RC:บทที่ 679 ระบำเพลิงพายุหมุน โดย ลั่วเฉาจู
ชั่วขณะที่ชิปแตกออก พลังวิญญาณอันเปี่ยมท้นก็ได้ถูกเติมเข้าไปในร่างของหลินเฟิง
ในตอนนี้ ลมปราณของหลินเฟิงจึงได้เปลี่ยนกลับมาเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง!
“เป็นไปได้อย่างไร?” เซิงอี้อุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ
ในตอนที่เขาเห็นหลินเฟิงปลดร่างแปลงสัตว์ออก จึงคิดว่าหลินเฟิงถอดใจแล้ว จึงทำเพียงแค่รอให้ตายเอง แต่กลับไม่คาดคิดว่าหลังจากที่หลินเฟิงปลดร่างสัตว์ออกแล้วจะมีตบะที่แท้จริงอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ขั้นสี่นี่มันเป็นไปไม่ได้เลย!
ดวงตาของหลินเฟิงดูผ่อนคลายมาก แต่ในใจนั้นว้าวุ่นมาก
มันต้องสำเร็จ
เขาภาวนาในใจ จากนั้นเขาก็ตรึงเท้าให้มั่นคงแล้วเอ่ยขึ้นทันที: “เสี่ยวเฮย, คุนหลงพลังกล้ามเนื้อ!”
เสียงคำรามของเสี่ยวเฮยและคุนหลงดังขึ้นในร่างของเขาพร้อมกัน เงาเสมือนจริงของสัตว์วิญญาณทั้งสองปรากฏออกมาจากร่าง เปลวเพลิงและพายุหมุนพัดออกมา หมุนวนอยู่รอบ ๆ ตัวเขาราวกับเป็นปราการลมและไฟ
ในตอนนั้น หลินเฟิงกัดฟันแน่น หน้าผากชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ
พลังมหาศาลกำลังพลุ่งพล่านอยู่ในตัวเขา ธาตุลมและไฟนั้นพัวพันและชนกันจนร่างของเขาแทบฉีกขาด
“นี่มันอะไร?” เมื่อได้เห็นภาพนี้ ทุกคนที่อยู่ไกลออกไปต่างก็ประหลาดใจ
อาการเยาะเย้ยบนใบหน้าลูกน้องของเซิงอี้หายไป ดวงตาของแต่ละคนเต็มไปด้วยความช็อค
“เจ้านี่เป็นใครกันแน่? มีพลังแข็งแกร่งเช่นนั้นได้อย่างไร?”
“ข้าก็ไม่รู้ ลมปราณของเขากำลังพุ่งขึ้นจนเกือบเท่ากับพี่เซิง มันเป็นไปได้อย่างไร?”
“อย่าตื่นตระหนกไป เราต่างก็รู้ดีถึงความแข็งแกร่งของพี่เซิง แม้เจ้าหนุ่มนั่นจะแปลก ๆ แต่เดี๋ยวพี่เซิงก็ใช้ความแข็งแกร่งที่มีจัดการเขาเองน่า”
ในตอนนี้เซิงอี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน ไม่เพียงแค่ลมปราณอันแข็งแกร่งของหลินเฟิงที่ปะทุขึ้นมา แต่ยังรวมถึงพลังธาตุของเขา
ก่อนหน้านี้หลินเฟิงใช้ธาตุมืด แล้วตอนนี้เขาใช้ลมกับไฟได้อย่างไร?
ลำบากหรือไม่ที่เกิดมาเป็นผู้มีสามธาตุ?
ความไม่สบายใจเป็นอย่างมากรวมอยู่ในใจของเซิงอี้ แม้เซิงอี้จะไม่อยากยอมรับว่าเขาถูกบีบจนต้องใช้พลังดินแดนศักดิ์สิทธิ์สวรรค์สองชั้น แต่ทว่าความรู้สึกนี้กลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
“จงตายด้วยน้ำมือข้าซะ!” พอความรู้สึกนี้ปะทุขึ้นมา เซิงอี้จึงเอ่ยออกมาในทันที ในที่สุดฝ่ามือหินก็ถูกฟาดลงมาจนสุดมือ
เมื่อแรงอัดอากาศกระทบถึงพื้นดินตรงเท้าของหลินเฟิง ความปั่นป่วนแห่งเปลวเพลิงและพายุเฮอร์ริเคนจึงเกิดขึ้นในดวงตาของหลินเฟิง
เขากวัดแกว่งหอกของเขา แล้วลมพายุกับเปลวเพลิงก็ผสานเข้าด้วยกัน ก่อตัวเป็นพายุเปลวเพลิงที่รุนแรงและโชติช่วง!
