ตอนที่ 600: สิ้นสุดสงคราม
บรรพชนไท่ซ่างรู้สึกเหมือนร่างกายกําลังถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง พร้อมกับกําลังลุกไหม้ร่างของตนอย่างรวดเร็ว แผดเผาร่างกายของเขาไปที่ละชั้นละชั้น ตอนแรกเป็นความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่ส่งมาจากที่ที่ถูกโจมตี จากนั้นก็ขยายออกไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว
ความเจ็บปวดนี้เป็นความเจ็บปวดที่ราวกับวิญญาณกําลังถูกเผาไหม้ ลุกไหม้ไปทีละชั้น ทําให้เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ที่ยิ่งกว่านั้นคือความรู้สึกกลัวตายที่กําลังเพิ่มขึ้นมากทุกที
“ปล่อยข้า ปล่อยข้า!”
บรรพชนไท่ซางใช้มือข้างหนึ่งเพื่อผลักอี้เทียนหยุนออกไป แต่ยิ่งออกแรงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งได้รับความรู้สึกที่เจ็บปวดจนตัวสั่นสะท้านกลับมาแทน การโจมตีของเขายังคงสามารถใช้พลังได้บางส่วน แต่เมื่อโจมตีออกไปแล้ว กลับเหมือนกับว่าตัวเองกําลังโจมตีใส่สิ่งที่แข็งที่สุดในโลก ทําเอามือของเขาแทบหัก
“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าได้ตายเร็วหรอก ข้าจะทําให้เจ้าค่อยๆรู้สึกถึงความเจ็บปวดทีละน้อย ก่อนที่จะตายไป”
อี้เทียนหยุนหัวเราะเยาะ เขาได้ทําการตัดความสัมพันธ์ระดับบรรพชนไท่ซางและเมืองชื่อหลงออกไป ทําให้มหาค่ายกลฟื้นกลับไปยังสภาพเดิม ปล่อยผู้ฝึกตนทั้งหลายกลับไปเป็นอิสระ
หลังจากเป็นอิสระ ผู้ฝึกตนก็พากันนั่งหอบอยู่กับพื้น พร้อมกับร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ เหมือนกับเพิ่มขึ้นมาจากน้ํา แกนโลหิตในร่างพวกเขาถูกดึงออกไปเพียงส่วนเล็กๆ ไม่ส่งผลต่อรากฐานของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่มีปัญหาอะไร
พวกเขาพากันแหงนหน้ามองขึ้นไปยังอี้เทียนหยุน พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความขอบคุณ ทั้งยังมากไปด้วยความสับสน พร้อมกับอารมณ์เสียใจที่ผุดขึ้นมาจากก้นบึงของจิตใจ ตอนแรกเป็นศัตรูที่พวกเขาต้องการขับไล่ แต่ไม่คาดว่าสุดท้ายแล้วจะกลายเป็นผู้กอบกู้ของพวกเขา!
นี่ทําให้พวกเขาไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ก่อนหน้านี้พวกเขาพากันพูดดูถูกอี้เทียนหยุนไปหลายประโยค ก็เลยกังวลว่าอี้เทียนหยุนจะไม่ยอมช่วยพวกตน หากอี้เทียนหยุนปล่อยให้พวกเขาถูกดึงแกนโลหิตออกไปทีละน้อยจนแห้งตายโดยไม่ให้ความสนใจ พวกเขาก็ทําได้เพียงแค่โทษตัวเองเท่านั้น!
แต่อี้เทียนหยุนก็ไม่ได้ทําอย่างนั้น แต่ยังเลือกที่จะช่วยพวกเขา นี่จึงทําให้อารมณ์ของพวกเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความซับซ้อน
“ข้าไม่อยากตาย ข้ายังไม่อยากตาย…”
บรรพชนไท่ซางตะโกนออกมาจากก้นบึงของจิตใจ กว่าที่เขาจะมาถึงจุดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ กลายเป็นคนที่นั่งเหนือคนนับแสน ตอนนี้อีกไม่นานกลับต้องกลายเป็นเพียงขี้เถ้ากองหนึ่งที่ปลิวไปกับสายลม นี้จึงทําให้เขารู้สึกไม่ยินยอมอย่างมาก นี่เป็นผลลัพธ์ที่เขาไม่อยากจะเห็น
“อาณาจักรชื่อหลงของเจ้าความจริงแล้วสามารถนั่งในตําแหน่งนี้ได้อย่างมั่นคง พวกเราควรจะเป็นน้ําบ่อไม่ยุ่งน้ําคลอง แต่ใครจะรู้ว่าเจ้ากลับเลือกที่จะโจมตีเมืองของข้า อย่างนี้แล้วก็อย่ามาโทษว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน!” อี้เทียนหยุนพูดอย่างเย็นชา
ในตอนนี้ สายตาของบรรพชนไท่ซ่างก็ปรากฏแววแห่งความเสียใจ ทั้งยังมากไปด้วยความเกลียดชัง นี้เป็นเรื่องที่ทายาทของเขาเป็นคนก่อ ไม่อย่างนั้นแล้วทําไมเขาต้องตกลงมายังปลักโคลนนี้ด้วย?
