Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 495 คุกเข่า
ขอโทษเหรอ?
ขอโทษเรื่องอะไร?
คนของตระกูลหลี่รู้สึกงงงวย
ไป๋เหวินเซวียนกำลังเล่นกลอะไรอยู่?
หวางซีเหลือบมองเย่เซิ่งเทียนอย่างสับสน หรือจะเป็นเพราะเฉินซือเลี่ยง? ดังนั้นจึงมาขอโทษเซิ่งเทียนเหรอ?
“ซีเอ๋อร์ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
หลี่หลานถามอย่างกังวลว่า ก่อนที่หวางซีและเย่เซิ่งเทียนจะกลับมา เธอต้องทนรับความโกรธของตระกูลหลี่ทั้งหมดเพียงลำพัง
ทุกคนต่างปองร้ายใส่ลูกสาวและลูกเขยของเธอ และเป็นการยากสำหรับเธอที่จะต้องคอยแบกรับอยู่คนเดียว
“คุณแม่ แม่คอยเฝ้าดูก็พอแล้ว ไม่ต้องห่วง พวกเราจะไม่เป็นอะไรหรอก”
หวางซีก็ได้เรียนรู้จากเย่เซิ่งเทียนตอนนี้เธอก็เก่งเรื่องการอ้อมเรื่องเล่นลิ้นแล้ว
ไม่ว่ายังไงเธอก็ได้ไปฝึกซ้อมอยู่ที่ห้างสรรพสินค้ามานานหลายเดือนแล้ว และความรู้แค่นี้ก็ยังคงมีอยู่บ้าง
ตอนที่ไป๋เหวินเซวียนปรากฏตัว เธอก็เดาได้ไม่ยากว่า ต่อไปจะมีการแสดงดีๆ ให้ชม
แม้ว่าจะยังกังวลอยู่มาก แต่ในที่สุดหลี่หลานก็รู้สึกโล่งใจ เพราะยังไงตั้งแต่เย่เซิ่งเทียนกลับมา ทุกครั้งที่พบกับความยากลำบากเช่นนี้ ก็จะแก้ปัญหาได้อย่างราบรื่น
ดังนั้นตราบใดที่เย่เซิ่งเทียนอยู่เคียงข้าง หลี่หลานก็ไม่ได้กังวลมากขนาดนั้น
ฉากนี้ ดูเหมือนจะคุ้นเคย
ย้อนกลับไปอดีต ในตระกูลหวาง จ้าวปิงถูกคนหามเข้าไปในตระกูลหวาง และคนของตระกูลหวางก็เหมือนกับเจี่ยงหมิ่นและหลี่เซียงหลันปัจจุบัน และหยิ่งผยองอย่างยิ่ง
แต่ในท้ายที่สุด จ้าวปิงไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดของขาที่หัก คุกเข่าขอโทษซีเอ๋อร์และเซิ่งเทียน มันช่างสะใจคนมาก
ในวันนี้ คล้ายกับฉากนั้นในวันนั้นอย่างมาก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลี่หลานก็เดินเข้าไปประคองหลี่กั๋วหรง และพูดว่า “พ่อคะ ฉันเชื่อว่าซีเอ๋อร์และเซิ่งเทียนเป็นผู้บริสุทธิ์ ส่วนเรื่องการลักพาตัวของเย็นหราน ฉันเชื่อว่ามันมีคนแอบแฝงในนั้น ลูกสาวและลูกเขยของฉันมีจิตเมตตา ไม่เคยรังแกผู้อื่น และก็ไม่เคยถืออำนาจรังแกผู้อื่น ยิ่งไม่มีทางที่จะวางแผนร้ายใส่ร้ายผู้อื่น พ่อดูสิ โดยเฉพาะเซิ่งเทียนเด็กคนนั้น ซื่อสัตย์ พูดโกหกยังไม่เป็นเลย และถูกคนอื่นรังแกยังไม่รู้จะโต้กลับเลย เป็นไปได้อย่างไรที่จะไปลักพาตัวเย็นหรานล่ะ?”
