บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 727
เจเรมี่หยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างเร่งรีบและเปิดผลดีเอ็นเอ ซึ่งยืนยันความเป็นพ่อของเขาที่เขาบันทึกไว้
“ลินนี่ ดูนี่สิ นี่คือผลดีเอ็นเอที่ยืนยันว่าผมเป็นพ่อของลิลลี่ ลิลลี่ที่เป็นลูกสาวของเราไง” เขาถือโทรศัพท์ไว้ต่อหน้าเมเดลีนเพื่อพิสูจน์ว่าเขากำลังพูดความจริง
เมเดลีนหลุบตาลง ดวงตาของเธอพร่ามัวด้วยน้ำตาที่คลออยู่เต็มเบ้า
“ลินนี่ คุณเห็นไหม” เจเรมี่ถามอย่างระมัดระวัง
แต่ทันทีที่เขาถามเสร็จ เมเดลีนกลับยกมือขึ้นแล้วผลักมือของเขาออกไป
โทรศัพท์ตกลงบนพื้นที่เปียกด้วยเสียงอันดัง จากนั้นหน้าจอก็แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
เจเรมี่รู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเขาก็ได้แตกสลายลงไปด้วยเช่นกัน
เมเดลีนมองเขาอย่างเยือกเย็น “ฉันไม่อยากเจอคุณอีก”
น้ำเสียงของเธอแน่วแน่ และเธอก็เดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองสักครั้งเดียว
เจเรมี่ยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างสิ้นหวัง ขณะที่เขามองดูแผ่นหลังเย็นชาของเธอ น้ำตาก็ไหลออกมาจากหางตาของเขา
บนหน้าจอที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ เขามองเห็นรอยยิ้มที่สวยงามนั้น และนั่นทำให้เจเรมี่เจ็บปวดที่สุด
“ลิลลี่…”
‘ขอโทษนะ ลิลลี่’
‘พ่อปกป้องลูกไม่ได้’
ขณะที่เขาโทษตัวเอง เขาก็เห็นเงาดำ ๆ เดินเข้ามาหาเขาจากทางหางตา
“เจเรมี่ นายยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ? ถึงจะบอกว่าลิลลี่ถูกลักพาตัวโดยพวกค้ามนุษย์ แต่มันเปลี่ยนความจริงที่ว่านายฆ่าลูกสาวของฉันทางอ้อมไม่ได้หรอกนะ ” เฟลิเป้โยนความผิดทั้งหมดไปที่เจเรมี่ “ถ้านายยังมีความเป็นคนอยู่ ก็โปรดอยู่ห่าง ๆ อย่ามาให้เอวลีนเห็นหน้าอีก ไม่งั้นระวังตัวไว้ บางทีเธออาจจะพลั้งมือฆ่านายก็ได้”
“เฟลิเป้ นายก็รู้ดีว่าใครเป็นพ่อของลิลลี่” เจเรมี่พูดด้วยแววตาคมกริบ “ฉันจะตามหาฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าลูกสาวของฉันเอง รอดูแล้วกัน”
เขาสัญญาอย่างจริงจังและเดินออกไปท่ามกลางสายฝน
เฟลิเป้มองแผ่นหลังของเจเรมี่เงียบ ๆ และกำร่มในมือแน่น
หลังจากที่พวกเขาจัดการบางอย่างในสถานีเสร็จแล้ว เฟลิเป้ก็ส่งเมเดลีนกลับไปที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี
เขารู้ว่าเมเดลีนไม่มีอารมณ์จะคุยกับเขาในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่บังคับเธอ จากนั้นเขาก็กลับไปที่บ้านของเขาคนเดียว
เมเรดิธ รอเขาอยู่ในห้องทำงาน
เมื่อเธอเห็นเฟลิเป้ เธอก็รอคำสั่งของเขาอย่างอดทน
“เธอจะไปเมืองเอฟพร้อมกับเด็กคนนั้นในเที่ยวบินบ่ายนี้ แล้วกลับมาหลังจากที่แก้ใบหน้าของเธอแล้ว” น้ำเสียงของเฟลิเป้เย็นชาและไร้อารมณ์ อย่างไรก็ตาม เขามีรัศมีสังหารแผ่อยู่รอบตัวเขา
เมเรดิธไม่ต้องการกลับไปที่เมืองเอฟ แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้
เคธี่เดินเข้ามาพร้อมกับถือถ้วยชามาด้วย เมื่อเธอเห็นใบหน้าที่คล้ายกับของเมเดลีน เธอขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ออกไปก่อน” เฟลิเป้ขอให้เมเรดิธออกไป
เมเรดิธเดินออกจากประตูอย่างหน้าเสีย จากนั้นเธอก็มองที่เคธี่ด้วยหางตา
เคธี่วางชาไว้ข้างหน้าเฟลิเป้ “ทำไมคุณทำอย่างนั้น? คุณชอบอีวี่มาก คุณไม่กลัวว่าเธอจะเสียใจเหรอ? ทำไมคุณ…”
“ไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอที่จะมาถามฉัน” เฟลิเป้ขัดจังหวะเธออย่างเย็นชา ใบหน้าของเขาดูน่ากลัวและขัดแย้งกับรูปลักษณ์ที่หล่อเหลาและสง่างามของเขา “ถ้าอยากอยู่เคียงข้างฉัน ก็ต้องรู้จักที่ของตัวเอง”
“ออกไป” จากนั้นเขาก็ขอให้เธอออกไปโดยไม่มองเธอแม้แต่นิดเดียว
แม้ว่าพวกเขาจะใกล้ชิดกัน แต่เธอก็ยังไม่สำคัญอะไรต่อเขา
เคธี่หันกลับมาอย่างเศร้าสร้อย หลังจากปิดประตูแล้วเธอก็ยืนอยู่ข้างบานประตูและมองดูท้องแบน ๆ ของตัวเอง