บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 742
แต่เธอก็รู้สึกแปลกใจที่เธอเห็นเฟลิเป้เดินมาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบ
ในเวลานี้ เฟลิเป้แตกต่างไปจากวันก่อนอย่างสิ้นเชิง เขามีท่าทางสง่างามและสงบ
ผู้หญิงสองสามคนมองไปที่เขาเพื่อชื่นชมรูปลักษณ์ของเขา ราวกับว่าตนเป็นหญิงสาวที่ได้เจอรักแรก
เคธี่ก็เป็นเหมือนพวกเธอเหล่านั้น เวลาที่เธอเห็นภาพแบบนี้ เธอก็มักจะสงสัยว่าเธอเป็นคนที่โชคดีไหม แต่แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับความรักจากเขาเลย อย่างน้อยเธอก็ได้ร่างกายของเขา
ขณะที่กำลังปลอบใจตัวเอง เธอก็เห็นเฟลิเป้เดินไปยังแผนกผู้ป่วยใน
จากนั้นเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเฟลิเป้มาเยี่ยมเมเดลีนพร้อมกับช่อกุหลาบช่อนั้น
แต่ทำไมเมเดลีนถึงต้องเข้าโรงพยาบาลล่ะ?
เคธี่ยังจำข้อความที่เธอส่งให้เมเดลีนในวันนั้นได้
เธอได้ยินมาว่าเฟลิเป้ต้องการไปพบเจเรมี่คนเดียว มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดีนัก ดังนั้นเธอจึงส่งข้อความหาเมเดลีนและบอกเรื่องนี้กับเธอ
เธอหวังว่าเมเดลีนจะสามารถหยุดทั้งสองคนไว้ได้ และเรื่องเลวร้ายทั้งหมดจะไม่เกิดขึ้น
แต่ดูเหมือนว่าในวันนั้นจะมีเรื่องที่เลวร้ายเกิดขึ้น เพราะตอนนี้เมเดลีนคงได้รับบาดเจ็บ
เมื่อเมเดลีนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็รู้ว่าเจเรมี่อยู่ที่นี่ตลอดเวลา แต่เธอไม่อยากพูดอะไรกับเขา ดังนั้นเธอจึงแกล้งหลับตลอดเวลาที่เขายังอยู่ที่นี่
เจเรมี่สัมผัสได้ถึงความเกลียดชังของเธอที่มีต่อเขา ดังนั้นเขาจึงเดินออกไป
แต่เมเดลีนก็ไม่ได้คาดหวังว่าเฟลิเป้จะมาที่นี่ทันทีหลังจากที่เจเรมี่ออกไป
เขาวางช่อดอกกุหลาบไว้บนโต๊ะ และดวงตาที่อ่อนโยนของเขาก็เต็มไปด้วยความสำนึกผิด “เอวลีน ผมไม่ได้อยากทำร้ายคุณ”
เฟลิเป้กล่าวขอโทษและจ้องมองเมเดลีนที่ตอนนี้กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง “ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ แต่ผมไม่ได้ทำร้ายลิเลียนจริง ๆ”
“แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของผม แต่ผมก็ดูแลเธอราวกับว่าเธอเป็นลูกแท้ ๆ นะ ผมรักคุณ และรักลิเลียนด้วย”
เมเดลีนยิ้มอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นเธอก็แยกริมฝีปากซีดของเธอออกและพูดว่า “คุณไม่ได้รักฉัน คุณแค่ต้องการครอบครองฉัน คุณแค่ต้องการเอาชนะเจเรมี่”
เฟลิเป้ขมวดคิ้วทันทีหลังจากได้ยินเรื่องนั้น “คุณเห็นผมเป็นแบบนั้นเหรอ?”
เมเดลีน สายหน้าช้า ๆ และพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ก่อนหน้านั้นก็ไม่ คุณมักจะเป็นสุภาพบุรุษ เป็นคนชั้นสูงที่สง่างามและอ่อนน้อมถ่อมตน”
“ฉันเคยคิดว่าคุณเป็นเหมือนพรสำหรับชีวิตที่โชคร้ายของฉัน คุณช่วยชีวิตฉัน และช่วยให้ฉันลุกขึ้นยืนได้อีกครั้งในตอนที่ฉันกำลังแย่ ฉันปฏิบัติต่อคุณเหมือนว่าคุณเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉัน และคิดที่จะใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกับคุณ แต่สิ่งที่ฉันเห็นเป็นเพียงด้านที่คุณต้องการแสดงให้ฉันเห็นเท่านั้น”
ใบหน้าของเฟลิเป้หม่นหมอง “เอวลีน ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความเข้าใจผิด”
“บางทีฉันอาจเข้าใจผิดในตอนนั้น ฉันเข้าใจผิดว่าคุณเป็นคนที่อ่อนโยน สง่างาม ตรงไปตรงมา และใจดี” เมเดลีนพูดเยาะเย้ยตนเอง “รู้ไหม? ฉันเชื่อทุกสิ่งที่คุณพูด จนถึงเมื่อวานนี้ ฉันยังคงเลือกที่จะเชื่อคุณ แม้ว่าเจเรมี่จะเตือนฉันครั้งแล้วครั้งเล่าว่าคุณกำลังโกหกฉัน แต่สุดท้ายแล้ว…”
“สุดท้ายแล้ว คุณยังเลือกที่จะเชื่อคนที่ทำร้ายคุณจนไม่เหลืออะไรอีกเหรอ?”
“ไม่ ฉันเลือกจะเชื่อตัวเอง” ดวงตาของเมเดลีนเฉียบแหลม “ฉันจำได้ ฉันจำทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตและทุกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้แล้ว”
สีหน้าของเฟลิเป้เปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้
ความทรงจำของเธอกลับคืนมาแล้ว
นั่นก็หมายความว่าเธอจำได้แล้วว่าตัวเองไม่ได้เกลียดเจเรมี่
เคธี่ซึ่งกำลังแอบฟังอยู่นอกห้อง จู่ ๆ เธอก็ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ จากข้างใน ขณะที่เธอรู้สึกว่ามันแปลก ๆ เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นพลางหมุนตัวอย่างเร่งรีบเพื่อวิ่งหนี
เฟลิเป้เดินออกจากห้องด้วยสีหน้าเย็นชา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยแวบหนึ่ง
เคธี่รีบวิ่งมาที่ล็อบบี้อย่างเร่งรีบและเธอก็จำได้ว่าเธอยังไม่ได้รับผลตรวจ
เธอรีบเข้าคิวทันที และทันทีที่เธอได้รับผลตรวจ ชายคนนั้นก็ปรากฏตัวต่อหน้าเธอด้วยท่าทางเย็นชา
“เธอสะกดรอยตามฉันเหรอ?”
ร่างกายของเคธี่สั่นสะท้านจนผลตรวจในมือของเธอตกไปอยู่บนเท้าของเฟลิเป้