ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 456 กินข้าวเช้าอะไร ทำอย่างอื่นไม่ดีกว่าหรือ？
“และก็ เรื่องที่คุณทะเลาะกับพ่อคุณ ฉันก็ได้ยินแล้ว แต่ว่าสุดท้ายคุณก็ควบคุมตัวเองได้เหมือนกัน ไม่ได้ทำร้ายเขา แล้วทำไมฉันต้องกลัวคุณล่ะ？”
ต้องยอมรับว่า เส้นหมี่เป็นที่ปรึกษาที่มีความคิดเฉียบแหลมมากคนหนึ่ง
เธออาจจะไม่เก่งด้านจิตวิทยาเท่าคนตระกูลลัดดาวัลย์ แต่ว่า เธอฉลาดมาก รู้ว่าต้องไปจับจุดที่อ่อนแอที่สุดของคนๆ นี้อย่างไร
จากนั้น เธอก็ชี้นำเขา ตอนที่เขาลังเลหมดหนทาง ก็ช่วยยืนยันให้เขา！
แสนรักมีชีวิตชีวาคืนมาอย่างรวดเร็ว
เขามองเธออย่างตาไม่กะพริบ หางตาสีแดง เสื้อไหมพรมสีเทาตรงหน้าอก ก็กระเพื่อมอย่างรุนแรง จนได้ยินเสียงเต้นในนั้นอย่างชัดเจน
“ที่คุณพูด……จริงหรือ？”
“จริงสิ ไม่งั้นทำไมฉันต้องมาหาคุณด้วย？อีกอย่าง ยังพาลูกสามคนของพวกเรามาด้วย ถ้าฉันกลัวคุณจริงๆ ฉันจะเอาชีวิตพวกเราสี่คน มาไว้ในมือคุณไหม？”
ประโยคสุดท้ายนี้ เป็นสิ่งที่ทำให้สบายใจมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
ในที่สุดแสนรักก็หัวเราะ
เขาหลับตาทั้งสองข้างลง น้ำตาอุ่นๆ ไหลลงมาจากหางตาสีแดงนั้น เขากดเธอไว้ในอ้อมแขนตัวเองอย่างรุนแรงอีกครั้ง
“อื้อ——”
“ทำไมหรือ？”
“เจ็บ คุณออกแรงมากไป แล้วก็ คุณจะกอดฉันไว้ที่นี่ตลอดหรือไง？อีกเดี๋ยวพวกเด็กๆ เห็นฉันไม่ได้เข้าไปนานแล้ว น่าจะออกมาหาฉัน”
เส้นหมี่ทนแรงของคนๆ นี้ ทนจนความแดงก่ำในดวงตาเตือนออกมา
แสนรักจึงคิดได้
จากนั้น เขาก็รีบดึงเธอออกมาจากทุ่งหญ้า แล้วอุ้มขึ้นไป
เส้นหมี่ที่อยู่ในอ้อมแขนเขาก็เบิกตาสีแอปริคอทที่ฉ่ำวาวนั้น：“คุณอุ้มฉันขึ้นไปทำไม？ตอนนี้จะต้องกินอาหารเช้า””กินอาหารเช้าอะไร？ผมดูแผลคุณก่อน？”
ผู้ชายคนนี้ไม่สนใจเลย หลังจากอุ้มเธอขึ้นไปแล้ว เขาก็พาเธอเข้าไปในห้องนั้นที่เขานอนในหลายวันนี้
โอเค ในเมื่อเขาใส่ใจเธอขนาดนี้ งั้นก็ตามใจเขาละกัน
เส้นหมี่ก็เชื่อฟังอย่างเด็กดี
จนกระทั่ง เธอถูกวางลงไปบนเตียงนั้น จากนั้นคนๆ นี้ก็กระโจนลงมาอย่างไม่สนใจ จูบเธอไปอย่างแน่บแน่นบนเตียงนี้ เธอถึงเข้าใจว่าตัวเองโดนหลอกเข้าแล้ว
“อื้อ……คุณจะทำอะไร？พวกเขา……อยู่ข้างล่างกัน……”
“กลัวอะไรล่ะ？มีลูกชายอยู่ ไม่ต้องสน ……”
“……”
ประโยคเดียว เส้นหมี่เขินจนไม่มีแรงตอบโต้
จากนั้น ชายหนุ่มที่อดทนมาเป็นเวลานาน ก็ไม่ยับยั้งชั่งใจอีกต่อไป ได้ยึดครองเธออย่างบ้าคลั่ง บนเตียงง่ายๆ หยาบๆ นี้ จนสุดท้ายก็ได้ครอบครองเธออย่างสมบูรณ์
แน่นอนว่า ครั้งนี้ เขาอ่อนโยน
