บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 735
เคธี่ตัวแข็งทื่อ เมื่อเธอได้ยินอย่างนั้น
อย่างไรก็ตามชายคนนั้นก็เดินผ่านเธอไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง ไหล่กว้างของเขาชนเข้ากับไหล่บอบบางของเธอ และแรงกระแทกนั้นทำให้เคธี่ตัวสั่น
แต่เธอไม่ได้ล้มลงเพราะบอดี้การ์ดข้างประตูเข้ามาเพื่อพาเธอออกไป
ในห้องใต้ดินที่ชื้นและมืดมิด ข้อมือขวาของเคธี่ถูกล่ามไว้ด้วยโซ่หนัก ภายใต้เสื้อบาง ๆ ของเธอมีบาดแผลหลายจุด
เธอหน้าซีดขณะที่เอนตัวพิงกำแพงเย็นยะเยือกพลางหายใจเบา ๆ เธอสัมผัสท้องแบน ๆ ของเธอด้วยนิ้วที่สั่นเทาและเปื้อนเลือด
เมื่อเธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจาง ๆ ที่นั่น ใบหน้าของเคธี่ก็ค่อย ๆ เผยยิ้มเล็ก ๆ
แกร็ก ประตูเหล็กของห้องใต้ดินถูกเปิดออก
มีแสงส่องเข้ามาในห้องและเมื่อเคธี่มองขึ้นไปเธอก็เห็นชายในเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินเข้ามา เขาหันหลังให้แสงและดูอ่อนโยนมาก นอกจากนี้เขาเหมือนไม่มีพิษมีภัยใดอีกด้วย สิ่งเหล่านี้รวมกันทำให้เธอหวนนึกถึงความทรงจำที่ริมชายหาด
“เฟลิ…” เมื่อเธอพูดพยางค์เหล่านั้น เธอก็รีบเร่งและพูดพยางค์สุดท้าย “เป้…”
เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเรียกเขาด้วยชื่อของเขา สำหรับทุกคนเธอเป็นแค่น้องสาวที่เขารับมา
เฟลิเป้เดินมาตรงหน้าเคธี่และยืนตระหง่านเหมือนพระราชาทรงอำนาจ
เฟลิเป้เอื้อมมือไปบีบคางของเธอ ขณะที่เห็นเธอตัวสั่นเพราะความหนาวเย็น
“เพื่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา ครั้งนี้ฉันจะปล่อยมันไป แต่ถ้าครั้งหน้าเธอไม่ทำตามคำสั่งของฉันอีก ฉันไล่เธอออกไปจากที่นี่แน่”
“อย่านะคะ…”
เคธี่อ้อนวอนสุดความสามารถของเธอและคว้าแขนเสื้อของเฟลิเป้ใว้
“อย่าไล่ฉันไปเลยนะ ฉันอยากอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป”
“ผู้หญิงที่จะอยู่กับฉันมีเพียงคนเดียว และนั่นก็คือเอวลีน” เฟลิเป้ ตอบเธออย่างหนักแน่น คำพูดของเขาทำให้หัวใจของเคธี่เย็นยะเยือก “จำไว้ว่าเธอเป็นใคร”
พรึ่บ
มือที่คว้าแขนเสื้อเฟลิเป้หมดแรงแล้วตกลงไปข้างตัว
ความเจ็บปวดรวดร้าวแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเธอ
เธอมองชายที่เธอชื่นชมมานานหลายปีด้วยดวงตาที่สวยงามของเธอ ขณะที่เธอขยับริมฝีปากที่แตกของเธอนั้น
“ฉันจะทำตามที่คุณบอก ฉันจะจำไว้ว่าฉันเป็นใคร”
เธอสัญญาขณะที่น้ำตาเริ่มไหลลงมาเงียบ ๆ จากดวงตาของเธอ
เฟลิเป้มองดูดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ และทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ
เขาขมวดคิ้ว จากนั้นก็เหวี่ยงมือแล้วเดินจากไป
เคธี่นั่งอยู่บนพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรงและกุมท้องของเธอซึ่งเริ่มมีอาการเจ็บไว้ เธอไม่มีแรงแม้กระทั่งจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และไม่สามารถแม้กระทั่งให้เฟลิเป้หันมามองเธอได้ เธอทำได้เพียงมองดูร่างสูงและเพรียวยาวนั้นพร่ามัวและเลือนหายไปต่อหน้าเธอ
คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี
เมเดลีนและแจ็คสันกำลังเล่นกับของเล่นดีไอวายชิ้นใหม่ของแจ็คสัน เมื่อสาวใช้บอกเธอว่าเฟลิเป้อยู่ที่นี่
เขากลับมาได้สองวันแล้ว
เมเดลีนจำได้อย่างชัดเจนว่าเฟลิเป้บอกเธอว่าเขามีเรื่องด่วนต้องทำ แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้ว
ขณะที่เธอคิดถึงเรื่องนี้ แววตาของเธอก็แฝงไปด้วยความสงบ หลังจากบอกเอโลอิสเธอก็เดินไปที่ประตู