1723-2 vs 1724 vs 1725 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1723-2 พี่มั่วอาบน้ำกับน้องจิ่ว
คุณตายืนอยู่ข้างๆ ความเป็นผู้ดีอังกฤษมานาน จึงทำให้ได้แต่ไอเล็กน้อย “ผมไปจัดห้องให้อีกห้องหนึ่งนะครับ”
“ยุ่งยากจังค่ะ” ป๋อจิ่วยิ้มแฝงเจ้าเล่ห์ “ห้องไม่พอใช้ หนูกับพี่มั่วนอนห้องเดียวกันก็ได้”
ฉินมั่วมองดูห้องที่มีมากมายในอะพาร์ตเมนต์สองชั้นแห่งนี้ นิ้วมือยังรับรสสัมผัสได้ถึงผิวเนียนละมุนของคนบางคน ไม่แฉความจริงออกไป
ทว่าคุณตาได้แต่สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ท่าทางห้องใหญ่ที่เขาเตรียมให้นายน้อยจะมีประโยชน์มากเกินไปแล้ว มีตั้งแปดห้อง จะบอกว่าไม่พอได้ยังไง
แต่คุณตาก็รู้ดีว่าตอนนี้นายน้อยคิดอะไรอยู่ มือที่สวมถุงมือขาวจึงยกกาน้ำชาขึ้น “ผมจะเอาไปส่งให้ที่ห้องนายน้อยนะครับ จะได้เตรียมชุดนอนอีกชุดให้คุณชายฉินด้วย”
“ค่ะ” ป๋อจิ่วส่งเสียงตอบในสภาพที่หน้าไม่แดง หัวใจไม่เต้นรัว
ฉินมั่วค้ำคางอยู่ข้างๆ เรียวปากยกโค้งอย่างไร้ร่องรอย ไม่คิดว่าจะได้เห็นเหยื่อสายรุก เธอนี่มหัศจรรย์จริงๆ
คุณตายังคงสำรวจชายหนุ่ม เดิมคิดจะคุยกับเขาสักหน่อย แต่พอเห็นฉินมั่วถอดเสื้อ โชว์ต้นคอให้เห็น มือของคุณตาก็ถึงกับชะงักแล้วจ้องมองป๋อจิ่ว
ที่เป็นเช่นนี้ เพราะเขาจำได้ว่า ตอนเด็กๆ นายน้อยร้องขอฮู้ป้องกันภัยเช่นนี้หลายครั้ง ตอนนั้นเธอเหมือนเป็นเณรน้อย ทั้งๆ ที่อยู่ใน The Fifth Avenue แท้ๆ แต่กลับเข้าหาหลวงจีน เพราะฮู้ของหลวงจีนผู้นั้นนั้น เห็นได้ไม่บ่อย เมื่อเห็นเป็นเช่นนี้ คุณตาจำต่อดึงสายตากลับมา ไม่อ้อยอิ่งอีกต่อไป
แม้ถึงจะเป็นเช่นนั้น ฉินมั่วก็สังเกตเห็น รอจนเมื่อเปลี่ยนชุดนอน นัยน์ตาดำขลับก็วาววับ
ยังไม่ทันได้ดื่มชา ทางฝ่ายป๋อจิ่วมองออกว่าคุณตาเรียกเธอเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย จึงผลักท่านเทพเข้าไปในห้องน้ำ “พี่มั่วอาบน้ำก่อน อาบเสร็จแล้วค่อยมาคุยกัน”
หลังจากที่ได้ยิน ฉินมั่วก็ยิ้มให้อย่างน่าหลงใหล ทว่าแววตากลับคล้ายมีหมอกสุมอยู่ “น่าเสียดายจัง”
“เสียดายอะไร?” ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว
ฉินมั่วก้มตัว ลมหายใจของเขาเป่ารดหูเธอ “ฉันคิดว่าเราจะได้อาบน้ำด้วยกัน ก็เป็นแฟนกันนี่นะ จริงไหม?”
