ตอนที่ 665 ฮ่องเต้และพระชายาหยุนกลับรถม้าคันเดียวกัน
การที่พระชายาหยุนต้องการพบเหยาเซียนไม่ได้อยู่นอกเหนือความคาดหมายของเฟิงหยูเฮง นางไม่เข้าใจเลยว่าพระชายาหยุนเกี่ยวข้องอะไรกับเหยาเซียน
นางถามเหยาเซียนเกี่ยวกับคําถามนี้ แต่เหยาเชียนก็ไม่สามารถเข้าใจได้ ความทรงจําเดิมของเจ้าของร่างเดิมสามารถระลึกได้ว่าพระชายาหยุนถูกเขียนเมื่อนางเข้าไปในพระราชวังเหยาเซียนได้ช่วยรักษาผิวหนังของพระชายาหยุน แต่ก็ไม่มีอะไรมากกว่านั้น แต่พระชายาหยุนดูเหมือนจะมีความคิดอื่น ๆ บางอย่างที่ทําให้เฟิงหยูเฮงมองไปข้างหน้าตลอดเวลาโดยไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ตอนนี้พระชายาหยุนหยิบยกขึ้นมา นางก็คิดอย่างจริงจังแล้วถามอย่างรอบคอบว่า “เสด็จแม่อภัยที่อาเฮงต้องถาม แต่การที่เสด็จแม่จะพบท่านปู่ของข้า จะทําให้เสด็จพ่อไม่พอใจถ้าเสด็จพ่อรู้หรือไม่เจ้าคะ ? ”
จากนั้นพระชายาหยุนก็ตกตะลึงแล้วก็ตอบโดยตระหนักว่าเด็กคนนี้มีแนวโน้มที่จะเข้าใจผิด นางอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “ชายชราและเหยาเซียนเป็นเพื่อนกัน แต่สําหรับข้า เขาเป็นแค่ผู้อาวุโส มีอะไรที่ชายชราคนนั้นจะไม่พอใจ ชายชราจะคิดมากขนาดนั้นเลยหรือ ?”
เฟิงหยูเฮงได้ยินนางพูดอย่างนี้และสงบลง แต่นางก็ยังคิดอยู่เล็กน้อย และกล่าวว่า “การพบท่านปู่ก็ดี แต่เสด็จแม่ยังต้องติดตามเสด็จพ่อกลับไปที่พระราชวัง เสด็จแม่ก็รู้ว่าตระกูลเหยากําลังฉลองกันอยู่ ข้ากลัวว่าคฤหาสน์จะยุ่งมากในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องรอจนกว่าภรรยาที่เพิ่งแต่งงานไปเยี่ยมบ้านเก่าของนางหลังจากนี้ 3 วัน ก่อนที่สิ่งต่าง ๆ จะสงบลง เมื่อถึงเวลานั้นอาเฮงจะพาท่านปู่เข้ามาในพระราชวังเพื่อพบเสด็จแม่ได้หรือไม่เจ้าคะ ?”
พระชายาหยุนไม่ได้ตอบและไตร่ตรองสักพัก นางเพียงพยักหน้า “ลืมมันไปซะ ข้าจะกลับพระราชวัง” เมื่อสิ่งนี้ถูกกล่าวแล้ว ภาพลักษณ์ของความเฉยเมยก็หายไปเล็กน้อยและถูกแทนที่ด้วยภาพลักษณ์ที่เหมือนกับตอนที่เฟิงหยูเฮงไปเยี่ยมตําหนักศศิเหมันต์ พระราชวังในอดีต
พระชายาหยุนไม่ใช่คนที่ไม่เข้าใจภาพรวมที่ใหญ่กว่านี้ ตอนนี้นางไม่ได้อยู่ในพระราชวังแล้ว ฮ่องเต้ก็ตามนางมาที่ตําหนักจุน หากมีบางอย่างเกิดขึ้นในราชสํานัก นี้ไม่ใช่ความรับผิดชอบที่นางสามารถทนได้ แม้ว่านางจะไม่สนใจอาณาจักรนี้ แต่นางก็ยังต้องคิดถึงองค์ชายทั้งสอง
เมื่อนางตัดสินใจ พระชายาหยุนก็ไม่รอต่อไป นางเป็นคนร่าเริงและยืนขึ้นทันที หลังจากดื่มชาถ้วยสุดท้าย นางก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วกล่าวกับเฟิงหยูเฮงว่า “ส่งขากลับพระราชวัง! ”
เฟิงหยูเฮงรีบไปที่ด้านข้างของนางเพื่อสนับสนุนนาง นํานางออกไปทีละก้าว บ่าวรับใช้ข้างนอกมีความมั่นใจว่าเฟิงหยูเฮงจะสามารถโน้มน้าวพระชายาหยุนให้กลับไปที่พระราชวังได้ พวกนางไม่แปลกใจและเดินตามมาอย่างเงียบ ๆ พวกนางทั้งหมดดูสง่างามและสงบ เพราะพวกนางเป็นบ่าวรับใช้ในพระราชวังที่เคยอยู่ตําหนักศศิเหมันต์
