ตอนที่ 760 เป็นสมาชิกของ Mensa เหมือนกัน

Apocalypse Meltdown โลกาวินาศล่มสลาย

ตอนที่ 760 เป็นสมาชิกของ Mensa เหมือนกัน

 

”ชู…ฮัน?”คนตรงหน้าค่อยๆพูดชื่อของชูฮันขึ้นมาอย่างลำบาก พร้อมกับกระอักเลือดออกมาจากปาก

 

เมื่อมองสายตาไล่ลงมาจะเห็นได้ชัดเจนเลยว่าร่างกายของอีกฝ่ายมีบาดแผลรุนแรงมากมายเต็มตัวขนาดไหน ซี่โครงติดกับผนังด้านหลัง และใบมีดเหล็กขนาดใหญ่ปักลึกจากทางหลังมิดจนมองแทบไม่เห็น ภาพที่เห็นมันน่ากลัวและสยดสยองจนเกินจะรับไหว

 

บอกได้เลยว่าถ้าอีกฝ่ายไม่อยากจะเจ็บไปมากกว่านี้ เขาจะต้องคงท่าเดิมเอาไว้ตลอดไป ห้ามขยับ ถ้าเขาขยับเขาจะทรมานจนไม่สามารถหลับได้ เพราะใบมีดคมกริบจะบาดลึกเข้าไปที่อวัยวะด้านใน!

 

ซึ่งการจะไม่ขยับร่างกายเลยสักนิดตลอดไปมันไม่มีทางจะเป็นไปได้ ดังนั้นร่างที่ชูฮันเห็นอยู่ตอนนี้จึงโชกไปด้วยเลือด สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความทรมานจนหาคำบรรยายไม่ได้

 

หวังไคเองก็นิ่งงันอย่างทำอะไรไม่ถูกกับภาพที่ได้เห็น

 

ส่วนชูฮันกำหมัดแน่นอย่างแค้นใจพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโกรธที่สุมอยู่ในอก ตาแข็งกร้าวอย่างแค้นจัด

 

นี่คือฟานฮงเหวียน!

 

ชูฮันไม่คาดฝันเลยว่าจะได้เจอกับฟานฮงเหวียนในสภาพเช่นนี้และไม่คิดเลยสักนิดว่าฟานฮงเหวียนจะถูกจับทรมานแบบนี้ แถมยังอยู่ในคุกที่ซับซ้อนและน่าสิ้นหวังขนาดนี้!

 

ชูฮันคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเขามาช้ากว่านี้สองวันหรือสองชั่วโมงฟานฮงเหวียนจะยังมีชีวิตอยู่มั้ย?

 

”ชูฮัน…”ฟานฮงเหวียนเอ่ยชื่อชูฮันออกมาอย่างยากลำบาก เขาดูเหมือนมีคำพูดมากมายที่อยากจะบอกชูฮัน หากเป็นเพราะเขากระตือรือร้นด้วยความดีใจที่ได้เจอชูฮัน มันจึงทำให้เขาต้องเจ็บอีกครั้งกับใบมีดที่บาดเข้าไปในตัว

 

”อย่าขยับ”ชูฮันก้าวเข้าไปใกล้ฟานฮงเหวียน เอ่ยบอกเสียงแหบตามอารมณ์ข้างในที่แทบจะระเบิด กล้ามเนื้อเกร็งแน่นอย่างรุนแรง พลังผันผวนของวิวัฒนาการระยะ 5 ในร่างแทบจะควบคุมไม่อยู่

 

ปัง!ปัง!

 

ราวกับคนป่าเถื่อนใบมีดเหล็กที่ปักอยู่กับกำแพงอันแรกถูกชูฮันทำลายทิ้งทันที!

