บทที่ 417 จุดจบของหอคอย (5)
แม่มดหายไปจากประตูที่เปิดกว้าง แต่ทีมก็ไม่ได้เดินไปมาอย่างไร้จุดหมายพวกเขาแลกเปลี่ยนสายตาซึ่งกันและกัน พวกเขารู้ว่าแม่มด
ไม่ควรไว้ใจได้ง่ายๆ
“มีโอกาสที่จะเป็นกับดักไหม?”
จินเซยอน ถาม แต่ คิมซูโฮ และ อียองอา ไม่ตอบพวกเขาไม่ได้เลือกตัวอื่นในตอนนี้เนื่องจากพวกเขาเป็นเพียงผู้บุกรุก
– เธอไม่จำเป็นต้องกังวล
ในขณะนั้นเองแม่มดก็พูดอีกครั้ง
– ราชาของพวกเรารักการท้าทาย เขายินดีต้อนรับผู้ท้าชิงที่มีค่า เมื่อฉันยืนยันว่าพวกคุณผ่านการรับรองแล้วราชาจะแสดงความยินดีและเผชิญหน้ากับพวกคุณ
แม้ว่าแม่มดจะฟังดูพูดความจริง แต่ทีมก็ยังค่อนข้างสงสัยในตัวเธอ
จินเซยอน ก้าวไปข้างหน้าแล้วถาม
“พวกเราจะเชื่อปีศาจได้ยังไง”
– ฉันจะถามคำถามเดียวกันกับเธอ เธอจะเชื่อใจมนุษย์ได้ยังไง?
“…อะไรนะ?”
– พวกเราสามารถชอบธรรมได้เหมือนมนุษย์ ขี้ขลาดได้เหมือนมนุษย์และชั่วร้ายได้เท่ากับมนุษย์ มีเกียรติเหมือนมนุษย์ แน่นอนฉันเข้าใจว่าเธอมีอคติกับพวกเรา เธอเคยเจอกับความบ้าคลั่งของโคลอสเซียมมาก่อน
คำพูดของแม่มดไหลลื่นเหมือนสายน้ำจากภูเขา
– แต่โคลอสเซียมเป็นเพียงหนึ่งในความเจ็บปวดที่ออกแบบมาเพื่อวัดความสามารถของพวกเธอ เราเป็นกลางมากกว่าที่พวกเธอคิด
เรื่องนี้คัดค้านจิตใจของจินเซียนทันที ‘เธอไม่สามารถฆ่าคนแล้วอ้างว่ามันเป็นเพียงการทดสอบได้นะ นอกจากนี้มันยังยากที่จะเชื่อว่าปีศาจมีความหลากหลายเท่ากับมนุษย์…. ‘
ถึงกระนั้นจินเซยอนก็รู้ว่าพวกเขามีทางเลือกเพียงเล็กน้อย นั้นคือต้องทำตามแม่มด มิฉะนั้นพวกเธอจะไม่สามารถไปยังขั้นถัดไปได้
“พวกเราควรทำยังไงดี”
คิมซูโฮถาม ทั้ง 3 คนเหลือบมองและพยักหน้าอย่างลังเล
“ดอกบัวดำกลับมาได้โดยไม่ตาย เขาจะไม่พูดมาแบบนั้นถ้ามันเป็น
กับดักใช่มั้ย”
เหตุผลของ จินเซยอน น่าเชื่อถือ
“งั้น… .”
“ไปกันเถอะ.”
ทั้ง 3 คนเพิ่มพลังเวทย์มนตร์รอบๆร่างกายของพวกเขา พวกเขาล้อมรอบตัวเองด้วยบาเรียทุกชนิดเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดจากนั้นก็ค่อยๆเข้าไปในประตู
รอยเท้าอันหนักหน่วงสะท้อนออกมาจากผนัง
ขั้นตอนของพวกเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด
พวกเขาเดินไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญและเดินเข้าไปในห้องด้านหลังประตู ในขณะนั้นเสียงของแม่มดก็พัดผ่านพวกเขาเหมือนสายลมที่เยือกเย็น
“…ฉันยินดีต้อนรับพวกคุณผู้ท้าทายที่มาไกลขนาดนี้”
อีกด้านหนึ่งของประตูนั้นมีพื้นที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน สิ่งที่ต้อนรับพวกเขาคือล็อบบี้ทรงกลมที่กว้างและปีศาจจำนวนมากยืนอยู่แถวหนึ่ง ปีศาจแต่ละตัวแสดงตนอย่างล้นหลามขณะที่พวกเขาจ้องมองทั้ง 3 คน
จินเซยอน กัดริมฝีปากของเธอ
“นี่คือกับดักหรือเปล่า”
“ไม่ พวกเขาอยู่ที่นี่เพื่อทดสอบพวกเธอ เดิมมี 5 ไม่นับฉัน แต่หนึ่งในนั้นฉันไม่สามารถควบคุมได้เลยดังนั้นตอนนี้มีเพียง 4 ก็ง่ายดีเหมือนกัน”
มีปีศาจอยู่ 4 ตัวยกเว้นแม่มด 10 ถ้ารวมถึงมอนสเตอร์ที่นำโดย 1 ในปีศาจ เว้นแต่ว่าแม่มดจะนับเลขไม่เป็นละนะ
แววตาของ จินเซยอน รุนแรงขึ้น
“จะทำอะไรกัน….”
