ตอนที่ 562 ตัดสินใจลำบาก
“ข้าจะไปบอกนางเอง ไม่ให้นางส่งข่าวไปเด็ดขาด”
จงโม่เจียงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ แต่เขาใส่ใจความรู้สึกของซูจิ่วซือ กว่าเขาจะมีโอกาสได้พบซูจิ่วซือไม่ใช่ง่ายๆ จึงไม่อยากให้ฟู่เฉินหรงเข้ามาเกี่ยวข้อง ครั้งนี้ เขาจะให้ซูจิ่วซือจดจำตลอดไป
ทางด้านเจ้าแม่ เขาต้องขัดขวางแน่ ต้องไม่ให้นางเปิดเผยเรื่องที่ซูจิ่วซือมาที่เขาเป่าหลิง
เทียนเฉิง
ฟู่เฉินหรงยืนอยู่ที่ห้องหนังสือ ชิงซานกับปิงอวิ๋นยืนอยู่หน้าฟู่เฉินหรง ฟู่เฉินหรงขยำจดหมายเป็นก้อน ทั้งสองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ชิงซานอดไม่ได้ถามขึ้น “องค์รัชทายาท เกิดอะไรขึ้น?”
ชิงซานกับปิงอวิ๋น แต่ไหนแต่ไรมีแต่ชิงซานที่ไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้ ปิงอวิ๋นกลับระงับอารมณ์ได้ดีกว่า ทุกครั้งชิงซานจะเป็นคนพูดก่อนเสมอ
“จิ่วซือถูกพิษหนอนไหมพิษ เวลานี้อยู่ที่เขาเป่าหลิง”
น้ำเสียงของฟู่เฉินหรงยังสงบ แต่เอ็นที่มือซึ่งปูดออกมาเผยให้เห็นความคิดของเขายามนี้
ปิงอวิ๋นเริ่มร้อนใจ เวลานี้พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับถ่าปู้
ถ่าปู้ยังไม่ยอมแพ้ ถ้าฟู่เฉินหรงจากไปตอนนี้ ผลจะเป็นอย่างไรย่อมเดาได้ ขวัญกำลังใจทหารคงตกต่ำ ตั้งแต่ยกทัพมา ฟู่เฉินหรงอยู่แนวหน้าตลอด ทหารต่างมีกำลังใจ บารมีของฟู่เฉินหรงในกองทัพก็เพิ่มขึ้นมาก
ปิงอวิ๋นรู้ว่าถ้าเป็นเรื่องของซูจิ่วซือแล้วฟู่เฉินหรงไม่มีสติเลย กว่าจะก้าวมาถึงขั้นนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ นางกลัวว่าฟู่เฉินหรงจะทำอะไรวู่วาม
“องค์รัชทายาท ในเมื่อคุณหนูซูอยู่ที่เขาเป่าหลิงแล้ว เวลานี้คงไม่เกิดเรื่อง ขอให้องค์รัชทายาทคิดให้รอบคอบ บรรดาทหารและราษฎรต้องการองค์รัชทายาท องค์รัชทายาทอย่ารีบร้อนไปจากที่นี่”
ปิงอวิ๋นพูดพลางคุกเข่าลงกับพื้น ถ้าเป็นเรื่องอื่น นางไม่กลัวเลย ฟู่เฉินหรงยังคงสงบรอบคอบ แต่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับซูจิ่วซือ นางไม่มั่นใจแม้แต่น้อย
ปิงอวิ๋นพูดจบเห็นชิงซานยื่นนิ่งเฉย นางขยิบตาให้ชิงซาน ให้เขาคุกเข่าขอร้องฟู่เฉินหรงด้วย พอประสานสายตาที่เด็ดเดี่ยวของปิงอวิ๋น ชิงซานก็คุกเข่าเช่นกัน เขากลัวปิงอวิ๋นจริงๆ
“องค์รัชทายาท ปิงอวิ๋นพูดถูก เวลานี้องค์รัชทายาทจะออกจากเทียนเฉิงไม่ได้เด็ดขาด”
