1798-2 vs 1799-1 vs 1799-2 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1798-2
ป๋อจิ่วไม่คิดว่าความปากร้ายของตนจะมีปัญหา ใครก็ตามที่จะทำให้เธอกับพี่มั่วต้องเลิกกัน ควรจะต้องโดนกระแทกเสียบ้าง จากนั้นเธอจึงก้าวเท้า หมุนตัว แล้วกลับเข้าไปในร้านบะหมี่
การพูดคุยกันระหว่างเธอกับเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบ ล้วนแต่อยู่ในสายตาของฉินมั่ว ทว่าสิ่งที่เธอเอ่ยขึ้นมา กลับทำให้ชายหนุ่มถึงกับเงยหน้ามอง
“พวกนั้นจะไม่ทำอะไรพี่ แต่ถ้าให้ฉันเดา พี่คงไม่ไว้วางใจ เอาอย่างนี้ ฉันจะเป็นตัวประกันให้พี่เอง ถ้ามีตัวประกันแล้ว ต่อให้พวกเขามีพลยิงไกล ก็จะไม่ยิงใครง่ายๆ”
เป็นครั้งแรกที่ฉินมั่วเห็นคนเสนอตัวเป็นตัวประกัน สายตากวาดมองใบหน้าของอีกฝ่าย ผิวขาวเนียนละไมจนเห็นไรขนอ่อนๆ เขาดูอย่างละเอียด
เธอกำลังยิ้ม ปลายจมูกยังเปื้อนอยู่ เส้นผมสั้นเซอร์จะเป็นกระจุก ดูไร้พิษสงเหมือนลูกแมวไร้พิษสง แต่กลับแฝงไปด้วยความอันตรายอย่างเป็นธรรมชาติ คนที่ฉลาดเสียหน่อย ย่อมไม่เลือกเจ้าเด็กนี่เป็นตัวประกันแน่นอน…
ป๋อจิ่วรู้ดีว่าชายหนุ่มกำลังครุ่นคิด จึงยืนให้เขาสำรวจเต็มมี่ กระทั่งยังก้มตัวถามอีกต่างหาก “รู้สึกว่าฉันหล่อเป็นพิเศษเลยใช่ไหมล่ะ? จะลักพาตัวไปดูสักหน่อย ก็ไม่เห็นจะเสียหายนี่?”
ฉินมั่วเลิกคิ้ว อย่างแรกด้วยระยะที่ใกล้ชิด อย่างที่สอง เพราะอีกฝ่ายหน้าตาดีมาก
ฝานเจียเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าแล้ว กัดฟันจนเจ็บไปหมด “พวกเราไม่ต้องการตัวประกัน!” จากนั้นก็เดินนำไปยังหน้าร้าน ฉินมั่งเห็นหล่อนอยู่ห่างจากตัวเองได้ห้าก้าว พลันก้าวขาตามไป
ป๋อจิ่วมองดูอย่างเงียบๆ ดูเหมือนนี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอดูแผ่นหลังเขา หากคิดให้ดี เพราะเขาจะเป็นฝ่ายมองดูเธอจากไปทุกครั้ง เมื่อก่อนเธอคิดว่า เวลาที่เดินจากไป เธอเป็นฝ่ายที่ทุกข์ทรมานมากที่สุด แต่ตอนนี้เธอกลับเข้าใจอะไรบางอย่าง ที่แท้แล้ว เขาที่รออยู่ที่เดิมเสมอต่างหากที่ทุกข์ทรมานที่สุด
ป๋อจิ่วนึกถึงคำสัมภาษณ์หนึ่งขึ้นมาได้อย่างน่าประหลาด มีคนถามเขาว่าทำไมถึงเล่นลีกส์อาชีพ เขาตอบว่า ‘เพราะคนที่ผมตามหาชอบเล่นเกม’
ไม่เพียงแต่ตอนเป็นเด็ก กระทั่งโตขึ้นเขาก็ยังรอเธอมาตลอด
ป๋อจิ่วมองตามเงาของร่างของชายหนุ่มหยุดลง ห้าก้าวเหรอ? คำสั่งที่แฝงทางจิตยังรวมถึงการอยู่ห่างจากฝานเจียไม่เกินระยะทางหนึ่งๆ ด้วยงั้นเหรอ? ป๋อจิ่ววิ่งตามไป ในเมื่อไม่ต้องการตัวประกัน งั้นเธอจะตามไปเป็นเพื่อนบ้านเขาเอง
ฝานเจียเดาออกว่าคนพวกนั้นไม่ลงมือแน่ เพราะจากสีหน้าของคนนั้น น่าจะเดาอะไรบางอย่างได้ เดิมเธอกะจะฉวยโอกาสให้ฉินมั่วฆ่าสักคนสองคน เพราะมีแต่การทำแบบนี้ จะทำให้เธอวางใจ ด้วยหลังจากที่มือเปื้อนเลือดของผู้บริสุทธิ์ เขาจะไม่มีวันกลับไปเป็นฉินมั่วคนเดิม และนิสัยของเขาจะเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ แต่นัง Z กลับมาทำลายแผนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า!
