มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 702
แม้เขาจะเคยเห็นเมอาว่าเป็นเทพธิดาคนหนึ่งในสมัยที่เขายังยากจนอยู่ แต่นี่คือฟางเส้นสุดท้ายแล้ว เจอรัลด์จะไม่ทนกับความตรงไปตรงมาและความปากจัดของเธออีกต่อไป!
“อืมเพราะฉันกำลัง ‘แกล้งเป็น’ เหมือนผู้ชายที่ร่ำรวยอยู่แล้ว ฉันก็อาจจะ ‘แกล้งทำ’ จนถึงที่สุดสิ! รู้ไหม ฉันจะเพิ่มอีก 150,000 ดอลลาร์ให้กับ 500,000 ดอลลาร์ขั้นต้นนั้น!” เจอรัลด์ประกาศออกมาด้วยรอยยิ้มขมขันแกมเหน็บแนม
“ว ว่าไงนะ?”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนจึงตกอยู่ในอาการช็อกอย่างสุด ๆ!
ราวกับว่า 500,000 ดอลลาร์นั้นยังไม่พองั้นแหละ! คน ๆ นี้ตอนนี้กำลังบริจาคทั้งหมดเป็นจำนวนถึง 650,000 ดอลลาร์เพื่อการกุศล!
ณ จุดนี้ เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือของเจอรัลด์ทั้งหมดต่างก็กำลังจ้องไปที่เขาด้วยสายตาที่เบิกกว้างกัน มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะประมวลผลว่าบุคคลที่ดูธรรมดาเช่นนี้จริง ๆ แล้วจะเป็นชายที่ร่ำรวยเช่นนี้ได้!
แม้นี่จะเป็นปฏิกิริยาของเพื่อนร่วมชั้นของเจอรัลด์ แต่ความเงียบก็สิ้นสุดลงเมื่อหนึ่งในนักเรียนจากชั้นปีที่สามอีกคนเริ่มส่งเสียงเชียร์ขึ้นมา!
เมื่อได้ยินแบบนั้น การตอบสนองเป็นลูกโซ่ของเสียงเชียร์และการปรบมือไม่นานก็ตาม!
เมื่อหลุดจากอาการตกตะลึงของพวกเขา คนงานเองก็ขึ้นไปบนเวทีทันทีเพื่อดำเนินการชำระครั้งที่สอง
ทั้งหอประชุมตอนนี้กำลังจ้องไปที่เจอรัลด์ด้วยความชื่นชมอย่างที่สุด
แม้การโอ้อวดไม่ใช่สไตล์ปกติของเขา แต่เมื่อนาน ๆ ครั้งได้ทำก็ไม่เป็นไรหรอก นอกจากนี้ เขาก็มีเหตุผลจริงที่จะโอ้อวดในคราวนี้
เมื่อเหลือบมองไปที่สีหน้าที่เดือดดาลของเมอาและอิซาเบล เจอรัลด์รู้สึกได้ถึงความเบิกบานใจที่เจ้าเล่ห์ของตัวเอง
เมื่อการทำธุรกรรมเสร็จสิ้น คนงานแต่ละคนจึงผลัดกันจับมือกับเจอรัลด์
ในทางกลับกัน ฟาเบียนเพียงกระทืบเท้าลงเวทีไปหลังจากได้รับเกียรติบัตรของเขา ช่างเป็น 15,000 ดอลลาร์ที่เสียเปล่าโดยสิ้นเชิงอะไรอย่างงี้!
“ใครจะไปคิดว่าจริง ๆ แล้วเขาจะร่ำรวยขนาดนั้น แจสมิน! เมื่อเขาประกาศว่าเขาคือคนที่บริจาคไป 500,000 ดอลลาร์นั่น ฉันไม่อยากจะเชื่อหูตังเองเลย! ตอนนี้ที่เขาเพิ่มไปอีก 150,000 ดอลลาร์ให้กับจำนวนรวมนั้น แม้แต่ฉันก็ต้องเชื่อแล้วว่าเขาคือ คนที่ทำการบริจาคเงินจำนวนมหาศาลนั้น!” มินดี้กระซิบ ขณะที่เธอยังคงมองเจอรัลด์ต่อไปด้วยความสนใจอย่างมาก
“ฉับพบว่ามันยากที่จะเชื่อเช่นกัน…ดูเหมือนว่าภูมิหลังของเขาจะไม่ธรรมดาอย่างที่พวกเราคาดเดาไว้ในตอนแรก พวกเราควรระมัดระวังให้มากขึ้นตั้งแต่นี้ไป!” แจสมินตอบกลับ น้ำเสียงของเธอรอบคอบ
“ฮึ่ม! ให้คนจากตระกูลของเราไปสืบสวนเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขากันเถอะ!” มินดี้ตอบกลับ
“คืองี้นะ พวกเราได้สั่งให้คนไปทำเรื่องนั้นให้พวกเรากันแล้วตั้งแต่ก่อนงานในวันนี้ด้วยซ้ำ…ทั้งหมดที่พวกเรารู้ก็คือเขาเป็นนักเรียนที่ยากจนบางคนมาจากมณฑลเงียบสงบ! ไม่ว่าทีมสืบสวนจะพยายามมากแค่ไหน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถค้นพบอะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับเขาได้เลย!”
