เสนาบดีเฉินได้จัดเตรียมสถานที่ให้แก่ฉีเฟยอวิ๋นและเฉินอวิ๋นเจี๋ยผู้มีอารมณ์แปรปรวนได้ถูกควบคุมตัวไปซึ่งแม่นมในจวนรับผิดชอบดูแล
ไม่นานอาอวี่ก็กลับมาโดยอุ้มจิ้งจอกหางสั้นมาและนำหีบยามาด้วย
หลีกเลี่ยงสถานการณ์อันไม่ดีของเฉินอวิ๋นเจี๋ย ฉีเฟยอวิ๋นฉีดยาระงับประสาทให้แก่เฉินอวิ๋นเจี๋ยซะก่อน
เฉินอวิ๋นเจี๋ยฉีดยาแล้วก็เริ่มง่วงเล็กน้อย ฉีเฟยอวิ๋นให้อาอวี่ช่วยประคองเฉินอวิ๋นเจี๋ยไปนอนโดยที่นางได้อยู่ดูแลเฉินอวิ๋นเจี๋ย
เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงออกมาจากห้องเก็บฟืนได้ เมื่อหาฉีเฟยอวิ๋นพบก็ต้องการลอบสังหารฉีเฟยอวิ๋น อาอวี่ขึ้นไปเตะเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ทีหนึ่งทำให้เฉินอวิ๋นเอ๋อร์บินกระเด็นออกไปจากในห้อง เฉินอวิ๋นเอ๋อร์ลุกขึ้นจากพื้นแล้วอาเจียนออกมาเป็นเลือดโดยตกใจจนหน้าซีดเผือดจากนั้นตะโกนเรียกหมอประจวนเลยโดยตรง
เสนาบดีเฉินโมโหจนเรียกให้คนลากเฉินอวิ๋นเอ๋อร์ลงไปแล้วก็ขออภัยต่อฉีเฟยอวิ๋น
“ท่านเสนาบดีไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้” ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองเฉินอวิ๋นเจี๋ยแล้วนั่งลงกล่าวว่า: “ข้าต้องการรอให้แม่ทัพน้อยเฉินฟื้นก่อนแล้วค่อยจากไป หวังว่าคงจะไม่เป็นการรบกวนท่านเสนาบดี”
“ไม่รบกวน ข้าจะให้คนดูแลลูกสาวอย่างเข้มงวด ขอพระชายาเย่ได้โปรดวางใจนางจะไม่สามารถออกมาสร้างปัญหาได้อีก”
“ดี”
ฉีเฟยอวิ๋นตอบรับจากนั้นเสนาบดีเฉินก็ถอยออกไปแล้วปิดประตูลงเรียบร้อยและหาคนสองสามคนคอยดูแลอยู่ด้านนอก
อาอวี่รู้สึกผิดปกติจึงหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น: “พระชายา พวกเขา……”
“ทั้งหมดก็เป็นการหวังดีกับเราไม่ต้องสนใจ” ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังจิ้งจอกหางสั้นแล้วสัมผัสขนของจิ้งจอกหางสั้น จิ้งจอกหางสั้นนั้นเดินออกไปจากทางด้านหน้าต่าง
ตกดึกเฉินอวิ๋นเจี๋ยก็ฟื้นขึ้นมาและในเวลานี้จิ้งจอกหางสั้นก็ได้กลับเข้ามาในอ้อมแขนของ ฉีเฟยอวิ๋นแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น: “แม่ทัพน้อยเฉิน หักห้ามใจด้วย”
เฉินอวิ๋นเจี๋ยไม่ตอบและนั่งอยู่บนเตียงอย่างเหม่อลอย
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองอาอวี่: “อาอวี่เจ้าออกไปเตรียมตัวก่อนพวกเราจะกลับไปกันแล้ว”
อาอวี่ออกไปเตรียมรถม้าและพบว่ามีใครบางคนแอบตามอยู่ ฉีเฟยอวิ๋นมอบจิ้งจอกหางสั้นในอ้อมแขนให้กับเฉินอวิ๋นเจี๋ย: “หลีกเลี่ยงท่านมีเรื่องใดแล้วไม่มีทางหาข้าได้ จิ้งจอกน้อยจะคอยอยู่กับท่านรอจนกว่าท่านไม่เป็นไรแล้วค่อยคืนให้ข้า”
ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวจบก็จากไป เฉินอวิ๋นเจี๋ยมองไปยังจิ้งจอกหางสั้นในอ้อมแขนอย่างเหม่อลอยโดยไม่กล่าวสิ่งใดเลยราวกับเป็นคนโง่เขลาผู้หนึ่ง
กลับมาที่รถม้าฉีเฟยอวิ๋นก็ถึงยังจวนอ๋องเย่อย่างรวดเร็ว ออกจากรถม้าก็ตรงไปยังสวนดอกกล้วยไม้
เข้าประตูไปก็เห็นว่าหนานกงเย่กำลังนอนพักผ่อนอยู่
ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งลงเช่นไรก็ดึกมากแล้ว
“ท่านอ๋อง หลับแล้วหรือ?”