ฝานเจียแค้นขีดสุด แต่รู้ดีว่าตัวเองทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ ทว่า…แล้วจะยังไง คนที่เขาเดินตามหลังชนิดไม่คลาดสายตาคือเธอ ฝานเจีย ไม่ใช่นังนั่น อยากตามมาใช่ไหม เชิญตามสบาย เธอจะให้นังนั่นเห็นกับตาตัวเองว่า ฉินมั่วดีต่อเธอยังไง! ถ้ามันมองไม่เห็น เธอก็จะเล่าให้มันฟังเอง
ก้นบึ้งนัยน์ตาของฝานเจียเป็นประกาย รอจนเลี้ยวที่มุม ก็หยุดชะงัก “พี่มั่ว พี่รอตรงนี้ ฉันไปคุยกับเขาสักหน่อย สบายใจได้ ฉันจะไม่อยู่ห่างจากพี่เกินห้าก้าว”
ฉินมั่วไม่พูดอะไร แต่ฝานเจียรู้ว่าคำพูดของเธอถือเป็นการกระตุ้นคำสั่งที่ฝังทางจิต เจ้าหล่อนยิ้มพลางเดินมาหาป๋อจิ่ว…
…………………………..…………..………..
ตอนที่ 1799-1
ป๋อจิ่วเลิกคิ้ว แต่ไม่ถอยหลัง แค่ซุกมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋า มองดูฝานเจียที่อยู่ข้างหน้า ทางด้านฝานเจียยิ้ม เอ่ยเสียงต่ำ “ฉันขอเตือนว่าอย่าเสียแรงเปล่าเลย พรุ่งนี้แกจะแข่งระดับเอเชียแล้วนี่ ตอนนี้เย็นมากแล้ว พอถึงตอนค่ำพวกเราก็เข้าห้อง แกทำอะไรไม่ได้หรอก ฉันรู้ว่าแกอยากพาเขาไปแข่ง แต่น่าเสียดายจริงๆ เขาในตอนนี้อยู่ห่างจากฉันไม่ได้อีกแล้ว ใครก็ตามที่เข้ามา ต้องลงเอยแบบเดียวกันหมด
ป๋อจิ่วมองดูหล่อน ย้อนถามอย่างเอื่อยเฉื่อย “แผนของเธอสำเร็จแล้ว ปลอมตัวเป็นฉัน แถมยังสร้างภาพสมมติลงในสมองเขาได้เรียบร้อย แต่ถ้าว่ากันตามเหตุผล เขาน่าจะสนิทกับเธอไม่ใช่เหรอ แต่เขายังไม่ยอมให้เธอแตะต้องเขาเลยตั้งแต่ต้นจนจบ เธอรู้ไหมว่าทำไม?”
