ตอนที่ 683 สมรภูมิกระหายเลือด เขามาแล้ว โดย ProjectZyphon
“เตรียมการเสร็จหมดแล้วหรือ” ระหว่างทางจ้าวไท่ไหลถาม
หลินสวินพยักหน้า เขาจากมาครั้งนี้ สมบัติในตัวมีเพียงสองชิ้น คือธนูคันหนึ่งและดาบหักอีกด้าม นอกจากนี้ยังมีห่อสัมภาระใบหนึ่ง
ในห่อสัมภาระบรรจุผลึกวิญญาณระดับสูงมากมาย และโอสถวิญญาณล้ำค่าที่จำเป็นต่อการรักษาเยียวยา
นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรอีก
สมบัติมีค่าอย่างเจดีย์สมบัติไร้อักษร แหวนประสานมายา น้ำเต้าหลอมวิญญาณที่มีเลือดสีม่วงหยดหนึ่ง รวมทั้งพวกวัตถุดิบวิญญาณมีค่าที่ได้มา ล้วนถูกเก็บไว้ที่ภูเขาชำระจิต
เพราะตามที่จ้าวไท่ไหลบอก สมรภูมิกระหายเลือดตั้งอยู่ในพื้นที่พิเศษมาก สมบัติประเภทเอาไว้เก็บของจะไม่สามารถใช้ได้
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ กลางฟ้าดินสมรภูมิกระหายเลือดไม่มีพลังวิญญาณ!
“สมรภูมิกระหายเลือด เป็นแนวหน้าของสงครามการเข่นฆ่าระหว่างจักรวรรดิและเผ่าพ่อมดเถื่อน ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นสิ่งกีดขวางสงครามที่ทำให้จักรวรรดิสามารถตั้งอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ ปกป้องจักรวรรดิมาหลายพันปี…”
จ้าวไท่ไหลแนะนำสั้นๆ ได้ใจความ
“หลายพันปีมานี้ ผู้แข็งแกร่งที่โดดเด่นส่วนใหญ่ในค่ายกระหายเลือด ล้วนถูกส่งมาประจำการและต่อสู้ที่สมรภูมิกระหายเลือด”
“นอกจากนี้ กองทัพที่โดดเด่นที่สุดของจักรวรรดิ รวมทั้งผู้แข็งแกร่งมากมาย ต่างก็ประจำการอยู่ที่นี่ตลอดทั้งปี”
“นั่นคือโลกที่สั่นไหว นองเลือด มืดมนและเต็มไปด้วยการเข่นฆ่า หลายพันปีมานี้ ผู้แข็งแกร่งของจักรวรรดิถูกฝังอยู่ที่นี่ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่”
“เรียกได้ว่าความเจริญรุ่งเรืองและความสงบสุขของจักรวรรดิวันนี้ ล้วนแลกมาด้วยชีวิตและเลือดของผู้แข็งแกร่งเหล่านี้!”
“เพียงแต่… น้อยคนมากที่จะรู้ก็เท่านั้น”
หลินสวินเงียบฟัง อดสะเทือนใจไม่ได้ พอจะเริ่มมองเห็นภาพของสมรภูมิกระหายเลือดในเบื้องต้นแล้ว
“คำพูดไม่อาจบรรยายความโหดร้ายของสมรภูมิกระหายเลือดได้ หลังจากไปถึงที่นั่นเจ้าจะเข้าใจเอง”
“ข้าเพียงอยากให้เจ้าจำไว้ว่า การมีชีวิตรอดก็เท่ากับชัยชนะ! และเพื่อความอยู่รอด ไม่ว่าอย่างไรอย่ามีความคิดว่าจะโชคดีเด็ดขาด!”
“นี่คือสงครามระหว่างจักรวรรดิและเผ่าพ่อมดเถื่อน ดำเนินมานานหลายพันปี ความแค้นที่สร้างขึ้นด้วยเลือดและกระดูกไม่มีที่สิ้นสุด มีเพียงการเข่นฆ่าเท่านั้นที่จะสามารถคลี่คลายได้!”
“จักรพรรดิผู้สถาปนาจักรวรรดิเคยกล่าวไว้ว่า ในสมรภูมิกระหายเลือด ความเมตตาเพียงเสี้ยวเดียวของเจ้า บางทีอาจจะทำให้จักรวรรดิสูญเสียอาณาเขตฝั่งหนึ่ง!”