 

ความโกรธของชูฮันไม่เพียงแค่ทำให้ฟานฮงเหวียนตกใจแต่หวังไคเองก็เช่นกัน ชูฮันสามารถทำลายใบมีดเหล็กยักษ์ด้วยมือได้ สมกับการใช้พลังขั้นสุดของวิวัฒนาการระยะ 5 จริงๆ

 

หลังจากทำลายใบมีดเหล็กยักษ์ได้ชูฮันก็เริ่มทำลายกุญแจมือเหล็กที่หนาใหญ่ทันที มันเป็นกุญแจเหล็กหนาพิเศษที่รวบทั้งข้อมือทั้งข้อเท้าของฟานฮงเหวียนเอาไว้

ฟานฮงเหวียนที่ได้รับอิสระแล้วไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืนขึ้นเลยเขาไถลตัวไปตามกำแพงและลงไปกองอยู่ที่พื้น หายใจหอบรวยริน แววตาอึ้งๆตกใจมองมาที่ชูฮัน

 

เดิมทีแม้จะคิดว่าคงมาถึงจุดจบของชีวิตตัวเองแล้วแต่ฟานฮงเหวียนไม่ได้นึกเลยว่าตัวเองจะได้มาเจอกับชูฮันในสถานที่นี้!

 

ฟานฮงเหวียนรีบเอ่ยขึ้นทันที”ชูฮัน นาย นายมาที่นี้ได้ยังไง?”

 

”ดื่มน้ำก่อนกินอะไรก่อนสิ” ชูฮันเอื้อมไปหยิบขวดน้ำสะอาดและอาหารที่ซ่อนไว้ในประตูมิติออกมาให้ฟานฮงเหวียน

 

เสียงของชูฮันเรียบนิ้งราวกับหุ่นยนต์มีเพียงแค่หวังไคที่คุ้นเคยกับชูฮันที่สุด รู้ดีว่าตอนนี้ความโกรธของชูฮันอยู่ที่ขอบหน้าผาแล้ว

 

สิบปี…

 

สิบปีต่อมาที่ชูฮันได้กลับชาติมาเกิดใหม่ ฟานฮงเหวียนที่ได้ตายจากหัวใจชูฮันไปนานหลายปีแล้ว กำลังทุกข์ทรมานเพราะถูกลงโทษอยู่ในคุกอย่างสิ้นหวัง

 

ชูฮันล้มเหลวอีกครั้งในการช่วยชีวิตเพื่อนรักของเขาเขาสามารถช่วยชีวิตคนในชาติที่แล้วที่ควรจะตายไปแล้วไว้ได้ แค่แล้วทำไมเพื่อนในวัยเด็กของเขาเอง เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่เติ้งเวยป๋อและฟางหลง

 

การได้เห็นภาพฟานฮงเหวียนแบบนี้แล้วชูฮันจะไม่รู้สึกผิดได้ยังไง?

 

ฟานฮงเหวียนไม่คิดเสียเวลาหรือลังเลที่จะรับน้ำดื่มและอาหารไปจากชูฮันเขากินมันทั้งหมดทันที ระหว่างที่กำลังกิน สายตาของฟานฮงเหวียนก็คอยจ้องชูฮันไม่วางตา อารมณ์หลากหลายตีกันวุ่นอยู่ข้างในอย่างเห็นได้ชัด

 

ในที่สุดฟานฮงเหวียนก็ฟื้นเรี่ยวแรงขึ้นมาเล็กน้อย และชูฮันก็เองพยายามทำแผลบนตัวฟานฮงเหวียนให้ ฟานฮงเหวียนก็พยามเค้นเรี่ยวแรงที่มีเอ่ยออกมาด้วยเสียงอ่อนแรง “นายจะถามก่อน หรือให้ฉันถามก่อน?”

 

นี้เป็นวิธีการสื่อสารที่คุ้นเคยระหว่างทั้งคู่ทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงคุ้นเคยที่ห่างหายไปนาน แววตาของชูฮันก็สั่นไหวและรู้สึกบีบหัวใจ

 

”ตอนนี้ฉันเป็นพลเอกวิวัฒนาการระยะ 5 และมีเพื่อนพ้องที่ทรงพลังมากมาย ฉันไปซางจิงมา ฟางหลงและเติ้งเว๋ยป๋อตายแล้ว” ชูฮันเอ่ยช้าๆ น้ำเสียงยิ่งๆ เห็นได้ชัดว่าฟางฮงเหวียนมีข้อสงสัย “นายอยากจะถามอะไร? ถามสิ ฉันจะตอบ”

 

”ดี”ฟานฮงเหวียนเอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ “พวกเขาตายยังไง?”