ฝานเจียแววตาหนักอึ้งทันทีที่ได้ยิน “Z แกนี่มันไม่เห็นแม่น้ำฮวงโหแล้วไม่ยอมแพ้[1]สินะ”
“ฉันก็เป็นอย่างนี้มานานแล้ว” ป๋อจิ่วเอียงศีรษะ ยิ้มรับเต็มปากเต็มคำ “เธอต้องขอบคุณในโชคชะตาที่มีเขาอยู่ด้วย ไม่งั้นล่ะก็ ฉันก็ไม่แน่เหมือนกันว่าจะเอาตัวเธอไปโยนทิ้งเป็นอาหารที่ทะเลไหนดี”
ฝานเจียกำมือแน่น “แกอย่าโอหังให้มากนัก ถึงวันนี้เขาจะไม่ยอมฆ่าแกตามคำสั่งของฉัน แต่ไม่ได้หมายความว่าต่อไปจะไม่ฆ่า แกฉลาดขนาดนี้น่าจะรู้ว่าคำสั่งที่แฝงทางจิตจะรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ส่วนเรื่องอื่น ยังต้องให้ฉันเตือนแกอีกไหม? สักวันหนึ่งเขาต้องรู้ว่าฉันเป็นคนเดียวที่เขาควรจะเลือกมากที่สุด ฉันอุตส่าห์ทำทุกอย่างแทบตายก็เพื่อเขา แล้วแกจะหมดความหมายต่อเขาตลอดไป”
“ไอ้ความคิดที่ว่าฉันรักเธอแล้วเธอจะต้องรักฉันเนี่ย ไม่จำเป็นต้องพูดหรอก ถ้าการทำลายของรักของเขา แล้วเรียกว่า ‘รัก’ ล่ะก็ เดาว่าคนทั้งโลกคงไม่ต้องการความรักแบบนั้น” แววตาของป๋อจิ่วเย็นยะเยือก ไม่เหลือความอบอุ่นสักนิด
ฝานเจียแพ้อีกฝ่ายราบราบ จึงกำมือแน่นขึ้น “แล้วจะยังไง เพราะในท้ายที่สุดคนที่อยู่ข้างเขาก็คือฉัน แต่แกสิ ถ้าเอาตัวเขากลับไปแข่งไม่ได้ ตัวเองก็เล่นไม่ได้เหมือนกัน เฮอะๆ ต้องลำบากกันแล้วล่ะนะ Z คนที่เป็นศัตรูกับฉัน จุดจบไม่สวยกันทั้งนั้นแหละ แกนี่มันใสซื่อดีนะ ทำให้พวกเรามีโอกาสจู่โจมเขา แกคิดว่าเป็นนักกู้โลกหรือไง ช่วยไปเสียทุกคน แน่เหลือเกินนี่ แต่กลับเป็นแค่คนธรรมดาที่สู้ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันไม่ได้ คนอย่างแกไม่คู่ควรที่จะอยู่ข้างเขา” พูดจบ เจ้าหล่อนก็เดินกลับไปอยู่ข้างตัวฉินมั่ว ยิ้มให้ “พี่มั่ว พวกเราไปกันเถอะ”
ป๋อจิ่วไม่พูดอะไร ได้แต่ซุกมือไว้ในกระเป๋า พลางเดินตามหลังไป อันที่จริงเธอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้นักหรอก แต่เทียบกันแล้ว เธอไม่ชอบที่จะไม่เห็นเขามากกว่า
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง จนแสงสุดท้ายจางหายไปตามการมาเยือนของยามค่ำคืน มือถือของป๋อจิ่วส่งเสียงอยู่นั่น แต่เธอไม่คิดจะรับสาย เพราะถ้ารับสายก็ไม่รู้จะบอกพวกหลินเฟิงอย่างไรดีว่าเธอทำท่านเทพหายอีกแล้ว ฝานเจียพูดถูกอย่างหนึ่ง เธอทระนงว่าตัวเองเก่งเกินไป ฉะนั้นของที่ควรคว้าได้กลับจับไว้ไม่อยู่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป้าหมายในการมาเจียงเฉิงของฝานเจียอยู่ที่เขา เธอควรต้องเฝ้าเขาตลอด 24 ชั่วโมง แต่เพราะเธอพยายามจะจับฝานเจียให้ได้ ทำให้เสียสมาธิ