“จำไว้ว่าต้องรอด!”
พูดถึงตรงนี้จ้าวไท่ไหลพลันยื่นหนังสือคู่มือหนังสัตว์เล่มหนึ่งให้หลินสวิน “ในนี้เขียนแนะนำเกี่ยวกับสมรภูมิกระหายเลือดไว้ หลังจากไปถึงค่ายสนามรบ ก็จะมีคนมอบหมายภารกิจให้เจ้าเช่นกัน”
หลินสวินรับคู่มือไป แต่ไม่ได้เปิดดูในทันที ถามว่า “คราวนี้ต้องไปนานเท่าไหร่”
“อย่างน้อยสามเดือน อย่างมากครึ่งปี”
จ้าวไท่ไหลพึมพำ “ข้ารู้ว่าเจ้าร้อนใจอยากไปดินแดนรกร้างโบราณ หลังจากเจ้ากลับมาคราวนี้ ข้าจะหาช่องทางให้เจ้าไป”
“เจ้ายังไม่หายสงสัยว่าเหตุใดข้าจึงเลือกเจ้าใช่หรือไม่” จู่ๆ จ้าวไท่ไหลก็ถามขึ้น
หลินสวินพยักหน้าอย่างตรงไปตรงมา
“ง่ายมาก นี่เป็นการจัดการของจักรพรรดิ เพียงแค่เจ้าสร้างความดีความชอบทางการทหารที่นี่ จักรวรรดิก็จะสามารถให้การคุ้มครองตระกูลหลินของเจ้าในทุกๆ ด้านได้อย่างถูกต้อง”
จ้าวไท่ไหลสีหน้าจริงจัง “ในอนาคตเจ้าจะไปยังดินแดนรกร้างโบราณ หากภูเขาชำระจิตอยากจะอยู่รอดได้ในระยะยาว ก็จำเป็นต้องมีความคุ้มครองจากจักรวรรดิ หลังจากเจ้าจากไป เจ้าก็คงไม่ต้องการให้เกิดเรื่องที่ไม่เป็นผลดีกับตระกูลหลินอีกกระมัง”
หลินสวินหรี่ตาลงกล่าง “เหตุผลนี้ไม่เลว”
จ้าวไท่ไหลยิ้มมุมปาก “ที่เจ้าเข้าใจยังไม่ลึกซึ้งพอ ความหมายของข้าคือ หากวันหนึ่งแม้อวิ๋นชิ่งไป๋มาเยือนจักรวรรดิ จะเล่นงานตระกูลหลินของเจ้า เจ้าก็ไม่ต้องเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้น!”
ทันใดนั้นหลินสวินหัวใจสั่นไหว มองตรงไปที่จ้าวไท่ไหล
“นี่คือคำมั่นสัญญาของจักรพรรดิต่อเจ้า!” จ้าวไท่ไหลพูด
“ได้!”
หลินสวินสูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่ติดใจอะไรอีกต่อไป
……
เมื่อเดินลงจากเกี้ยวสมบัติ โถงโบราณที่ไม่คุ้นเคยสะท้อนอยู่ในดวงตา
เหนือโถงมีป้ายหนึ่งแขวนอยู่… ‘โถงกระหายเลือด’!
