ออร์กที่กำลังเอาชนะเดสมอนด์ชะงักไปชั่วครู่
เมื่อพวกมันเห็ก็อบลินถูกทริสตันจับเป็นตัวประกัน ทริสตันเห็นท่าทีของพวกมันที่กำลังจะพุ่งเข้าหาเขา เขาผลักดาบในมือเข้าไปใกล้คอของก็อบลินทันที
เมื่อรู้สึกถึงวัตถุมีคมตรงหน้า ก็อบลินผมขาวรีบตะโกนลั่นใส่พวกออร์กอย่างบ้าคลั่งมันใช้ภาษาแปลก ๆ ที่ทริสตันไม่เข้าใจ เมื่อได้ยินคำสั่งอันตื่นตระหนกของก็อบลิน พวกมันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหยุดการโจมตีในที่สุด
สถานการณ์ดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การควบคุมของทริสตัน เดสมอนด์ค่อยๆ ลุกขึ้นจากพื้น
“ ทำได้ดีมาก ทริสตัน “ เดสมอนด์พูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดเล็กน้อย
เดสมอนด์เดินออกมาจากควันดำที่แทบจะมองไม่เห็นในขณะนั้น ทริสตันมองเห็นชายคนนั้นได้ชัดเจนอีกครั้ง เขาเห็นเลือดไหลออกจากไหล่เดสมอนด์
“ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย? “ ทริสตันเอ่ยถามด้วยเป็นห่วง
“ ไม่เป็นไร “ เดสมอนด์ตอบอย่างใจเย็น
ทริสตันอ่านการแสดงออกของชายผู้นี้ได้ ซึ่งมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาพูดอย่างสิ้นเชิง
เขาพยายามคิดหาวิธีบรรเทาความเจ็บปวดของเดสมอนด์ ทริสตันสัมผัสได้ว่าร่างกายของก็อบลินสั่นอย่างรุนแรง เขาได้ยินเสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาจากปากของก็อบลินด้วยความประหลาดใจ
“ เจ้าพวกมนุษย์โง่เขลา ” หัวหน้าก็อบลินพูดด้วยเสียงหัวเราะ
“ เจ้าสองคนถูกจับ และถูกขังที่นี้ เจ้าคิดจะทำอะไรที่นี่? ”
มันหันมองทริสตัวด้วยหางตา “ ปล่อยข้าซะ แล้วข้าจะลืมว่านายทำอะไรลงไป ”
เดสมอนด์เดินกะโผลกกะเผลกไปหาพวกเขา
“ อย่าไปฟังเขา ทริสตัน นั่นเป็นดาบรวมตัวระดับสูง ฉันแน่ใจว่าก็อบลินรู้ว่ามันกำลังตกอยู่ในอันตราย มันแค่พยายามแสดงความแข็งแกร่งให้คุณเห็น ” เดสมอนด์เย้ยหยัน
ก็อบลินตอบกลับด้วยความรังเกียจ “ หึ! ต่อให้เจ้ากล้าฆ่าข้า เจ้าสองคนก็หนีออกจากที่นี่ไม่ได้ ”
เดสมอนด์เดินไปที่อุปกรณ์ภายในห้อง และจ้องมองไปรอบๆ “ ไม่จริงเลย ” เดสมอนด์พูดพลางชี้นิ้วไปที่อุปกรณ์ชิ้นหนึ่ง “ ฉันขอเวลาในการหาทางออกก่อน ”
“ มันคือ ‘เวลา’ ก่อนหรือหลังที่เลือดออกจากบาดแผลของเจ้าจนถึงตาย ” ก็อบลินพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
เดสมอนด์ไม่โต้ตอบคำพูดของมัน และยังคงตรวจสอบอุปกรณ์ต่อไป
“ เลือดที่ไหลออกจากบาดแผลของเจ้าตอนนี้ ข้าพยากรณ์ได้เลยว่าเจ้ามีเวลามากสุดเพียงหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่เจ้าจะหมดสติไป ” ก็อบลินพูดต่อ
เมื่อได้ยินเช่นนั้นทริสตัส ก็อดไม่ได้ที่จะมองเดสมอนด์อย่างกังวลใจ เดสมอนด์รู้สึกถึงการจ้องมองของทริสตันจากด้านหลัง เดสมอนด์หันร่างของเขาไปรอบๆ และสังเกตเห็นถึงการจ้องมองที่เป็นกังวลของทริสตัน
“ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ทริสตัน ฉันไม่เป็นไร ” เขาพูดพลางยิ้มบางๆ
“ ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าทั้งสองไม่รู้ว่าพวกเจ้าทำพลาดอะไรไป “
ก็อบลินพูด และจ้องไปที่ท่อเลือดที่มีร่างกายลอยอยู่ภายใน
“ น่าเสียดายจริงๆ “ มันพูดต่อพลางสายหน้าเบาๆ
“ หลังจากค้นคว้ามาหลายสิบปี ในที่สุดข้าก็พบร่างของบลัดเอลฟ์ที่สมบูรณ์แบบแล้ว ทำไมเจ้าสองคนถึงปฏิเสธสิ่งที่วิเศษแบบนั้นล่ะ? ” ก็อบลินเอ่ยถามพวกเขา
มันหันหน้าไปทางทริสตัน ที่ยังคงจ่อดาบไว้ที่คอของมัน
“ เฮ้! ฟังนะ เจ้าหนุ่ม เจ้าดูเหมือนคนฉลาด เจ้าไม่ควรเชื่อสิ่งที่เขาพูด ” ก็อบลินพูด เกลี้ยกล่อมทริสตัน “ เชื่อฟังข้าแล้วเจ้าจะไม่เสียใจ ”
“ หุบปากซะ! ” เดสมอนด์พูดแทรกในขณะที่ทริสตันกำลังลงโทษมัน
เดสมอนด์หันกลับมา และจ้องไปที่ก็อบลินผมขาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“ ไอ้สวะ! เจ้าพาพวกเราออกมาลึกขนาดนี้ได้อย่างไร? ”
“ หมายความว่าไง? ” ทริสตันถามอย่างสับสน
“ นั่นหมายความว่า … ไม่น่าจะมีใครมาพบเรา ดังนั้น เราจึงต้องหาวิธีออกจากโลกนี้ด้วยตัวเราเอง ”
ก็อบลินหัวเราะในทันทีราวกับล้อเลียนความพยายามอันไร้ผลของมนุษย์สองคนที่จะหลบหนี “ ฮ่าฮ่าฮ่า! อย่างที่ฉันบอกไป ไม่มีอะไรที่เจ้าทำได้ นอกจากจะยอมจำนนต่อฉัน “ ก็อบลินพูดอย่างสนุกปาก
“ เพียงแค่วางดาบของเจ้าลง! ข้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าเจ้าทั้งสอง ข้าต้องการเจ้าสำหรับการทดลองของข้าแค่เท่านั้น ”
“ อย่าไปฟังเขา ทริสตัน รั้งเขาไว้ แล้วออกจากหลุมนรกนี้ พวกเรามีโอกาสรอด! ” เดสมอนด์กล่าว
ก็อบลินมองดูเดสมอนด์ครู่หนึ่งก่อนที่จะเริ่มหัวเราะอีกครั้ง
“ ชายคนนั้นบาดเจ็บสาหัสมากจนไม่สามารถออกไปได้โดยปราศจากความช่วยเหลือจากเจ้า ดูเหมือนว่าการตัดสินใจจะอยู่ในมือของเจ้าแล้ว ”
ขณะที่ดาบยังคงอยู่ที่คอของก็อบลิน ทริสตันนึกถึงวันที่เขาเข้าคุก เวลาแห่งการเลือกในเรือนจำกับนักโทษที่โหดเหี้ยมอาจนำไปสู่ความตายได้ง่าย เขาตัดสินใจเพื่อช่วยเดสมอนด์หลบหนี หรือเสี่ยงชีวิตสู้กับก็อบลิน ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ง่าย แต่ในตอนนี้ มันไม่ใช่ชีวิตของเขาที่เขากังวล
“ ผมไม่สนหรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่น้องสาวของผมล่ะ ” ทริสตันถาม
ทันใดนั้นเดสมอนด์หน้าซีดลง เมื่อได้ยินคำพูดของทริสตัน
“ ฮ่าฮ่าฮ่า น้องสาวของเจ้าถูกจับเป็นเชลยเหรอ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้ ข้าจะดูแลเธออย่างดี และส่งเธอกลับไปยังโลกของเจ้าได้ถ้าเจ้าต้องการ เพราะเจ้าเป็นคนเดียวที่ข้าต้องการ “
เดสมอนด์เริ่มกังวล เมื่อได้ยินคำพูดของก็อบลิน “ อย่าฟังสัตว์ประหลาดนั้นทริสตัน! เจ้าสัตว์ประหลาดนั้นไว้ใจไม่ได้ มันพยามปั่นหัวนาย อย่าให้มันปั่นหัวนาย เชื่อใจฉันทริสตัน “
“ ทำไม ผมต้องเชื่อคุณด้วย? “
“ ทริสตัน! เพราะฉันเป็นมนุษย์เหมือนนาย! “