บรรยากาศในโลกออนไลน์กำลังดุเดือดเลยทีเดียว เธออุตส่าห์สู้จนเฮือกสุดท้าย แต่กลับทำเขาหลุดลอยไปอีก
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ป๋อจิ่วขยับนิ้ว มองด้านบน ก่อนจะก้าวเท้าเดินไปยังรถแลมโบกินี่ที่จอดในซอย จากนั้นจึงเหยียบคันเร่ง เคลื่อนรถมาถึงใต้ตึกแห่งนั้น
ฉินมั่วยืนอยู่บนตึก ต่อให้ไม่ต้องก้มหน้าก็เห็นความเคลื่อนไหวข้างล่างตึก
ตึกแห่งนี้แม้จะเก่า แต่มีทัศนวิสัยดีเยี่ยม เมื่อยืนตรงริมหน้าต่าง ก็จะเห็นความเป็นไปข้างนอกจนหมด
ตอนแรกเขาเห็นแค่ยัยนั่นคอตก ไม่รู้ว่าคิดอะไร แต่ไม่เท่เหมือนตอนที่ยกบะหมี่มาเสิร์ฟให้เขา ดูน่าเวทนาเหลือเกิน
…………………………………….
ตอนที่ 1799-2
ฉินมั่วขยับตัวอัตโนมัติ ไม่อยากมองดูต่อไป ไม่รู้ว่าทำไม แต่เห็นเธอคนนั้น ทรวงอกเขาพลันเจ็บร้าวไปหมด จนแทบจะแบกรับความเจ็บดังกล่าวไว้ไม่ได้ แต่พอเขาเพิ่งผละมาจากริมหน้าต่าง กลับวิ่งไปดูต่ออย่างทนไม่ไหว ทว่าเมื่อกลับไปดูใหม่อีกครั้งเธอก็ไม่อยู่แล้ว
ฉินมั่วบอกไม่ถูกว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร ทรวงอกไม่เจ็บแล้วก็จริง แต่มันวูบโหวง ทำให้ทรมานยิ่งกว่าเก่า ราวกับถูกขุดบางส่วนไปจากหัวใจ กระทั่งมีเสียงแผ่วเบาที่บอกว่า ‘ดูเอาเถอะ ยัยนั่นรอไม่ไหวจนเดินจากไปแล้ว’
ฉินมั่วยื่นมือกำฮู้เอาไว้ ราวกับทำแบบนี้ เสียงนั่นจะหายไป
ฝานเจียยืนอยู่ข้างๆ เก็บทุกรายละเอียดไว้ในสายตา ก้นบึ้งนัยน์ตาฉายแววแค้นเคือง ทำไม ทั้งๆ ที่อยู่ในห้องเดียวกันแท้ๆ แต่สายตาเขากลับไม่เคยหยุดมองที่ตัวเธอเลย! “พี่มั่ว” เธอเอ่ยขึ้น น้ำเสียงแฝงแววร้องไห้ “ฉันกลัว กลัวว่าพี่จะทิ้งฉันไปอีก” ส่งผลให้แววตาของฉินมั่วหวั่นไหว กำมือแน่นขึ้น
ฝานเจียรู้ว่าเสียงตัวเองมีผลต่อตัวเขา จึงเดินไปหมายจะฉวยโอกาสกอดเอวชายหนุ่ม แต่กลับเห็นเขาช้อนสายตามอง เดินไปที่ริมหน้าต่างอีกครั้ง เหลือเพียงความว่างเปล่าให้เธอ
