อา ในตอนนั้นเองที่กโยซึลเข้าใจ เมื่อสักครู่นางตื่นเต้นมากเสียจนหลุดพูดเรื่องที่เคยเจอบีพาอันที่บ่อน้ำร้อนออกไปง่ายๆ ราวกับว่านางตื่นจากความฝัน กโยซึลลืมตาพรึบขึ้น พอรู้ถึงความผิดพลาดที่ก่อ นางก็รู้สึกถึงความประหม่า
“สงสัยเรา…คงพูดมากไปเอง”
“ไม่หรอก” รูแฮส่ายหัว ยิ้มมีเลศนัยปรากฏที่ริมฝีปากของเขา “ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องบอกกัน”
“สิ่งใดหรือ”
“ไม่รู้สิ พบกับชายอื่นที่บ่อน้ำร้อนกลางแจ้ง เกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำอะไรลงไปบ้าง ข้าอยากรู้ทั้งหมด”
“ทั้งหมดอย่างนั้นหรือ อะไรกันเล่า เราเพียงแค่พบกันโดยบังเอิญ…”
แต่จะบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก็ไม่ได้ ภาพร่างกายเปล่าเปลือยของบีพาอันที่ถูกเผย ข้อมือที่ถูกคว้าไว้กับเสื้อคลุมที่เปียกชุ่มลอยแวบขึ้นมา
“ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า นี่คือความปรารถนาที่อยากจะครอบครองเจ้าไว้แต่เพียงผู้เดียว”
รูแฮจับมือของกโยซึล ลูบไล้นิ้วของนางไปทีละนิ้วพร้อมกับสบสายตา
“ทุกอย่าง ทั้งหมด ข้าอยากทำมันทั้งหมดอีกครั้ง ให้เจ้าจดจำเพียงข้าไม่ใช่เขา”
กโยซึลใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ราวกับว่าเขาจับได้หมดแล้ว ใจสั่นไหวไปกับสายตาและน้ำเสียงของเขา
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคาดเดาจิตใจของกโยซึลไว้อยู่แล้วหรือไม่ รูแฮที่จ้องมองกโยซึลอยู่นั้นหมุนตัวกลับไปทันใด เขาเดินกลับไปที่เตียงไม้ ถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนไปสวมเสื้อคลุมสำหรับแช่น้ำ
“เริ่มตรงนี้เลยดีหรือไม่”
“หมายความว่าอย่างไร”
“ตอนแรกที่บังเอิญเจอกับเขาที่บ่อน้ำนี้”
“อา ตอนนั้นเจอกันในบ่อ…เจอกันตอนที่เราเข้าไปในบ่อน้ำโดยที่ไม่รู้ว่าฝ่าพระบาททรงประทับอยู่ก่อนแล้ว” กโยซึลที่ใส่ซื่อตอบไปตามที่ถูกถามอย่างละเอียด
ริมฝีปากของรูแฮถูกขบด้วยความขมขื่นชั่วครู่ แต่ว่าเขายังคงเชื่อมั่นในตนเอง คิดว่าเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ คงไม่มีความหมายใดกับกโยซึล คิดว่านางบอกกับเขาได้อย่างง่ายเช่นนี้คงไม่มีอะไร แต่ถึงกระนั้นเขาก็อยากลบความทรงจำนี้ออกไปให้หมดสิ้นเพราะความหึงหวง