ถึงจะยอดเยี่ยม แต่ดูแล้วไม่น่าจะเอาชนะได้!
ทันใดนั้น ซากศพของสัตว์อสูรทั้งหมดก็เปลี่ยนไปเป็นขี้เถ้า!
“ระบำเพลิงพายุหมุน!”
หลินเฟิงแทงหอกใส่ฝ่ามือหินอย่างรุนแรง และพายุอันร้อนแรงจึงลุกโชนราวกับมังกรยักษ์ตัวหนึ่งพุ่งเข้าชนฝ่ามือหินด้วยท่าทำลายล้างที่น่าหวาดกลัวสุดขีดอย่างทันที !
ตู้ม!
ชั่วพริบตาเดียว พื้นที่ทั้งหมดดูเหมือนจะสั่นสะเทือน ลมที่รุนแรงถูกพัดออกมาจากจุดปะทะ ทำให้เกิดหมอกหนาคล้ายฝุ่นสีเหลืองรวมถึงซากศพของสัตว์อสูรถูกพัดปลิวว่อนเป็นจำนวนมาก
พอเห็นอย่างนี้ สีหน้าของบรรดาปรมาจารย์ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จึงเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาต่างก็รีบใช้พลังวิญญาณปกป้องตนเอง
ผลกระทบจากพลังนั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก ปรมาจารย์ที่อยู่เหนือดินแดนศักดิ์สิทธิ์แทบจะต้านไว้ไม่ไหว ส่วนปรมาจารย์ที่อยู่ต่ำกว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์ถูกทำให้กระอักเลือดออกมาและพลังวิญญาณแห่งความแข็งแกร่งทางร่างกายของพวกเขาก็แปรปรวนไปหมด
ฝ่ามือหินยักษ์นั้นไม่ได้ตกลงมาเพราะถูกพายุเพลิงกั้นเอาไว้
เซิงอี้มีท่าทีดุร้าย เขาอยากจะใช้ฝ่ามือยักษ์บดขยี้และทำลายพายุเพลิงแต่ความรุนแรงของพายุเพลิงนั้นน่าทึ่งมาก ราโอที่เป็นชื่อของฝ่ามือหินยักษ์มีอาการสั่นเล็กน้อยและไม่สามารถกดลงไปได้
“บัดซบ!” ในใจของเซิงอี้เต็มไปด้วยความโมโหและอับอาย เขาตะโกนถามด้วยดวงตาที่แดงกล่ำ “ทำไมเจ้าจึงต่อสู้กับข้า? ทำไมเจ้าจึงต่อสู้กับข้า?”
“จงตายซะ!”
เขาเทพลังวิญญาณเข้าไปในฝ่ามือหินอย่างบ้าคลั่ง จนทำให้อักษรรูนสีทองที่อยู่บนผิวของฝ่ามือยักษ์เปล่งแสงเข้มขึ้นเรื่อย ๆ
เขาพยายามกระตุ้นให้ฝ่ามือหินกดลงไปอีกครั้ง!
แรงกดถูกส่งมาถึงหลินเฟิงอย่างจังราวกับกำลังยืนอยู่ในถ้ำที่ถล่มลงมา หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเส้นเลือดจากการเกร็งและทั่วทั้งร่างก็สั่นอย่างรุนแรง
พายุเพลิงถูกอัดลงมาและมีร่องรอยแตกสลายจาง ๆ!
