ตอนที่ 498 ร้านของถังโจวโจว
เสี่ยวอวี่สามารถเดินได้แล้ว บางครั้งถังโจวโจวก็พาเขามาอยู่ที่ร้าน ให้เขาเดินรอบร้านโล่งๆ ได้ ร้านของถังโจวโจวไม่ได้ดึงดูดผู้คนเกินไปนัก แต่เธอไม่ได้รู้สึกเศร้าใจแต่อย่างไร เพราะท้ายที่สุดสิ่งที่เธอให้กับคนที่สามารถรับรู้ได้ถึงสิ่งที่เธอทำ
บางครั้งคุณแม่ถังก็มาช่วยถังโจวโจว ทำความสะอาดโต๊ะหรือไม่ก็ดูแลเสี่ยวอวี่ เมื่อในร้านคนน้อย ถังโจวโจวก็จะเล่นเป็นเพื่อนลูก แบบนี้ก็ได้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่า
วันนี้ ถังโจวโจวเพิ่งจะให้ลูซี่เลขาของลั่วเซ่าเชินเอาชาไปให้เขาตอนบ่าย ในร้านก็มีคนสนิทเข้ามา “เซียวโม่ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“โจวโจว ที่แท้คุณก็เปิดร้านนี้เหรอ” ก่อนหน้านี้เซียวโม่เห็นเงาของถังโจวโจวจากด้านนอกยังตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าตอนนี้ถังโจวโจวจะเปิดร้านเองแล้ว
“ใช่ เข้ามานั่งเถอะ ฉันจะชงกาแฟให้คุณ เดี๋ยวจะเอาคุกกี้ให้คุณลองด้วย ฝีมือฉันเอง”
เซียวโม่นั่งลงจุดที่ใกล้กับหน้าต่าง มองดูสไตล์การตกแต่งของร้าน ภายในร้านใช้โทนสีอบอุ่น เหมือนกับความรู้สึกของถังโจวโจวที่อบอุ่นและแจ่มใสอยู่เสมอ
สีขาวและสีส้มให้ความรู้สึกที่ดี ราวกับว่าทุกอย่างจะถูกวางลงเมื่อได้มาอยู่ที่นี่ ภายในร้านเปิดเพลงคลอเบาๆ ทำให้สมองที่ทำงานมาตลอดได้พักผ่อน
เซียวโม่เห็นมีเด็กตัวเล็กๆ อยู่ใกล้กับแคชเชียร์ แต่เพียงแวบเดียวก็หายไป จิตใจทั้งหมดของเขาจดจ่ออยู่ตรงนั้นจึงไม่ทันได้สังเกตว่าถังโจวโจวเอากาแฟมาเสิร์ฟแล้ว
“คุณกำลังดูอะไรอยู่เหรอ” ถังโจวโจววางแก้วกาแฟไว้ตรงหน้าเซียวโม่ มองไปในทิศทางที่เขามองแตก็ไม่พบอะไร ทำไมเขาถึงเอาแต่จ้องมองตรงนั้นกันนะ
“โจวโจว คุณพาลูกมาที่นี่ด้วยใช่ไหม” เด็กที่เขาเห็นเมื่อกี้น่าจะอายุราวๆ ขวบหรือสองขวบได้ ช่วงนี้เรื่องที่เป็นกระแสที่สุดก็น่าจะเป็นเรื่องลูกชายของถังโจวโจวกับลั่วเซ่าเชิน คนที่ได้ไปร่วมงานแต่งต่างก็รู้จักกันทั้งนั้น
ตอนนั้นสวี่โยวพาลูกสาวไปร่วมงานแต่งด้วย แต่เซียวโม่ไม่ได้ไปด้วย แต่ก็สามารถเดาได้ว่านั่นต้องเป็นเสี่ยวอวี่แน่ สำหรับลักษณะนั้น เซียวโม่เองก็ไม่แน่ใจ