ภายในโถงมีค่ายกลเคลื่อนย้ายที่แผ่กลิ่นอายโบราณตั้งอยู่
หลินสวินตะลึงไปทันที เดินเข้าไปจ้องค่ายกลเคลื่อนย้ายนั่นอย่างละเอียด พักใหญ่จึงพูดว่า “สืบทอดมาตั้งแต่บรรพกาลหรือ”
“ตาถึงจริงๆ!” จ้าวไท่ไหลชื่นชม “สมกับที่เป็นเด็กหนุ่มปฐมาจารย์สลักวิญญาณที่อายุน้อยที่สุดในจักรวรรดิ”
หลินสวินอดกลอกตาไม่ได้ “ทุกคนต่างรู้ดีว่ามีเพียงอริยะที่ควบคุมปริศนาแห่งห้วงอากาศว่างเปล่า จึงจะสามารถสร้างค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ข้ามผ่านความว่างเปล่าได้ จักรวรรดิในตอนนี้น่ากลัวว่าแม้แต่อริยะยังไม่มี บวกกับพลังของค่ายกลนี้ก็เก่าแก่ เกรงว่าใครๆ ก็สามารถดูออกได้”
สายตาของจ้าวไท่ไหลดูแปลกประหลาดเล็กน้อย “ใครบอกว่าในจักรวรรดิไม่มีอริยะ”
หลินสวินอึ้ง “มีหรือ”
จ้าวไท่ไหลส่ายหน้า “ข้าเองก็ไม่รู้ แต่เจ้าจะปฏิเสธโดยไม่รู้จริงไม่ได้”
ในขณะที่พูดเขาก็โบกมืออย่างเหลืออด “รีบลงมือเถอะ เข้าไปในสมรภูมิกระหายเลือดก่อนพระอาทิตย์ตกจะปลอดภัยกว่า หากเข้าไปยามวิกาล เจ้าต้องประสบภัยอันตรายแน่!”
หลินสวินเงียบไปครู่หนึ่งค่อยพูดว่า “ผู้อาวุโส ข้าไม่อยากให้ช่วงที่ข้าจากไปนี้ เกิดเรื่องเหมือนอย่างช่วงก่อนหน้านี้อีกแล้ว”
เขาพูดถึงตอนที่ตนกลับมาจากทะเลกลืนวิญญาณ แล้วพบว่าตระกูลหลินแห่งภูเขาชำระจิตประสบวิกฤติ
คำตอบของจ้าวไท่ไหลดุดันมาก “ไม่ต้องเป็นห่วง หากภูเขาชำระจิตเดือดร้อนแม้แต่น้อย ข้าจะไปเคาะประตูตระกูลจั่วและตระกูลฉินด้วยตัวเอง”
หลินสวินอึ้ง ก่อนหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ คำตอบที่ไม่ตรงคำถามนี้ทำให้เขาชอบใจมาก
หลินสวินถึงขั้นสามารถจินตนาการได้ว่า ต่อให้บางเรื่องที่เกิดขึ้นบนภูเขาชำระจิตจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลจั่วและตระกูลฉิน ทั้งสองตระกูลก็จำต้องยอมรับ
วู้ม!
หลินสวินแบกดาบหิ้วคันธนูอย่างไม่ลังเล หยิบห่อสัมภาระก้าวขึ้นไปบนค่ายกลเคลื่อนย้าย จากนั้นเขาก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมกับเสียงคำรามกึกก้องครู่หนึ่ง
“เจ้าหนู ต้องเล่นใหญ่หน่อยนะ มิเช่นนั้นค่าอาหารของตาเฒ่าโดดเดี่ยวแห่งเรือนโอบดารานิทราบุหลันคงไม่สามารถคืนได้ง่ายๆ…”
จ้าวไท่ไหลพึมพำ หลังจากนั้นเขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว
……
ส่วนลึกของพระราชวัง
ชายชุดขาวนั่งอยู่หน้าโต๊ะ กำลังตวัดมือเขียนอักษร หลังไหล่ตั้งตรง สง่าผ่าเผย ดูยิ่งใหญ่อย่างบอกไม่ถูก
บุคลิกแห่งหงส์มังกรก็เป็นเช่นนี้!
“ส่งตัวไปแล้วหรือ”
ชายชุดขาวถามโดยไม่เงยมอง
ภายในตำหนัก จ้าวไท่ไหลเดินเข้าไปช้าๆ แล้วพยักหน้าพูด “เพิ่งไป คงจะถึงค่ายก่อนพระอาทิตย์ตก”
ชายชุดขาวขานรับว่าอ้อคำหนึ่ง แล้วหยิบภาพอักษรที่เขียนเสร็จขึ้นมา “เจ้าว่าคำนี้เป็นอย่างไร”
จ้าวไท่ไหลมองดู เห็นเพียงว่าบนกระดาษเซวียนจื่อ[1]ที่มีลายเมฆและดอกจื่อเย่าเป็นพื้นหลัง เขียนอักษรตัวใหญ่ไว้บรรทัดหนึ่ง…
เสียงจากหงส์ดรุณชัดเจนกว่าหงส์เฒ่า!
