ผู้บำเพ็ญของเครือข่ายฟ้าดินกระจัดกระจายอยู่ทั่วค่ายหลังพยัคฆ์ พวกเขาตัดสินใจว่าจะใช้ฐานนี้เป็นฐานสำหรับการต่อสู้ครั้งสุดท้าย
คนระดับ B แต่ละคนรวมทั้งเฉินจู่อาน จะต้องเป็นผู้นำกองกำลังรบชั้นยอดในค่ายนี้ด้วย
ถึงคนระดับ B ในเครือข่ายฟ้าดินจะมีน้อยกว่าองค์กรอื่นๆ แต่เครือข่ายฟ้าดินก็ขุนให้ความสามารถของทุกคนแข็งแกร่งมากที่สุดเพื่อไปสู้กับคนทั้งโลก
นี่อาจเป็นสงครามเต็มรูปแบบครั้งแรกในโลกแห่งการบำเพ็ญที่มีองค์กรชั้นนำมากมายเข้าร่วมสงคราม
ตอนนี้ค่ายของเครือข่ายฟ้าดินบนหลังพยัคฆ์กำลังทำงานเหมือนเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่มีความแม่นยำ แต่ละคนรับผิดชอบงานของตัวเองราวกับว่าเป็นฟันเฟืองเล็กๆ เพื่อให้เครื่องจักรทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ไม่ว่าใครจะมีหน้าที่เป็นทหารแนวหน้า หน่วยลาดตระเวน หรือคนส่งของ ก็ทำตามหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด
ซึ่งงานของแต่ละคนนั้นจะทำให้นิสัยของคนคนนั้นเปลี่ยนไปตามงานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ยกตัวอย่างเช่นเฉินจู่อานที่เคยเป็นเจ้าอ้วนไม่เอาการเอางานเมื่อก่อน ตอนนี้กลายเป็นหัวหน้ากองกำลังรบชั้นยอดที่จริงจังและมุ่งมั่นแล้ว
ตอนที่เขายังอยู่ในกลุ่มระลอกทองแดงในตอนนั้น เฉินจู่อานจะเคยนำกลุ่มออกไปสู้กับศัตรูมาก่อน และในตอนนี้ที่หลังพยัคฆ์ ถึงเขาจะไม่ได้มีพลังเหมือนแต่ก่อน แต่ภาพของเฉินจู่อานผู้กล้าหาญไม่เกรงกลัวก็ได้กลายเป็นภาพจำของสมาชิกคนอื่นๆ ไปแล้ว
ชายคนนี้เชื่อถือได้พอตัวเลย ถึงบางทีเขาจะบ้าบิ่นไปหน่อยก็ตาม…
ตอนนี้เฉินจู่อานกำลังยืนอยู่บนยอดเขาเล็กๆ เฉิงชิวเฉี่ยวที่อยู่ข้างๆ เขากำลังมอบหมายงานให้กับทีมรบต่างๆ ตามลำดับ
แล้วทีมรบก็ออกไปทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย เฉิงชิวเฉี่ยวเฝ้าดูทีมรบทั้งหมดจากไปและบ่นว่า “ฉันไม่ได้เป็นหัวหน้าสักหน่อย ทำไมฉันต้องเป็นคนสั่งการด้วย”เฉิงชิวเฉี่ยวจัดการงานทั้งหมดตามที่เฉินจู่อานสั่ง ส่วนงานของเฉินจู่อานก็คือต่อสู้อย่างกล้าหาญและอยู่เป็นขวัญกำลังใจในทีม…