“ใช่ เมื่อกี้คุณเห็นเสี่ยวอวี่เหรอ รอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปอุ้มเขามาให้คุณดู” ตอนนี้ในร้านค่อนข้างเงียบสงบ ซึ่งเธอก็สามารถอยู่คุยเป็นเพื่อนคุยกับเซียวโม่ได้พอดี นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกันตั้งแต่เธอกลับมา ก็ไม่รู้ว่าหลายปีมานี้เขาเป็นยังไงบ้าง
ถังโจวโจวอุ้มเสี่ยวอวี่จากด้านในแคชเชียร์ออกมา ปากเขากำลังเคี้ยวอะไรบางอย่างอยู่ “เสี่ยวอวี่ ลูกแอบกินอะไรอีกแล้วเหรอ”
สองมือของถังโจวโจวออกแรงอุ้มเสี่ยวอวี่ขึ้นมา “ไปกัน ไปเจอลุงเซียวนะ”
ถังโจวโจวอุ้มเขามาอยู่ตรงต่อหน้าเซียวโม่ และนั่งลง ถังโจวโจวเปิดปากของเขา ถึงพบว่าในปากเขามีถั่วลิสงอยู่ ไปเอามาจากไหนกัน
“เสี่ยวอวี่ รีบเรียกลุงเซียวเร็ว”
“เซียวโม่ นี่ลูกชายฉัน ลั่วซิงอวี่ แต่คุณเรียกว่าเสี่ยวอวี่ก็ได้”
“เสี่ยวอวี่เหรอ และทำไมคุณถึงพาเขามาเลี้ยงที่ร้านด้วยล่ะ แล้วคุณเปิดร้านนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” เซียวโม่มองไปรอบๆ ร้าน ทุกอย่างในร้านนี้ดูเหมือนถังโจวโจวจะลงแรงไปไม่น้อยเลย
“เพิ่งเปิดได้ไม่นานเลยยังไม่ได้บอกพวกคุณ มีแค่ไม่กี่ครอบครัวที่มารวมตัวกันน่ะ” ถังโจวโจวเอวก็กลัวว่าเซียวโม่จะอึดอัดใจ ต้องรู้ว่าตอนงานแต่งของเธอก็มีแค่สวี่โยวที่พาลูกสาวมา นี่ทำให้ถังโจวโจวอดไม่ได้ที่จะคิดมาก
เซียวโม่ไม่ยอมมาเจอเธอเหรอ นี่ก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว ถังโจวโจวพบว่านับวันตัวเองยิ่งสงบขึ้น เธอสามารถคุยกับเซียวโม่อย่างใจเย็นได้ ความรู้สึกในใจที่ยังคงอยู่ก็คือความทรงจำที่ดีกับเซียวโม่ในตอนนั้น เพียงแต่อดีตก็ได้กลายเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่าน
“อ้อ ก็ดีเลย ดูเหมือนว่าตอนนี้คุณจะมีความสุขมาก ยังไม่ได้ถามเลยว่า ที่คุณหายไปสองปีคุณไปไหนมา”
เซียวโม่ยกกาแฟขึ้นมาดื่ม น้ำเสียงแผ่วเบา ดูเหมือนจะโล่งใจ เอ่ยทักทายเพื่อนตามปกติ
ตอนที่ 499 เจอกับเซียวโม่โดยบังเอิญ
“ก็ไปท่องเที่ยวมานั่นแหละ ตอนนั้นจำอะไรเกี่ยวกับเพื่อนไม่ได้เลย ดังนั้นเลยไปอยู่ข้างนอกมาพักหนึ่ง” ถังโจวโจวพูดอย่างผ่อนคลาย แต่เซียวโม่รู้สึกได้ ที่จริงแล้วถังโจวโจวยังรู้สึกหดหู่ใจ เพราะท้ายที่สุดคงไม่มีใครต้องการจะสูญเสียความทรงจำไปอย่างไร้เหตุผลหรอก