“อ่าอีกคนมาที่นี่แล้ว”
ทันใดนั้นแม่มดก็จ้องมองเขาผ่านพวกเธอและยิ้มเล็กน้อย คิมซูโฮและคนอื่นๆก็หันกลับมาหลังจากที่เธอจ้องมอง
“…?”
ที่นั่นมีชายคนหนึ่งซึ่งไม่มีใครคาดว่าจะเห็นที่นี่ยืนอยู่ เขามีร่างกายที่ใหญ่โตประกอบไปด้วยกล้ามเนื้อที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีซึ่งทำให้เขาเหมือนสัตว์ประหลาดมากกว่ามนุษย์ แม้แต่ย่างก้าวของเขาก็ยังถูกโอบล้อมด้วยรัศมีแห่งความเย่อหยิ่ง
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ.”
นักรบที่สามารใช้ทุกส่วนของร่างกายเป็นอาวุธร้ายแรง ชอกจูกยอง มองมาที่พวกเธอและยิ้มเบาๆ
“นายทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่”
จินเซยอน ถาม อย่างไรก็ตามถ้าต้องตอบคำถามของเธอ ชอคจุนกยอง จะต้องเปิดเผยว่าเขาทำตามคำสั่งของ คิมฮาจิน ดังนั้นเขาเลือกที่จะไม่ตอบ
“…มันไม่ใช่ธุระของเธอ นักธนู”
เขารู้สึกเขินอาย ทุกวันนี้เขาไม่เคยค้านการตัดสินใจของ คิมฮาจิน และทำตามคำขอของ คิมฮาจิน เสมอ [ระเบิดพลัง], [พลังลับกล้ามเนื้อ] และอุปกรณ์ที่อยู่รอบตัวเขา…ล้วน มาจากการเชื่อฟังของคิมฮาจิน
“อะแฮ่ม.”
ชอคจุนกยอง ปล่อยเสียงไอแห้งๆด้วยความเขินอายและก้าวไปข้างหน้าสู่สนามรบ
***********************************************************************
ในขณะเดียวกันผมก็ดูแลไอลีนเมื่อผมดูฉากทั้งหมดจากระยะไกล
“คุณ ไอลีน คุณรู้สึกยังไง?”
12 ชั่วโมงผ่านไปนับตั้งแต่ไอลีนเริ่มพักฟื้น ไอลีน ดูเหมือนจะดีขึ้นมาก
“อืม ฉันดีขึ้นมากแล้ว แต่…ฉันคิดว่าฉันยังมีไข้อยู่บ้าง~?”
นั่นเป็นคำถามหรือการยืนยัน? เธอมีวิธีการพูดคุยที่ไม่เหมือนใคร
ผมได้แต่จ้องมอง ไอลีน ไอลีนไม่สามารถต้านทานความเงียบเลยพูดออกมาก่อน
“ … อะ- ก็ฉันว่า…คือฉันจะสบายกว่านี้ถ้าฉันมีอะไรกิน”
“อ้อ กินอะไรดีละ?”
ผมพยักหน้า. ผมมีอาหารมากมายมากจนผมจำ ผมส่งช็อคโกแลตให้กับไอลีน
“นี่คือ….”
“ช็อคโกแลตแบบพิเศษน่ะ”
ไอลีนระมัดระวังเหมือนแมวจรจัด เธอรับมันอย่างระมัดระวัง เธอดมกลิ่นก่อนที่จะฉีกมันลงไป
งับ,งับ-
ผมรอให้เธอกินเสร็จและพูดออกมา
“เธอต้องกลับไปตอนที่เธอกินเสร็จแล้ว”
“…หาาาาาาาา?”
ไอลีนผู้ซึ่งกำลังเพลิดเพลินกับช็อคโกแลตที่ค้างอยู่ในปากของเธอ
สั่นไหว
“อะ-อะไรนะ? นายอยากให้ฉันกลับไป?”
“ใช่.”
ไอลีน จ้องมาที่ผมพร้อมนิ่วหน้า
“ทำไมต้องเป็นฉัน”
“เพราะเธอไม่สามารถต่อสู้ได้ดีในสถานที่ที่เต็มไปด้วยพลังงานปีศาจ”
ในขณะที่ ไอลีน หลับผมมีเวลาคิดว่าทำไม ไอลีน ถึงเป็นคนเดียวที่ต้องทนทุกข์ทรมานทั้งๆที่ทุกคนสบายดี คำตอบนั้นง่ายมาก ปัญหาคือทักษะของไอลีน
“ตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว มองไม่เห็นเหรอ?”
