มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 691

ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรอื่นอีก เจอรัลด์จึงติดตามมาร์เวนเข้าไปในคาเฟ่

“แม่ง! พวกเขากำลังตามหลังเรามาจริง ๆ ด้วย!” มินดี้กระซิบเสียงเย็นชาและไม่เป็นมิตร ขณะที่เธอเห็นมาร์เวนและเพื่อนของเขาเข้ามาในคาเฟ่ผ่านหางตาของเธอ

“ดูเหมือนว่าฉันจำเป็นต้องสืบสวนภูมิหลังของผู้ชายคนนั้นเหมือนกันนะ!” แจสมิน ที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามโต๊ะ กระซิบกลับ

“ไม่มีความจำเป็นสำหรับเรื่องนั้น ฉันคิดว่านะ เมื่อตัดสินจากท่าทางของเขาอย่างเดียว ดูเหมือนเขาจะเป็นผู้ชาย ประเภทที่จริงใจอยู่นะ รู้ไหม คนประเภทที่จะเปิดเผยความจริงทันทีเมื่อเขาถูกสอบสวนไงหรือเปล่า? ถ้าเธอถามฉันนะ ฉันจะพูดว่าเธอแค่กำลังอ่อนไหวมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้”

“เธอจะทำให้เขาตกใจกลัวอย่างแน่นอน ก็เหมือนกับที่เธอทำกับผู้ชายคนอื่นทั้งหมดนั่นไง ฉันหมายความว่าพูดกันตามตรงเถอะนะ มีผู้ชายกี่คนกันที่ไม่วิ่งหนีไปหลังจากพบเธอ? และฉันก็ไม่ได้กำลังพูดถึงคนเหล่านั้นที่พยายามตามจีบเธอด้วยซ้ำ! ฉันหมายถึงคนพวกนั้นที่สนใจในตัวฉันน่ะ!”

“และแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่ตอนนี้พวกเราสามารถออกมาเรียนและรับปริญญาได้แล้ว แล้วมีความแตกต่างระหว่างพวกเรากับผู้หญิงคนอื่นที่แค่อยู่บ้านเฉย ๆ จริง ๆ หรือเปล่า?” มินดี้ตอบกลับฟังดูไม่พอใจเล็กน้อย

“ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าจริง ๆ แล้วเธอจะพูดแบบนั้น! ถ้าคุณปู่ได้ยินแบบนั้นละก็ เขาจะตะคอกใส่เธอโดยไม่ต้องสงสัยอย่างแน่นอน! ความจริงแล้ว มันจะไม่สุดโต่งเกินไปที่จะคาดเดาว่าเขาจะหยุดจ่ายค่าเทอมให้เธอด้วยซ้ำ! จำที่เขาพูดไว้! พวกเรามีศัตรูคอยซุ่มอยู่ทั่วทุกมุม ดังนั้นเธอควรจะระวังเอาไว้ให้ดี!” แจสมินตอบกลับ

“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว…ฉันคิดว่าเธอพูดถูก…”

หลังจากนั้น มินดี้จึงหยุดพูด

ในขณะเดียวกัน เจอรัลด์และมาร์เวนก็เพิ่งนั่งลงที่โต๊ะข้าง ๆ พวกเธอ พูดตามตรง เจอรัลด์ไม่ได้คาดหวังอะไรจากการทำแบบนี้เลย

ลึกลงไปข้างใน เขารู้สึกว่ามีบางอย่างทำให้เขาแปลกแยกจากคนเหล่านี้ อันที่จริง ลางสังหรณ์ของเขากำลังบอกเขาว่านั่นจะเป็นสาเหตุของการทะเลาะที่ใกล้จะเกิดขึ้นในที่สุด

อย่างไรก็ตาม ความมั่นใจของมาร์เวนอย่างเดียวก็ทำให้มันยากมากสำหรับเจอรัลด์ที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเขา

ในขณะที่หูของเขากางผึ่ง มาร์เวนรู้สึกผิดหวังเมื่อเขาตระหนักได้ว่าสาว ๆ ไม่ได้พูดคุยกันเลย

และท้ายที่สุด อย่างไรก็ตาม ในที่สุดเขาก็สามารถได้ยินพวกเธอพูดถ้อยคำเดียว

“ไปกันเถอะ!”

