เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 678
นี่คือความฝันทั้งชีวิตของเขา เดิมทีเขาคิดว่าโดนกาลเวลาทำลายไปหมดแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะได้เห็นตอนแก่แล้ว
อีกทั้งหลานชายเขาเป็นคนทำให้สำเร็จ ทำได้ดีกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้
ขนาดหัวหน้าเขตผู้สูงส่ง ยังนอบน้อมกับเขาขนาดนี้
แม้ตายก็ไม่เสียดาย!
คำนี้ดังก้องในใจลู่เฮ่าหราน
ลู่เฮ่าหรานไม่ได้ยื่นมือมารับ เขาส่ายหน้าพูดว่า “ท่านหัวหน้าเขต ป้ายอันนี้ผมรับไว้ไม่ได้ นี่เป็นป้ายของลู่ฝาน เป็นของเขาเพียงคนเดียว ถ้าเขาไม่อนุญาต ผมไม่สมควรรับไว้ รอให้ลู่ฝานกลับมา คุณค่อยให้เขาด้วยตัวเองเถอะครับ”
แววตาหัวหน้าเขตอี้ว์ฉายแววประหลาด ผู้อาวุโสชิวซานที่อยู่ในกลุ่มคน ถอนหายใจออกมา
ประโยคนี้ของลู่เฮ่าหราน เท่ากับการบอกทุกคนว่าลู่ฝานเป็นใหญ่ในตระกูลลู่ ถึงเป็นปู่ของเขา ก็ไม่สามารถตัดสินใจแทนเขาได้
ตระกูลตระกูลหนึ่ง สิ่งสำคัญที่สุดคือคนที่จัดการทุกสิ่งทุกอย่าง
ทุกคนรู้ว่าลู่ฝานเป็นหัวหน้าตระกูลลู่ แต่ลู่ฝานยังเด็ก เรื่องในตระกูลไม่จำเป็นต้องให้เขาตัดสินใจ
พ่อกับปู่ยังมีชีวิตอยู่ ตำแหน่งหัวหน้าตระกูลของลู่ฝาน ไม่แน่อาจเป็นเพียงแค่ชื่อลอยๆ เท่านั้น
แต่ลู่เฮ่าหรานพูดประโยคนี้ออกมา ทุกคนรู้ทันทีว่าลู่ฝานเป็นตัวแทนทุกอย่างของตระกูลลู่ ถ้ามีคนคิดจะทำอะไรกับลู่ฝานในตระกูลลู่ ไม่ต่างจากการรนหาที่ตาย
นี่คือจุดประสงค์ที่ลู่เฮ่าหรานพูดแบบนี้ออกมา
การที่หัวหน้าเขตอี้ว์เอาป้ายให้ลู่เฮ่าหราน ก็คือการลองเชิงหนึ่งครั้ง
“โอเค งั้นผมเก็บไว้ให้ลู่ฝานก่อนหนึ่งวัน รอให้ลู่ฝานกลับมา ผมจะมอบป้ายนี้ให้เขาต่อหน้าทุกคน!”
ลู่เฮ่าหรานพยักหน้า จากนั้นเชิญหัวหน้าเขตอี้ว์และคนอื่น เข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลลู่อย่างเป็นกันเอง
ลู่หาวโดนเจ้าหน้าที่กับเศรษฐีล้อมเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นการประจบสอพลอก็ดี หรือแสดงความยินดีอย่างจริงใจก็ดี เพราะลู่หาวไม่เคยถูกคนเยินยอจนมีความสุขแบบนี้ มีความสุขไปหมดเลย
ชีวิตคนมันต้องเป็นแบบนี้สิ!
จินตนาการได้เลยว่าคืนนี้ตระกูลลู่ ต้องสว่างไสว ไม่เมาไม่กลับ!
……
อีกด้านหนึ่ง ลู่ฝานที่ยังอยู่บนเกาะผนึกวิญญาณ ยังไม่รู้ว่าเรื่องที่เขากำจัดกุยวัวได้ แพร่กระจายไปทั่วเมืองตงหวาแล้ว
เขากำลังพาอู่คงหลิงกวาดของที่มีประโยชน์ที่อยู่บนเกาะผนึกวิญญาณ
“เถาวัลย์พิษ ทำไมที่นี่ถึงมีของแบบนี้ ลู่ฝาน นายอยากเข้าใกล้พวกมันเกินไป”
อู่คงหลิงเห็นเถาวัลย์พิษก็ถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่ลู่ฝานกลับเดินเข้าไป เกี่ยวเถาวัลย์มาส่วนหนึ่ง มัดรวมไว้ด้วยกัน จากนั้นโยนเข้าไปในเข็มขัด
อู่คงหลิงเห็นลู่ฝานป่าเถื่อนกับเถาวัลย์พิษขนาดนี้ อีกทั้งยังไม่เป็นอะไรด้วย เธออดตะลึงไม่ได้
“นายทำได้ยังไง”
ลู่ฝานตอบแบบคลุมเครือว่า “ทักษะเล็กๆ เท่านั้น เธอต้องการสักหน่อยไหม”
ลู่ฝานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ต้องหรอก”
ลู่ฝานจัดการเถาวัลย์ต่อ สิ่งนี้ถ้าพลาดจะไม่มีอีกแล้ว เอาได้เท่าไรก็เท่านั้น
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรชื่นชมสติปัญญาของลู่ฝาน
“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ นายนี่เป็นแบบอย่างของคนที่ขยันและประหยัดมัธยัสถ์จริงๆ”
ลู่ฝานขี้เกียจสนใจมัน รีบโกยของต่อไป
ขณะที่กำลังกอบโกยอย่างมีความสุข ลู่ฝานเห็นความเคลื่อนไหวในเถาวัลย์ จากนั้นเงาที่คุ้นเคยปรากฏออกมา
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจว่า “เจิงหยง!”
เจิงหยงพูดด้วยเสียงอ่อนล้า “คุณชายลู่ฝาน ในที่สุดก็เจอคุณแล้ว!”