ตู้ม! เสียงน้ำกระทบบ่อดังอึกทึก รูแฮที่กระโดดลงไปในบ่อน้ำโดยไม่บอกกล่าว เสยเส้นผมเปียกโชกด้วยมือข้างหนึ่งและหันไปมองกโยซึล จ๋อม จ๋อม น้ำพุร้อนที่กระฉอกออกมา ไหลลงตามร่างกายและเส้นผมของรูแฮ
“หากอยู่ในบ่อน้ำอยู่แล้ว คงจะประมาณนี้”
รูแฮที่เปียกไปทั้งตัวยื่นมือออกไปหากโยซึล หยดน้ำที่เจิ่งนองตามข้อนิ้วของเขาไหลลงมา
“กโยซึลก็รีบเข้ามาในบ่อเถิด”
ผมและเสื้อคลุมที่เปียกโชก ไม่พอยังเผยให้เห็นอกแกร่งและโครงร่างแข็งแรง สายตาหวานเยิ้มนั่นมองไปทางกโยซึล นางเข้าใจอย่างถ่องแท้แบบแล้ว ตั้งแต่ที่ได้พบกับบีพาอันในบ่อน้ำ เหตุผลที่ทำให้ใจนางกระสับกระส่ายอย่างประหลาดนั้น มันเป็นเพราะนางเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของบุรุษเป็นครั้งแรก ไม่ว่าผู้ใดก็คงจะเป็นเหมือนกันหมด ไม่ว่าจะหญิงหรือชาย หากได้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเพศตรงข้ามเป็นครั้งแรกก็คงมีความรู้สึกยุ่งยากและหวั่นไหวเหมือนกัน พอได้เห็นบุรุษเปลือยกายเป็นครั้งที่สอง พอได้เห็นร่างกายเปียกปอนของรูแฮคนที่ตนรัก กโยซึลตระหนักถึงความจริงที่ว่าตอนที่บังเอิญเจอบีพาอันตอนนั้นมันต่างกันโดยสิ้นเชิง ความหวั่นไหวใจสั่น การเต้นของชีพจร ไม่ว่าจะเป็นประสาทสัมผัสทางร่างกายหรือจิตใจก็ตาม มันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง กโยซึลถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ที่ปลายเท้าของนางมีชุดผ้าแพรตัวหนากองอยู่ เหลือแต่ผ้าผืนบางๆ โอบรัดร่างที่ผอมบางของนางไว้
ตู้ม เสียงน้ำกระทบบ่อดังอึกทึก กโยซึลที่ร่างกายถูกปกปิดด้วยผ้าบางๆ ที่แทบจะมองทะลุผ่านได้ ขยับเข้าไปใกล้รูแฮ รูแฮที่หลับตาไว้ตอนกโยซึลเปลี่ยนชุดลืมตาขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงน้ำ กโยซึลที่มีใบหน้าเขินอายไม่ได้ถอยตัวออกห่าง แต่กลับยืนนิ่งอยู่ในสภาพเปียกโชก
“ช่างงดงามเหลือเกิน” เป็นคำแรกที่รูแฮพูดกับกโยซึลในบ่อน้ำร้อนที่ร้อนระอุ “มีชายอื่นเห็นรูปร่างที่สวยงามถึงเพียงนี้ก่อนข้า แค่คิดก็อิจฉาจนทนไม่ได้แล้ว”
“ฝ่าพระบาทไม่ได้สนใจเราเลย”
“จะเป็นไปได้อย่างไร แค่มองเฉยๆ คงน้อยไปกระมัง ขนาดข้ายังอยากเข้าไปกกกอดเสียเดี๋ยวนี้”
ไม่เคยรู้เลยว่ารูแฮจะพูดจามีเลศนัยได้ถึงเพียงนี้ การแสดงออกที่ดิบเถื่อนของเขาทำให้กโยซึลร้อนวูบวาบไปหมด
“อา…ที่จริงเราลื่นในบ่อด้วย แต่ฝ่าพระบาททรงรับเอาไว้ได้”
รูแฮคว้าข้อมือกโยซึลมาจับทันที่ที่นางพูดจบ