ทันทีที่เขาได้ยินแบบนั้น มาร์เวนก็เฝ้าดูทั้งสองสาวดื่มกาแฟที่เหลือของพวกเธอจนหมดก่อนจะลุกขึ้นและออกจากคาเฟ่ไป ตามปกติ ใบหน้าของแจสมินก็เยือกเย็นดั่งก้อนหินอยู่แล้ว

คราวนี้ อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ได้รับแววตาดูถูกเหยียดหยามจากมินดี้ก่อนที่สองสาวจะจากไปตลอดไป

“ว้าว! เธอตรวจดูนายด้วย เจอรัลด์!” มาร์เวนกล่าวฟังดูประทับใจอย่างแท้จริง

“ช่างน่าเสียดาย…พวกเราไม่แม้แต่จะมีโอกาสที่จะได้ยินพวกเธอคุยกันเลย! มันแทบจะไม่สมเหตุสมผลเลย! ทำไมพวกเธอถึงเลือกที่จะกระซิบกันคราวนี้ล่ะ? ฉันสาบานนะว่าฉันได้ยินพวกเธอพูดคุยกันอย่างปกติครั้งที่แล้วที่ฉันตามพวกเธอไป!” มาร์เวนกล่าวเพิ่มพร้อมกับถอนหายใจ ช่างน่าผิดหวังอะไรอย่างงี้

เจอรัลด์เพียงตบไหล่เพื่อนของเขาเบา ๆ ในขณะที่เขาส่ายหัวของเขาด้วยความเห็นใจ

โดยไม่คำนึงถึง ถ้าความรู้สึกลางสังหรณ์นี้ทุกต้องละก็ งั้นแผนของพวกเขาก็ถูกเปิดโปงโดยสาว ๆ แล้ว น่าเศร้า มาร์เวนดูเหมือนจะไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้อย่างสิ้นเชิง

หลังจากแยกทางกันกับเขา เจอรัลด์ก็ไม่แม้แต่จะอยากเข้าเรียนในคาบบ่ายของเขาเลยด้วยซ้ำ เขาเลือกที่จะกลับบ้านแทน

เป็นตอนนั้นเอง ที่เขาตระหนักได้ว่าเขาต้องหาโอกาสที่จะพูดคุยกันกับแจสมินจริง ๆ

ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ โทรศัพท์ของเขาก็เริ่มดังขึ้นมา

ด้วยความประหลาดใจ ไอดีผู้โทรแสดงหมายเลขพิเศษ เป็นสายเรียกเข้าจากคู่หูเดรกและไทสัน เนื่องจากพวกเขาแทบจะไม่โทรหาเขาเลยเว้นแต่ว่าจะมีเรื่องฉุกเฉินจริง ๆ เจอรัลด์จึงรับสายทันที

“มีอะไร?”

“คุณคลอฟอร์ด! คุณต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้ครับ! มีคนสองสามคนกำลังตามคุณอยู่ และผมก็เพียงคาดเดาไว้ว่าพวกเขารู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของคุณแล้ว!” เดรกตอบกลับ ฟังดูค่อนข้างเร่งรีบ

“…ห๋า?”

หลังจากได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงค่อย ๆ พยายามมองไปด้านหลังเขาโดยไม่ทำให้มันชัดเจนมากเกินไป แต่อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดที่เขาเห็นคือถนนที่พลุกพล่านไปด้วยผุ้คน เขายังคงอยู่ในวิทยาเขตอยู่ดี ดังนั้นทิวทัศน์แบบนี้จึงเป็นเรื่องปกติ

คู่หูเดรกและไทสันสามารถบอกได้ว่าเขากำลังถูกตามอยู่ผ่านการใช้อุปกรณ์ความปลอดภัยขั้นสูงซึ่งเจอรัลด์มักจะพกติดตัวไปด้วย ผ่านสิ่งนี้ พวกเขาจะสามารถติดตามการเคลื่อนไหวของเขาได้อย่างต่อเนื่องและเตือนภัยเขาถึงพฤติกรรมประหลาดใด ๆ ที่พวกเขาตรวจจับได้

“ผมส่งคนไปที่นั่นแล้ว คุณคลอฟอร์ด! โปรดอย่าอ้อยอิ่งอยู่ข้างนอกนานไปกว่านี้เลยครับ!”

“เข้าใจแล้ว!” เจอรัลด์ตอบกลับก่อนจะวางสายไป จากนั้นเขาก็โบกแท็กซี่เพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านทันที

เขาระมัดระวังที่จะไม่เปิดเผยตัวตนของเขาให้ใคร ใช่ไหม? แล้วใครกำลังตามเขาอยู่ล่ะ?

“พี่ใหญ่! เด็กคนนั้นหลบหนีไปได้!”