 

ชูฮันชะงักจากนั้นก็ตอบด้วยน้ำเสียงข่มขืน “เติ้งเว๋ยป๋อฆ่าฟางหลง ส่วนเติ้งเว๋ยป๋อ…ฉันฆ่าเขาเอง”

 

ลมหายใจของฟานฮงเหวียนชะงักหลังจากผ่านไปสักพัก ท่ามกลางความเงียบสนิท เขาก็ยิ้มออกมาอย่างข่มขืน “เติ้งเว๋ยป๋อเขา…ฉันไม่อยากจะเชื่อ ทำไมเขาถึงฆ่าฟางหลงได้”

 

เมื่อฟานฮงเหวียนพูดออกมาตาของชูฮันก็แดงก่ำด้วยความช้ำใจ เขาเองก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน “ชูฮัน ยังดีที่นายยังมีชีวิตอยู่ โชคดีที่นายยังไม่ได้ทำการประเมิณการเข้าร่วมเป็นสมาชิกของ​ Mensa”

 

ฟานฮงเหวียนเองก็เป็นสมาชิกของMensa แต่ไม่ได้ระดับสูงเท่ากับพ่อแม่ของชูฮัน และมันเป็นเรื่องบังเอิญที่ก่อนจะเกิดการปะทุของโลกาวินาศ เดือนสุดท้ายในยุคศิวิไลซ์ ฟานฮงเหวียนได้เชิญชูฮันเข้าร่วมการประเมิณการเข้าร่วมเป็นสมาชิกของ Mensa ซึ่งนั่นก็เป็นครั้งแรกที่ชูฮันได้รู้เกี่ยวกับ Mensa

 

ในขณะเดียวกันฟานฮงเหวียนก็เป็นคนที่ชูฮันสนิทสนมที่สุดระหว่างใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยหมิงชิว ซึ่งสำหรับฟานฮงเหวียนตอนนี้เวลามันพึ่งผ่านมาเพียงปีกว่า แต่สำหรับชูฮันเวลามันผ่านไปมากกว่าสิบปีแล้ว…

 

สมาชิกของMensa ในสายตาของฟานฮงเหวียนนั้นเป็นกุญแจสำคัญ สถาบันวิจัยที่นี้ไม่รู้ความสำคัญในการตามหาตัวสมาชิกของ Mensa ในจีนตัวเป็นๆ พวกเขาถูกพามาที่นี้ทีละคน บางคนมีวิตดีสุขสบาย ขณะที่บางคนอย่างฟานฮงเหวียนก็ถูกทรมานจนตาย

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นแววตาของชูฮันก็คมกริบขึ้นมาทันที สบตาฟานฮงเหวียนอย่างมีความหวัง “ฉันขอถามหน่อย เวลามันน้อยแล้ว พ่อของฉันอยู่ที่นี้มั้ย?”

 

”นี่คือเรื่องที่ฉันอยากจะบอกนาย”ฟานฮงเหวียนเองก็มีสีหน้าจริงจัง “ฉันไม่รู้ตำแหน่งของคุณลุงเลย และก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี้คือที่ไหน คนพวกนั้นไม่มีทางฆ่าสมาชิกหลักสิบอันดับแรกง่ายๆแน่ พวกเขาจำเป็นต้องใช้ความช่วยจากสมาชิกสิบอันดับแรก”

 

เมื่อได้ยินว่าพ่อตัวเองไม่ได้อยู่ที่นี้ชูฮันก็แทบหมดพลัง หากในใจมันก็แอบมีความดีใจซ่อนอยู่ ถ้าไม่อยู่ที่นี้แสดงว่าไม่ถูกทรมาน?

 

”แต่ชูฮัน”ฟานฮงเหวียนพูดต่อ “ฉันไม่คิดว่าพ่อของนายจะทนไหว เขาดูไม่น่าเชื่อจะเป็นสมาชิกหลักของ Mensa”