พระชายาหยุนออกมา แม้ว่านี่จะเป็นไปตามที่คาดหวัง แต่ก็ไม่คาดคิดเช่นกัน เหตุผลที่มัน “คาดไม่ถึง” ไม่ใช่ว่านางไม่ต้องการกลับไป แทนที่จะเป็นเช่นนั้นนางอยากจะปรากฏตัวต่อหน้าฮ่องเต้เช่นนี้
ดวงตาของฮ่องเต้จ้องมองไปข้างหน้า ถ้ามีคนกล่าวว่าเขาเคยมีแต่ความรู้สึกทางอารมณ์ในช่วงก่อนหน้านี้ เขารู้สึกมีความสุขอย่างมากในครั้งนี้ ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นเวลากลางวัน วันนั้นชัดเจนว่ามีฝนตกในตอนเช้า แต่ตอนนี้มันชัดเจนกับดวงอาทิตย์ส่องแสงในท้องฟ้า มันส่องหน้าพระชายาหยุนทําให้ฮ่องเต้จ้องมอง
พระชายาหยุนมองเขาแล้วแค่นเสียง “เหอะ” ด้วยความรังเกียจแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่ได้บอกให้ข้ากลับไปที่พระราชวังหรือ ? เจ้าจะไปหรือไม่ ? หากเจ้าจําข้าไม่ได้ ให้กลับไป”
จางหยวนจู่โจมฮ่องเต้อย่างรวดเร็วจากนั้นยิ้ม และกล่าวว่า “พระชายาหยุนนั้นพูดถูกต้อง เราจะรีบกลับไป” เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ยังคงแสดงออกอย่างน่าตกใจ เขาจึงบีบมือของฮ่องเต้ด้วยความโกรธด้วยมือที่ซ่อนไว้ที่แขนเสื้อกว้างของเขา ความเจ็บปวดทําให้ฮ่องเต้กระโดดขึ้นมา และในที่สุดก็ได้ยินจางหยวนกล่าวว่า “พระชายาหยุนกําลังรอให้ฝ่าบาทพานางกลับไปที่พระราชวังด้วยตัวเองพะยะค่ะ ! “
ข่าวดีนี้ระงับความเจ็บปวดจากการถูกบีบมือ ฮ่องเต้ลืมความเจ็บปวดทันทีและเอื้อมมือออกไปรับมือพระชายาหยุนจากเฟิงหยูเฮง เป็นผลให้นางแสดงท่าที่เย็นชา นางเริ่มเดินออกไปอย่างไม่คาดคิด ฮ่องเต้ทําได้เพียงตามหลังนางเหมือนเป็นทหารที่ต่ำต้อย แต่เขาก็เป็นทหารที่ต่ำต้อยที่มีความสุขมาก
ทุกคนมองตามฮ่องเต้และพระชายาหยุน ขณะที่ทั้งสองขึ้นไปในรถม้าของราชสํานัก มันเป็นรถม้าของซวนเทียนฮั่ว ตําหนักจุนได้แต่ส่งองครักษ์เงานับไม่ถ้วนเพื่อแอบตามไปอย่างลับ ๆ เท่านั้น จากนั้นพวกเขาจะรู้สึกสบายใจที่จะปล่อยให้พวกเขาออกไป ซวนเทียนหมิงถอนหายใจ “พวกเขาอาจมีวันแบบนี้ก็ได้ !”
ซวนเทียนฮั่วยิ้ม “ข้าไม่คิดว่าข้าจะมีวันได้เห็นเสด็จพ่อและเสด็จแม่นั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกัน”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงคิดอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “เจ้าทั้งสองคนลองเดา เจ้าคิดว่าทั้งสองคนจะพูดเรื่องอะไรในรถม้า”
ซวนเทียนหมิงตะคอกอย่างเย็นชา “ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็จะไม่มีอะไรมากไปกว่าการทะเลาะ”
ซวนเทียนฮั่วกล่าวเสริม “เสด็จพ่อจะพ่ายแพ้อย่างแน่นอน”
แน่นอนว่าบุตรชายทั้งสองคนเข้าใจบิดาและมารดาดีที่สุด ก่อนที่รถม้าของราชสํานักจะเดินทางไปได้ไกล พระชายาหยุนก็เริ่มทําการโจมตีในขณะที่จ้องมองด้านข้างของฮ่องเต้ “นั่งไปฝั่งนั้น อยู่ห่างจากข้า !”