“แต่ตอนนี้รู้สึกว่าทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปสนใจอีกแล้วล่ะ” ถังโจวโจวเองก็ไม่รู้ว่าเซียวโม่พยายามจะรำลึกความหลังของพวกเธอทั้งสอง หรือเพียงแค่ถามไถ่การหายตัวไปของเธอในช่วงสองปีที่ผ่านมา
“ยังไม่ได้ถามเลยว่าคุณกับสวี่โยวเป็นยังไงกันบ้าง ไม่คิดที่จะมีลูกอีกสักคนเหรอ” ดูท่าทางของเซียวโม่แล้วก็คงจะอยากมีลูกชายเหมือนกับคุณพ่อลั่วคุณแม่ลั่ว แต่ตอนนี้สวี่โยวยังมีแค่เซียวโย่วหนิงเป็นลูกอยู่คนเดียว
“ก็คงถึงเวลาที่ต้องเตรียมตัวแล้วล่ะ เพราะโย่วหนิงก็เริ่มโตแล้ว ขอบคุณคุณมากที่เตือนเรื่องนี้นะ ผมจะลองไปคิดดู” หลังจากที่เซียวโม่มีลูกสาวก็รู้สึกว่าทุกอย่างบนโลกนี้สามารถยกให้เธอได้หมดเลยด้วยซ้ำ
ถึงแม้ในใจสวี่โยวาจะเต็มไปด้วยความกังวล แต่เมื่อเห็นว่าเซียวโม่รักลูกสาวมากก็ทำให้เธอดีใจมากจึงคิดกังวลอยู่กับตัวเอง ไม่ได้แสดงออกให้เซียวโม่ได้เห็น
เซียวโม่รู้สึกว่าจะลูกสาวหรือลูกชายก็ได้ ในใจเขาให้คุณค่ากับลูกสาวมาก เด็กตัวเล็กๆ อ่อนนุ่มเหมือนเสื้อคลุมผ้าฝ้าย เทียบกับเด็กซุกซนอย่างเด็กผู้ชายแล้ว เซียวโม่ยิ่งชอบลูกสาวอย่างโยว่หนิงมากกว่า
เพียงแต่เขาไม่รีบแต่มีคนรีบ คุณแม่เซียว คุณพ่อเซียวแล้วจะยังสวีโยวอีก แน่นอนว่าคุณพ่อคุณแม่ตระกูลสวีพวกเขาก็รีบด้วย พยายามเร่งสวีโยวอยู่ตลอด ทั้งสองคนก็ไม่ได้คุมกำเนิด อาจจะไม่มีโชคกระมังเลยยังไม่มีข่าวดีเสียที
ตอนนี้เซียวโม่ได้รับการเตือนจากถังโจวโจวแล้วก็คิดถึงสวีโยวขึ้นมาทันทีว่าช่วงนี้อารมณ์ของเธอไม่สู้ดีนัก ดูเหมือนว่าจะนอนไม่ค่อยหลับ หลายครั้งที่เซียวโม่ตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกก็พบว่าเธอยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ ดูท่าต้นตอของปัญหาจะมาจากเรื่องนี้
หลังจากแต่งงานสร้างครอบครัว หัวข้อในการสนทนาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเรื่องลูกๆ อย่างไรเซียวโม่และถังโจวโจวก็เป็นพ่อแม่คนแล้ว เวลาคุยเรื่องลูกๆ กันขึ้นมาก็คุยได้อย่างเบิกบานใจ ไม่ว่าใครก็คงหวังอยากให้ลูกของตนเป็นที่รักของคนรอบข้างอยู่แล้ว พอมีคนชมเข้าหน่อยก็ย่อมดีใจเป็นเรื่องธรรมดา
จู่ๆ ลั่วเซ่าเชินก็คิดถึงถังโจวโจวขึ้นมา ถึงแม้ว่าจะเพิ่งเจอกันไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว แต่ก็คิดถึงเธอขึ้นมาเสียแล้ว