มือของหนานกงเย่คว้ามือของฉีเฟยอวิ๋นอย่างโกรธเคือง: “ข้าบอกว่าต้องการพักผ่อนสักสองสามวัน ไม่ใช่ต้องการการพักผ่อนสองสามวันเพียงลำพัง เช่นไรอวิ๋นอวิ๋นก็ต้องพักผ่อนด้วย?”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขำ: “ก็ไม่ใช่ว่าเกิดเรื่องหรอกหรือ เช่นไรก็ไม่สามารถไม่สนใจเฉินอวิ๋นเจี๋ยได้?”
“เช่นนั้นก็สามารถไม่สนใจข้าได้หรือ? ความเป็นความตายของข้าสำคัญหรือว่าความเป็นความตายของเฉินอวิ๋นเจี๋ยสำคัญ?”
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกขบขันมากยิ่งขึ้น: “นั่นมันไม่เหมือนกัน เฉินอวิ๋นเจี๋ยสูญเสียท่านแม่ส่วนท่านอ๋องนี่ก็ยังสบายดีอยู่ไม่ใช่หรือ?”
“หืม เจ้ายังรังเกียจที่เสด็จแม่ของข้ายัวสบายดีอยู่หรือ？”
“เช่นนั้นมิกล้า ท่านอ๋องอย่าได้พูดจาไร้สาระ คำพูดนี้หากว่าไปถึงหูของไทเฮาข้าแบกรับ ผลที่ตามมาไม่ไหว!”
ฉีเฟยอวิ๋นพูดติดตลกแล้วก้มศีรษะจูบปากหนานกงเย่ทีหนึ่งแล้วห่างออกและถามว่า: “เช่นนี้ได้แล้ว?”
หนานกงเย่ถึงได้ลืมตา: “อวิ๋นอวิ๋นรู้ได้เช่นไรว่าเฉินอวิ๋นเจี๋ยสูญเสียท่านแม่ของเขา?”
“……ท่านอ๋องรู้ได้เช่นไร?” ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงแต่ในไม่ช้านางก็กลับมาเป็นปกติ
นางรู้ดีว่าแม้หนานกงเย่จะนอนอยู่ที่นี่ไม่ได้ทำสิ่งใดก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สิ่งใดเลย เขาสามารถได้ข่าวสารจากทั่วทุกสารทิศ อยู่ในเมืองหลวงกลับควบคุมดูแลเรื่องราวน้อยใหญ่ในชายแดนเห็นได้ชัดว่าเขามีแหล่งข่าวเสมือนใยแมงมุม สิบสองชั่วยามในทุกๆวันจะมีคนมารายงานเขาถึงเรื่องราวต่างๆในสถานที่ต่างๆ
เขามีสายตาทุกที่และรู้ทุกอย่าง ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงเมืองหลวงของเมืองต้าเหลียง
“ไม่มีสิ่งใดที่ข้าไม่รู้ อยากรู้ก็ต้องรู้เป็นแน่”
ฉีเฟยอวิ๋นถาม: “กล่าวเช่นนี้ท่านอ๋องรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่านี่เป็นแผน?”
“แผนนั้นกล่าวไม่ได้เพียงแต่ว่าเรื่องที่ราชครูออกหน้าก็ต้องเป็นการถลกหนังคนเป็นแน่ เสนาบดีเฉินในตอนนี้แต่ละวันไม่ดีเท่าแต่ละวัน ในราชสำนักก็ถูกกีดกันเนื่องจากตำแหน่งอันน่าอายของบุตรสาวในวังหลัง
แม้ว่าราชครูจวินจะไม่ได้กระทำสิ่งใด แต่คนข้างล่างของราชครูจวินกลับไม่ได้ลดแรงกดดันต่อจวนเสนาบดีเลย
ครั้งนี้ราชครูจวินใช้เรื่องของเสด็จแม่เพื่อออกหน้า ต่อให้เสนาบดีเฉินมีสิบหัวก็ไม่กล้าปกป้องบุตรสาวก็ต้องหาคนมารับเรื่องราวนี้แทน
เสนาบดีเฉินสามีภรรยาเป็นคู่รักที่หาได้ยาก เกรงว่าเสนาบดีเฉินยอมตายก็ไม่ยอมให้สามีภรรยาแยกจากกัน ยิ่งไม่ต้องกล่าวถึงแยกด้วยความเป็นความตาย
เขาคงจะรู้สึกว่าอายุปูนนี้แล้วก็มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วัน หากสามารถมีชีวิตอยู่อย่างดีไม่กี่ปี หลังจากไม่กี่ปีแล้วก็นำคนที่ตายแล้วไปไว้ในโลงศพถึงเวลานั้นก็จะสามารถปิดบังให้ผ่านพ้นไปได้
สำหรับจวนเสนาบดีอันใหญ่โต การเลี้ยงดูคนที่ไม่สามารถมองเห็นแสงได้นั้นก็สามารถเป็นไปได้”
ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินแล้วเหงื่ออันเย็นก็ซึมออกมา ไม่ได้กลัวเสนาบดีเฉินจะวางแผนการณ์อันแยบยลและใจกล้าถึงเพียงนั้น แต่กลัวความฉลาดของหนานกงเย่ซึ่งราวกับว่าเขาจะรู้เรื่องราวทุกสิ่งอย่าง
“ท่านช่างน่ากลัวยิ่งนัก!” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เคยเห็นคนเช่นนี้มาก่อน
“หากว่าข้าไม่น่ากลัวเช่นนั้นพวกเขานั้นน่ากลัวหรือ หากว่าฮูหยินเสนาบดีวางแผนสิ่งใดอยู่นางซึ่งอยู่ในนามผู้ที่ตายไปแล้วผู้หนึ่ง หากต้องการทำเรื่องที่เป็นการทำร้ายผู้อื่นนั้นง่ายดายแล้วผู้ใดจะสังเกตได้?”