ฝานเจียโมโหสุดๆ มองตามสายตาของชายหนุ่ม จึงเห็นนังตัวดีที่ทำลายแผนการของเธออีกแล้ว! และสิ่งที่ทำให้เธอรับไม่ได้มากที่สุดก็คือ สายตาของฉินมั่ว! ทำไมสายตาของเขาถึงจ้องนังนั่นอยู่ร่ำไป
ฉินมั่วกำลังมองป๋อจิ่วจริงๆ ไม่ใช่ว่าเจตนามอง แต่ยัยคนที่ยืนอยู่ด้านล่างตึกโดดเด่นจับสายตาเหลือเกิน ไม่รู้ว่าไปเองลูกโป่งมาจากไหนเป็นพวงเลย แถมยังเป็นลูกใหญ่ด้วย ด้านในมีดวงไฟสีสันสวยงาม และดูเหมือนเธอจะรู้ตัวว่าเขากำลังมองอยู่ จึงซุกมือข้างหนึ่งลงในกระเป๋า ส่งยิ้มให้เขาก่อนจะปล่อยลูกโป่ง
เมื่อลูกโป่งลอยขึ้นสู่ด้านบน ฉินมั่วจึงเห็นตัวอักษรที่เขียนไว้บนนั้น “แฟนของฉันจ๋า พี่หิวแล้วหรือยัง?” ลูกโป่งทั้งเก้าปรากฏตัวอักษรอันละตัว
ฉินมั่วเลิกคิ้วทันทีที่เห็น กระทั่งเขายังไม่รู้ตัวว่า มุมปากหยักยิ้มนิดๆ ทว่าเมื่อฝานเจียเห็นยิ้มดังกล่าว แววตาเต็มด้วยความริษยาทันที!
ป๋อจิ่วไม่สนหรอกว่าฝานเจียจะคิดยังไง พอรู้ว่าฉินมั่วได้รับสารที่เธอสื่อถึง ก็เรียกพนักงานส่งเดลิเวอร์รี่ที่ใช้บริการให้เดินมาหา ก่อนจะงับฝาปากกา แล้วเขียนตัวอักษรบนเมนู เอ่ยเบาๆ “เอาของนี่ไปส่งให้เจ้าของห้องนั้น รบกวนเอากระดาษนี่ส่งให้พี่รูปหล่อที่ยืนริมหน้าต่างตรงนั้นด้วย”
พนักงานเพิ่งเคยเจอะเจอกับเรื่องแบบนี้เป็นครั้งแรก มองดูลูกโป่งที่ลอยขึ้นด้านบน “เขาเป็นแฟนคุณจริงเหรอครับ?”
ป๋อจิ่วส่งเสียงยอมรับ ก่อนจะเขียนข้อความเพิ่มในเมนูนั่น ทว่าพนักงานยังคงสงสัย “แล้วทำไมเขาถึงอยู่กับผู้หญิงคนอื่น”
“เพราะเขาเสียความทรงจำ” ป๋อจิ่วชะงัก ก่อนจะยิ้มออกมา “แฟนฉันดีทุกอย่าง แต่เสียความทรงจำ เวลางอนฉัน ปกติแล้วเขาไม่เป็นแบบนี้หรอก ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ เขาเป็นต้องทำเหมือนกับผู้หญิงพวกนั้นเป็นแบคทีเรียเลยล่ะ”
พนักงานฟังแล้วงง ทำหน้าแบบผมไม่เข้าใจจริงๆ ครับ แต่เดี๋ยวนี้มีเรื่องประหลาดๆ เกิดขึ้นมากมาย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงข้อความที่เติมในเมนูเลย
ปกติแล้วคนที่สั่งอาหารเดลิเวอร์รี่บางคน จะเขียนเงื่อนไขเพิ่มบนเมนูว่า ขอให้เจ้าของร้านช่วยส่งหนุ่มหล่อมาส่งอาหารให้ฉันด้วย
……………………………………
[1] ไม่เห็นแม่น้ำฮวงโหแล้วไม่ยอมแพ้ หมายความว่า หากไม่เจอทางตันที่ไม่มีวันผ่านไปได้ ก็จะมุ่งมั่นต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