ตอนที่ 502 งานฉลองวันเกิดเพื่อน
“อืม คุณไปเถอะ” ลั่วเซ่าเซินมองถังโจวโจวเดินออกไป ที่จริงแล้วทีว่างบริเวณนี้ก็ไม่ถือว่าเล็กมากนัก เพราะถังโจวโจวตั้งใจเอากระถางมากั้นไว้ หลังจากนั้นก็เอาฉากกั้นมาวางไว้อีกที มองไปแล้วก็เหมือนห้องส่วนตัว
ลั่วเซ่าเซินรอจนถังโจวโจวเสร็จธุระ หลังจากปิดร้านก็ให้เธออุ้มเสี่ยวอวี่ขึ้นรถและทั้งสองคนก็ไปรับลั่วอิงที่โรงเรียนด้วยกัน
ลั่วอิงเรียนประถมหนึ่งแล้ว เมื่อถึงหน้าประตูก็มีนักเรียนทยอยกันออกมา ลั่วอิงใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนของเด็กประถม ค่อนข้างโดดเด่นในกลุ่มคน คงเป็นเพราะยีนส์ที่ได้รับมาจากพ่อแม่นั่นเอง
เมื่อคิดถึงพ่อแม่ของลั่วอิงขึ้นมา ถังโจวโจวก็นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ถือโอกาสตอนที่ลั่วอิงยังไม่ขึ้นรถรีบถามขึ้นว่า “เซ่าเซิน เรื่องที่พวกเราจะไปเยี่ยมพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่ลืมแล้วรึยัง วันหยุดนี้พวกเราไปกันไหม”
“ได้สิ ถึงเวลาพวกเราก็ไปเยี่ยมพี่ใหญ่กันก่อน หลังจากนั้นก็ไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่บ้าน”
“อืม” ถังโจวโจวเห็นว่าลั่วอิงมองหารถของลั่วเซ่าเซินเจอแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงไปรับเธอ เธอเปิดหน้าต่างรถ “ลูกรัก ขึ้นมาเร็ว”
“คุณแม่ คุณแม่ก็มารับหนูด้วยเหรอคะ” เมื่อลั่วอิงเห็นถังโจวโจวก็ตกใจมาก ปกติเวลาลั่วเซ่าเซินและถังโจวโจวยุ่งก็จะส่งคนที่บริษัทให้ไปรับไปส่งลั่วอิง
“ใช่ค่ะ รีบขึ้นรถเร็ว เดี๋ยวจะได้กลับบ้านไปกินข้าวแล้ว วันนี้เหนื่อยไหมคะ”
“ไม่เหนื่อยค่ะ แม่คะ อีกสองวันจะเป็นวันเกิดของเพื่อนในห้องของ เธอชวนหนูไปร่วมฉลองงานวันเกิดที่บ้านเธอค่ะ หนูไปได้ไหมคะ” ลั่วอิงถามอย่างคาดหวัง
“เรื่องนี้ต้องถามคุณพ่อแล้วล่ะ” ถังโจวโจวรู้สึกว่าถึงลูกจะไปก็ไม่เป็นไร เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นงานตอนกลางคืนหรือตอนกลางวัน ถึงเวลานั้นก็ให้ลั่วเซ่าเซินไปรับ งั้นให้ลั่วเซ่าเซินตัดสินใจดีกว่า
“เป็นงานตอนค่ำใช่ไหม”
“ค่ะ เสี่ยวหลานยังอยากให้หนูค้างบ้านเธอด้วยหนึ่งคืนค่ะ” ลั่วอิงมองดูสีหน้าของผู้เป็นพ่อ แล้วก็พบว่าเธอมองไม่ออกว่าพ่อจะยอมหรือไม่ ทำได้เพียงก้มหน้านิ่ง ถ้าพ่อไม่ยอมเธอก็คงต้องยืมมือคุณแม่แล้ว
