้
วางใจเถอะ เขากำลังรับความโชคดี อย่าตัดโอกาสดีของเขา
ลู่ฝานสั่นไปทั้งตัว เจ็บปวดที่ฉีกขาด ความเจ็บปวดของการเปลี่ยนแปลง แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
ลู่ฝานกัดฟัน ฝืนไม่ให้ส่งเสียงตะโกนออกมา
ตลก ตายมาไม่รู้กี่ครั้ง ความเจ็บปวดแค่นี้ไม่นับประสาอะไรหรอก
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามเต็มๆ ลู่ฝานเปลี่ยนแปลงสำเร็จ บนพื้นมีหนังตายและเลือดดำ
ลู่ฝานเหมือนเกิดใหม่อย่างไรอย่างนั้น กล้ามเนื้อและกระดูกแข็งแรง ดวงตาเป็นประกาย
ทันใดนั้น พลังของห้าธาตุรวมตัวกัน
ไฟของห้าธาตุพุ่งมาจากรอบๆ ปกคลุมทั้งตัวลู่ฝานทันที
จิตในการรับรู้เปิดออก ลู่ฝานหลับตาก็ยังสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงรอบๆ
พลังฟ้าดินที่รุนแรงเมื่อก่อน ตอนนี้ในสัมผัสของเขา กลายเป็นดวงแสงเล็กๆ ลอยไปมา
ในเวลาเดียวกันทุกสิ่งบนโลก ปรากฏต่อหน้าเขาเหมือนม้วนภาพ
ที่แท้นี่คือโลกที่แท้จริง
ลู่ฝานยื่นมือออกมา ก็เห็นพลังฟ้าดินเคลื่อนไหวอย่างแปลกประหลาดบนแขนเขา
เหมือนควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้
อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูดเบาๆ ว่า “ภูเขาก็คือภูเขา สายน้ำก็คือสายน้ำ อะไรเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น!”
ลู่ฝานพึมพำแล้วยกยิ้มมุมปาก
ประกายในแววตาหายไป เปลวไฟรอบตัวลู่ฝานกลายเป็นเสื้อปราณปกคลุมตัวเขาโดยอัตโนมัติ
เสื้อปราณนี้แนบตัวมาก อยู่ดีๆ หลังมือขวามีลายเปลวไฟปรากฏขึ้นมา
อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลเห็นภาพนี้ ก็พูดอย่างสงสัย “ผิดปกตินะ ทำไมนายถึงมีเครื่องหมายเปลวไฟของผู้ฝึกชี่!”
ลู่ฝานตกใจ รีบหยุดการเคลื่อนไหวปราณชี่ทันที
เครื่องหมายเปลวไฟในมือหายไปอย่างรวดเร็ว
อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลหัวเราะออกมา “นายรู้ไหมนี่หมายถึงอะไร นายยังเป็นอัจฉริยะที่สามารถฝึกชี่ได้ด้วย พระเจ้า ถ้าฉันยังไม่ตาย ฉันจะรับนายเป็นศิษย์ในนามแน่นอน”
ลู่ฝานโค้งคารวะอริยปราชญ์สวรรค์บันดาล แล้วพูดว่า “ขอบคุณอริยปราชญ์ที่ชี้แนะครับ”
อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลโบกมือซ้ายของตัวเองไปมา “คนตายไปแล้วล้วนว่างเปล่า เหลืออะไรไว้ให้คนรุ่นหลังได้ ก็สมควรแล้ว ฉันให้โชคกับทั้งสองคน ต่อไปถ้าใครถึงระดับสูงสุด หรือทายาทรุ่นหลังของพวกนายถึงระดับสูงสุดได้ กลับมาที่นี่อีกครั้ง ทำความปรารถนาสุดท้ายของฉันให้สำเร็จ โดยการฆ่ามัน!”
ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบ “ผมกลับมาแน่นอนครับ”
อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลหัวเราะเบาๆ “นายมีความทะเยอทะยานมาก ดีมาก ถ้านายกลับมาได้จริง ฉันจะให้ค่ายกลกับนาย”
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจว่า “ค่ายกลสวรรค์บันดาลเหรอครับ ใช่ที่อยู่ข้างนอกนั่น……”
อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลพูดว่า “นั่นมันของปลอม ทิ้งไว้ขู่คนเท่านั้น นายชื่ออะไร”
ลู่ฝานรีบพูดว่า “ผมชื่อ……”
ขณะนั้นอริยปราชญ์สวรรค์บันดาลยกมือขึ้นมา “ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดแล้ว รอกลับมาครั้งหน้านายค่อยบอกฉัน พวกนายควรออกไปได้แล้ว ไม่ต้องพยายามหาที่นี่ ที่นี่มีไว้ต้อนรับคนมีวาสนา”
พูดจบ อริยปราชญ์สวรรค์บันดาลสะบัดแขนเบาๆ
ลู่ฝานกับอู่คงหลิงหายไปพร้อมกัน