บทที่ 253 เรียกปู่（1）
บริเวณโดยรอบเยาะเย้ยถากถาง
เซียวอี้เชียนคนนี้ ไร้ศักดิ์ศรีจริงๆเลย!
ช่วงเวลาแค่ครู่เดียวนี้ ก็เรียกเย่เฉินว่าพ่อสามครั้งแล้ว!
ยังประธานกรรมการเชียนเฉิงกรุ๊ปที่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไรอีก แม่งทำให้เชียงเฉินกรุ๊ปขายหน้าจริงๆ!
แต่ว่า เวลานี้เซียวอี้เชียนไหนเลยยังจะมัวห่วงหน้าตาได้อีก?
เขารู้ว่า ลูกผู้ชาย ต้องงอได้ยืดได้
คนเรามีชีวิตอยู่ อันดับแรกต้องมีชีวิตก่อน คุณถึงสามารถมีศักดิ์ศรีได้ถูกไหม?
ไม่มีชีวิตแล้ว เอาศักดิ์ศรีไปทำบ้าอะไร?
ดังนั้น เขารีบร้อนพูดกับเย่เฉินด้วยตัวเองอย่างหน้าด้านอีกครั้ง: “พ่อ ขอร้องคุณได้โปรดเข้าใจและให้อภัยด้วย ละเว้นผมครั้งนี้ด้วยเถอะ ต่อไปผมจะต้องซาบซึ้งในพระคุณ ขอบคุณพ่อไปตลอดชีวิตแน่นอน!”
เย่เฉินโบกมือ พูดด้วยรอยยิ้ม: “เมื่อกี้เรียกพ่อยังใช้การได้อยู่ แต่ตอนนี้ใช้การไม่ได้แล้ว”
เซียวอี้เชียนสะดุ้งตกใจ นึกว่าเย่เฉินจะเล่นตัวเองให้ตาย รีบร้อนร้องไห้คารวะหัวติดพื้นแล้วพูดว่า: “พ่อ ผมผิดไปแล้วจริงๆพ่อ! ขอคุณได้โปรดเห็นแก่ผมที่อายุมากแล้ว ละเว้นผมครั้งนี้ด้วยเถอะ……”
เย่เฉินมองเซียวเวยเวยที่ตกตะลึงอยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง พูดเรียบเฉยว่า: “เซียวเวยเวย ที่พึ่งพิงของคุณก็ยังคุกเข่าลงไปแล้ว ทำไมคุณถึงยังยืนอยู่อีก?”
เซียวเวยเวยตะลึงงัน พูดด้วยความตื่นตระหนก: “หมาย……หมายความว่าอย่างไร……”
เซียวอี้เชียนรีบร้อนยื่นมือออกไป ดึงเธอลงมาบนพื้นอย่างกักขฬะ ให้เธอก็คุกเข่าต่อหน้าเย่เฉิน พูดตำหนิเสียงเบาว่า: “สมองคุณถูกหมากินแล้วเหรอ? ไม่รู้ว่าต้องคุกเข่าคุยกับพ่อผม?”
ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เวลานี้ความต้องการที่จะมีชีวิตรอดของเซียวอี้เชียนแข็งแกร่งมากเกินไป หน้าตา ศักดิ์ศรี เกียรติยศอะไรพวกนั้น ล้วนไม่สำคัญทั้งนั้นแล้ว
เซียวเวยเวยคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่กล้าขยับเขยื้อนและไม่กล้าพูดไปเรื่อย เซียวอี้เชียนถึงได้พูดกับเย่เฉินอีกว่า: “พ่อ ครั้งนี้คุณพอใจแล้วใช่ไหม?”
เย่เฉินส่ายหน้า: “ไม่พอใจ”
ในใจเซียวอี้เชียนสั่นเทิ้ม ซักถาม: “งั้นต้องทำอย่างไรคุณถึงจะพอใจ?!”
เย่เฉินยิ้มยียวน พูดว่า: “เรียกปู่มาให้ลองดู ถ้าเรียกได้ดี ผมจะพิจารณาปล่อยคุณไปครั้งหนึ่ง”
ในใจเซียวอี้เชียนความคิดอยากจะตายก็มีแล้ว
วันนี้สมองตัวเองมีปัญหาใช่ไหม จะสู้กับเย่เฉินคนนี้ให้ได้ ไม่เพียงแต่จะไม่ได้เปรียบอะไรเลย ตรงกันข้ามกลับโชคร้ายครั้งใหญ่!
ถูกต่อย คุกเข่า คารวะหัวติดพื้น เรียกพ่อ ฉี่ราดกางเกง……
ตอนนี้ ยังจะให้ตัวเองเรียกโครตพ่ออีก……
นี่มันขายหน้าขายจนไปถึงบ้านยายแล้วชัดๆ……
เย่เฉินเห็นว่าเขาลังเล ถามเสียงเย็นชา: “ทำไม? คุณไม่ยินดี?”
เซียวอี้เชียนตัวสั่นไปทั้งตัว รีบร้อนพูดว่า: “ยินดี ผมยินดี!”
พูดจบ คารวะหัวติดพื้นหนึ่งครั้งทันที ร้องไห้แล้วก็พูดว่า: “ปู่! ผมผิดไปแล้วจริงๆ ขอร้องคุณโปรดให้อภัยด้วย!”
เย่เฉินขมวดคิ้ว ถามเขา: “ผมเป็นใคร?”
เซียวอี้เชียนพูดทั้งน้ำตา: “คุณเป็นปู่ผม!”
เย่เฉินถามอีกว่า: “แล้วคุณเป็นใคร?”
เซียวอี้เชียนร้องไห้ สะอึกสะอื้นพูดว่า: “ผมเป็นหลานชายคุณ……”
เย่เฉินอืมออกมาคำหนึ่ง พยักหน้า พูดว่า: “ได้ ผมอายุน้อยขนาดนี้ ก็เป็นโครตพ่อคนแล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นผมก็จะไว้ชีวิตคุณ”
ในที่สุดเซียวอี้เชียนถึงได้โล่งอกไปเปราะหนึ่ง คารวะหัวติดพื้นซ้ำๆ ลุกขึ้นจะจากไป
“รอเดี๋ยว!” เย่เฉินเรียกเขาเอาไว้: “บอกจะไปก็ไปเลย? ไม่บอกลาก่อนเหรอ?”