“เรื่องที่จะนอนค้างคงไม่ได้ แต่ถ้าจะไปน่ะได้ พอถึงเวลาพ่อจะไปรับเอง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” ที่จริงแล้วลั่วอิงไม่ได้พอใจมากนัก แต่ในเมื่อพ่อตัดสินใจแล้วก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว
เมื่อลั่วเซ่าเซินตัดสินใจแล้ว วันต่อมา ลั่วอิงก็เอาข่าวนี้ไปบอกกับเสี่ยวหลานแต่เธอก็ยังไม่พอใจ “ลั่วอิง ทำไมเธอค้างที่บ้านฉันไม่ได้ล่ะ ฉันจะได้เอาตุ๊กตาของฉันให้เธอเล่น และพวกเราจะได้นอนเตียงเดียวกันด้วยนะ”
เสี่ยวหลานคิดว่าลั่วอิงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ และเพื่อนที่สนิทที่สุดไม่ควรจะได้นอนด้วยกันเหรอ นอกจากนี้พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดของเธอด้วย แม้แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ลั่วอิงก็ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของเธอได้ เสี่ยวหลานเสียใจมาก
“เสี่ยวหลาน พ่อของฉันไม่ยอมน่ะ ไม่เป็นไรนะ รอให้พวกเราโตแล้ว ฉันก็ไปนอนกับเธอได้แล้ว” ลั่วอิงคิดถึงว่ารอให้ถึงเวลาที่เสี่ยวหลานฉลองวันเกิดอีกครั้ง เธอก็จะโตขึ้นอีกหนึ่งปี และคุณพ่อก็คงวางใจได้ไม่น้อยแล้ว
“แต่พรุ่งนี้ฉันอยากนอนค้างกับเธอนี่” เสี่ยวหลานไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรอให้โตก่อนถึงจะได้นอนด้วยกัน และทำไมตอนนี้ถึงไม่ได้
หลังจากนั้นลั่วอิงจึงทำได้แค่ปลอบใจเสี่ยวหลาน อธิบายและโน้มน้าวเธอสารพัด ลั่วอิงเหนื่อยจนต้องปาดเหงื่อหลายครั้ง
ตอนค่ำเมื่อกลับมาบ้าน ถังโจวโจวก็ช่วยลั่วอิงจัดการเรื่องของขวัญที่จะให้เสี่ยวหลาน ที่จริงแล้วลั่วอิงเตรียมเสร็จแล้ว แค่ต้องการให้ถังโจวโจวเอากล่องสวยๆ มาห่อให้เท่านั้น
“ลูกรัก ดูเหมือนว่าเสี่ยวหลานจะสนิทกับลูกมากเลยนะ แม่ไม่เคยเห็นลูกเป็นแบบนี้เลย”
“คุณแม่นี่ฉลาดที่สุดเลย เสี่ยวหลานเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของหนูค่ะ ครั้งก่อนที่เป็นวันเกิดหนูเธอเองก็มาค่ะ เพียงแต่ตอนนั้นคุณแม่ไม่อยู่ด้วย ครั้งหน้าที่เป็นวันเกิดหนู หนูจะพาเสี่ยวหลานมาให้คุณแม่รู้จักนะคะ”
“ได้จ้ะ แม่จะรอนะ เอาล่ะ ของขวัญห่อเสร็จแล้ว รีบไปอาบน้ำนอนเถอะ พ่อจะมารับลูกคืนพรุ่งนี้ อย่าลืมโทรหาเขาก่อนนะ”
“ได้ค่ะ”
ถังโจวโจวยังรู้สึกว่าไม่ค่อยวางใจนักจึงบอกเรื่องที่กังวลกับลั่วอิงอย่างละเอียดเช่นว่าต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ ไม่ส่งเสียงดัง และอยู่กันอย่างสงบ ลั่วอิงที่น่าสงสารต้องนั่งฟังจนสมองบวมไปหมด