“ข้าจะมอบทุกอย่างให้กับเจ้า ขอร้องเจ้า โปรดปล่อยข้าไปเถอะ… ข้ามีสมบัติอยู่มากมาย ไม่ว่าอะไรก็ให้เจ้าหมด รวมถึงตําแหน่งมหาจักรพรรดิของที่นี้ด้วย!” บรรพชนไท่ซ่างเริ่มร้องขอความเมตตาอีกครั้ง ความกลัวและความต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ของเขาได้ถาโถมขึ้นมาในจิตใจ ทําให้เขาต้องร้องขอความเมตตา ไม่อย่างจะตายอยู่ที่นี่
“เจ้าคิดว่าข้าขาดของที่เจ้าพูดมาอย่างงั้นเหรอ?” อี้เทียนหยุนหัวเราะเยาะ “เมื่อเจ้าตาย ไม่ใช่ว่าของพวกนั้นก็จะเป็นของข้าหรือยังไง?”
“ไม่ ไม่! เจ้าทําอย่างนี้ไม่ได้ ข้ามีความลับจะบอกเจ้า รับประกันว่าเป็นสมบัติลับแสนหายากอย่างแน่นอน ”
“ข้าไม่สน” อี้เทียนหยุนไม่มีทางปล่อยเขาไป หากปล่อยไป ก็ไม่รู้ว่าวันไหนอีกฝ่ายจะถือมีดกลับมาแทงเขา
อาณาจักรชื่อหลงถูกเขาทําลาย ทั้งทายาททั้งหมดก็ถูกเขากําจัด แล้วบรรพชนไท่ซ่างจะยอมปล่อยเขาไปอย่างงั้นเหรอ
เขาทําการเร่งการเผาไหม้ของเปลวเพลิงในมือ เพิ่มความเร็วในการเผาร่างของบรรพชนไท่ซางขึ้น แท้จริงแล้วนี่คือเปลวเพลิงนิรันดร์ แต่เป็นเปลวเพลิงนิรันดร์ที่เพิ่มความแข็งแกร่งขึ้นอีก 1 ขั้นด้วยพลังของชุดเทพมาร ทําให้มันสามารถเผาผลาญทุกสิ่งได้โดยไร้ซึ่งสิ่งเจือปน เผาจนกว่าสิ่งนั้นจะมลายไป!
“ข้าเต็มใจเป็นทาสของเจ้า ไม่ว่าอะไรก็จะทําทุกอย่าง…”
“ข้า”
ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เทียนหยุนไม่ยอมหยุดมือ ยังคงทําการเผาเขาต่อไปอย่างใจเย็น จนสุดท้ายก็เปลี่ยนอีกฝ่ายให้กลายเป็นขี้เถ้ากองหนึ่ง พร้อมกับปลิวหายไปกับสายลม
“ตั้ง ท่านสังหารบรรพชนไท่ซ่างสําเร็จ ได้รับค่าประสบการณ์ 800 ล้าน, ค่าความคลั่ง 50,000, ค่าความชั่ว 10,000! ได้รับวิชายุทธ์ เคล็ดวิชาเทพมังกรแท้, วิชาลับ ปีศาจกระหายเลือด, ได้รับไอเทม สายเลือดเทพมังกร(ขั้น 5), ชุดเกราะเทพมังกรทอง(อุปกรณ์ระดับศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูง), รองเท้าศึกมังกรทอง(ระดับศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูง), แผนที่สมบัติหายากโลกสวรรค์(หายาก)!”
“ติ๊ง ท่านได้ทําการต่อสู้ข้ามระดับ ได้รับรางวัลพิเศษ ค่าประสบการณ์ 300 ล้าน, ค่าความคลั่ง 100,000, ค่าความชั่ว 5,000, สิทธิ์ในการสุ่มลอตเตอรี่รุ่นปรับปรุงพิเศษ 2 ครั้ง!”
ข้อความดังขึ้นมาสองครั้งซ้อน ทําเอาอี้เทียนหยุนตาสว่าง ในที่สุดก็ได้รางวัลจากการต่อสู้ข้ามระดับเสียที ถึงยังไงบรรพชนไท่ซ่างก็เป็นถึงระดับราชาเซียน หากว่านี่ยังไม่ได้รางวัลจากการต่อสู้ข้ามระดับอีก แบบนี้ก็ออกจะเกินไปแล้ว
เมื่อเถ้าของบรรพชนไท่ซ่างปลิวหายไป ก็หมายความว่าทุกอย่างได้จบลงแล้ว ผู้เชี่ยวชาญส่วนใหญ่ตาย ที่เหลืออยู่ก็ไม่มีความหมายอะไร
ส่วนใหญ่ต่างก็พากันโล่งใจที่รอดพ้นจากหายนะมาได้ ยังจะเอาอารมณ์ที่ไหนลุกขึ้นมาตอบโต้? แค่ไม่คุกเข่าร้องตะโกนว่าขอบคุณออกมาก็ถือว่าดีมากแล้ว
“ตายแล้ว? ในที่สุดบรรพชนไท่ซ่างก็ตายแล้ว!”
