“พูดจาไร้สาระ!” จอมยุทธระดับสวรรค์เอ่ยตอบ “กฎที่กำหนดโดยบรรพบุรุษคือสิ่งที่สืบทอดมาหลายยุคสมัย มันคือสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง!”
หลิงฮันหัวเราะและกล่าว “ช่างโง่เขลา กฎของบรรพบุรุษอันใด? กฎคือสิ่งที่กำหนดโดยผู้แข็งแกร่ง ตราบใดที่ข้าแข็งแกร่งพอข้าจะทำอะไรก็ได้ นั่นต่างหากคือสิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
“ถ้าเช่นนั้นชายชราผู้นี้จะกำจัดเจ้าทิ้งซะ!” จอมยุทธระดับสวรรค์เดินเข้ามาอย่างองอาจ คลื่นพลังของเขาราวกับเตาที่กำลังร้อนระอุ
เขาเค้นเสียงเย็นชาและนำแส้ยาวสีครามออกมา แส้นั้นขึงตรึงเป็นเส้นตรงราวกับแท่งหอก
“เป็นแค่เด็กเมื่อวานซืนแต่กล้าล่วงเกินข้า ช่างแส่หาความตาย!”
เหล่าจอมยุทธของภูมิภาคตะวันออกเริ่มซุบซิบกัน แต่ละคนต่างเชื่อว่าหลิงฮันจะต้องตายแน่นอน
จอมยุทธระดับสวรรค์ผู้นี้แซ่ถันนามว่าจาง แต่ไม่มีใครกล้าเรียกแซ่ของเขาดังนั้นเขาจึงถูกเรียกเฒ่าจาง
เฒ่าจางคือหนึ่งในตัวตนระดับสูงสุดของภูมิภาคตะวันออก เขาคือราชันในหมู่ราชัน แน่นอนว่าในความคิดของจอมยุทธแห่งภูมิภาคตะวันออก ทุกคนล้วนแต่คิดว่าเฒ่าจางต้องเป็นฝ่ายชนะ
หลิงฮันชูมือขวาและกล่าวอย่างไม่แยแส “ข้าจะใช้หนึ่งมือจัดการเจ้า”
พรึบ!
เปลวเพลิงปรากฏขึ้นบนศีรษะของเฒ่าจาง ด้วยการที่มีพลังบ่มเพาะระดับสวรรค์แม้เขาจะไม่ใช้งานทักษะใดๆเขาก็สามารถชักนำพลังวิญญาณจากสวรรค์และปฐพีมาเป็นเปลวเพลิงได้
ตอนนี้เขาเกรี้ยวกราดมากที่มีรุ่นเยาว์ระดับก้าวสู่เทวามาต่อต้านเขา ถึงแม้อีกฝ่ายจะมีพรสวรรค์สูงส่งแค่ไหนก็ตาม
เขาตวัดแส้หอกเข้าจู่โจมหลิงฮัน
หลิงฮันไม่เคยเห็นอาวุธเช่นนี้มาก่อน ดังเขาจึงสงสัยและรอดูว่าอาวุธเช่นนี้จะใช้ออกได้ด้วยทักษะที่ยอดเยี่ยมขนาดไหน
อาวุธวิญญาณเช่นนี้แปลกประหลาดเป็นอย่างมาก มันสามารถใช้ทิ่มแทงได้เหมือนกับหอก แต่เมื่อใช้ป้องกัน มันจะโค้งงอเหือนแส้และรับแรงกระแทกได้ดี นอกจากนั้นก็ยังมีอักขระที่สลักเอาไว้บนอาวุธอีก เมื่ออักจระถูกกระตุ้นใช้งาน อาวุธจะส่องแสงสลัวๆที่ทรงพลังออกมา
อีกฝ่ายเป็นถึงจอมยุทธที่ถูกจัดให้อยู่บนจุดสูงสุดของภูมิภาคตะวันออก แน่นอนว่าอีกฝ่ายย่อมไม่ธรรมดา
แต่โชคร้ายที่เขาต้องมาเจอกับหลิงฮัน
กายหยาบของเขาแข็งแกร่งเทียบเท่าแร่เหล็กระดับเก้า เจ้าจะทำให้ข้าบาดเจ็บได้อย่างไร? ถึงแม้เจ้าจะใช้เปลวเพลิงทีร้อนระอุ การจะหลอมละลายร่างกายข้าก็เจ้าก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยหลายวันหลายคืน
ถึงแม้เฒ่าจางจะดูเหมือนเป็นฝ่ายได้เปรียบเพราะเขาสามารถจู่โจมหลิงฮันได้อย่างต่อเนื่อง แต่ที่จริงแล้วหลิงฮันไม่ได้รู้สึกว่าถูกคุกคามแม้แต่น้อย เขาแค่ต้องการเห็นว่าแส้หอกชิ้นนี้จะแข็งแกร่งขนาดไหนจึงไม่ได้ตอบโต้
“เฒ่าจาง สังหารรุ่นเยาว์จอมอวดดีผู้นั้นเลย!”