ตอนพวกเขากลับมาที่ค่าย พวกเขาก็บังเอิญเจอหลี่อีเสี้ยวและน่าหลานเชวี่ยที่เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บ
ดูเหมือนว่าสองคนนี้กำลังทะเลาะกันอยู่ พอพวกเขาเดินเข้าไปใกล้ น่าหลานเชวี่ยก็ถามขึ้นมา “ทำไมฉันจะต้องนำทีมเองด้วย ฉันจะไม่ทิ้งคุณไปไหนหรอกนะที่รัก”
หลี่อีเสี้ยวยิ้มตอบ “เรามีสงครามรออยู่นะน่าหลาน เดี๋ยวฉันจะกลับมาหาเธอหลังจบสงคราม”
อันที่จริงหลี่อีเสี้ยวอยากให้น่าหลานเชวี่ยถูกส่งไปทำภารกิจที่อื่น อย่างน้อยเขาจะได้พักผ่อนสักสองสามวัน…
“หลี่อีเสี้ยว” น่าหลานเชวี่ยบ่นกระปอดกระแปด “ทำไมต้องทำให้ลำบากใจด้วยล่ะ ฉันเป็นลูกสาวที่พ่อแม่ทะนุถนอมอย่างกับไข่ในหิน แล้วไม่คิดหน่อยเหรอว่าทำไมฉันถึงอยากอยู่กับคุณ อันที่จริงฉันจะอยู่บ้านสบายๆ ก็ได้! ฉันไม่ได้บอกสักคำเลยนะว่าไม่อยากสู้เพื่อเครือข่ายฟ้าดิน ฉันอยากทำอยู่แล้ว แต่จำไว้ว่าฉันสู้เพราะคุณ และอย่าได้คิดซ่อนเงินจากฉันอีกล่ะ…”
หลี่อีเสี้ยวมองหน้าน่าหลานเชวี่ยด้วยความตกใจ “นี่กล้าพูดเหรอว่าตัวเองเป็นไข่ในหิน ไข่เน่าล่ะสิไม่ว่า…เดี๋ยว! รอก่อน!”
จากนั้นเฉินจู่อานก็มองร่างหลี่อีเสี้ยวปลิวทำมุมโค้งกับพื้นดินอย่างสวยงามออกไปจากค่าย…
เฉินจู่อานอึ้งไป “ว่ากันว่าลูกสาวเป็นไข่ในหิน และพวกลูกผู้ชายล่ะ พ่อแม่ฉันไล่ฉันออกจากบ้านแล้วก็ไม่สนใจว่าฉันจะอยู่หรือตาย หรือพวกเขาจะลืมลูกชายคนนี้ไปแล้วนะ”
หลังจากที่เฉิงชิวเฉี่ยวเงียบไปนาน เขาก็ตอบกลับมา “เคยคิดบ้างไหมว่าการที่นายเกิดมามันจะเป็นแค่อุบัติเหตุน่ะ”
เฉินจู่อานสำลักลมหายใจตัวเอง “นี่จะแก้แค้นกันใช่ไหมชิวเฉี่ยว ขนาดประโยคที่พูดยังเหมือนฉันเป๊ะเลย!”
เฉิงชิวเฉี่ยวระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง “จำได้ด้วย ดีใจจัง”
ก่อนหน้านี้เฉิงชิวเฉี่ยวพูดว่าเขากลัวดอกไม้ไฟมาตั้งแต่เด็ก เฉินจู่อานเลยล้อว่าเขาอาจจะเป็นตัวเหนียนก็ได้
ตอนนี้เฉิงชิวเฉี่ยวเอาคืนเฉินจู่อานได้แล้ว!
