เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 667
เสียงระเบิดดังขึ้น ปราณกระบี่ของลู่ฝานเปิดผิวหนังของกุยวัว เลือดกระจายออกมา เลือดเหมือนสายน้ำพุ่งใส่เต็มตัวลู่ฝาน
กุยวัวส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด มนุษย์กระจอกเพียงคนเดียวทำให้มันบาดเจ็บ
น้ำแข็งค่อยๆ แตกออกเริ่มตั้งแต่ลำคอ
กระบี่ของลู่ฝานไม่เพียงแต่ทำให้กุยวัวบาดเจ็บ ยังระเบิดน้ำแข็งตรงคอกุยวัวออกด้วย
กุยวัวใช้โอกาสนี้สะบัดคอจนน้ำแข็งแตกกระจาย
หลังจากนั้นบนหัวของมัน มีแสงสายฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้ง
โฮก!
มันอ้าปากพ่นสายฟ้าออกมา ลู่ฝานรีบใช้ปราณชี่ของตัวเอง
ปราณชี่สีแดงเพลิงรวมตัวเป็นรูปวงรีปกคลุมตัวลู่ฝานอยู่ข้างใน
แสงสว่างเคลื่อนไหว ดีดแสงสายฟ้าที่สาดลงมาบนตัวเขา
ลู่ฝานกัดฟัน มองผ่านแสงสายฟ้าไปที่ขนสีแดงบนลำคอกุยวัว
จุดนั้นโดนระเบิดเป็นแผลแค่ตรงขอบ ตำแหน่งตรงกลางไม่ได้รับบาดเจ็บ
แม้เป็นจุดอ่อน แต่เห็นได้ชัดว่าตรงนั้นแข็งแกร่งกว่าส่วนอื่นของกุยวัว
สู้ตายไม่ถอย!
ลู่ฝานกัดฟัน ฝ่าเสาสายฟ้าพุ่งไปด้านหน้า
เพราะวิทยายุทธของเขาถึงแดนปราณชีวิตแล้ว สามารถดูดพลังฟ้าดินรอบๆ เข้าสู่ร่างกายได้อย่างรวดเร็ว เพื่อใช้ต่อสู้กับกุยวัว
ไม่งั้นเขาคงขยับไม่ได้แม้แต่น้อย
อีกนิดเดียว แค่อีกนิดเดียว!
ลู่ฝานยกกระบี่หนักไร้คมขึ้นสูง ปราณชี่บนตัวก็ใกล้จะใช้จนหมดแล้ว
ทันใดนั้นลู่ฝานเปิดเขตวิถีบนกระบี่หนักไร้คม
จู่ๆ เสาสายฟ้าที่พุ่งเข้ามาเปลี่ยนทิศทางอย่างประหลาด
นี่เพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น!
ลู่ฝานโยนกระบี่หนักไร้คมออกไปอย่างไม่ลังเล
กระบี่ที่เหมือนบานประตู ปักลงบนจุดอ่อนอย่างแม่นยำ ตัวกระบี่ครึ่งหนึ่งแทงลงไปตรงขนสีแดง
โดนแล้ว!
ลู่ฝานรู้สึกดีใจ ทันใดนั้น กุยวัวเงยหน้าคำรามอย่างโมโห น้ำแข็งบนตัวแตกออกอย่างบ้าคลั่ง
แย่แล้ว กุยวัวกำลังบ้าคลั่งแล้ว!
ลู่ฝานรีบถอยหลังวิ่งไปด้านนอก
บนตัวกุยวัวเริ่มมีสายฟ้าเป็นวงกลม ลำตัวเริ่มบวมขึ้น
เดิมทีตัวมันก็ใหญ่เหมือนภูเขาอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ขยายใหญ่ขึ้นอีก
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรตะโกนว่า “เจ้านาย รีบหนี กุยวัวจะปล่อยเขตวิถีสายฟ้าที่ไม่เป็นรูปเป็นร่างของมันออกมาแล้ว ระวังจะโดนฆ่าตายคาที่ เข้าไปในดิน รีบมุดเข้าไปในดิน!”
ลู่ฝานลงมาบนพื้น ทุกสิ่งรอบๆ เริ่มเปลี่ยนไป
เขารู้สึกว่าพลังฟ้าดินทั้งหมดกำลังเปลี่ยนเป็นสายฟ้า
ท้องฟ้าที่สว่างสดใส ตอนนี้มืดลงอย่างกะทันหัน
ภายในเมฆสีดำ สายฟ้าใหญ่น่ากลัวเหมือนงูยักษ์พุ่งออกมา
น้ำแข็งบนตัวกุยวัวระเบิดออก สายฟ้าบนตัวลุกโชนเหมือนเปลวไฟ น้ำเย็นไม่สามารถแช่แข็งมันได้อีกแล้ว
ลู่ฝานเพิ่งลงสู่พื้น กำลังจะขุดหลุมฝังตัวเองลงไปในดิน
ทันใดนั้นเงาหนึ่งกระชากเขาไป
จากนั้นเด้งตัวเข้าไปในหลุมลึก หินขนาดใหญ่สองสามก้อนปิดทางเข้าเอาไว้ด้วย
“อู่คงหลิง!”
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจ
อู่คงหลิงตะโกนว่า “จับมือฉันให้แน่น!”
ลู่ฝานยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มีสายฟ้าระเบิดมาจากด้านนอก
เกิดแรงสั่นสะเทือน เสียงระเบิดดังเข้ามาในหูอย่างต่อเนื่อง
สายฟ้าสีขาวน่ากลัวระเบิดหินด้านนอกจนกระจาย เหมือนกระบี่สว่างไสวแทงลงบนตัวลู่ฝานกับอู่คงหลิง
ตอนนี้ลู่ฝานรู้สึกว่างเปล่าจริงๆ เพื่อจะโจมตีจุดอ่อนของกุยวัว เขาใช้ปราณชี่จนไม่เหลือแล้ว
ขณะที่เขากำลังจะใช้ร่างกายต้านทาน แสงสีดำสว่างขึ้นบนผ้าปิดหน้าของอู่คงหลิง