อักษรแต่ละตัวแข็งแกร่งงดงามดุจดั่งมังกร แรงกดทะลุหลังกระดาษ ดูทรงพลังราวกับจะโผบินออกจากกระดาษ ตั้งตระหง่านราวภูผาธารา สั่นสะเทือนใจคน
“ยอดเยี่ยม!”
จ้าวไท่ไหลตาเป็นประกาย ด้วยสายตาของเขาย่อมสามารถดูออกว่า ในภาพอักษรนี้ได้ประทับตราจักรพรรดิประจำตัวของชายชุดขาวเอาไว้!
ปึง!
ชายชุดขาวหยิบตราหยกสีทองม่วงขนาดใหญ่ออกมาประทับที่มุมของภาพอักษร จากนั้นส่งให้จ้าวไท่ไหลพร้อมเอ่ยว่า “อีกเดี๋ยวเจ้าเอาไปส่งให้ตระกูลหลินแห่งภูเขาชำระจิต”
จ้าวไท่ไหลถอนหายใจ “คราวนี้เจ้าหนูนั่นจะได้วางใจได้จริงๆ สักที”
ชายชุดขาวยิ้มทันที “ดูท่าก่อนหน้านี้เขาจะยังไม่สามารถเชื่อคำมั่นที่จักรวรรดิมีต่อเขาได้อย่างหมดใจ นี่ก็เป็นเรื่องปกติ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้โตในจักรวรรดิ ด้วยนิสัยของลู่ป๋อหยา ย่อมไม่เคยเล่าเรื่องเกี่ยวกับจักรวรรดิให้เขาฟังอย่างแน่นอน”
จนกระทั่งก่อนจากไป จ้าวไท่ไหลอดถามไม่ได้ “เสด็จพี่ ข้ายังไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่าเหตุใดต้องยืนกรานส่งเขาไปยังสมรภูมิกระหายเลือด”
ชายชุดขาวแววตาราวกับมหาสมุทรลึกที่ไม่อาจคาดเดาได้ ทอดมองออกไปยังท้องฟ้านอกตำหนักแล้วถอนหายใจกล่าว “หลายพันปีมานี้ อาณาเขตของจักรวรรดิเราถูกเผ่าพ่อมดเถื่อนทำลายให้เสียหายมาโดยตลอด ในทุกๆ ปีผู้ชายในจักรวรรดินับไม่ถ้วนต้องเสียชีวิตในสนามรบ เสียสละและสูญเสียมามากเกินไป กว่าจะแลกมาซึ่งความสงบสุขอย่างทุกวันนี้”
หยุดไปครู่ เขาก็พูดออกมาทีละคำว่า “ข้าอยากเปลี่ยนแปลงสถานการณ์เช่นนี้ให้หมดจด! นี่ก็คือเหตุผลที่ข้าให้หลินสวินไปสมรภูมิกระหายเลือด!”
จ้าวไท่ไหลหัวใจสั่นสะท้าน “เสด็จพี่หมายความว่า หลินสวินมีความสามารถมากพอจะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์เช่นนี้ได้งั้นหรือ”
ชายชุดขาวส่ายหน้า “เป็นเพียงความหวังเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น แต่ไม่ว่าอย่างไรการมีความหวังย่อมดีกว่าไม่มี”
ตอนที่จ้าวไท่ไหลออกจากพระราชวัง อารมณ์ก็ยังคงไม่สามารถสงบลงได้ และใคร่ครวญเรื่องหนึ่งตลอดทาง…
เสด็จพี่ทำเช่นนี้ เป็นการประเมินหลินสวินสูงเกินไปหรือไม่
สถานการณ์ที่ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลงมาตลอดหลายพันปี เขาคนเดียว… จะเปลี่ยนได้หรือ
จ้าวไท่ไหลคิดคำตอบไม่ออก
……
ณ ภูเขาชำระจิต
“เสียงจากหงส์ดรุณชัดเจนกว่าหงส์เฒ่า!”