ทั้งสองคนอยู่ไม่ไกลกันมากนัก ลั่วเซ่าเชินไม่อาจหลีกเลี่ยงหัวใจที่ร่ำร้องได้ ผลสุดท้ายเมื่อมาถึงที่ถึงร้านก็ได้เห็นถังโจวโจวกับเซียวโม่กำลังคุยกันอย่างมีความสุข ร่างของเขาก็เหมือนจะระเบิดออกมาอย่างไรอย่างนั้น
ลั่วเซ่าเชินเปิดประตูเข้าไป ยิ้มและทักทายถังโจวโจว “โจวโจว นี่ใช่คุณเซียวใช่ไหม คุณเซียว ทำไมถึงมีเวลามาที่นี่ได้ล่ะครับ” คำพูดนี้ของลั่วเซ่าเชินฟังเหมือนถาม ถังโจวโจวเองก็ไม่ได้ไตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่าเขามาก็ไปเอาเก้าอี้มาให้เขานั่ง เสี่ยวอวี่ก็มีคนดูแลพอดีเธอเลยไปที่ครัวเพื่อเตรียมอาหารสำหรับพวกเขาทั้งสองคน
“คุณลั่ว ไม่เจอกันนานเลย ตอนนี้มีลูกสาวลูกชายแล้วนะครับ” ที่จริงแล้วเซียวโม่ค่อนข้างจะอิจฉาลั่วเซ่าเชินอยู่บ้าง เขาช่างมาในช่วงเวลาที่เหมาะสมพอดี ตอนนั้นหัวใจถังโจวโจวยังว่าง บาดแผลที่เขาทำไว้คิดว่าลั่วเซ่าเชินคงจะเยียวยามันแล้วใช่ไหม
ลั่วเซ่าเชินได้ฟังน้ำเสียงอิจฉาของเซียวโม่ก็รู้สึกว่าอาการจุกที่หน้าอกสลายหายไป “ตอนนี้คุณเองก็ดีมากเลยนี่ครับ ลูกสาวเองก็โตแล้ว ถ้าได้มีลูกชายอีกสักคนก็จะดีนะครับ”
เพียงแต่สิ่งที่ลั่วเซ่าเชินไม่ได้พูดออกมาคือ ใครก็ไม่สามารถสู้ลูกสาวและลูกชายของเขาได้ นี่คือความมั่นใจของคนเป็นพ่อ “ขอบคุณสำหรับคำอวยพรครับ” ถึงแม้จะไม่รู้ว่าลั่วเซ่าเชินพูดออกมาอย่างจริงใจไหม แต่เซียวโม่ก็รับคำอวยพรนั้นเอาไว้
วันนี้เซียวโม่ถูกสองสามีภรรยาคู่นี้กระตุ้นเรื่องมีลูกเหมือนกันจึงอดไม่ได้ที่จะคิดว่า เขากับถังโจวโจวมันคงเป็นไปไม่ได้ และตอนนี้ตนก็มีลูกกับสวีโยวแล้วไม่ควรทำร้ายเธออีก สำหรับการเป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง เซียวโม่เองก็มีคุณสมบัติพอที่จะได้รับการยกย่องนั้น
ความรู้สึกของเขาและถังโจวโจว สามารถพูดได้ว่ามันเป็นโชคชะตาของคนสองคน ตอนที่เซียวโม่รู้ว่าที่จริงแล้วถังโจวโจวมีครอบครัวที่มีชื่อเสียงก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงคิดอย่างนี้ ถ้าเขารู้เร็วกว่านี้ อนาคตของเขาทั้งสองจะไม่เหมือนตอนนี้ใช่ไหม
เพียงแต่ตอนนี้ทุกอย่างก็จบไปแล้ว ถังโจวโจวก็มีลั่วเซ่าเชินแล้ว กับเซียวโม่ก็ไม่อาจเป็นไปได้อีกแล้ว