น่าเสียดายที่เธอก็ปิดบังบางอย่างกับฉัน ให้เหยื่อแบบนี้อยู่ข้างตัว แล้วจะวางใจได้ไง? เมื่อคิดได้เช่นนี้ แววตาของฉินมั่วก็ตึงเครียด แต่จากจุดที่ป๋อจิ่วอยู่ทำให้เธอไม่เห็น จึงได้แต่เกาะเอวชายหนุ่มพลางกระเซ้า “เปล่าน่า แต่ทำไมช่วงนี้พี่ชอบอ่อยฉันจัง”
อยู่ๆ ก็ถูกเธอกอดเสียแบบนี้ ฉินมั่วคาดไม่ถึงจริงๆ เมื่อคิดให้ดีก็เย้ยในใจว่า เริ่มโอ๋เขาอีกแล้วสิ รู้ใจเหลือเกินนะ
“อยากอาบด้วยกันอยู่” ป๋อจิ่วยังยิ้มไม่เลิกรา “แต่ต้องคุยกับคุณตาก่อน อย่างน้อยต้องบอกเขาว่า ไม่ว่าพี่จะเปลี่ยนไปมาแค่ไหน พี่ก็ยังเป็นเจ้าหญิงน้อยของฉันอยู่ดี”
ฉินมั่วมองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะขึ้นอย่างเย็นชา “เจ้าหญิงน้อยเหรอ” ไปเอาคำเรียกแบบนี้มาจากไหน
“พี่มั่ว เมื่อก่อนพี่ชอบให้ฉันเรียกแบบนี้นี่นา” ป๋อจิ่วพูดด้วยสีหน้าเศร้า “พี่ลืมเรื่องนี้ด้วยเหรอ เฮ้อ”
พอได้ยินเสียงทอดถอนหายใจเของเธอ ฉินมั่วพลันยิ้มมุมปาก ทั้งยังทำสีหน้าที่ใครๆ ก็ปรารถนา แล้วรั้งเอวเธอเพื่ออ่อย “สบายใจได้ ต่อให้ลืมยังไง ก็ไม่ลืมว่าอยากได้เธอ”
ยัยนี่ มีผู้ชายคนไหนบ้างที่ชอบถูกเรียกว่าเจ้าหญิง จะโกหกทั้งทีก็น่าจะเตรียมสคริปต์ไว้หน่อยไหม ยัยจอมเจ้าชู้เอ๊ย
ฉินมั่วได้ยินแล้วรู้สึกขำ จึงจูบอย่างแฝงแววลงโทษ ชายหนุ่มก้มตัวลง กัดเบาๆ ที่ต้นคอเธอ ลมหายใจร้อนระอุแนบบนผิวขาวผ่อง ทำให้คนรู้สึกจั๊กกะจี้อย่างต้านทานไม่ไหว
ป๋อจิ่วถูกอ่อยจนไม่รู้จะวางมือไว้ที่ไหน จนต้องโก่งหลังในที่สุด “พี่มั่ว…”
“หืม?” ฉินมั่วจึงเลยหน้าจากต้นคอเธอ ใบหน้าหล่อเหลาดูยั่วยวน “ถ้าจะคุยกันก็ได้ แต่รีบหน่อย ฉันจะรอเธอที่อ่าง ไหนว่าจะอาบน้ำด้วยกันไง?”
………………………………………….