ตอนที่เห็นภาพอักษรที่ถูกส่งมาจากส่วนลึกของพระราชวัง พญาแร้งก็ยิ้มแล้ว ส่วนหลินจงนั้นตื่นเต้นจนไม่สามารถสงบได้
เขาจำลายมือนี้ได้ เพราะในอดีตเขาเองก็เคยได้รับภาพอักษรเช่นนี้ เพียงแต่เนื้อหามีเพียงสี่ตัว ‘ทั่นฮวาม้าขาว’
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ภูเขาชำระจิตไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว” พญาแร้งเอ่ยพลางถอนหายใจ
พวกเสี่ยวเคอ จูเหล่าซาน ราชันอินทรีแดง หลินไหวหย่วนเองก็รู้สึกทอดถอนใจ ที่ตระกูลหลินมีวันนี้ได้ ล้วนเป็นเพราะหลินสวิน!
“เสี่ยวเคอ จำไว้ว่าต้องดูแลซย่าจื้อให้ดี”
จู่ๆ พญาแร้งก็กำชับ
เสี่ยวเคอพยักหน้ายิ้มพูด “วางใจเถิด ซย่าจื้อเป็นเลือดในอกของหลินสวิน ครั้งนี้ไม่ได้บอกลาซยาจื้อด้วยตัวเอง ก่อนไปหลินสวินยังคงพะวงไม่น้อยเลย”
ทุกคนต่างเงียบ
ซยาจื้อ เด็กผู้หญิงที่ลึกลับและเหลือเชื่อคนหนึ่ง ตอนนี้ยังคงหลับใหลอยู่ และไม่รู้ว่าจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่
ภายในเจดีย์สมบัติไร้อักษร เจ้าคางคกเองก็กำลังนั่งขัดสมาธิปิดด่าน
……
ปึง!
เมื่อเท้าถึงพื้น ฝุ่นควันพวยพุ่งออกมาระลอกหนึ่ง กลิ่นคาวเลือดฉุนจมูกผสมกับกลิ่นเหม็นของซากศพ
หลินสวินสะพายดาบหักไว้ข้างหลัง แขวนธนูวิญญาณไร้แก่นสารไว้ข้างเอว หิ้วห่อสัมภาระปรากฏตัวในโลกที่ไม่คุ้นเคย
เขาเงยหน้าขึ้นมองโดยรอบ เห็นว่าฟ้าดินมืดครึ้ม พื้นที่โล่งกว้างใหญ่ไพศาล ภูเขาสลับทับซ้อน มองไปทางไหนแทบไม่มีพืชพรรณ แห้งแล้งและมืดมิด
บนพื้นดิน ซากศพที่เน่าเสียและแตกสลายถูกฝังอยู่ท่ามกลางฝุ่นควันและกรวดหิน ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าที่ไม่จางหายไป
ฟ้าดินของที่นี่ มืดครึ้ม เงียบเหงา และเต็มไปด้วยสีเทาที่พาให้ใจหดหู่
ฮู่ว…
หลินสวินคายอากาศเสียออกมา เขาตระหนักได้ทันทีว่าฟ้าดินตรงนี้ไม่มีพลังชีวิตเลยสักนิด เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและไอความตาย
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ไม่มีพลังวิญญาณ!
“สมรภูมิกระหายเลือด… ข้าจะดูซิว่าเจ้าจะโหดร้ายและนองเลือดเพียงใด!”
ร่างกายหลินสวินไหววูบราวกับชือน้ำแข็งที่ท่องทะยาน เคลื่อนจากหน้าผาที่ยืนอยู่ตอนนี้ไปทางทิศที่อยู่ตรงข้ามกับตะวันตกอย่างรวดเร็ว
‘ทิศตรงข้ามกับตะวันตก ที่ดวงอาทิตย์ทะยานฟ้า ก็คือค่ายของจักรวรรดิ’
นี่คือประโยคแรกในตำราคู่มือหนังสัตว์ที่จ้าวไท่ไหลให้หลินสวินมา
ส่วนประโยคที่สองคือ…
‘ท้องฟ้าคือพื้นที่ต้องห้าม หากทะยานตัวขึ้นไป จะกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคน!’
เพราะฉะนั้นหลินสวินจึงเลือกจะเดินทางบนพื้นดิน
——
[1] กระดาษเซวียนจื่อเป็นกระดาษคุณภาพสูง เนื้อกระดาษนิ่มเหนียวไม่ขาดง่ายดูดซึมหมึกสม่ำเสมอ