“นายท่าน ให้ข้าออกไปเถอะ!” สัตว์วิญญาณในพื้นที่สัตว์เลี้ยงส่งเสียงร้องออกมาทีละตัว
แต่หลินเฟิงกลับไม่ยินยอมตกลง แม้ว่าภายหลังจากที่รวมร่างกับสัตว์วิญญาณ ความแข็งแกร่งของเขาจะเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมาก แต่จากการวิเคราะห์สุดท้ายก็เป็นได้เพียงความแข็งแกร่งแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น
ในขณะนั้น เขากำลังอยู่ใจกลางของพลังวิญญาณที่ปะปนกันและล้อมรอบด้วยแรงเหวี่ยงอันรุนแรง
หากเขาให้สัตว์วิญญาณออกไปอย่างหุนหันพลันแล่น เกรงว่าแม้แต่มังกรที่แท้จริงแห่งมังกรก็ไม่สามารถต้านทานต่อแรงฉีกขาดที่รุนแรงเช่นนี้ได้
ขาของหลินเฟิงค่อย ๆ งอลง เขากำลังจะต่อต้าน
ไม่ไกลออกไป เสียงโห่ร้องของเซิงอี้ดังขึ้น: “เปล่าประโยชน์ ไม่ต้องอดทนหรอก!”
“เจ้าก็เป็นแค่ขยะ ควรทำตัวเหมือนขยะสิ! อย่ามาลองดีกับข้า! พวกขยะต้องตาย”
“หนวกหู หนวกหูเป็นบ้า!” หลินเฟิงเอ่ยอย่างยากลำบาก “ระดับแค่นี้กลับอยากเอาชนะข้า ฝันไปเถอะ! “
“การต่อสู้นี้ คนที่จะต้องตายคือเจ้าต่างหาก! “
ออร่าของหลินเฟิงพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับมีพายุที่มองไม่เห็นได้พวยพุ่งออกจากร่างของเขา
ตรงกลางหว่างคิ้วของเขา มีชิปดินแดนศักดิ์สิทธิ์สามหักแตกออก!
ในตอนนั้น พลังวิญญาณที่มีมากขึ้นได้ออกมาจากหอกแล้วฉีดเข้าไปในพายุเพลิง เกิดเสียงลมพัดรุนแรง พายุขยายตัวอย่างรวดเร็ว และจากนั้นก็เข้าปกคลุมฝ่ามือหินในบัดดล!
“จงแตกซะ!”
พายุเพลิงเขมือบฝ่ามือหินยักษ์ ภายใต้อิทธิพลจากแรงอันมหาศาล เนื้อหินในฝ่ามือหินยักษ์สั่นไหวปั่นป่วน จากนั้นก็ระเบิดออกมาต่อหน้าสาธารณชน!
“ไม่!” เมื่อเห็นว่าลมปราณของเซิงอี้พังทลายลง ลูกน้องของเซิงอี้ต่างก็ช็อค
“พรู่ด!”
และในขณะที่ฝ่ามือหินแตกออก กระแสย้อนกลับได้ทำให้เซิงอี้กระอักเลือดออกมา ใบหน้าของเขาไร้สีเลือดและลมปราณก็หดหายไปอย่างรวดเร็ว
แต่มันยังไม่จบ! พายุเพลิงยังคงหมุนไปหาเขา!
“ไม่ ไม่!” เขาร้องออกมาอย่างหวาดกลัวแล้วรีบก้าวถอยหลัง
“นั่นคือราคาที่เจ้าต้องจ่าย!” หลินเฟิงโมโห
พายุเพลิงได้กลืนกินเซิงอี้และพามันออกไปไกลนับร้อยเมตร
เกิดการระเบิดครั้งยิ่งใหญ่ขึ้นมาซึ่งเป็นการระเบิดอย่างรุนแรงในอาณาเขตของเขา และไม่นาน ฝุ่นหนาจึงปกคลุมไปทั่วทุกสิ่ง
พลังวิญญาณของชิปดินแดนศักดิ์สิทธิ์จางหายไปจนหมด และสีหน้าของหลินเฟิงนั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
ร่างของเขาไหวไปมาสองครั้ง และจากนั้นก็มีเสียงแห่งความโล่งใจลอยเบา ๆ มาตามสายลม
“ในที่สุดก็จบลง…”