“เช่นนั้นความหมายของท่านอ๋องคือไม่สามารถปล่อยฮูหยินเสนาบดีได้หรือ?”
“แน่นอน!”
“ท่านอ๋อง ในเมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะท่านและฮูหยินเสนาบดีก็ตายไปแล้ว ก็ให้ถือว่านางตายไปแล้วก็ดีทุกคนจะได้มีความสุข”
ฉีเฟยอวิ๋นทนไม่ได้ที่จะเห็นชีวิตคนเป็นผักปลา
ไม่ว่าเฉินอวิ๋นชูจะเป็นเช่นไรลูกนั้นก็บริสุทธิ์ ในวันนี้ไม่มีลูกแล้วหากว่าฮูหยินเสนาบดีก็เสียชีวิตไปด้วยก็ช่างเศร้าสลดนัก
หนานกงเย่ไม่ได้ตอบโดยทันที ฉีเฟยอวิ๋นจับมือเขาเอาไว้และออดอ้อนว่า: “ท่านอ๋อง!”
หนานกงเย่กลัวที่สุดก็คือสิ่งนี้ ใช้แขนโอบรอบเอวฉีเฟยอวิ๋นแล้วพลิกตัวกดเอาไว้ใต้กาย: “ดึกๆดื่นๆเรียกอันใด?”
“ท่านอ๋องเหตุใดท่านถึงได้หล่อเหล่าถึงเพียงนี้ บอกตามตรงตอนแรกข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดเจ้าของร่างเดิมถึงได้ชื่นชอบท่านอ๋องถึงเพียงนี้ รู้สึกว่าท่านอ๋องก็เป็นแค่บุรุษผู้หนึ่งเท่านั้น
แต่ตอนนี้ยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆแล้ว
ถึงแม้ว่าท่านอ๋องจะไม่ใช่ใบหน้าที่งดงามดังสตรีแต่ท่านอ๋องมีค่าตรงที่มีความเป็นชายชาตรีและมีความเป็นบุรุษ……”
“มีแต่เจ้าที่พูดเป็น ข้าเห็นเจ้าเมื่อมีเรื่องขอร้องผู้อื่นสิ่งใดก็ทำได้ทั้งนั้น จริยธรรมนั้นไม่มีเลยจริงๆ”
ฉีเฟยอวิ๋นขำ: “เช่นนั้นท่านอ๋องคือรับปากแล้วหรือ?”
“ข้าสามารถไม่สนใจได้ แต่หากว่าพวกเขาออกมาสร้างปัญหาเองแล้วเรื่องราวสืบสวนไปถึงตัวพวกเขาก็อย่าได้โทษข้า”
“อืม” ฉีเฟยอวิ๋นพึงพอใจจึงได้จุมพิตหนานกงเย่ทีหนึ่ง จากนั้นทั้งสองคนก็ห่มผ้าห่มและเป่าเทียนไขให้ดับกระทำการณ์
จวนเสนาบดี
กลางดึกไร้ซึ่งผู้คน เสนาบดีเฉินแอบยัดซาลาเปานึ่งสองลูกและแอปเปิ้ลลูกหนึ่งลงในโลงศพ
แม่นมซุยได้แยกทุกคนออกให้ออกไปจากนั้นมองไปโดยรอบ
เสนาบดีเฉินถามเสียงเบาอยู่ข้างโลงศพว่า: “หนาวหรือไม่?”
“ยังดี”
ฮูหยินเสนาบดีตอนนี้รู้สึกอึดอัดจริงๆ แต่เมื่อเทียบกับการมีชีวิตอยู่ได้นี่ไม่ถือว่าเป็นอันใดเลย
เสนาบดีเฉินพยักหน้า นึกถึงความกังวลในตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นมาก่อนหน้านี้ในช่วงกลางวัน โชคดีที่นางจากไปแล้วและพรุ่งนี้ก็จะถูกฝังแล้ว
รอให้ถูกฝังก็วางใจได้แล้ว