ฟู่เฉินหรงแววตาเครียด เหตุผลนี้เขาเข้าใจมากกว่าใคร ถ้าเขาไป ย่อมกระทบกระเทือนขวัญกำลังใจทหาร ฐานะที่ได้เปรียบอยู่เดิมอาจจะพ่ายแพ้แก่ถ่าปู้ ถ่าปู้เป็นคู่ต่อสู้ที่สลัดยากจริงๆ ทั้งสองฝ่ายประจันหน้ากันเจ็ดวันแล้ว แต่ยังบีบให้ถ่าปู้ถอยไปไม่ได้
ถ้าแพ้ ผลจะเป็นอย่างไร ฟู่เฉินหรงรู้ดี
เข้าสู่สนามรบมาหนึ่งเดือนกว่า เขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่เพียงแต่หนักแน่นขึ้น ยังเข้าใจภาระหน้าที่มากขึ้น หัวใจของเขาไม่ได้มีแต่ซูจิ่วซือ แต่ยังมีราษฎรด้วย เป็นครั้งแรกที่เขาได้ใกล้ชิดราษฎร รับรู้ความทุกข์ยากของราษฎรอย่างแท้จริง
แต่พอนึกถึงว่าซูจิ่วซือถูกพิษหนอนไหมพิษ เขาก็ร้อนใจ เวลานี้เขาควรอยู่เคียงข้างนาง แต่กลับอยู่ไกลนับพันลี้ พอคิดอย่างนี้ เขาก็รู้สึกผิดมาก
เจ้าคนโง่คงจะปิดบังเรื่องราวทั้งหมด พอคิดได้อย่างนี้ เขาก็เป็นห่วงซูจิ่วซือมาก
“เจ้าสองคนลุกขึ้น! เวลานี้ข้ายังไม่ออกไปจากกองทัพ แต่การต่อสู้ควรจะยุติได้แล้ว ข้าไม่อยากเล่นแมวจับหนูกับถ่าปู้อีกต่อไป”
ถ้าเป็นฟู่เฉินหรงคนก่อน เขาคงรีบไปหาซูจิ่วซือโดยไม่ใส่ใจอะไร
แต่เวลานี้เขาทำอย่างนี้ไม่ได้ เขาต้องทำหน้าที่แม่ทัพให้บรรลุก่อน ไม่อาจปล่อยให้ทหารใต้บัญชาเอาชีวิตมาทิ้งเปล่า และไม่อาจให้ราษฎรเทียนเฉิงตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง
ตอนที่ 563 ชาตินี้คงชดเชยไม่หมด
“องค์รัชทายาทหมายความว่า…”
ปิงอวิ๋นไม่เข้าใจคำพูดของฟู่เฉินหรง จึงถามต่อ
ฟู่เฉินหรงแววตาล้ำลึก “ข้าจะล่อถ่าปู้เข้ามา เขาถนัดการลอบโจมตีไม่ใช่หรือ เราก็สร้างสถานการณ์ให้เขา”
พอได้ยินอย่างนี้ ปิงอวิ๋นก็สีหน้าวิตก “องค์รัชทายาท ทำอย่างนี้อันตราย องค์รัชทายาท…”
ฟู่เฉินหรงโบกมือ “ไม่ต้องพูด ข้าตัดสินใจแล้ว ชิงซาน รีบเรียกเซียวลั่วมา ข้ามีเรื่องจะหารือ”
“ขอรับ ผู้น้อยไปเดี๋ยวนี้”
ปิงอวิ๋นเห็นว่าฟู่เฉินหรงตัดสินใจแล้ว ไม่อาจพูดอะไรต่อ นางรู้นิสัยของฟู่เฉินหรงดี หากเขามั่นใจอะไร คนใกล้ชิดพูดอย่างไรก็ไม่มีผล
นางเข้าใจดี ฟู่เฉินหรงอยากเร่งรัดเผด็จศึกเพื่อไปหาซซซเร็วขึ้น เขาสามารถควบคุมตัวเองให้อยู่ที่นี่ได้ก็ดีแล้ว เรื่องอื่นนางไม่กล้าพูดมาก ความรักที่ฟู่เฉินหรงมีต่อซูจิ่วซือ นางเห็นอยู่แล้ว
“ปิงอวิ๋น ข้ารู้ว่าเจ้าวิตกเรื่องอะไร ข้ารู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ ข้าไม่เอาชีวิตทหารทั้งกองทัพมาล้อเล่นแน่
เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมซูต้าเฉิงจึงยอมช่วย เป็นเพราะจิ่วซือไปขอร้องเฟิงชิงสุ่ย ถ้าเดาไม่ผิด เฟิงชิงสุ่ยน่าจะเป็นคนวางยาพิษจิ่วซือ ถ้าไม่มีจิ่วซือ การรบครั้งนี้เราคงแพ้นานแล้ว เจ้าคงไม่มีชีวิตรอดกลับมา ทั้งหมดนี้นางเอาชีวิตเข้าแลก”
ปิงอวิ๋นนึกไม่ถึงจริงๆ เดิมทีนางยังนึกโทษซูจิ่วซือ ในยามคับขันเช่นนี้ ซูจิ่วซือไม่ได้ช่วยฟู่เฉินหรง แต่ทำให้ฟู่เฉินหรงเป็นห่วง นึกไม่ถึงว่าที่ซูจิ่วซือถูกพิษมีความเป็นมาเช่นนี้
พอนึกขึ้นได้ ปิงอวิ๋นก็รู้สึกละอายใจ นางก้มหน้าพูด “ผู้น้อยละอายใจ องค์รัชทายาทวางใจ คุณหนูซูต้องปลอดภัยแน่ นางเป็นคนที่สวรรค์คุ้มครอง”
“เจ้ามีอคติต่อจิ่วซือมาตลอด”
“ผู้น้อยไม่บังอาจ ผู้น้อยคำนึงถึงสถานการณ์ไม่ได้คำนึงถึงคน เรื่องคุณหนูซูผู้น้อยไม่มีอคติใดๆ ยังชื่นชมแผนการของคุณหนูซูเสมอ เพียงแต่บางเรื่องมีความสำคัญมาก ผู้น้อยไม่กล้าเอาอารมณ์มากำหนด”
เมื่อก่อนปิงอวิ๋นมีอคติจริงๆ เวลานี้หายไปหมดแล้ว นางเริ่มยอมรับซูจิ่วซือ เพียงแต่ไม่อยากให้ฟู่เฉินหรงใช้อารมณ์ในการตัดสินใจเรื่องใหญ่ นางไม่เข้าใจความรัก คำนึงถึงแต่สถานการณ์
“เจ้าออกไปได้แล้ว!”
ฟู่เฉินหรงอารมณ์ไม่ดีนัก ไม่อยากคุยกับปิงอวิ๋นต่อ เขาเพียงแต่อยากให้ปิงอวิ๋นรู้ว่าซูจิ่วซือทำอะไร อยากให้ปิงอวิ๋นซาบซึ้งในตัวซูจิ่วซือ จะได้ไม่ทำให้ซูจิ่วซือลำบากใจ
ปิงอวิ๋นเตรียมออกไป แต่แล้วก็หันมาถาม “องค์รัชทายาท จดหมายนี้ใครเป็นคนเขียน?”
เท่าที่รู้จักซูจิ่วซือ ซูจิ่วซือไม่น่าจะเขียนจดหมายนี้ ซูจิ่วซือเป็นคนรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ย่อมไม่เขียนจดหมายให้ฟู่เฉินหรงในยามคับขันเช่นนี้ คนเขียนจดหมายคงต้องการก่อกวนฟู่เฉินหรงแน่
“จดหมายนี้ไม่ได้ลงชื่อ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียน”
ฟู่เฉินหรงไม่รู้จริงๆ ว่าใครเป็นคนเขียนจดหมายฉบับนี้ แต่ไม่ใช่ซูจิ่วซือแน่
นางไม่มีวันเล่าเรื่องนี้ให้คนจวนซิ่นอ๋องฟังแน่ จุดหมายของเฟิงชิงสุ่ยเขารู้ดี เฟิงชิงสุ่ยเองก็คงไม่เขียนจดหมายถึงเขา ชั่วขณะหนึ่ง เขาไม่อาจตัดสินได้ว่าใครเป็นคนเขียนจดหมายฉบับนี้
ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ยอมรับ จดหมายนี้ทำให้จิตใจเขาสับสน ถ้าไม่อาศัยปัญญามาควบคุมไว้ เขาคงสะกดใจไม่อยู่รีบไปหาซูจิ่วซือ แม่นางคนโง่ทำอะไรให้เขามากเกินไปแล้ว ทำให้เขารู้สึกว่าชาตินี้คงชดเชยไม่หมด