ในทันใดนั้นไอลีนก็เริ่มเหยียดร่างกายของเธอเหมือนพยายามที่จะพิสูจน์ว่าเธอสบายดี
เพี๊ยบ
ผมดิ้ดหน้าผากเธอทันที
“…ตอนนี้เธออาจจะสบายดี แต่เมื่อเธอถูกล้อมรอบด้วยพลังปีศาจสถานการณ์จะเปลี่ยนไป เธอไม่ควรรีบใช้ [การขยายพลังเวทย์] นะ”
ผมอธิบายให้เธอที่ไม่เข้าในว่าทักษะนั้นเหมือนกันหมดจริงๆแล้วบ้างอย่างมันก็มีผลกระทบของมันเอง
การขยายพลังเวทย์ ทำงานโดยการดูดซับอากาศรอบๆผู้ใช้จากนั้นทำให้บริสุทธิ์และปรับแต่งเพื่อเพิ่มพลังเวทย์ ตามธรรมดาแล้วการดูดซับอากาศที่เต็มไปด้วยพลังปีศาจจะทำให้เธอได้รับบาดเจ็บมันอันตรายมาก
“… .อะ อะไรนะ? นายกำลังจะบอกว่าฉันยังไม่ดีขึ้นเหรอ”
ไอลีนถามและพยายามปกปิดความกลัวของเธอ
“ไม่เธอจะดีขึ้นถ้าเธอพักผ่อนได้ดีในสถานที่ดีๆเช่นภูฃเขาเพ็กตูอะไรพวกนี้”
“อ๊ะ” เธอใจเย็นลงอย่างรวดเร็วและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เฮ้ออออออออออออออ.”
เมื่อมองดูเธออย่างนั้นผมก็เริ่มสงสัยว่าเธออายุ 30 จริงๆเหรอภูมิหลัง ของเธอคือเธอกลายเป็นฮีโร่ตั้งแต่อายุยังน้อยซึ่งเธอไม่เคยเรียนรู้เกี่ยวกับมารยาททางสังคมเลย แต่ก็ยัง…
“แล้วนายจะกลับไปเหรอ”
“ฉันไม่มีทางเลือกอื่นน่ะ แต่…นี้”
“เหรอ….อุ๊ย โอ้ยยย…..แย่จังเลย”
ไม่รู้ทำไมเธอเริ่มแสร้งทำเป็นเจ็บปวด
“ฉัน ฉันเวียนหัว….จังเลย”
“…อะไรนะ?”
“ฉันอยาก….ฉันอยากได้น้ำตาล….”
ผมตกตะลึงและมองดูไอลีนซวนเซ
“ต้องเป็นโลหิตจางแน่ๆ…เวียนหัว…อยากได้ช็อกโกแลต….”
ผมก็อยากมอบขนมระดับสูงให้เธอละนะแต่ผมไม่สามารถมอบให้เธอได้แม้ว่าผมจะต้องการ
“… .”
ผมยังคงจ้องมองเธออย่างเงียบๆและในทันใดเธอก็ฟื้นจาก ‘โลหิตจาง’ ของเธอด้วยตัวเอง เธอปล่อยเสียงไอแห้งๆและพูดเบาๆง
“นายจะเหมือนกันตอนที่นายอายุเท่าฉัน”
“……ชิ”
‘ถ้าเธอได้แล้วเต็มใจที่จะกลับไปเราก็คงไม่มีทางเลือก’ ผมหยิบ
[ลูกเต๋าสุ๋ม] ออกมาและทอยออกไปพร้อมคิดถึงขนมหวานในใจโชคดีที่ผมได้รับช็อคโกแลต 1 ชุดซึ่งเพียงพอที่จะสนองความต้องการของไอลีน
“ว้าว!”
ดวงตาของไอลีนเบิกกว้างขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นช็อคโกแลตตรงหน้า
*************************************************************************
[เทือกเขาหิมาลัย, โรงยิมด้านหลังโรงแรม]
ตู้มมมม
– เพล๊ง –
เสียงโลหะปะทะกันอย่างต่อเนื่องจากในโรงยิมด้านหลังโรงแรม
การต่อสู้ที่ดุเดือดระหว่างอาจารย์กับลูกศิษย์กำลังมาถึงจุดเดือด
“ย้าาาาาาาาาาาาา-!!!!”
แชนายอน เหวี่ยงดาบพร้อมส่งเสียงร้องออกมา ดาบของเธอเปล่งประกายด้วยพลังเวทมนต์สีฟ้า พลังเวทย์ที่อยู่รอบตัวเธอแข็งแกร่งพอที่จะทำให้กระดูกแตกเป็นฝุ่น ทักษะดาบของเธอนั้นสมบูรณ์แบบสำหรับในตำราเรียน พลังเวทมนต์ที่อยู่รอบๆดาบยาวพุ่งสูงขึ้นราวกับน้ำตกและพุ่งไปหาคู่ต่อสู้
แต่ฝ่ายตรงข้ามก็เป็นชายชราในอีกไม่ช้าก็จะอายุ 90 ปี
คนธรรมดาจะตกใจเมื่อเห็นแบบนี้และคงจะหาว่าเธอทำร้ายผู้สูงอายุ
ฟุบ…