เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 585
เมื่อนึกถึงหมัดของหยางเฟิง
เหลิงฉานก็เหงื่อตกอย่างไม่รู้ตัว
ความรุนแรงของหมัดนั้น ไม่เพียงแต่ทำลายอวัยวะภายในของเขา
แต่ยังทำให้จิตใจของเขาบอบช้ำ
ถ้าไม่ใช่เพราะความแข็งแกร่งของเหลิงฉาน
หยางเฟิงสามารถฆ่าเขาได้ภายในหมัดเดียว
“เจ้าหยางเฟิงนี้! ตกลงแล้วอยู่แดนใดกันแน่ หรือว่าเขาจะเป็นผู้แข็งแกร่งแห่งขุมพลังที่2จริงๆงั้นรึ?”
ณ ตอนนั้น
เหลิงฉานยังคงมีความหวาดกลัว
เขารู้ว่า
หากต้องจัดการหยางเฟิงต้องมีแผนระยะยาว
ด้วยพลังของกลุ่มพันธมิตรโลกบู๊ตอนนี้ เกรงว่าจะทำอะไรหยางเฟิงไม่ได้เลย
“ไอขยะหลี่ซู่เกรงว่ามันคงจะรู้ถึงพลังของหยางเฟิงอยู่แล้ว แต่กลับไม่ตนเองก่อน เจ้าคนนี้ต้องตั้งใจปิดบังเป็นแน่！”
เหลิงฉานกัดฟันแน่
ครั้งก่อน
แขนของ หลี่ซู่ถูกตัดขาดโดยหยางเฟิง เขาน่าจะเข้าใจความแข็งแกร่งของหยางเฟิงเป็นอย่างดี
แต่ไอ้เวรนี้
ไม่เพียงแต่ไม่บอกตนเอง แต่กลับยุแยงให้ตนเองไปแก้แค้นหยางเฟิง
ทำให้ตัวเองอับอายต่อหน้าเพื่อนนักสู้หลายหมื่นคน
เกรงว่านับต่อจากนี้
ตัวเองจะกลายเป็นเรื่องตลกของโลกบู๊แห่งยุทธภพ
เมื่อคิดถึงตรงนี้
เหลิงฉานมีแรงอาฆาตที่อยากจะฆ่าหลี่ซู่
“ผู้คุมกฎสิบ！”
เวลานี้
ด้านนอกเสียงเกิดเสียงขึ้น
“นั้นใคร？”
“ข้าหลี่ซู่ขอรับ ข้ามาเยี่ยมผู้คุมกฎสิบ”
เมื่อได้ยินเสียงของหลี่ซู่
สีหน้าของ เหลิงฉานเปลี่ยนจากสีขาวเป็นมืดมน แล้วก็เปลี่ยนจากมืดมนเป็นสีขาว ในที่สุดก็สามารถทำสีหน้าปกติได้
เขารู้ว่า
หลี่ซู่ไม่ใช่คนดีอะไร
เขาแค่อยากมาว่าความบาดเจ็บที่ตนเองได้รับเท่านั้น
ถ้าหากตนเองได้รับบาดเจ็บอย่างแสนสาหัส
เกรงว่าจิ้งจอกตาขาวตัวนี้ คงต้องวางแผนก่อเรื่องเป็นแน่
สำหรับหลี่ซู่
เหลิงฉานไม่เคยเห็นอยู่ในสายตา
เขารู้ว่าหลี่ซู่ก็เป็นงูพิษที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด
อันตราย! ฉลาดแกมโกง! ร้ายกาจ!
ถ้าไม่เห็นแก่หน้าของฟ้าดิน
เขาจะลงมือฆ่าไอขยะนี้ไปนานแล้ว
เหลิงฉานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า“เข้ามาสิ！”
ไม่นานนัก
หลี่ซู่เปิดเต็นท์และเดินเข้าไปและถามด้วยความเป็นห่วง: “ผู้คุ้มกฎสิบ อาการบาดเจ็บของท่านเป็นอย่างไร ดีขึ้นบ้างหรือไม่？”
เหลิงฉานแอบเยาะเย้ยในใจของเขา
เสแสร้งทำเป็นเห็นใจ
เหลิงฉานพูดอย่างไร้อารมณ์: “ขอบคุณที่เป็นห่วง ตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว!”
เมื่อได้ยินดังนั้น
หลี่ซู่สังเกตุสีหน้าของเหลิงฉานอย่างระมัดระวัง
หลังจากร่องรอยของความผิดหวังปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขาก็ยิ้มทันทีและกล่าวว่า “ดีที่ผู้พิทักษ์กฎสิบปลอดภัย หยางเฟิงผู้นี้โหดเหี้ยมจริงๆ ทันทีที่เขาลงมือ มันโหดเหี้ยมมาก…”
ไม่รอให้หลี่ซู่พูดจบ
เหลิงฉานพูดอย่างไม่อดทน: “คุณมีเรื่องอะไรจะพูดอีกไหม？ ถ้าไม่มีก็ออกไปได้แล้ว ข้าต้องพักผ่อน!”
สำหรับหลี่ซู่แล้ว
เหลิงฉานไม่มีความเกรงใจอันใด
ในสายตาของเขาหลี่ซู่ก็แค่คนไร้น้ำยาคนหนึ่ง
ตนเองได้รับการด่าทออย่างไร ก็ควรได้รับการด่าทอเช่นนั้น
สีหน้าของหลี่ซู่แข็งทื่อ
เขารู้ดีว่า
ในสายตาของเหลิงฉาน เขาไม่ต่างอะไรจากสุนัขตัวหนึ่ง
ยังไงซะตนเองก็เป็นผู้คุมของกลุ่มพันธมิตรโลกบู๊
แต่เหลิงฉานไม่รักษาหน้าของเขาเลย
แต่ความไม่พอใจนี้ หลี่ซู่ไม่สามารถแสดงออกมาได้
เขาฝืนยิ้มพลางพูดว่า “ท่านผู้คุมเจอกันที่กุ่ยเหมิน！”
“กุ่ยเหมิน？”
เมื่อได้ยินดังนั้น
สีหน้าของเหลิงฉานก็เปลี่ยนเป็นจริงจัง
ดังคำกล่าวที่ว่า กำขี้ดีกว่ากำตด
อยู่ๆกุ่ยเหมินก็มาหา มีเรื่องอะไรหรือไม่？
เมื่อคิดถึงตรงนี้
เหลิงฉานถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า：“คนของกุ่ยเหมินจะมาทำอะไร？”
หลี่ซู่ส่ายหัวพลางพูด：“ไม่ทราบขอรับ แต่ข้าคิดว่าคงจะให้อยากผูกพันธมิตร ……”
เหตุการณ์วันนี้แพร่ออกไปแล้ว
หยางเฟิงขับไล่เหลิงฉานในที่สาธารณะ พูดจายั่วยุและดุด่ากุ่ยเหมินทุกคนว่าเป็นขยะ
สิ่งเหล่านี้เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้ว
เมื่อก่อนเหลิงฉานยังกังวลว่าจะจัดการกับหยางเฟิงอย่างไร