“แบบนี้หรือ”
“ใช่ ประมานนั้น” กโยซึลพยักหน้าขึ้นลงอย่างกลายๆ
รูแฮดึงข้อมือกโยซึล นางถูกดึงเข้าไปในอ้อมอกของเขาอย่างไร้หนทาง
“ข้าจะเขียนทับมันไปทีละอย่างจนครบทั้งหมด”
รูแฮดึงกโยซึลเข้ามากอดจากด้านหลังและจับมือของนางเอาไว้ เขากดจูบลงบนนิ้วมือแต่ละนิ้วของนางจนครบ ในบริเวณที่ปกติไม่เคยโดนริมฝีปากประทับลงมานั้น พอโดนสัมผัสแล้วกลายเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับดวงดาวหลั่งไหลพรั่งพรูลงมา เขาทำมากกว่าเขียนทับเหตุการณ์นั้น เขากำลังประทับความตราตรึงใจที่ร้อนแรงกว่าลงไป
“ทีนี้จะทำอย่างไรดี” รูแฮถอนหายใจออกมาอย่างกะทันหัน
“ทำไมหรือ”
“อยากจะกอดเจ้าจนทนไม่ไหวแล้ว”
“ตอนนี้ไม่ได้กำลังกอดอยู่หรือ” กโยซึลถามกลับไปอย่างใสซื่อ
การพูดว่าอยากกอดกันทั้งๆ ที่กำลังกอดกันอยู่นั้น มันเป็นเพราะว่าความหมายของการ’กอด’ที่ว่านั้นมันต่างกัน รูแฮมองกโยซึลด้วยสายตาที่ทอดถามว่าไม่เข้าใจจริงๆ หรือ แต่กระนั้นกโยซึลก็ได้แต่กระพริบตาปริบๆ รูแฮทอดยิ้มกว้าง เขาก้มหน้าซุกลงข้างหูของนาง
“อยากกอดแบบที่ชายกับหญิงกอดกัน”
“อะ อะไรกัน คำพูดแบบนั้นเราไม่เข้าใจ…”
กโยซึลที่เพิ่งจะเข้าใจความหมายหน้าแดงขึ้น รูแฮไม่ได้หยุดอยู่เพียงเท่านั้น ริมฝีปากของเขาที่อยู่ติดกับใบหูที่แดงซ่านของกโยซึลจนแทบจะขบกัดเข้าไป เริ่มขยับอีกครั้ง
“นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้เจอกันนานถึงเพียงนี้ ความในใจของข้าได้แต่ทับถมซ้อนกันเป็นชั้นๆ เพราะเจ้าที่ข้าคิดถึงอยู่ห่างไกลเกินกว่าจะส่งมันไปได้”
“…”
“เพราะมันถูกสะสมไว้จนมากเกินไป ในตอนนี้จึงเอาแต่ทำท่าจะปะทุออกมา”
“ปะทุออกมาอย่างนั้นหรือ…”
“อย่างเช่นก่อนหน้านี้”
รูแฮลูบไล้ริมฝีปากของกโยซึลด้วยปลายนิ้ว แม้จะเป็นการสัมผัสที่จุดเล็กๆ ทว่ามันกลับทำให้รู้สึกและเย้ายวนไม่น้อย ปลายนิ้วของเขาไม่เพียงสัมผัสอยู่แค่ที่ริมฝีปาก มันไล้ไปทั่วร่างของกโยซึล การเคลื่อนไหวของปลายนิ้วค่อยเป็นค่อยไปราวกับว่าเขากำลังบรรเลงเครื่องดนตรี คิ้วของกโยซึลขมวดมุ่น นางหลับตาลง พร้อมกับเม้มริมฝีปากแน่น
ซ่า น้ำขยับเคลื่อนไหว สายน้ำที่โอบล้อมกโยซึลและรูแฮขยับกลายเป็นเกลียวคลื่นที่กระเพื่อมไหวแรงขึ้น เสียงใสดังก้องกังวาน น้ำในบ่อสาดกระเซ็นออกไปข้างนอก แม้น้ำร้อนจะค่อยๆ เย็นตัวลง ทว่าบรรยาอากาศรอบตัวกลับร้อนระอุขึ้น