“ในที่สุดก็ตายแล้ว พวกเราไม่เป็นไรแล้ว พวกเราไม่เป็นไรแล้ว!”
“ผะ ผู้กอบกู้”
พวกเขาพากันคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกับทําการหมอบกราบ ไม่กล้าแม้แต่จะมองมายังอี้เทียนหยุน ส่วนใหญ่ต่างก็พากันรู้สึกผิด แต่ที่คนอื่นไม่กล้ามองอี้เทียนหยุนั้น เป็นเพราะเสี่ยงที่จะทําให้เขาโกรธ
อี้เทียนหยุนคร้านที่จะเอาเรื่องกับพวกเขา หลังจากตรวจสอบสถานการณ์รอบๆ ก็ได้พูดอย่างเย็นชาว่า “จากวันนี้ไป อาณาจักรชื่อหลงจะตกเป็นของอาณาจักรเทียนหยุนของข้า แล้วก็โดยเฉพาะเมืองชื่อหลงแห่งนี้ จะต้องถูกทําลายทิ้งอย่างแน่นอน!”
ที่นี่ถูกปกคลุมไปด้วยมหาค่ายกลกระหายเลือด แน่นอนว่าต้องทําลายทิ้งจึงจะดี มหาค่ายกลนี้ได้ฝังแน่นลงไปกับพื้นดินแล้ว ดังนั้นจึงทําได้เพียงแต่ต้องขุดรากถอนโคนออกไป ไม่อย่างนั้นแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะทําลายได้
เมื่อเป็นอย่างนี้ จึงมีเพียงแต่ต้องทําลายเมืองชื่อหลงนี้ทิ้งไป ไม่อย่างนั้นก็ไม่สามารถที่จะลบมหาค่ายกลนี้ทิ้งได้ ถึงยังไงเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเมืองชื่อหลงนี้ไว้ และก็จะไม่ให้ที่นี่เป็นเมืองหลวงของตนเช่นกัน
ผู้คนไม่มีทางเลือก จําต้องยอมรับไป คนส่วนใหญ่ยอมรับที่จะทําลายเมืองชื่อหลงนี้ ที่นี่เปรียบดั่งฝันร้ายสําหรับพวกเขา ถึงยังไงก็กล้าที่จะอยู่ที่นี่ต่อ
พวกเขากลัวที่จะอยู่ที่นี่ กลัวว่าแกนโลหิตของตนจะถูกดูดออกไปจนหมด แม้ว่าบรรพชนไท่ซ่างจะตายแล้ว แต่หากว่ามีคนปลุกมหาค่ายกลนี้ขึ้นมาอีก นั่นคงเป็นปัญหาแล้ว
ข่าวของสงครามนี้แพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว อาณาจักรทั้งหลายต่างให้ความสนใจ ในสงครามนี้ ดังนั้นหลังจากที่ได้ข้อสรุป ทุกอาณาจักรในโลกมนุษย์ต่างก็พากันสั่นสะท้าน!
เหล่าอาณาจักรทั้งหลายต่างก็พากันหวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เพราะสําหรับพวกเขาแล้ว ล้วนแต่เป็นผู้สนับสนุนอาณาจักรชื่อหลง ซึ่งถือว่าเป็นการตัดสินใจที่โง่ที่สุด!
“อาณาจักรเทียนหยุน ชนะอย่างงั้นเหรอ…”
มหาจักรพรรดิเฉียนหยวนตกใจ เหล่าขุนนางก็พากันตกใจเช่นกัน กระทั่งชายชราที่ก่อนหน้านี้มาด้วยกันกับมหาจักรพรรดิเฉียนหยวนก็ตกใจจนตาเบิกโพลง
ก่อนหน้านี้พวกเขาคิดว่าเทียนหยุนนั้นใจร้อนเกินไป ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะอี้เทียนหยุนนั้นใจร้อน แต่เป็นเพราะพวกเขาดูถูกพลังที่ยิ่งใหญ่ของอี้เทียนหยุนต่างหาก พลังที่เขามีนี้เพียงพอที่จะทําลายอาณาจักรได้ทุกอาณาจักร!
“ฝ่าบาท กลัวว่าพวกเราคงต้องไปเยี่ยมแสดงความยินดีแล้ว…” ชายชราผู้นี้ฝืนยิ้มออกมา
“เราก็คิดแบบนั้นเช่นกัน…” มหาจักรพรรดิเฉียนหยวนรู้สึกละอายใจมาก ก็ได้แต่หวังว่าเทียนหยุนจะไม่เอาความโกรธมาลงที่อาณาจักรเฉียนหยวนของเขา