ฮ่องเต้เชื่อฟังและขยับไปด้านข้างเล็กน้อย
“ขยับออกไปอีก !”
ฮ่องเต้ขยับออกไปอีกครั้ง
“มากกว่านั้นอีก !”
เมื่อสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้น ฮ่องเต้ผู้น่าสงสารก็จบลงด้วยการเขยิบไปทั้งหมด 6 ครั้ง ในที่สุดในครั้งที่ 7 เขาทรุดตัวลง “เบี้ยนเปี้ยน หากเจ้ายังจะไล่ข้า ขาข้างหนึ่งแขวนอยู่ข้างนอกแล้ว ถ้าข้าเขยิบอีกครั้ง ข้าจะออกไปข้างนอกแล้ว” หลังจากพูดอย่างนี้ เขายังอธิบายต่อไป “ไม่ใช่ว่าเราไม่ต้องการออกไปข้างนอก ! เพียงว่าตัวตนของเรานั้นค่อนข้างอึดอัดใจ ไม่ใช่ว่าเราไม่ต้องการทําตามที่เจ้าต้องการ”
ใครจะรู้ว่าพระชายาหยุนจะไม่สนใจเรื่องนี้เลย นางพูดเพียงส่วนหนึ่งของคําพูดของเขา “ไม่ใช่ว่าเจ้าไม่ต้องการออกไปข้างนอกหรือ ? เจ้ากําลังบอกว่าเจ้าต้องการออกไปข้างนอก ? ”
ฮ่องเต้ตกใจ และโบกมือของเขาซ้ำๆ “ไม่ๆ ข้าไม่อยากออกไปไหน เปี้ยนเปี้ยนเจ้าก็รู้ว่าข้าไม่สามารถทนคิดถึงเจ้าได้ ข้าต้องการที่จะมองเจ้าอีก ทําไมขาต้องออกไปข้างนอก ? ”
พระชายาหยุนกล่าวอย่างเย็นชา “มองอย่างอิสระหรือไม่”
ฮ่องเต้ไม่สามารถตอบโต้ได้ หากเขาไม่ได้มองอิสระ มันจะเป็นอะไรอีก ? เขาต้องใช้เงินเพื่อมองหรือไม่ ?
จากนั้นเขาก็ได้ยินพระชายาหยุนกล่าวว่า “เจ้าซ่อมแซมตําหนักศศิเหมันต์ได้อย่างไร ? ”
ในที่สุดเมื่อมีเรื่องที่จะพูดคุย ฮ่องเต้สงบลง อย่างน้อยที่สุดมีเรื่องที่จะพูดคุย เขาจะไม่ถูกไล่ออกจากรถม้า เขาขยับกันอย่างระมัดระวังเล็กน้อย ไม่ว่าในกรณีใดขาที่ถูกเคลื่อนย้ายออกจากรถจะถูกดึงกลับเข้าไปด้านใน พระชายาหยุนเห็น แต่ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วกล่าวว่า “ตําหนักศศิเหมันต์นั้นถูกไฟไหม้อย่างรุนแรง เรา… ข้าคิดอยู่แล้วว่าจะสร้างใหม่ได้ มันจะถูกสร้างใหม่ตามที่เจ้าต้องการ เพียงแค่บอกคนสร้าง เจ้าสามารถมีทุกสิ่งที่เจ้าต้องการสร้าง ราชวงศ์ต้าชุนร่ำรวยและไม่ขาดเงิน”
พระชายาหยุนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย “ข้าได้ยินฮั่วเอ๋อพูดว่าเจ้ากําลังจ่ายเงินเพื่อซ่อมแซมตําหนักศศิเหมันต์เอง”
ฮ่องเต้หัวเราะ “แน่นอน ! แต่นั่นเป็นเพียงการเริ่มต้น ต่อมาเจ้าหน้าที่เห็นว่าเราใช้จ่ายเงินไปเยอะแล้ว พวกเขาจึงเริ่มบริจาคเงิน หลังจากการบริจาคทั้งหมดมีเงินค่อนข้างมาก มันเพียงพอที่จะสร้างตําหนักศศิเหมันต์ที่สวยงามได้”
พระชายาหยุนไม่ได้พูดอะไรอีกเลย แต่นางก็ค่อนข้างพอใจกับเจ้าหน้าที่ที่ใส่ใจ ไม่อย่างนั้นเพียงแค่ใช้เงินของชายชราจริง ๆ ……. นางรู้สึกลังเลเล็กน้อย แต่… “เจ้าไม่ได้วางแผนที่จะวางเพลิงเองใช่หรือไม่” นางขมวดคิ้ว “เพื่อให้เกิดไฟแบบนี้โดยไม่มีเหตุผล เจ้าไม่คิดถึงสาเหตุบ้างหรือ ? ”