ทันทีที่หลี่หลานพูดจบ เย่เซิ่งเทียนก็ยกมือขึ้นและตบหน้าหลี่เซียงหลัน
สมองของหลี่เซียงหลันพึมพำกับการถูกตบหน้า ดวงตาของเธอปลายกายเป็นสีทอง และฟันของเธอก็หลุดร่วงไปหลายซี่
“ฉันจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง พูดออกมาเอง”
เย่เซิ่งเทียนจ้องที่หลี่เซียงหลันอย่างเย็นชา
หลี่หลานหันหน้าหนีด้วยความอักอ่วน ทำเป็นว่าเธอไม่เคยได้พูดคำพูดเหล่านั้น และอธิบายอย่างบังคับว่า “อ่ะแฮม เซิ่งเทียนเด็กคนนี้ดีทุกอย่าง แค่นิสัยหุนหันพลันแล่นไปหน่อย ทนต่อความผิดใจไม่ได้”
“เจ้า เจ้ากล้าดียังไงถึงตบฉัน! เย่เซิ่งเทียน เจ้าต้องตายโหงแน่!”
หลี่เซียงหลันรีบคลานไปที่เท้าของหลี่กั๋วหรง ร้องไห้และคำรามว่า “ท่านพ่อ ท่านต้องช่วยจัดการให้ฉันด้วย ฉันก็แค่อยากจะเรียกร้องความเป็นธรรมให้เย็นหราน และแก้แค้นให้กับพ่อบ้านโจง และตอนนี้ฉันก็ถูกไอเสัตว์นรกตัวนี้ตบ คุณต้องพูดอะไรหน่อย คุณจะทนดูพวกเราทุกคนถูกทั้งครอบครัวหลี่หลานฆ่าตายจริงๆ งั้นเหรอ?”
เจี่ยงหมิ่นโกรธมาก พูดอย่างโกรธเคืองว่า “หลี่กั๋วหรงแกจะคอยดูลูกสาวของแกถูกทุบตีจนตายใช่ไหม!! หลานสาวถูกลักพาตัว แกก็ไม่เอาผิดแต่กลับยืนข้างเดียวกันกับฆาตกรแทน จิตใจแกไม่ปวดร้าวเหรอ?!
หลี่กั๋วหรงหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
ไป๋เหวินเซวียนรู้ดีว่าในใจของหลี่กั๋วหรงคิดอย่างไร มาถึงเวลานี้แล้ว หลี่กั๋วหรงนอกจากจะแกล้งโง่แล้ว ยังจะทำอะไรได้อีกล่ะ?
หน้ามือและหลังมือก็คือเนื้อเหมือนกัน!
ไป๋เหวินเซวียนพูดเบาๆ ว่า “นายหญิง ฉันไม่นึกเลยว่า แม่ลูกพวกคุณจะใจโหดได้ขนาดนี้!”
หลี่เซียงหลันตกใจ และมองไปที่ไป๋เหวินเซวียนด้วยความสยองขวัญ!
หมายความว่าอย่างไร!
เจี่ยงหมิ่นตกตะลึง และมองไปที่ไป๋เหวินเซวียนด้วยความไม่น่าเชื่อ นี่มันจะทำอะไร? แตกแยกทางกันงั้นเหรอ?
ในตอนแรกตกลงกันว่า ตราบใดที่ตระกูลไป๋ยอมช่วยเหลือ และปล่อยให้ตระกูลหลี่ตกอยู่ภายใต้การครอบครองของแม่ลูกพวกเขา ต่อไปนี้ตระกูลหลี่ก็จะแบ่งผลกำไรสามสิบเปอร์เซ็นต์ให้กับตระกูลไป๋
แต่ตอนนี้ ไป๋เหวินเซวียนกลับจะหันเรืองั้นเหรอ?
เจี่ยงหมิ่นเป็นผู้นำก่อเรื่อง และพูดอย่างเฉียบขาดว่า “ไป๋เหวินเซวียน ฉันไม่คาดคิดเลยว่าเจ้าจะเป็นหมาป่าทะเยอทะยานถึงกับสมรู้ร่วมคิดกับไอ้สัตว์นรกตัวนี้งั้นเหรอ! หลี่กั๋วหรง เจ้ายังจะโง่เขลาจนถึงที่สุดงั้นเหรอ!!”
“มันช่างสนุกมากจริงๆ นายหญิงถ้าไม่มอบรางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยมให้คุณและลูกสาวของคุณ มันก็เหมือนไม่ให้ให้เกียรติพวกคุณแล้ว ยังคงจะดิ้นรนจนก่อนตายอีก? ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นฉันจะก็จะทวงความเป็นธรรมให้กับคุณเย่และภรรยาของเขา!”
คำพูดของไป๋เหวินเซวียนดังขึ้น และอารมณ์ของหลี่เซียงหลันก็พังทลายลงทันที และเธอก็รีบคุกเข่าลงกับพื้นและอ้อนวอนขอความเมตตา “คุณพ่อ นี่มันไม่เกี่ยวกับฉันเลย แม่เป็นคนบังคับให้ฉันทำแบบนี้!”