เฉียวเหลียงมองถังซี ซึ่งเม้มริมฝีปากมองตรงเข้าไปในดวงตาเฉียวเหลียง เธอถามซ้ำ “ทำไมคุณถึงฆ่าเขา”
ดวงตาเธอสงบนิ่ง ปราศจากความผิดหวังหรือความหวาดกลัว ราวกับกำลังถามคำถามทั่วๆ ไป
เฉียวเหลียงจ้องมองถังซี จับมือเธอไว้ ถังซีกุมมือเขา เฉียวเหลียงก้มลงมองมือเธอ ตอบว่า “เขาต้องการฆ่าคุณกับผม ถ้าเราปล่อยเขาไป เขาจะสร้างปัญหาให้เราอีกมากมายในอนาคต เขาจึงต้องตาย หรืออย่างน้อยก็ถูกขังอยู่ในคุกของหลงเซี่ยวไปตลอดชีวิต”
ถังซีพยักหน้า ยิ้มให้เฉียวเหลียง “แล้วจะจัดการกับคลอส เลิฟยังไงคะ”
เฉียวเหลียงเลิกคิ้ว มองหน้าถังซีด้วยความสนใจ และถามด้วยรอยยิ้ม “คุณคิดว่ายังไง”
ถังซีตอบด้วยรอยยิ้ม “คุณยกเขาให้ฉันได้ไหม”
เฉียวเหลียงกล่าวว่า “ภายใต้เงื่อนไขว่าเขาต้องอยู่ในหลงเซี่ยว ไม่งั้นผมจะเป็นห่วงคุณ”
…
ทางอีกด้านหนึ่ง หลินหย่วน ผู้ซึ่งบัญชาการกองกำลังหลงเซี่ยวและเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธ จากระยะไกล ณ ห้องบัญชาการในตะวันออกกลาง กลอกตาไปมาเมื่อเห็นเฉียวเหลียงสำเร็จโทษตระกูลคลอส เขากล่าวอย่างไม่พอใจ “บ้าชะมัด ฉันเพิ่งมาถึงตะวันออกกลาง! ทำไมฉันต้องมานั่งสะสางเรื่องวุ่นวายของเฉียวเหลียงด้วย เขาบ้าไปแล้วหรือไง ให้ฉันหยุดพักบ้างไม่ได้เหรอ!”
เมื่อได้ยินคำบ่นของเขาจากหูฟัง อาห้าก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ และกล่าวว่า “คุณเก้าครับ ขอโทษด้วยนะครับที่รบกวนคุณ แต่เราก็ได้ธุรกิจทั้งหมดของแก๊งซิฟฟาเป็นสิ่งตอบแทน คุณจะยกโทษให้นายน้อยของเราได้ไหมครับ ผมรู้ว่าคุณใจกว้างเสมอ โปรดอย่าขุ่นเคืองเลยนะครับ”
“ถ้าขืนฉันขุ่นเคือง ก็คงถูกเขาซ้อมจนน่วมน่ะสิ” หลินหย่วนคำราม
ดวงตาอาห้ามีประกายเจ้าเล่ห์ เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม “อ้อ คุณเก้าครับ แล้วนี่คุณจะมาปารีสเมื่อไหร่ กำลังจะถึงงานแฟชั่นโชว์ของเดอะควีนแล้วนะครับ คุณน่าจะมาชมแฟชั่นโชว์พร้อมกับจัดการนายน้อย สำหรับความผิดที่เขาทำให้คุณขุ่นเคือง พวกเราเองก็ขุ่นเคืองเขาเหมือนกัน ได้โปรดมาช่วยดำรงความยุติธรรมให้พวกเราด้วย”
หลินหย่วนหัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “อาห้า นายนี่แตกต่างจากนายน้อยของนายจริงๆ นายเป็นคนดี… แต่ฉันกำลังปฏิบัติภารกิจในตะวันออกกลาง ฉันไม่ได้นั่งสบายๆ เหมือนลู่หลีกับเฉียวเหลียงนี่ จะได้มีเวลาไปดูแฟชั่นโชว์ปัญญาอ่อนนั่น ฉันยุ่งเหลือเกิน เออนี่ ฉันมีอะไรบางอย่างต้องไปทำแล้วนะ ฉันต้องวางสายก่อน เอาไว้คุยกันใหม่วันหลัง…”
กล่าวจบเขาก็โยนหูฟังลงข้างตัว แล้วรีบออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว ให้เจ้าหน้าที่และเฮลิคอปเตอร์ติดอาวุธกลับมา จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป
หลินหย่วนหัวเราะเบาๆ ขณะเดินออกจากห้องบัญชาการ “ไปปารีสเหรอ เดินเข้าไปหาความตายอย่างนั้นเหรอ” เขายังจำได้ว่าเขาหัวเราะเยาะเฉียวเหลียงดังขนาดไหนเมื่อวานนี้ เท่าที่เขารู้จักเฉียวเหลียงมา ถ้าเขาไปปารีส เฉียวเหลียงจะแก้แค้นเขาอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาควรอยู่ห่างจากเฉียวเหลียงให้มากที่สุด
…
เฉียวเหลียงขอให้คนของเขาไปขับรถที่จอดอยู่ที่ร้านกาแฟกลับมา ถังซีดูนาฬิกาข้อมือเห็นว่ายังอีกนานกว่าจะถึงเวลานัด แล้วจู่ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอเลิกคิ้วหันไปมองเฉียวเหลียง “ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหมคะ”
เฉียวเหลียงมองเธออย่างตั้งอกตั้งใจ “ช่วยอะไรเหรอ” นี่เป็นครั้งแรกที่เธอขอความช่วยเหลือจากเขา