ฮ่องเต้กล่าวอย่างรวดเร็ว “มันถูกสอบสวนแล้ว รองหัวหน้าทหารองครักษ์เป็นคนก่อเหตุ เขาเป็นพี่ชายของพระสนมจิง พระสนมจิงนั้นไม่สามารถรอได้และจัดการกับปัญหาที่แก้ไม่ตก นางเชื่อว่าการเผาเจ้าตายจะทําให้ทุกอย่างจะกลับเป็นปกติ จากนั้นนางก็เริ่มจุดไฟเผา ตอนนี้ทั้งคู่ตายไปแล้วเรื่องนี้ก็สรุปเช่นนี้”
“พระสนมจิงงั้นหรือ ? ” พระชายาหยุนคิด และหนักหน่วง แต่ก็นึกหน้านางไม่ออก นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุข “มีอะไรดีเกี่ยวกับการมีภรรยามากมาย วันนี้มันเป็นคนหนึ่งที่ทําร้ายข้า พรุ่งนี้มันจะเป็นอีกคนหนึ่งที่ทําร้ายข้า ถ้าฮั่วเอ๋อและหมิงเอ๋อเลียนแบบเจ้า ข้าจะตีทั้งสองคนให้ตาย”
“อย่าทําอย่างนั้น” ฮ่องเต้เชื่อในเรื่องนี้ “ตามบุคลิกของฮั่วเอ๋อ มันก็เพียงพอแล้วที่เขาจะมีชายาหนึ่งคน หมิงเอ๋อมีอาเฮงอยู่ข้างเขา หากเขากล้าที่จะมีสนม ข้าคิดว่าก่อนที่เจ้าจะตีเขา อาเฮงก็คงตีเขาตายก่อนที่เจ้าจะลงมือ”
“ควรมีภรรยาที่ดุร้ายเช่นนี้” พระชายาหยุนกล่าวว่านางโกรธแค้นมากขึ้น “ซวนชัน ถ้าไม่ใช่เพราะข้าไม่รู้ศิลปะการต่อสู้และไม่สามารถตีเจ้าได้ ข้าจะทําอย่างแน่นอน เจ้าจะตายเมื่อ 20 ปีที่แล้ว”
ฮ่องเต้สั่นและรีบจับมือคํานับขอบคุณอย่างรวดเร็ว “ภรรยาที่รัก ขอบคุณมากที่ไม่ทําข้า”
“เจ้าบ้า !” พระชายาหยุนโกรธ “ใครคือภรรยาของเจ้า ? ภรรยาที่เหมาะสมของเจ้าคือฮองเฮา นางนั่งอยู่ในตําหนักกลาง ข้าจะทําอะไรได้”
“ไม่ ถ้าเจ้าชอบตําแหน่งนั้น ข้าจะมอบให้เจ้า” ฮ่องเต้ไม่คลุมเครือเกี่ยวกับเรื่องนี้ “เจ้ารู้เรื่องนี้ ข้าเป็นฮ่องเต้ ในอดีตเมื่อฮองเฮาคนก่อนยังมีชีวิตอยู่ นางผลักดันข้าเสมอเพื่อเพิ่มขนาดของครอบครัว ตอนนี้ครอบครัวมีการเติบโตที่มากขึ้นหรือน้อยลง เราไม่ได้ไปที่ตําหนักในเป็นเวลานานกว่า 20 ปี ฮองเฮาหรือพระสนม พวกนางกลายเป็นเพียงการตกแต่งเมื่อนานมาแล้ว หากเจ้าต้องการ เจ้าสามารถเลือกสิ่งที่เจ้าต้องการได้ เจ้าสามารถเป็นอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ”
“ข้าเห็นคุณค่าของสิ่งที่ถูกสาปแช่งของเจ้าหรือ ? ” พระชายาหยุนโกรธเมื่อนางกล่าวว่า “ซวนชัน ข้ากําลังบอกเจ้า อย่าเชื่อว่าการตายของพนะสนมจึงหมายถึงบทสรุปของเรื่องนี้ หญิงชราคนนี้ไม่ได้โง่ ! มีคนอื่นที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้อย่างแน่นอน มีบางคนกําลังสร้างทะเลที่ดุเดือดขึ้น หากเจ้าไม่มีความสามารถในการตรวจสอบอย่างถูกต้อง ข้าจะตรวจสอบด้วยตัวเองหลังจากที่กลับไป เมื่อข้าจับคนที่พยายามทําร้ายข้า ข้าจะให้หมิงเอ๋อเข้ามาในพระราชวังและเริ่มจุดไฟ ถ้าข้าไม่เผาพวกนางจนตาย ก็ไม่ใช่หยุนเปียนเปี้ยน”
“ตกลง !” ฮ่องเต้ตอบตกลงทันที “เผา ! เผาตามที่เห็นสมควร ตราบใดที่เจ้ามีความสุข เจ้าสามารถเผาทุกสิ่งที่เจ้าต้องการ !”