ตอนที่ 503 เสี่ยวอวี่เป็นไข้
“แม่คะ เรื่องที่แม่พูดหนูจำได้หมดแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ” ลั่วอิงถือโอกาสตอนถังโจวโจวหยุดการพูดรีบตัดบทพร้อมหยิบชุดนอนของตัวเองเข้าห้องอาบน้ำไป
“ลูกอาบน้ำคนเดียวได้เหรอ” ถ้าเป็นเมื่อก่อนป้าหลิวจะเป็นคนช่วยเธอหรือไม่ก็เป็นถังโจวโจวที่ช่วย แต่นี่เธอเข้าไปคนเดียว ถังโจวโจวจึงค่อนข้างกังวล
“แม่คะ วางใจเถอะค่ะ หนูเริ่มฝึกอาบน้ำเองได้แล้ว แม่วางใจเถอะค่ะ”
ถังโจวโจวยังคงยืนอยู่ที่ด้านนอก เพียงแต่เมื่อคิดถึงการหลบเลี่ยงของลูกเมื่อครู่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา หรือเธอน่ารำคาญขนาดนั้นเชียวเหรอ ที่ลั่วอิงขอตัวไปอาบน้ำนี่คือข้ออ้างใช่ไหม
ถังโจวโจวได้ยินว่าด้านในไม่มีเสียงน้ำก็มองดูเวลา ลั่วอิงคงใกล้จะออกมาแล้วล่ะ ตัวเธอเองจึงค่อยๆ เดินออกจากห้อง เพียงแอบดูแลเธออยู่อย่างเงียบๆ ก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เธอรู้ เกิดเธอรู้ขึ้นมาจะไม่เชื่อใจเธอเอาได้
เมื่อถังโจวโจวกลับไปถึงห้องก็พบว่าลั่วเซ่าเชินอุ้มเสี่ยวอวี่อยู่ “เป็นอะไรเหรอ เสี่ยวอวี่ยังไม่นอนเหรอคะ”
“ยัง รู้สึกว่าเหมือนลูกจะตัวร้อนน่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้นถังโจวโจวจึงก้าวเข้าไปหาพลางใช้มือวัดอุณหภูมิบนหน้าผากของเขา ดูเหมือนว่าอุณหภูมิจะสูงกว่าปกติจริงๆ ด้วย
“พาไปโรงพยาบาลดีกว่าไหม” ลั่วเซ่าเชินเห็นถังโจวโจวดูเคร่งเครียดขึ้นมา เมื่อกี้เขาก็ไม่ได้รู้สึกว่าอุณหภูมิของเสี่ยวอวี่สูงมากนัก อาจจะเพราะอุณหภูมิของร่างกายของเขาสูงอยู่แล้ว ตอนนี้ตอนนี้เมื่อมองถังโจวโจวแล้วก็คิดว่าเสี่ยวอวี่อาจจะเป็นไข้จึงอยากจะพาลูกไปโรงพยาบาลทันที
“คงไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ อีกอย่างตอนนี้ก็ดึกแล้ว ถ้าพาไปโรงพยาบาลจะยุ่งยาก เดี๋ยวฉันไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เสี่ยวอวี่แล้วค่อยวัดอุณหภูมิอีกที ถ้าไม่ดีขึ้นพวกเราค่อยพาไปส่งโรงพยาบาล”
“ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณอุ้มเขาไปที่เตียงเถอะ เรื่องที่เหลือผมจัดการเอง” ลั่วเซ่าเชินส่งเสี่ยวอวี่ให้ถังโจวโจวอย่างเบามือ ส่วนตัวเองก็ลงไปชั้นล่าง หยิบปรอทออกมาจากกล่องยาสามัญประจำบ้าน หนีบไว้ที่รักแร้ของเสี่ยวอวี่
