ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 737
ในเวลาเดียวกัน
ซีนเธียร์มาถึงตลาดของโบราณที่มีชื่อเสียงในบัควู้ด
เมื่อพูดถึงของขวัญที่จะต้องจัดเตรียมให้คุณย่าเยตส์ ของขวัญจะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน
ซีนเธียร์ถือบัตรที่แมนดี้ให้เธอไว้ ต้องหาของที่ดีที่สุดในตลาดแห่งนี้
ไม่นานหลังจากนั้นเธอสนใจชามกระเบื้องบนโต๊ะแคชเชียร์ เธอพิจารณาและกำลังจะถามรายละเอียดเกี่ยวกับชามใบนั้น
ทันใดนั้นชายสองคนก็เดินเข้ามา
หนึ่งในนั้นคว้าชามลายครามที่ซีนเธียร์สนใจ อีกคนพูดกับพนักงานต้อนรับว่า “เราต้องการชามกระเบื้องพวกนี้”
“เฮ้! คุณไม่รู้กฎของ ‘มาก่อนได้ก่อน’ ในวงการธุรกิจหรือไง? คุณไม่เห็นหรือว่าฉันต้องการของสิ่งนี้ก่อน?”
ซีนเธียร์ตะโกนเสียงดังทันที
ชายทั้งสองหันกลับมามอง พวกเขามีใบหน้าเหมือนกับพวกอเมริกัน มีผมเงาและใบหน้าขาวเหมือนแป้ง
หนึ่งในนั้นมองซีนเธียรหัวจรดเท้าพูดภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงต่างประเทศ “เด็กน้อย ถ้วยชามนี้เป็นสมบัติของประเทศ J ของเรา! เป็นเรื่องปกติที่เราจะซื้อกลับบ้าน!”
“พวกคนประเทศ H คงไม่รู้คุณค่าที่แท้จริงของมัน…”
ซีนเธียร์ชะงัก ผู้ชายพวกนี้เป็นพลเมืองของประเทศ J งั้นเหรอ?
ถ้าพวกเขาต้องการซื้ออะไรก็แค่ซื้อมัน! แต่พวกเขามาบอกสินค้าจากประเทศ H มาจากประเทศของตัวเอง พวกเขาไม่มีความละอายใจเลยหรือไง?
ทำตัวเป็นพวกอันธพาล การกระทำของพวกเขาช่างน่ารังเกียจเสียจริง!
ตอนนี้ซีนเธียร์ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
‘ฉันสนใจมันก่อน! และมันอยู่ตรงหน้าฉัน! พวกคุณบอกว่ามันมาจากประเทศ J!’
‘ประเทศเล็ก ๆ แบบนั้นเทียบไม่ได้ประเทศ H! แต่พวกคุณพยายามมาอวดเบ่งอะไรที่นี่?’
ซ๊นเธียร์คิดในใจแล้วกระแทกกระเป๋าสะพายของเธอลงบนที่ว่างถัดจากชามกระเบื้องนั่นแล้วเธอตะโกนอย่างโกรธจัด “นี่เป็นสิ่งที่ฉันเจอก่อน!”
“ฉันมีสิทธิ์ได้ซื้อมันก่อน!”
“ต่อหลังฉันสิ!”
ซีนเธียร์ไม่สามารถระงับความโกรธของเธอได้
และในตอนนี้การทะเลาะวิวาทของพวกเขาได้รับความสนใจจากคนอื่น ๆ ที่แวะเวียนมาที่ตลาดของโบราณ
บางคนแอบมองเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นให้ดีก่อนที่จะพูดตัดสินอะไร
“พวกคุณสองคนกำลังรังแกเด็กสาวคนนี้! มันไม่มากเกินไปหน่อยเหรอ?”
“กฎของมาก่อนได้ก่อนเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่มีมาช้านานในตลาดของโบราณแห่งนี้ นี่ไม่ใช่พื้นที่ประมูลสิ่งของ! ถ้าคุณสองคนอยากซื้อชามกระเบื้องลายครามนี้ คุณจะต้องรอจนกว่าหญิงสาวคนนี้จะบอกว่าเธอไม่ต้องการจะซื้อมันแล้ว”
“และนี่เป็นเครื่องลายครามของประเทศ H ของเรา มันมีค่ามากมายมหาศาล แน่นอนว่าเราจะไม่ยกมันให้ประเทศอื่นอย่างแน่นอน!”
“ใช่! พวกประเทศ J ไร้ยางอายที่สุด! กล้าแค่ไหนที่อ้างว่าของโบราณชิ้นนี้ในประเทศของเราเป็นของพวกเขา! พวกเขาไม่อายเลยหรือไง”
เห็นได้ชัดว่าชาวต่างชาติจากประเทศ J เหล่านี้ยั่วยุให้เกิดความโกลาหลของผู้มาเยือน
แต่ทั้งสองกลับไม่สะทกสะท้านอะไร พวกเขาจ้องมองไปที่ซีนเธียร์ด้วยความสนใจ
คนที่ยืนอยู่ทางซ้ายมีแววตาแปลก ๆ ขณะที่เขาพูดว่า “สาวน้อย อยากได้สมบัติของประเทศเรางั้นหรือ?”
“ถ้าคุณต้องการ ไปหาอะไรดื่มกันสิ แล้วฉันจะให้สิ่งที่คุณต้องการ ว่าไงล่ะ?”
อีกคนที่ดูเหมือนพวกตัณหากลับพูดเสริมว่า “ใช่! เรามีเงิน อันที่จริงเรายกให้คุณฟรี ๆ ได้เลย!”
พวกเขาพูดพร้อมหัวเราะเยาะ
คนหนึ่งเหยียดแขนออกและคว้าข้อมือของซีนเธียร์ก่อนจะสูดดมกลิ่นผิวกายของเธอ “ผู้หญิงคนนี้มีกลิ่นที่หอมหวลจริง ๆ !”
เห็นได้ชัดว่าคนในประเทศเขาไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลย
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในประเทศ H พวกเขายังทำตัวตามขนบธรรมเนียมประเพณีของพวกเขาที่นี่และแสดงให้ทุกคนได้เห็น
เพียะ!
ซีนเธียร์เองก็เป็นคนหัวร้อน เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่ตอบสนองอะไรกลับไปหลังจากที่คนแปลกหน้าจากประเทศ J มาสัมผัสข้อมือของเธอ
เธอห้ามไม่ได้ที่จะตบผู้ชายพวกนั้น แล้วตะโกนด่าเสียงดังว่า “ไอ้สารเลว!”