ท่าทางที่ไม่พอใจเริ่มก่อขึ้นบนใบหน้าของแจสมินขณะที่เธอกล่าวไปแบบนั้น จะว่าไป นี่ก็เป็นประสบการณ์ที่เปิดหูเปิดตาสำหรับเธอ
ขณะที่แจสมินยังคงมองไปที่เจอรัลด์ต่อไป ฟาเบียนก็พุ่งออกไปจากหอประชุมโดยไม่พูดสักคำ สีหน้าของเขาบ่งบอกว่าเขาเพิ่งนั่งอยู่ในงานที่ไร้ประโยชน์บางอย่างมา
เมื่อรู้ว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน อิซาเบลจึงวิ่งตามเขาไปในขณะที่ตะโกนขึ้นมา “ฟาเบียน! รอฉันด้วย!”
แม้เธอจะวิงวอน ฟาเบียนก็ยังคงวิ่งเต็มฝีเท้าไปยังสวนแห่งหนึ่ง เมื่อเขามาถึงใต้ร่มไม้ที่ร่มรื่น ฟาเบียนจึงต่อยลำต้นของต้นไม้นั้นทันที! ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเดือดดาล
อิซาเบลตระหนักดีถึงจุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของฟาเบียน ระหว่างลักษณะพิเศษที่ดีมากมายของเขา นั่นก็คืออีโก้ของเขา
เธอสังเกตุเห็นว่าฟาเบียนเจ็บปวดมากแค่ไหนตอนที่ก่อนหน้านี้อาสาสมัครเหล่านั้นผลักเขาไปด้านข้าง โดยไม่แม้แต่จะคิดให้ดีด้วยซ้ำ เจอรัลด์กำลังยืนอยู่ในที่ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยยืนอยู่นั่นคือฟางเส้นสุดท้ายสำหรับเขาอย่างแน่นอน!
“ฟาเบียน อย่าโกรธไปเลยนะ! ไม่ว่าเจอรัลด์จะบริจาคไปมากแค่ไหน นายก็ยังคงได้อับดับสองในการแข่งขันเทควันโดเยาวชนอยู่นะ! แค่นั้นอย่างเดียวก็ทำให้นายดีกว่าเขามากอยู่แล้ว!” อิซาเบลกล่าว สายตาของเธอแดงก่ำเล็กน้อย
“อย่าลืมความฝันของนายสิ ฟาเบียน! โปรดอย่าไม่มีความสุขกับเรื่องบางอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้เลย! จำไว้ การแข่งขันชิงแชมป์เทควันโด้ของโรงเรียนเราได้เชิญนายให้เป็นมาผู้ตัดสินของพวกเขานะ! นายจะสามารถแสดงให้ทุกคนได้เห็นว่าใครเป็นบอสกันแน่จากนั้น! แค่คิดถึงเสียงเชียร์และเสียงปรบมือทั้งหมดนั้นที่นายจะได้รับเมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้นสิ!” อิซาเบลเกลี้ยกล่อม
หลังจากได้ยินแบบนั้น ฟาเบียนจึงเริ่มรู้สึกดีขึ้นเกี่ยวกับตัวเองเล็กน้อย เธอพูดถูก เมื่อเวลาโชติช่วงของเขามาถึง เขาจะยังได้รับการยกย่องอย่างสูงให้เป็นความภาคภูมิใจของชั้นเรียนของพวกเขาอย่างแน่นอน! เสียงเชียร์และความชื่นชมอย่างไม่มีที่สิ้นสุดจะถูกสงวนไว้ให้สำหรับเขา และเพียงเขาเท่านั้น!
‘ทำไมนายถึงจะต้องเครียดมากขนาดนี้กับบางอย่างที่ไม่สำคัญมากขนาดนั้นตั้งแต่แรกด้วยล่ะ ฟาเบียน?’ เขาคิดกับตัวเอง
“…ฉันเข้าใจแล้วตอนนี้! ขอบคุณมากเลยนะ อิซาเบล!”
แม้มันจะเป็นเรื่องจริงที่เขารู้สึกดีขึ้นมากแล้วในตอนนี้ แต่ฟาเบียนก็ยังคงออกจากบริเวณนั้นไปด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างไม่มีความสุขอยู่บนใบหน้าของเขา ท้ายที่สุด ไม่ว่าอิซาเบลจะเกลี้ยกล่อมเขามากแค่ไหน แต่ความภาคภูมิใจของเขาก็ยังคงได้รับความบอบช้ำอย่างที่สุดในวันนี้
เมื่องานสิ้นสุดลงในที่สุด เจอรัลด์จึงมุ่งหน้าออกไปกับมาร์เวน
ในขณะที่พวกเขากำลังเดินไป จู่ ๆ มาร์เวนก็ดูเหมือนว่าเขาจะเพิ่งนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ โดยไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาก็มองไปรอบ ๆ และเข้าไปในร้านค้าใกล้ ๆ เมื่อเขาออกมาอีกครั้ง เขาก็ซื้ออาหารมาเต็มไปหมด
“หืมม? นี่คืออะไร? นายหิวอีกครั้งแล้วเหรอ?” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขามองไปที่ของกินที่มาร์เวนซื้อมาพร้อมกับยิ้ม
“ไม่ ไม่ พวกนี้ไม่ใช่ของฉัน! ฉันจะมอบทั้งหมดนี้ให้ใครบางคน…เนื่องจากฉันจะพบกับเธอในระหว่างทางอยู่ดี นายช่วยมาเป็นเพื่อนฉันได้ไหม?” มาร์เวนตอบกลับ รอยยิ้มเขินอายฉาบอยู่บนใบหน้าของเขา