บทที่ 399เฟตที่ 3 (5)
[ชั้น 27 – หอคอยราชาปีศาจชั้น 1]
อากาศโดยรอบกำลังแปรปวน ผมถูกส่งไปยังโลกที่แตกต่างกันโดย
สิ้นเชิง การส่งผ่านนั้นกระทันหันและรุนแรง ร่างกายของผมพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าและตกลงไปที่พื้น ผมคลื่นไส้แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บปวดมาก
ผมคืนความสงบของไม่ช้าผมก็เปิดตาของผม
“…เราอยู่ข้างในหอคอย”
ผมสามารถบอกได้เลยจากเสื้อผ้าของผมตอนนี้เป็นเสื้อคลุมที่ผมใส่ก่อนที่ผมจะออกไปนอกหอคอย เพราะเมื่อกี้ผมใส่ชุดนอนบนโลก
โอ้ยยยยยยยยยยยยยย…
ทันใดนั้นผมก็ได้ยินเสียงคร่ำครวญจากด้านหลัง ผมเหลือบกลับไปหาจินซาฮยอค มันไม่ยากเกินไปที่จะเข้าใจสถานการณ์ จินซาฮยอค อาจถูกลากเข้าสู่การอัญเชิญที่ไม่แน่นอนของสปาร์ตันและทำหน้าที่เป็นเบาะรองนั่งให้ผมนั้นเอง
“…..อะแฮ่ม”
ผมปล่อยให้เธอนอนอยู่แบบนี้ไม่ได้เลยลุกขึ้นมา
มันมืดไปหมดแต่ผมบอกได้เลยว่าฉันอยู่ในถ้ำมืดบางแห่ง
‘เราอยู่ที่ไหน?’ ผมคิดและได้ยินเสียงร้องของสปาร์ตัน
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ
สปาร์ตันบินไปบนไหล่ของผม
“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับแกถึงได้เรียกฉันมาแบบนี้”
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ
ไม่ต้องตอบคำถามของผม สปาร์ตันถูหัวของมันกับตัวผม ผมคิดอย่างจริงจังว่ามันเกิดอะไรขึ้น ปกติมันมักจะเย็นชา
“อะไร เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ
“โอเค โอเค อธิบายมา แกต้องอธิบายก่อน “
สปาร์ตันถูฉันอีกสองครั้งก่อนที่เขาจะตัดสินใจแบ่งปันวิสัยทัศน์ของเขา เกิดอะไรขึ้นกับปาร์ตี้ของไอลีนคลี่ต่อหน้าต่อตาฉัน
ด้วยคิ้วที่ขมวดคิ้วฉันดูทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบจากนั้นก็ถาม
“…พวกเขาถูกขังอยู่ในคุกเหรอ?”
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ
สปาร์ตันพยักหน้านี่คือสิ่งที่มันคิด
พรรคพวกของไอลีนแพ้ปีศาจและถูกคุมขังเอาไว้ มันเป็นส่วนหนึ่งของแผนการอันยิ่งใหญ่ที่คิดค้นโดย ‘แม่มด’ ซึ่งทำหน้าที่เป็นหนึ่งในที่ปรึกษาที่ใกล้ชิดที่สุดกับราชาปีศาจ สปาร์ตันพยายามติดต่อผมก่อนที่พวกเขาจะถูกจับตัวไปแต่การเชื่อมต่อของพวกเราถูกตัดขาดจากกัน
สปาร์ตันสามารถนึกได้เพียงเหตุผลเดียวว่าเกิดอะไรขึ้นนั้นคือ
เจ้านายของมันเสียชีวิตลงแล้วนั้นเอง
มันพยายามปฏิเสธแต่ก็ก็ไม่มีคำอธิบายอย่างอื่น สปาร์ตันร้องไห้ด้วยความเศร้าจนน้ำตาของมันแห้ง อย่างไรก็ตามหลังจากที่ร้องไห้ออกมาสปาร์ตันก็ตระหนักว่าการเชื่อมต่อกลับมาแล้ว มันจึงพาผมมาที่นี่ทันทีที่เขามันรู้สึกตัว
“…แกเสียใจจริงๆเหรอ?”
เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…
หลังจากที่เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดดวงตาของพวกเราก็สบกัน ผมรู้สึกได้ถึงสิ่งที่สปาร์ตันรู้สึกตอนนี้ ดวงตาที่เปล่งประกายของมันดูน่ารักเป็นพิเศษในวันนี้ เป็นครั้งแรกที่ผมกอดสปาร์ตัน มันกอดผมด้วยปีกของมัน
การเจอกันที่น่าประทับใจของพวกเราจะคงอยู่ไปอีกนานหากไม่ใช่เพราะมีคนขัดขึ้นมา
“….นาย”
ผู้หญิงที่มีทำท่าทางหงุดหงิดลุกขึ้นยืน แน่นอนว่าเป็น จินซาฮยอค
“อ๊ะ แต่ทำไมพาเธอมาที่นี่ด้วยละ”
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…
‘มันเป็นความผิดพลาด ผมดึงเธอเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจและลงเอยด้วยการใช้พลังเวทมนต์มากเกินไป’ สปาร์ตันตอบ
“ชื่อราชวงศ์…นายรู้ได้ยังไง…”
จินซาฮยอคยังคงครอบงำ พัลซาร์
“อ๊ะ ไอ้เจ้านั่น คิม คิมซูโฮ คงบอกนายสินะเจ้าคนชั้นต่ำนั้น….”
ผมมองดู จินซาฮยอค พึมพำกับตัวเองจู่ๆ วิงค์—Smart Watch ของผมก็สั่น ผมจ้องมองที่หน้าจอ
[พบปัญหา – จินซาฮยอคมีทั้งความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีในฐานะสมาชิกของราชวงศ์ อย่างไรก็ตามการกระทำและความคิดของเธอตามที่อธิบายไว้ในเนื้อเรื่องต้นฉบับนั้นไร้ความคิดและไร้วุฒิภาวะ]
[การเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่อง – เป็นกลไกการป้องกัน จินซาฮยอค เลือกที่จะปิดผนึกความภาคภูมิใจของเธอในฐานะราชวงศ์ อาจบอกได้ว่าเธอมี ‘บุคลิกภาพที่แยกออกจากัน’]
เพราะ…ผมพูดถึง พัลซาร์ ด้วยหรือเปล่า? อย่างไรก็ตามเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย ผมถอนหายใจแล้วมองจินซาฮยอค
“ฉันไม่ได้รู้จากคิมซูโฮ”
“…อะไรนะ? แล้วนายรู้จักชื่อนี้ได้ยังไง”
ตอนนี้เธอเริ่มพูดเหมือนบอส ผมยักไหล่แล้วตอบ
“ฉันบอกเธอเอง แต่หลังจากที่เจอกับทีหลัง”
โศกนาฏกรรมของพระราชวงศ์ พัลซาร์ ที่ครั้งหนึ่งเคยปกครองทวีปพร้อมความยากลำบากของเจ้าชายอายุ 9 ขวบ
– ไม่สิผมหมายถึงเจ้าหญิง –
เธอต้องเผชิญหน้ากับอาณาจักรของเธอที่ถูกรุกรานโดยปีศาจ และนั้นเป็นเหตุผลที่พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปหาที่หลบภัยใน
ต่างโลก
เนื้อเรื่องเบื้องหลัง ของ ‘เจ้าหญิงคนสุดท้ายที่กำลังเติบโต’ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ จริงๆแล้วผมใช้ความพยายามอย่างมากในการสร้างเธอมากกว่าที่ผมสร้าง คิมซูโฮ ซะอีกแม้ว่าผลลัพธ์ที่ได้จะไม่ได้ขึ้นอยู่กับความพยายามของผมก็ตาม
“ดังนั้นรอหน่อยเถอะ อย่าลืมสิฉันรู้ว่าเธอไม่รู้อะไร”
ไม่ว่ายังไงผมเก็บเรื่องทั้งหมดนี้ไว้เป็นความลับจากเธอจนถึงตอนนี้ก็เพราะฉันคิดว่าเวลาแบบนี้อาจมาถึง ผมต้องโจมตีทางจิตวิทยา สุดท้ายแล้วการใช้คำพูดเพื่อลดความอ่อนแอของจอมวายร้ายนั้นได้ผลดีที่สุด
“นาย…-“
‘Impudent-! อาจเป็นคำต่อไปของเธอ
ฉันเข้าหา จินซาฮยอค ทันที ระยะทางระหว่างเราสั้นลงในทันที
ผมจ้องตาของเธอจนจมูกของพวกเราเกือบจะสัมผัสกัน จินซาฮยอค
ผู้ซึ่งตะโกนออกมาเต็มปอดเมื่อไม่นานมานี้ก็เงียบลงทันที
“….”
ผมคอยจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไรเลย ผมไม่จำเป็นต้องข่มขู่เธอ
ผมแค่หยุดนิ่งและจินซาฮยอคก็กลัวด้วยตัวเองทั้งหมด ดวงตาของเธอกระพริบ ริมฝีปากของเธอสั่นไหวและสายตาของเธอก็มองไปที่ไหปลาร้าของผม
“ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ ตอนนี้….”
แม้เธอกลัวตาย แต่เธอก็สามารถพูดออกมาได้จนจบตามที่เธอต้องการ
“สปาร์ตัน นายส่งเธอกลับไปได้ไหม?”
ผมไม่สนใจเธอ ผมมองไปหาสปาร์ตัน สปาร์ตันกระพือปีกอย่างร่าเริง
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…
“ไม่……ไม่! เดี๋ยวก่อน…คิมฮาจิน! นายเป็นผู้รู้แจ้งงั้นเหรอ! หรือว่า
นายเป็นผู้ย้อนกลับ…”
“แล้วเจอกัน. ใช้เวลาคิดดูให้ดี โอเคไหม”
ไม่ช้าร่างของ จินซาฮยอค ก็ถูกดูดเข้าไปในบางสิ่ง สปาร์ตันพาเธอกลับไปอย่างแข็งขัน
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…
ผมมอบ ลูกแก้วพื้นฟู ให้กับสปาร์ตันซึ่งเจ็บปวดจากการใช้พลังของเขามากเกินไป
“…ฉันไม่ควรบอกเธองั้นเหรอ?”
อย่างไรก็ตามทันทีหลังจากส่ง จินซาฮยอค กลับไปผมก็เริ่มรู้สึกเสียใจ
ผมอาจจะพูดออกไปโดนไม่คิด
“เฮ้ออออออออ….”
เรื่องราวหลังจาก เฟตที่ 3 ไม่มีใครรู้ เพราะผมหยุดเขียนลงในเฟตที่ 4
มีเวลาอีกไม่มากจะเข้าสู้เนื้อเรื่องบทสุดท้ายมันเป็นเวลาที่ จินซาฮยอคจะเริ่มมีบทบาทในโลก
ทันใดนั้นผมก็รู้สึกหงุดหงิดเมื่อนึกถึงตอนจบ จะเกิดอะไรขึ้นกับเมื่อทุกอย่างจบลง? ผมเป็นการดำรงอยู่ที่เรียกว่า ‘คิมฮาจิน’ ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรนอกไปจากเป็นผู้บุกรุกในโลกนี้….
ผมยกข้อมือขึ้นอีกครั้งและดูSmart Watch
▷ ???
– ปลดล็อคหลังจากเรื่องหลักจบลง
ประโยคหนึ่งยังคงไม่ทราบ มันเป็นความหวังสุดท้ายของผมถ้าจะกลับ
สู่โลก แต่ตอนนี้ผมคิดว่ามันเป็นความหวังหรือเปล่านะ?