ถังซียิ้ม “ตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่จะไปงานเลี้ยงอาหารค่ำของลอเรนซ์ ฉันมีบางอย่างที่ต้องสะสางกับฉินซินหยิ่ง ถึงจะทำอะไรเธอไม่ได้ แต่ฉันก็อยากให้เธอรู้ว่าฉันปลอดภัยและสบายดี”
เฉียวเหลียงเลิกคิ้วมองหน้าเธอ และถามด้วยรอยยิ้ม “คุณก็เลยอยากให้ผมตรวจหาว่าเธออยู่ที่ไหนใช่ไหม”
ถังซีพยักหน้า เฉียวเหลียงส่ายศีรษะและยื่นโทรศัพท์ของเขาให้ถังซี ซึ่งมองเขาอย่างงุนงง และถามว่า “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน”
เฉียวเหลียงยิ้ม “ผมก็มีปัญหากับเธอเหมือนกัน”
“ฮ่าๆ เธอหลงรักคุณอยู่นะ ใจคอคุณจะโหดร้ายกับเธอเชียวเหรอ” ถังซีล้อเขาเล่น และมองหน้าเฉียวเหลียงด้วยดวงตาเป็นประกาย
เมื่อเห็นเธอน่ารักมากเฉียวเหลียงก็อดเอื้อมมือไปลูบผมเธอไม่ได้ แล้วกล่าวพลางหัวเราะ “แต่ตอนนี้ผมเป็นบอดีการ์ดของคุณ และบอดีการ์ดของคุณมีปัญหากับเธอ”
ถังซีกะพริบตาปริบๆ มองเฉียวเหลียง “ถ้างั้นเราไปกันดีกว่า”
รถแล่นเข้าสู่ทางหลวงเส้นตรงไปสนามบินอย่างรวดเร็ว และทั้งสองมุ่งหน้าไปสนามบิน
ที่สนามบิน ฉินซินหยิ่งกำลังอ่านความคิดเห็นในไมโครบล็อก ดวงตาเธอวาววับด้วยประกายเคียดแค้น ใช่ ทุกคนกำลังด่าฉัน แล้วไงล่ะ ในเมื่อตอนนี้ถังซีตกอยู่ในเงื้อมมือของคลอส เลิฟแล้ว ยังไงเธอก็ต้องจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถ เช่นเดียวกับสวีฟัง เธอต้องถูกทำลายย่อยยับ! ส่วนฉัน ถึงจะไม่ได้ทำงานเป็นดีไซเนอร์อีกต่อไป แต่ฉันก็ยังเป็นทายาทฉินกรุป!
เธอหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะเดินเข้าห้องรับรองผู้โดยสารด้านในเมื่อมีคนมายืนขวาง ฉินซินหยิ่งขมวดคิ้วกล่าวอย่างหงุดหงิด “ขอโทษนะ…” ทันใดนั้นเธอก็ตัวแข็ง จ้องมองถังซีเขม็งอย่างไม่เชื่อสายตา เธอเบิกตากว้าง และร้องออกมาเสียงดัง “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่…”
ถังซีขยับยิ้มมุมปาก “แปลกใจเหรอที่เห็นฉัน ฉันบอกให้เธอคอยดูไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงรีบหนีไปอย่างนี้ล่ะ”
“เธอหนีมาได้ยังไง” ฉินซินหยิ่งเบิกตาโพลงจ้องมองถังซี “เธอไม่น่าจะ…”
“รอดจากการเป็นเหยื่อถูกคลอส เลิฟข่มขืน อย่างนั้นหรือ” ถังซียิ้มเยาะ “เสียใจด้วยนะ ที่ทำให้เธอผิดหวัง แต่ถึงเวลาที่เธอต้องชดใช้แล้วล่ะ”
ทันทีที่กล่าวประโยคนี้จบ เธอก็ตะโกนว่า “ช่วยด้วย!”
ฉินซินหยิ่งมองหน้าเธอพร้อมกับขมวดคิ้ว และกำลังจะบอกให้เธอหยุดเสแสร้งแสดง เมื่อจู่ๆ ตำรวจหลายนายก็ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้ และรีบวิ่งเข้ามากดฉินซินหยิ่งลงกับพื้น ตำรวจคนหนึ่งถามถังซีด้วยความเป็นห่วง “คุณผู้หญิง เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ทันใดนั้นถังซีก็ล้มลง เฉียวเหลียงซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนรีบวิ่งออกไปรับร่างถังซีไว้ และจ้องมองฉินซินหยิ่งด้วยความขุ่นเคือง “คุณทำอะไรเธอ!”
“เธอแกล้งทำ! ฉันไม่ได้แตะต้องเธอเลย!” ฉินซินหยิ่งกรีดร้อง “ถังซีฟื้นสิ! บอกพวกเขาสิ ว่าจริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น!”
แต่ถังซีไม่ตอบสนองเธอ ในไม่ช้าฉินซินหยิ่งก็ถูกตำรวจคุมตัวไป เฉียวเหลียงอุ้มถังซีขึ้นจากพื้น มุ่งหน้าไปยังสถานีตำรวจ ระหว่างทางไปสถานีตำรวจ จู่ๆ โทรศัพท์เฉียวเหลียงก็ดังขึ้น และมีน้ำเสียงสุภาพกล่าวว่า “คุณเฉียวครับ เราได้ทำตามที่คุณบอกแล้ว คุณวางใจได้”
เฉียวเหลียงตอบรับอยู่ในลำคอ แล้วกล่าวเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า “ขอบคุณครับ แล้วผมจะไปที่สถานีตำรวจเพื่อนำหลักฐานไปมอบ ช่วยเผยแพร่ข่าวนี้บนเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของคุณด้วย เดี๋ยวผมจะส่งนักข่าวไปติดตามเหตุการณ์”