บทที่241 ทรยศเซียวเวยเวย（1）
เซียวเวยเวยถูกนายหญิงใหญ่ตบไปหนึ่งฉากก็วิ่งออกไปข้างนอก แต่ยังไม่ทันวิ่งออกจากสวนหย่อม ก็ถูกเซียวฉางเฉียนหยุดเอาไว้แล้ว
เซียวฉางเฉียนเกลี้ยกล่อมให้เธอกลับมา แต่เธอกลับเป็นตายก็ไม่ยอม รู้สึกมาตลอดว่าที่ตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพอย่างทุกวันนี้ ความรับผิดชอบส่วนใหญ่อยู่ที่นายหญิงใหญ่ ถ้าไม่ใช่เธอ ตัวเองจะอนาถขนาดนี้ได้อย่างไร?
ดังนั้น ชั่วขณะหนึ่งเธอโมโหจนแทบอยากจะหนีออกจากบ้าน หนีไปได้ยิ่งไกลก็ยิ่งดี
แต่คำพูดประโยคหนึ่งของพ่อ ทำให้เธอล้มเลิกความคิดนี้ไป
เซียวฉางเฉียงพูดขึ้นมาอย่างจริงจังและจริงใจ: “เวยเวย เธอจะหนีออกจากบ้าน จะหนีไปไหน? เธอไม่มีงานทำด้วยซ้ำ ข้างนอกก็ไม่มีสถานที่ที่สามารถอยู่อาศัยได้ เธอเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง อย่างไรก็ไม่สามารถออกไปเช่าบ้านทำงานเวลานี้ได้ใช่ไหม? เรื่องบางอย่างคุณย่าเธอก็ทำไม่ถูกจริงๆ แต่ว่าตอนนี้เรานอกจากพึ่งพาคุณย่าเธอแล้ว ยังมีวิธีอะไรอื่นอีก? อย่างไรเสียท่านถึงจะเป็นผู้นำตระกูลของตระกูลเซียว!”
เซียวเวยเวยเงียบไปครู่หนึ่ง ไตร่ตรองคำพูดของพ่อซ้ำไปซ้ำมา
ตัวเองออกจากตระกูลเซียว ก็ไม่มีที่จะให้ไปจริงๆ อย่างไรก็ไม่สามารถไปเร่ร่อนอยู่ข้างถนนใช่ไหม? ถึงอย่างไรในสายตาของคนอื่นตัวเองก็เป็นคุณหนูรองของตระกูลเซียว ถ้าหากไปเร่ร่อนอยู่ข้างถนน ยังจะไม่ถูกคนหัวเราะเยาะตายเหรอ?
ดังนั้นเธอจึงได้แต่พูดด้วยความน้อยใจ: “พ่อค่ะ คุณย่าท่านวางอำนาจ และเผด็จการเกินไป ไม่งั้นเราย้ายออกไปอยู่ข้างนอกเถอะ……”
เซียวฉางเฉียนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดว่า: “ย้ายออกไป? ย้ายออกไปตอนนี้ก็ไม่เหลืออะไรแล้ว คุณย่าแกอย่างมากจะอยู่ได้อีกกี่ปี? รอให้ท่านจากโลกนี้ไปแล้ว บ้านพักตากอากาศหลังนี้ ทรัพย์สินอื่น ๆ ของตระกูลเซียว ก็จะเป็นของบ้านเราทั้งหมด นี่เป็นของบ้านเรา ถ้าหากเราย้ายออกไปตอนนี้ ครอบครัวอารองเธอพวกเขากลับมา จะทำอย่างไร? แบบนั้นก็จะไม่เหลืออะไรแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เซียวเวยเวยเข้าใจในทันที
อย่างมองว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของครอบครัวเซียวชูหรัน กับนายหญิงใหญ่จะดูแย่มาก แต่ถ้าหากตัวเองย้ายออกไป มีความเป็นไปได้สูงที่จะถูกพวกเธอเข้ามาแทรกแซงในตอนที่อ่อนแอ
คิดมาถึงตรงนี้ เซียวเวยเวยน้ำตาไหลพรากด้วยความน้อยใจ พูดว่า: “แต่ว่าเป็นอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆก็ไม่ใช่ทางแก้ หนูใกล้จะทนท่านต่อไปไม่ไหวอยู่แล้ว”
เซียวฉางเฉียนได้แต่พูดปลอบใจว่า: “เธออย่าเพิ่งคิดอะไรมาก ถึงอย่างไรก็มีแขกอยู่ในบ้าน เราจะให้แขกเห็นแล้วหัวเราะเยาะไม่ได้ รอให้แขกไปแล้ว พ่อจะให้เงินเธอนิดหน่อย เธอออกไปท่องเที่ยว ไปผ่อนคลายอารมณ์”
เซียวเวยเวยถึงได้พยักหน้ารับปากเบาๆ พูดว่า: “ก็ได้……”
ตอนที่ตามพ่อกลับไปบ้านพักตากอากาศ นายหญิงใหญ่เซียวเพิ่งจะส่งเซียวอี้เชียนเข้าไปในห้องรับแขกด้วยตัวเอง แล้วเดินลงมาชั้นล่างคนเดียว
เห็นเซียวเวยเวยกลับมา เธอรีบร้อนเข้าไปข้างหน้า พูดด้วยใบหน้าที่รู้สึกเสียใจ: “เวยเวย เมื่อกี้ย่าไม่ดีเอง ย่ามุทะลุไปชั่วขณะ ขอโทษเธอด้วย หวังว่าเธอจะสามารถให้อภัยย่าได้!”
นายหญิงใหญ่เซียวยังหวังจะให้เซียวเวยเวยจัดการเซียงอี้เชียนได้สำเร็จ ดังนั้นเมื่อเห็นเซียวเวยเวยกลับมา เรื่องแรกที่ทำก็คือขอโทษก่อนด้วยตัวเอง
เซียวเวยเวยก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน คุณย่าจะขอโทษก่อนด้วยตัวเองได้ นี่สำหรับคุณย่าที่แข็งกร้าวมาตลอดชีวิตแล้ว มันหาได้ยากมากจริงๆ ดังนั้นในใจรู้สึกดีขึ้นมาไม่น้อยในทันที
นายหญิงใหญ่เซียวจับมือของเซียวเวยเวยเอาไว้ แล้วไปนั่งลงบนโซฟา พูดขึ้นมาอย่างจริงจังและจริงใจว่า: “เวยเวย ตอนนี้ตระกูลเรากำลังเผชิญกับปัญหาที่ใหญ่มาก เรื่องนี้เธอรู้ใช่ไหม?”
เซียวเวยเวยพยักหน้า: “คุณย่า หนูรู้ค่ะ”
“ตอนนี้เธอถูกตระกูลหวังถอนหมั้น ก็กลายเป็นเรื่องตลกของเมืองจินหลิงไปแล้ว ถึงแม้ย่าจะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ แต่นี่ก็เป็นเรื่องจริง ในใจเธอน่าจะรู้อยู่ใช่ไหม?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซียวเวยเวยก็อดร้องไห้สะอึกสะอื้นขึ้นมาอีกไม่ได้
ทั่วทั้งเมืองจินหลิงรู้กันหมด เธอคือผู้หญิงที่ถูกตระกูลหวังถอนหมั้น ดังนั้น ชาตินี้ถ้าหากเธอยังอยากจะแต่งเข้าตระกูลไฮโซ โดยพื้นฐานแล้วเป็นไปไม่ได้เลย
อย่างน้อย ก็เป็นไปไม่ได้ในเมืองจินหลิง
……