เฉินจู่อานถอนใจออกมา “นายทำตามพี่ซู่นี่เอง ไม่ดีเลยนะ… พูดถึงพี่ซู่แล้วตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ”
ในการต่อสู้ครั้งนี้เฉินจู่อานได้รับความสำเร็จอย่างมาก และในที่สุดความแข็งแกร่งของเขาก็ถูกนำไปใช้ในทางที่ถูกต้องแล้ว
แต่เขาก็ถ่อมตัวมากเพราะเขารู้ว่ายังห่างชั้นจากหลี่ว์ซู่เหมือนฟ้ากับเหว
…
ตอนนี้คลาวด์อีปล่อยแขนหลี่ว์ซู่แล้ว เธอนั่งข้างเขาและยิ้มให้เขา “กลัวฉันหรือเปล่าคะ ฉันน่ากลัวไหม”
หลี่ว์ซู่รู้สึกว่าเธอกำลังอ่อยเขาด้วยรอยยิ้มอย่างนั้นอยู่
แต่เขาจะยอมรับว่าเธอน่ากลัวได้อย่างไรล่ะ เขาเป็นชายหนุ่มสุดแข็งแกร่งนะ! เขามองคลาวด์อีด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและตอบกลับ “กลัวสิ”
“ทำไมล่ะ เพราะว่าปรมาจารย์หุ่นเชิดถูกเรียกว่าราชาปิศาจที่จะมาทำลายโลกงั้นเหรอ” คลาวด์อีถามพลางยิ้มมุมปากบางๆ “ถ้าจะพูดกันตรงๆ แล้วก็ใช่ล่ะนะ”
จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเงาของต้นไม้เหนือศีรษะและยิ้ม “ดูสิว่ามีใครมาเพิ่ม เด็กอีกคนที่ปกป้องคุณอยู่ไงล่ะ บอกตามตรงเลยนะว่ามีคนระดับ B ไม่กี่คนที่ทำให้ฉันรู้สึกกลัวได้เท่าเธออีกแล้ว”
หลี่ว์ซู่งยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นว่าร่างที่อยู่เหนือยอดต้นไม้ได้จากไปอย่างเงียบๆ แล้ว ร่างนั้นก็คือ…เฉาชิงฉือนี่!
เขาไม่คิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่เลย แถมเธอยังเฝ้ามองเขาในเงาจากบนยอดต้นไม้อีก
หรือนี่คือความเป็นเพื่อนงั้นเหรอ…
หลี่ว์ซู่ยืนยันได้แล้วว่าภาควิชาวิจัยสายพันธุ์นั้นกลายเป็นทีมเดียวกันอย่างแท้จริงแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะมีมิตรภาพที่แน่นแฟ้น แต่หลี่ว์ซู่ไม่เคยคิดที่จะขอให้เพื่อนทำอะไรเพื่อตัวเองเพราะนั่นจะเป็นการใช้ประโยชน์จากเพื่อนมากเกินไป
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเพื่อนจะไม่อยากทำอะไรเพื่อเขา
เฉาชิงฉือเป็นคนที่เงียบที่สุดในหมู่พวกเขาแล้ว ขนาดตอนเธอมาเฝ้าปกป้องหลี่ว์ซู่เธอยังทำแบบเงียบๆ เลย
เธอมีวิธีปกปิดพลังจิตวิญญาณของตัวเองและปรมาจารย์หุ่นเชิดก็ไม่สามารถจับได้แน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วทำไมคลาวด์อีถึงได้รู้ว่าเธออยู่ที่นี่ล่ะ
ดูเหมือนเฉาชิงฉือจะตัดสินใจถอยกลับไปก่อนหลังจากที่ถูกจับได้ หลักการของเธอก็คือนักฆ่าที่เก่งกาจไม่ควรจะทำตามแผนต่อไปเมื่อถูกเปิดเผยตัวตนแล้ว
สาเหตุที่นักฆ่าเป็นพวกที่น่ากลัวที่สุดเป็นเพราะพวกเขาสามารถหาโอกาสที่ดีที่สุดที่จะฆ่าได้
คลาวด์อีหันกลับมามองหลี่ว์ซู่และพูดกับเขาอย่างใจเย็น “บางที่คุณอาจจะคิดถูกแล้วก็ได้นะ พวกเราเป็นราชาปิศาจ แต่เป้าหมายของเรานั้นง่ายกว่าของพวกมนุษย์ นอกจากนี้เรายังรู้แนวทางที่จะรักษาโลกนี้ให้แข็งแรง และเป้าหมายของเราไม่ใช่การทำลายโลกอย่างแน่นอน”
พูดจบคลาวด์อีก็ลดเสียงลง “เรามีภารกิจที่สำคัญกว่านั้นอีกเยอะ ถ้าเราได้เจอกันอีกไม่แน่นะว่าคุณอาจจะ… ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพวกมนุษย์ก็รู้กันเอง ฉันกำลังรอคอยให้วันนั้นมาถึงอยู่เชียว”