หลังจากไปหยิบผ้าขนหนูเปียกมาแล้วเขาก็ให้ถังโจวโจวอุ้มเสี่ยวอวี่ไปที่เตียง แต่เสี่ยวอวี่ไม่ยอม “อาจเป็นเพราะตอนนี้ร่างกายของเขาไม่ค่อยสบาย ช่างเถอะ ฉันอุ้มเองดีกว่า เอาผ้าขนหนูวางไว้บนหน้าผากเขาก็ได้แล้ว”
ถังโจวโจวมองดูลูกชายที่อ่อนปวกเปียก ความสดใสก่อนหน้านี้ไม่มีอีกแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะป่วยจริงๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่นิ่งขนาดนี้
ผ่านไปไม่นานก็เอาที่วันอุณหภูมิออกมาดู 38.5 องศา เป็นไข้ไม่สูงมาก
เวลานี้จู่ๆ เสี่ยวอวี่ก็ไม่สบายขึ้นมา ปากจึงร้องเรียกหาแม่ไม่หยุด ทำให้ถังโจวโจวยิ่งปวดใจ “เอาล่ะ เด็กดี แม่อยู่ตรงนี้แล้ว รอให้ไข้ลดแล้ว เสี่ยวอวี่ก็จะไม่ทรมานแล้วนะ”
“ทำไมจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้ไปได้” เห็นอยู่ว่าก่อนหน้านี้ก็ยังดีๆ อยู่เลย
แต่ถังโจวโจวกลับไม่ได้ตื่นตระหนกอะไร ก่อนหน้านี้ก็เคยมีเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน เด็กเล็กๆ นั้นเอาแน่เอานอนไม่ได้และอ่อนแอกว่าผู้ใหญ่มาก “วางใจเถอะค่ะ ตราบใดที่ไข้ไม่ขึ้นอีกก็ไม่มีปัญหา เขายังเด็ก ภูมิต้านทานยังน้อย”
“ผมจะเฝ้าเขาก่อน คุณไปอาบน้ำเถอะแล้วค่อยมาเฝ้าแทนผม” ตอนนี้มีคนเฝ้าเสี่ยวอวี่แค่คนเดียวก็พอแล้ว
ถังโจวโจวก็ไม่ได้อิดออด “ได้ เสี่ยวอวี่ ให้พ่ออุ้มลูกก่อนดีไหมครับ”
เห็นลูกชายไม่ได้ตอบสนองอะไรจึงส่งเสี่ยวอวี่ให้ลั่วเซ่าเชิน ถังโจวโจวหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองและเดินเข้าห้องน้ำไป
ได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำ ลั่วเซ่าเชินก็อุ้มลูกอยู่ในห้อง เห็นเสี่ยวอวี่ค่อยๆ หลับตาลงแล้ว เพียงแต่คิ้วยังขมวดมุ่น เห็นได้ชัดว่าพอไม่สบายตัวจึงส่งผลต่อการนอนหลับของเขา
“ลูกรัก หลับสักตื่น ตื่นมาก็จะหายแล้วนะ” ลั่วเซ่าเชินอุ้มเสี่ยวอวี่ไว้ พยายามปลอบให้เขารู้สึกดีขึ้น
เมื่อถังโจวโจวออกมาอีกครั้ง เขาก็เอาผ้าขนหนูไปเปลี่ยนอีกครั้ง ถังโจวโจวเห็นเสี่ยวอวี่หลับตาลงเหมือนจะหลับแล้ว “อุ้มเขาไปที่เตียงเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเฝ้าเอง คุณไปจัดการธุระคุณเถอะ”
ลั่วเซ่าเชินวางเสี่ยวอวี่ลงบนเตียงอย่างเบามือ ถังโจวโจวเองก็นอนอยู่ข้างๆ ของเขา สัมผัสฝ่ามือเล็กๆ ของเขาเป็นครั้งคราวและรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิเปลี่ยนไปแล้ว