“ใช่แล้ว สังหารเจ้าหนูนั่นซะแล้วพวกเราจะได้กลับภูมิภาคตะวันออกกันเสียที ที่แห่งนี้มีพลังวิญญาณเบาบางเกินไป แม้จะอีกวันเดียวข้าก็ไม่ต้องการอยู่ที่นี่ต่อ”
ทุกคนตะโกนขึ้นมา พวกเขาหวังที่จะทำภารกิจให้เสร็จและกลับภูมิภาคตะวันออกให้เร็วที่สุด
ไม่ใช่ว่าเฒ่าจางไม่ต้องการจัดการหลิงฮัน แต่จากท่าทางสงบนิ่งของหลิงฮันเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายยังซ่อนอะไรเอาไว้อยู่และเขาไม่สามารถจัดการอีกฝ่ายได้ง่ายๆ เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าวออกไป “เจ้าหนู เจ้าซ่อนอะไรเอาไว้อยู่และคิดจะซ่อนไปถึงเมื่อใด?”
หลิงฮันแสร้งถอนหายใจและยิ้ม “เจ้าต้องการพ่ายแพ้ขนาดนั้นเชียว? ก็ได้ ข้าจะเติมเต็มความปรารถของเจ้าให้!”
หลิงฮันยืนมือขวาออกไป ทันใดนั้นมือของเขาก็เต็มไปด้วยแสงสว่างของอักขระ เขาโคจรทักษะผนึกพลิกปฐพีและโจมตีออกไปจนเฒ่าจางต้องล่าถอย
“อะไรกัน!!”
“เฒ่าจางถูกโจมตีจนต้องล่าถอยงั้นรึ! เป็นไปได้อย่างไร!”
“พระเจ้า! นี่ต้องเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ!”
เหล่าจอมยุทธแห่งภูมิภาคตะวันออกส่งเสียงอุทาน เรื่องนี้มันเหลือเชื่อเกินไป รุ่นเยาว์ระดับก้าวสู่เทวาสามารถกำราบจอมยุทธที่อยู่ในระดับสวรรค์มาอย่างยาวนานได้
จอมยุทธระดับสวรรค์อีกคนเค้นเสียงกล่าว “ไม่ต้องสู้ตัวต่อตัวอีกต่อไปแล้ว ภารกิจของเราคือการกำจัดจักรพรรดิของจักรวรรดิต้าหลิง ตอนนี้เป้าหมายก็อยู่ต่อหน้าเราแล้ว พี่ถู พี่หม่า พี่ชางและคนอื่นๆพวกเราร่วมมือกันสังหารเจ้าหนูนั่นให้เร็วที่สุด”
“ก็ดี!” จอมยุทธระดับสวรรค์คนอื่นๆพยักหน้า การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่การประลองยุทธ พวกเขาไม่ต้องคำนึงถึงกฎเกณฑ์ใดๆ
จอมยุทธระดับสวรรค์เจ็ดคนก้าวออกมาและยืนล้อมรอบหลิงฮัน
ฮูหนิวรีบกระโดดออกมาและกล่าว “หนิวจะเล่นกับพวกเจ้าเอง!”