ตอนที่ 1724 เอาแต่อ่อยอยู่ได้
ป๋อจิ่ผลักอีกฝ่ายออกไป แล้วยกมือถูกหน้า เมื่อนึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของท่านเทพได้ ก็หัวเราะเบาๆ คิดว่าเธอไม่กล้าใช่ไหม? เดี๋ยวรอคุยกับคุณตาเสร็จก่อนเถอะ แล้วจะเข้าไปหาในห้องน้ำ เธอจะฉวยจังหวะนี้อัดเสียงเขาด้วย ไว้เอามาให้เขาฟังตอนที่ฟื้นความจำแล้ว ถือเป็นประวัติดำมืดเหมือนกันนะเนี่ย ป๋อจิ่วกดนิ้วบนเรียวปาก หัวเราะออกมาอย่างเป็นเรื่องธรรมดา
คุณตาพ่อบ้านกับนายน้อยรู้ใจกันดี จึงยืนรอที่ห้องรับแขกเรียบร้อย มือยังคงถือร็อกเก็ตนาฬิกาดังเดิม
ป๋อจิ่วเดินไปหา พลางออกปาก “อย่าเป็นห่วงไปเลย” ซึ่งคำพูดสั้นๆ นี้ ทำให้คุณตาถอนใจยาว “ตอนนี้สภาพของเขายังไม่ปกติ ไม่ ไม่สิ ต้องบอกว่าสภาพเขาปกติมากๆ รู้จักปิดบังความเหี้ยมตัวเองไว้มิดเม้น นายน้อยน่าจะรู้ดีนะว่าเขาน่ากลัวแค่ไหน”
“เขาไม่ได้ทำร้ายใครนะคะ” ป๋อจิ่วพูดจบก็รู้ดีว่าตัวเองกำลังเฉไฉ เพราะใช่ว่าท่านเทพจะไม่คิดสะกดจิตใคร เพียงแต่ถูกเธอขัดขวางทางอ้อมไว้ทัน
คุณตากวาดตามองใบหน้าใสสะอาดที่อมยิ้มอยู่ “เพราะคุณอยู่ด้วยนี่นา แล้วเขาอยากได้คุณ ก็ต้องเก็บอาการไว้ให้ดี”
ใครจะคิดล่ะว่า พอนายน้อยได้ยิน ก็ยิ้มร่าอย่างเหลิง “ฮ่าๆๆ คุณตาขา หนูถึงบอกไงคะว่าเขาแคร์หนูมาก เมื่อก่อนเป็นยังไง เดี๋ยวนี้ก็เป็นอย่างนั้น”
คุณตาได้แต่บ่นในใจ…นี่ต่างหากที่สำคัญที่สุดใช่ไหม?
ตอนที่อยู่ในค่ายทหาร ป๋อจิ่วเซ็งจะแย่อยู่แล้ว ได้แต่อวดแฟนให้เสี่ยวเฮยฟัง ซึ่งมันยังไม่พอ ตอนนี้อุตส่าห์ได้เจอคุณตาแล้ว จึงฉวยหมอนอิงมากอด ยันคาง ยิ้มมุมปากที่ทั้งเท่และหวาน “ถึงปากจะไม่พูด แต่การกระทำเขาแสดงออกชัดนะคะ นี่ยังจะหึงตัวเองอีก น่ารักจะตาย”
คุณตารักษาความเป็นผู้ดีอังกฤษเอาไว้ “ตอนนี้ผมเข้าใจสำนวนจีนที่ เลี้ยงลูกสาวให้คนอื่นอีกครั้งแล้วล่ะครับ”
“คุณตาล่ะก็ ถ้าคุณตาเป็นห่วงเรื่องนี้นะคะ ก็สบายใจได้เลย หนูจะอยู่แต่ในบ้าน ต้อนให้พี่เค้าแต่งเขาตระกูลเราก็แล้วกัน” ป๋อจิ่วยิ้มเสนอความเห็น
คุณตาได้แต่นวดหัวคิ้ว รู้ดีว่านายน้อยยึดมั่นไว้เช่นนี้แน่ ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ตระกูลฉินจะยอมให้ลูกหัวแก้วหัวแหวนแต่งเข้าสกุลนายน้อยเรอะ ถ้าเป็นอย่างนั้น มีหวังตระกูลอานมีหวังได้บ้าแน่ๆ นายน้อยปักใจกับผู้ชายคนนี้เพียงคนเดียว “คุณต้องรู้นะครับว่าที่เขาทำดีกับคุณ เป็นการเสแสร้ง ใครก็ตามที่ถูกกระตุ้นคำสั่งที่ฝังทางจิตแล้ว นิสัยจะเปลี่ยนไปหมด เขาก็เหมือนกัน ตอนนี้เกรงว่าเขาแค่สนใจคุณ แต่นายน้อย ถ้าเขาเบื่อขึ้นมาเมื่อไร คุณจะทำยังไง?”