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…
ในขณะนั้นสปาร์ตันก็เกาะติดบนไหล่ของผม ผมกลับมารู้สึกถึงธนูในมือของผม
[ธนูของเทมูจินได้รับพรจากฮอรัส]
แต่เดิมเป็นไอเท็มบนโลก แต่ผมได้ใช้ [การแปลงการ์ด] เพื่อเปลี่ยนมันให้เป็นไอเท็มในหอคอยแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะเข้าไปในหอคอยราชาปีศาจ
นอกจากนี้ผมยังใส่ชุดของดอกบัวดำ เสื้อคลุมสีดำเหมือนนักฆ่าหน้ากากและคอนแทคเลนส์สีแดง
“อะ….อา…..อืมม…โอเค…แจ่มไปเลยแฮะ”
คุณสมบัติการปรับแต่งเสียงของหน้ากากนั้นไร้ที่ติ หลังจากนั้นผมก็ได้รวบรวมพลังเวทมนต์ไว้รอบดวงตาของผม วิสัยทัศน์ของผมยืดออกไปไกลและผมสามารถมองเห็นทั้งชั้น 27 ได้อย่างง่ายดาย
– แม่งเอ้ย น่ารำคาญจริงๆ
คนแรกที่ผมเจอคือไอลีน เธออยู่ในห้องที่ดูครึ่งหนึ่งเป็นคุกและอีกครึ่งไม่ใช่ครึ่งคุก – ห้องพักถูกล้อมรอบไปด้วยบาร์เหล็กทั้ง 4 ทิศมีเตียงและอ่างล้างจาน มีแม้แต่ฝักบัว
“เฮ้อออออออออออ”
พวกเขาถูกขังอยู่ในโคลีเซียม สังคมของปีศาจที่อยู่ในหอคอย
โคลอสเซียมเป็นกีฬาที่ราชาปีศาจคิดค้นเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับ
ผู้อยู่อาศัยในหอคอย
– เราไม่สามารถวิ่งหนีไปได้เพราะคนอื่นๆ
ไอลีน เดินอย่างไร้จุดหมายใน ‘ห้องนักรบ’ พร้อมพึมพำกับตัวเอง ผมเองก็มองหาคนอื่นไปด้วย
– เราจะทำให้สมาชิกคนอื่นๆตกอยู่ในอันตรายหากเราหนีไป…ก่อนอื่นเราต้องหาวิธีการติดต่อกับพวกเขาก่อน
นี่คือความคิดของ จินเซยอน
– เราต้องการวิธี, วิธีที่จะหลบหนีไปด้วยกันกับทุกคน….
และนี่คือ คิมซูโฮ
– เฮ้ออออ~ ฉันคิดถึงภรรยาสุดที่รักจังเลยยย
…นี่คือความเศร้าโศกของอียองอา
พวกเขาต่างก็คิดในสิ่งเดียวกัน เนื่องจากพวกเขากังวลเกี่ยวกับอีกฝ่ายพวกเขาจึงตัดสินใจชะลอการหลบหนีออกจากคุก
– แม้พวกเขาจะคิดผิดเพราะว่าพวกเขาสามารถแยกกันหนีออกมาได้อย่างง่ายดาย
“สิ่งต่างๆอาจจะแย่กว่านี้อีก”
โชคดีที่ผมค่อนข้างคุ้นเคยกับโคลีเซียม ผมรู้วิธีกวาดล้างมันด้วยซ้ำ
ทันใดนั้นผมก็นึกถึงบอส
เธออาจจะไม่สบายได้เลยถ้าผมหายตัวไป….แต่สปาร์ตันเหนื่อยเกินกว่าที่จะเดินทางกลับสู่โลกได้ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขที่จะใช้ เทเลพอร์ต ได้อีกครั้ง แต่ถ้าผมใช้ตั๋วเพื่อออกไปนั้นผมจะต้องหาทางกลับไปที่ หอคอยปีศาจ นี้ตั้งแต่เริ่มต้น
“สปาร์ตัน?”
สำหรับสปาร์ตันที่เหนื่อยล้า ผมหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาและเขียนข้อความสั้น ๆ
[บอสผมจะอยู่ใน Tower of Wish สักพักไม่ต้องเป็นห่วง.]
“ส่งจดหมายนี้ไปยังที่ที่ฉันมา นายสามารถทำได้ใช่ไหม?”
– เจี้ยบบบบบบบบบบบบบ…
สปาร์ตัน พยักหน้าอย่างขะมักเขม้น
*************************************************************************