หลิงฮันยิ้ม “ไม่ต้อง ข้าจะจัดการทั้งหมดเอง!” ในเมื่อคนเหล่านี้ลงมือพร้อมกัน เขาก็ไม่จำเป็นต้องรักษาสัญญาที่จะใช้มือขวาข้างเดียวอีกต่อไปและนำดาบสังหารออกมา
หลิงฮันใช้งานอำนาจแห่งพลังจักรภพ เขาโจมตีทักษะดาบลึกลับสามพันเล่มออกไป ทันใดนั้นประกายแสงแห่งดาบนับสามพันกว่าเล่มก็พุ่งโอบโล้มจอมยุทธระดับสวรรค์ทั้งแปด
“อะไรกัน!” เฒ่าจางและอื่นๆตกตะลึงจนตาแทบทะลัก ภายใต้สวรรค์แห่งนี้มีทักษะดาบที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้อย่างไร ทำไมจอมยุทธระดับสวรรค์ทั้งแปดต่างก็รู้สึกว่าพวกเขาไม่อาจต่อต้านกระบวนท่าดาบตรงหน้าได้แม้แต่น้อย?
การโจมตีของหลิงฮันเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไป ประกายแสงแห่งดาบพุ่งโจมตีจนจอมยุทธระดับสวรรค์ทั้งแปดตกตายในทันที
ความเงียบตกลงสู่ท่ามกลางเหล่าจอมยุทธแห่งภูมิภาคตะวันออก
นี่มันบ้าไปแล้ว เป็นไปได้อย่างไรที่โลกนี้จะมีสัตว์ประหลาดเช่นนี้อยู่? สังหารจอมยุทธระดับสววรรค์ได้ราวกับผักปลา นี่เจ้าคงไม่ใช่จอมยุทธระดับทลายมิติปลอมตัวมาหรอกนะ?
หลิงฮันชูดาบขึ้นและกล่าว “พวกเจ้าจะยอมแพ้หรือจะหัวรั้นต่อต้านต่อ?”
จอมยุทธระดับสวรรค์ทั้งหมดตกตายไปแล้ว จอมยุทธที่เหลืออยู่มีเพียงจอมยุทธระดับก้าวสู่เทวาเท่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าหลิงฮันที่ราวกับเนพระเจ้า พวกเขาทุกคนล้วนสูญเสียกำลังสู้ไปหมดสิ้น บางคนเลือกที่จะยอมแพ้ทันที แต่บางคนก็เลือกที่จะหลบหนีเพราะไม่ต้องการมีชีวิตอยู่แบบทาสรับใช้
แต่ด้วยความเร็วของฮูหนิวในร่างสายฟ้า ใครจะหลบหนีไปจากเงื้อมมือของนางได้?
กองทัพจากภูมิภาคตะวันออกล่มสลายในทันที
หลิงฮันจับกุมทุกคนได้หมด ที่พวกเขาไม่ต่อต้านต่อก็เป็นเพราะหวั่นเกรงต่อความตาย แต่ถึงอย่างไรตั้งแต่แรกพวกเขาก็ถูกออกคำสั่งให้มาบุกโจมตีอยู่แล้ว พวกเขาไม่ได้มีความเกลียดชังอะไรกับหลิงฮัน แม้จะพ่ายแพ้แต่ทำไมพวกเขาจะต้องไปสนใจด้วย?
พวกภูมิภาคกลางคิดจริงๆรึว่าพวกเขาจะยอมเสียสละชีวิตเพราะคำสั่งที่ได้รับ?