คุณตาพูดตรงประเด็น ส่งผลให้รอยยิ้มของเธอจืดจางลงไม่น้อย ก่อนจะลุกขึ้นมองดูรถราที่วิ่งผ่านอยู่นอกหน้าต่างบานยาวละพื้น จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้น “คุณตาทราบไหมคะว่าเขาเสียความทรงจำที่ทะเลสาบ ตอนนั้นมือเขามีแต่เลือด แถมเลือดยังเต็มทะเลสาบไปหมด ขนาดเขาถูกฝังคำสั่งทางจิต ก็ยังไม่ถูกคิงควบคุมเลยค่ะ แถมยังปกป้องคนทั้งหมดที่อยู่บนบกอัตโนมัติ แต่พอเขาลืมตาขึ้น ระแวงต่อทุกสิ่งบนโลก สปีดโบ้ททุกลำกลับเล็งปากกระบอกปืนไปที่เขากันหมด แถมยังมองเขาด้วยความระแวง ตอนนั้นหนูเห็นเขาจะลงมือแล้ว เขากำสร้อยฮู้บนคอ เอ่อ ตอนแรกหนูก็นึกว่าเป็นแค่สร้อย ตอนหลังถึงได้รู้ว่าเป็นฮู้ที่หนูให้เขาเพื่อป้องกันตัว”
…………………………………………….
ตอนที่ 1725
“ฉะนั้นคุณตา ดูสิคะว่าขนาดเขาจำอะไรไม่ได้เลย แต่ก็ยังรักษาของที่หนูให้ไว้ มันไม่ใช่ความสนใจหรอกค่ะ” ป๋อจิ่วหันกลับมามอง ก้นบึ้งนัยน์ตาฉายแววมุ่งมั่นจริงจัง “ยิ่งหนูเองก็ไม่เบาเหมือนกัน ต่อให้เขาแค่สนใจหนูจริง แค่ในเมื่อหนูเคยทำให้เขาชอบหนูเป็นครั้งแรกแล้วก็ครั้งที่สองได้ ก็ต้องมีครั้งที่สาม”
คุณตาพ่อบ้านชะงักไปพักหนึ่ง พลันหัวเราะขึ้น “นายน้อยน่าจะรู้ว่า ผมสนับสนุนทุกการตัดสินใจของคุณ แต่ผมจะไม่ยอมให้ใครมารังแกคุณเช่นกัน” รวมถึงเจ้าน้ำแข็งจากบ้านตระกูลฉินด้วย ให้ผู้หญิงรุกฝ่ายเดียวทุกครั้ง ไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายเอาเสียเลย
ป๋อจิ่วพูดในใจ ตอนนี้เขาไม่รังแกหนูแล้ว มีแต่หนูนี่แหละที่อยากรังแกเขา
เมื่อคิดแล้วคิดอีก เธอก็เอาเครื่องประดับที่ใช้สำรับการแปลงโฉมจากห้องข้างๆ ขึ้นชั้นบน เดี๋ยวกะจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึกเสียหน่อย
คุณพ่อบ้านเข้าใจดีว่า นายน้อยรอชายหนุ่มมาตั้งแต่เล็กจนโต ความดีของชายหนุ่ม เธอจะถนอมไว้ดั่งสมบัติล้ำค่า เมื่อตอนเป็นเด็ก ตากลมโตของเธอมองเด็กคนหนึ่งก็ตัดสินทันที “คุณตาขา เขาหล่อสู่สัตว์เลี้ยงของหนูไม่ได้สักกะผีก ของหนูนะคะ ไม่ว่าจะยืนที่ไหน ถึงไม่ต้องพูดอะไรก็ทำให้คนชอบได้แล้ว จริงๆ นะคะ เขาน่ารักมาก แถมยังเคยผูกเชือกรองเท้าให้หนูด้วย เวลาเชือกหลุดทีไร เขาต้องผูกให้หนูทุกที”