หลังจากรู้สึกถึงความตึงเครียดและความกลัวของเธอ เขารู้สึกเสียใจที่ได้ทำไป ครั้งนี้จึงไม่เหมือนคราวก่อน ที่บังคับเธอ แต่อดทน ลูบเธอ จูบเธอ รอจนกระทั่งเธอยอมรับเขา เขาถึงค่อยๆ ครอบงำ
รักใครสักคน ควรเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว
สุดท้ายเส้นหมี่โดนกระทำไปมาจนหลับไปได้อย่างไรนั้น เธอก็ไม่รู้
เธอรู้แค่ว่า ตอนที่เธอตื่นมาอีกครั้ง ลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยอาการปวดเอวอวดหลัง พระอาทิตย์ด้านนอกก็ขึ้นสูงมากแล้ว
ไอ้ระยำนี่！
“โหย ป้าแจ่ม แขกของพวกเธอมีเด็กๆ หน้าตาหล่อเหลาสวยงามขนาดนี้เชียว พวกเขาคือใครหรือ？หน้าตาน่ารักกันเหลือเกิน”
“พวกเขาหรือ เป็นลูกของผู้ชายคนนั้นน่ะ แฝดสาม”
“ว้าว แฝดสาม！！”
หญิงชาวนาที่ถามป้าแจ่มอยู่ชั้นล่าง ได้ยินเธอบอกว่าเด็กน้อยสามคนนี้เป็นแฝดสาม ทันใดนั้นก็ดูอิจฉาสุดๆ ขึ้นมาทันที
แฝดสาม หาเจอได้ยากจริงๆ
ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นเด็กสามคนที่หน้าตาหล่อเหลาสวยงามและน่ารักมากๆ
เส้นหมี่ได้ยินจากชั้นบน ก็อยากจะลงจากเตียง
กลับไม่คาดคิดว่า ลากขาที่ปวดเมื่อยทั้งสองข้างขยับบนเตียง เสียงก็ดัง“ตุบ”ไม่รู้ว่าอะไรโดนเธอทำตกไปที่พื้นจากบนเตียง
“สาวน้อย เธอตื่นหรือยัง？ให้ฉันไปช่วยไหม？”
ป้าแจ่มที่อยู่ชั้นล่างเป็นคนหูไวตาไว พอได้ยินเสียงเคลื่อนไหวนี้ ก็เงยหน้าขึ้นไปมองทันที
เส้นหมี่อยากให้เธอขึ้นมาที่ไหนกัน？
ถึงแม้ตอนนี้เสื้อผ้าบนตัวเธอจะสวมแล้ว แต่ว่า ไอ้ระยำนั่นทำเธอเป็นแบบนี้ คนที่มีไหวพริบแค่เห็นก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น？
เธอจะกล้าให้เธอมาดูแลได้ไง？
เส้นหมี่รีบปฏิเสธ
แต่ตอนนี้เอง หลังจากมีเสียงฝีเท้าที่ขึ้นมาจากชั้นล่างเข้ามา ไม่นานนัก คุณป้า่นี้ก็ถือน้ำร้อนขึ้นมา
เส้นหมี่：“……”
“มา สาวน้อย อาบน้ำกินข้าวเที่ยงดีกว่า สามีเธอน่ะ พาเด็กสามคนนั้นไปในเมืองแล้ว บอกว่าจะซื้อของใช้บางส่วนกลับมา ตอนนี้ไม่อยู่บ้านแหละ”
“อ๋า？”
ใบหน้าเล็กๆ ที่แดงก่ำของเส้นหมี่ ปรากฏความแปลกใจ
ไปซื้อของ？
ก็ใช่ จากเงื่อนไขของครอบครัวชาวนานี้แล้ว เมื่อก่อนเขาอยู่ที่นี่คนเดียวไม่เป็นไร แต่ว่าตอนนี้มากันทั้งครอบครัวห้าคน ไม่ต้องเพิ่มของใช้ในชีวิตประจำวันหรอกหรือไง？
แต่ว่า ความหมายแบบนี้ หมายความว่าเขายังไม่อยากกลับเมืองA？
ยังอยากจะอยู่ที่นี่？
เส้นหมี่นึกถึงการกำชับของแสงดาว ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลเล็กน้อย
“สาวน้อย เธอกับสามีเธอ ทะเลาะกันใช่ไหม？”
“อ๋า？”เส้นหมี่ที่กำลังก้มหน้าล้างหน้า ก็ตกใจ“ทะเลาะหรือ？”