จางหยวนได้ยินคําเหล่านี้อย่างชัดเจนเขานั่งอยู่นอกรถม้า เขาเช็ดเหงื่อเย็น เขาคิดกับตัวเองว่าเจ้าทั้งสองมีความสุข แต่ถ้าเจ้าเผาสิ่งเช่นนั้นจริงๆ ราชสํานักจะไม่แย่หรือ ? แม้ว่าคลังสมบัติของชาติจะมีเยอะ แต่นี่ไม่ใช่วิธีที่จะทําให้วุ่นวาย
แต่เห็นได้ชัดว่าพระชายาหยุนกําลังพูดอยู่ เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ตื่นขึ้นมา นางก็หยุดพูดทันทีเกี่ยวกับการจุดไฟเผาพระราชวัง นางเตือนฮ่องเต้ว่า “ตําหนักในของเจ้าไม่ปลอดภัย หลายปีที่ผ่านมาแม้ว่าข้าจะไม่ออกไปไหน ข้าก็ไม่ได้ตาบอดหรือหูหนวกเลย อย่าเชื่ออย่างแท้จริงว่าโลกนี้สงบสุข เมื่อเกิดปัญหาตามมา เจ้าอย่าเสียใจเลย”
เมื่อนางพูดจบแล้วนางก็ไม่พูดอะไรอีก นางนั่งเฉย ๆ ไม่ว่าฮ่องเต้จะพูดอะไรนางก็จะไม่ตอบกลับ
รถม้าวิ่งตรงไปที่พระราชวัง ผู้คนบนท้องถนนคิดเพียงว่าองค์ชายเจ็ดกําลังเข้าพระราชวัง พวกเขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าผู้คนที่นั่งอยู่ข้างในจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบันและพระชายาหยุนผู้หยิ่งยโส
เมื่อย้อนกลับไปที่ตําหนักจุน เฟิงหยูเฮงปฏิเสธคําเชิญของซวนเทียนฮั่ว “เข้ามานั่ง” นางลากซวนเทียนหมิงเมื่อไม่นานมานี้
ขณะที่ทั้งสองกําลังเดินเล่นอยู่ อากาศหลังฝนตกสดชื่นมาก มันมีกลิ่นสดชื่นและน่ารื่นรมย์ เป็นเพียงว่านางยังไม่สามารถเข้าใจได้นางจึงบอกซวนเทียนหมิงว่านางสัญญาว่าจะให้พระชายาหยุนพบเหยาเซียน ทั้งสองได้พูดคุยเรื่องนี้ในอดีต ตอนนี้มันถูกนําขึ้นมาอีกครั้งยังไม่มีคําตอบ ทําอะไรไม่ถูกพวกเขาทําได้เพียงรอให้ทั้งสองพบกันเพื่อค้นหาความจริง
ซวนเทียนหมิงส่งเฟิงหยูเฮงกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงก่อนที่จะกลับไปที่ตําหนักหยู ในรถม้าของราชสํานัก สําหรับเฟิงหยูเฮงเมื่อนางเข้าไปในประตูของคฤหาสน์ นางเห็นบ่าวรับใช้วิ่งมาหา “คุณหนูรีบไปดูเร็วเจ้าค่ะ สภาพของห้องเก็บยานั้นกระจัดกระจายไปหมดแล้วเจ้าค่ะ !”