เล่นชมเสียเลิศเลอแบบไม่มีอีกแล้วในปฐพีนี้ แสดงว่าคิดถึงในใจลึกๆ เสมอ ตอนนี้เจ้าตัวมาอยู่ด้วยแล้ว นายน้อยจึงยิ้มมากขึ้นกว่าเดิมเยอะ ก็ปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไปก่อนละกัน
คุณตาพ่อบ้านคิดเช่นนี้ ยังหาวิธีที่จะทำให้เจ้าน้ำแข็งตระกูลฉินฟื้นความจำได้ในเร็ววัน
ฉินมั่วรู้ดีว่าตัวเองมีจุดอ่อนตรงที่สูญเสียความทรงจำ แต่สำหรับเขาแล้ว ความทรงจำพวกนั้นไม่มีประโยชน์ ก่อนที่จะมาที่นี่ เขาคิดจะให้เหยื่อพูดอะไรขึ้นมาบ้าง ส่วนคุณตาพ่อบ้านของเธอจะพูดอะไร ไม่ต้องคิดวิเคราะห์ เขาก็เข้าใจ ต้องสั่งให้เธอระวังเขาไง
เฮอะ ฉินมั่วหัวเราะขึ้น ก่อนจะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังราวกับเป็นจอมปีศาจที่ปรากฎตัวอย่างไร้เสียง ทั้งยังจากไปอย่างเงียบๆ
คำพูดของยัยนั่นวนเวียนข้างหูเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับจะซึมเข้าหัวทีละนิดๆ มุมปากหยัดยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
ชายหนุ่มไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขาได้ยินคำพูดของเธอ จึงไปเตรียมน้ำในห้องน้ำล่วงหน้า มือถือที่เธอให้เขาก่อนเดินออกไปยังคงวางไว้ในห้อง
ยัยนี่โง่สิ้นดี ขนาดมือถือยังซี้ซั้วให้เขาอีก เมื่อเปิดดูหน้าจอมือถือก็เห็นรูปแอพลิเคชันที่มีไม่เยอะ ที่เปิดเล่นบ่อยก็จะเป็นเกมเกมหนึ่ง
ฉินมั่วกวาดตามอง โดยไม่เปิดออกมา แต่ลากหน้าบราวเซอร์ออกมาค้นอะไรบางอย่าง เหมือนอย่างที่เขาพูดนั่นแหละ หลังจากที่ได้ยินคำสนทนาในห้องรับแขก ฉินมั่วก็นั่งรอเธอในอ่างอาบน้ำ เอนหลังเล็กน้อย ฟองขาวๆ ผุดขึ้นเต็มอ่าง ตามมาด้วยไอร้อนๆ ของน้ำ ทำให้เขาดูสูงส่งต้องห้ามมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เหมือนเดิม กระทั่งเขาเองยังไม่รู้ตัวว่ากำลังอมยิ้มอยู่
ป๋อจิ่วหยิบของเข้ามาก็เห็นฉากที่ว่าเข้าพอดี
ท่านเทพนั่งแช่อ่างอย่างเซ็กซี่ ชายหนุ่มไขว่ห้างไว้ ภายใต้แสงไฟที่สาดลงมา สะท้อนบนผนังขาวสะอาดจนมึนศีรษะ หน้าตาหล่อเหลาจนแทบตาลาย
ใบหน้าชายหนุ่มท่ามกลางแสงไฟดูหล่อเหลาจนตาลาย ไม่รู้ว่ากำลังดูอะไรอยู่ ถึงทำให้เขายิ้มคร้านๆ ไม่ระแวดระวังตัวสักนิด แถมยังภูมิใจหน่อยๆ
หือ?
ท่านเทพภูมิใจเรื่องอะไร?
………………………………….