ตอนที่ 596 สุขสมหวัง
ซูจิ่วซือเวลาว่างมากขึ้น พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันสุดท้ายของปี ทุกคนในจวนตระกูลมู่ง่วนกับการตัดกระดาษติดหน้าต่าง ทำโคมไฟ พอซูจิ่วซือหมั้นหมายกับรัชทายาท ทั่วทั้งจวนตระกูลมู่จึงเต็มไปด้วยบรรยากาศของความสุข
ซูจิ่วซืออยู่ในห้องตัดกระดาษติดหน้าต่างกับฮูหยินมู่และหลิ่วเหวินฉือ ฮูหยินมู่มีฝีมือตัดกระดาษดีเยี่ยม นางตัดลายปลาคู่ สื่อความหมายมั่งคั่งตลอดไป
ซูจิ่วซือซึ่งอยู่ข้างๆ พูดชม “ท่านแม่ตัดคล่องจริงๆ รูปปลาเหมือนมีชีวิต ข้ายังทำไม่ได้”
ซูจิ่วซือวางกรรไกรในมือลง นางไม่ถนัดการตัดกระดาษ ได้แต่ตัดลายง่ายๆ เป็นอักษร 福 (อ่านว่าฝู – โชคดี มีสุข)
“ซือซือตั้งใจทำมาก เรียนรู้ได้เร็ว ตัดฝูได้สวยมาก”
หลิ่วเหวินฉือตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว ท้องเริ่มโต รูปร่างอวบเล็กน้อย หลังจากแต่งงานกับมู่หย่งนางเคยตั้งครรภ์สองครั้ง แต่ก็แท้งทุกครั้ง คราวนี้ทุกคนในจวนตระกูลมู่ต่างระมัดระวัง นางเองก็เอาใจใส่ลูกในท้องมาก ปกติมักจะอยู่แต่ในเรือนเพื่อบำรุงครรภ์
เวลานี้ครรภ์เริ่มปลอดภัยแล้ว จึงกล้าออกมาเดิน
“มีฝูของพี่สะใภ้อยู่ห้าแผ่น ข้าไม่กล้าหยิบของตัวเองออกมา” ซูจิ่วซือปิดปากหัวเราะ
“ติดไว้เป็นมงคล เจ้าสองคนตัดเก่ง ไม่ต้องแยกว่าสวยหรือไม่สวย เจ้ามู่หยางนั่น จะปีใหม่แล้วยังไม่กลับมา ได้แต่เขียนจดหมายบอก รอคราวหน้าถ้ากลับมาต้องสั่งสอนแน่”
ฮูหยินมู่บ่นถึงมู่หยาง นางไม่รู้ว่ามู่หยางจากไปแล้ว ทุกคนในจวนตระกูลมู่เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ จดหมายที่ส่งกลับจวนแต่ละเดือนเป็นลายมือมู่หย่งเขียนเลียนแบบมู่หยาง
หลิ่วเหวินฉือสีหน้าเกร็ง แล้วยิ้มออกมา “ท่านแม่ น้องรองคงติดธุระ”
“ปีนี้ทุกคนในครอบครัวมาอยู่กันพร้อมหน้าไม่ใช่ง่ายๆ เขากลับไม่อยู่”
“ท่านแม่ วันหลังคงมีโอกาส”
ซูจิ่วซือพูดปลอบโยน แต่ในใจรู้ดี โอกาสอย่างนี้ไม่มีแล้ว
ฮูหยินมู่จึงยิ้มออก “ปีหน้าเจ้าก็จะแต่งงาน พูดถึงเรื่องนี้แม่ยังตัดใจไม่ได้ ยังอยากให้เจ้าอยู่ที่นี่อีกสักสองปี เสียดายลูกสาวพอโตก็เอาไว้ไม่ได้”
“ท่านแม่ ซือซือแต่งงานก็ยังอยู่ที่ตูเฉิง วันหลังอยากเจอเมื่อไรก็ได้เจอ ข้าเห็นองค์รัชทายาทร้อนใจแทบแย่ ถ้าแต่งงานกับซือซือพรุ่งนี้ได้คงจะแต่งแล้ว”
หลิ่วเหวินฉือพูดหยอกล้อ
“พี่สะใภ้ อย่าล้อข้าเลย”
แม้ฟู่เฉินหรงจะพูดอย่างนี้ แต่ซูจิ่วซือก็ยังรู้สึกขัดเขิน นางไม่ใช่หน้าด้านอย่างฟู่เฉินหรง
ทั้งสามพูดคุยหัวเราะกัน ช่วยกันตัดกระดาษติดหน้าต่างตลอดเช้า
ตอนบ่ายทั้งสามคนออกไปซื้อของฉลองปีใหม่ ยิ่งใกล้ปีใหม่ที่ตลาดกลับมีคนไม่มาก เวลานี้คนส่วนใหญ่จะอยู่บ้านตัดกระดาษติดหน้าต่างทำความสะอาดบ้าน ข้าวของฉลองปีใหม่มักจะเตรียมไว้แล้ว
ตลาดจึงมีคนไปมาไม่กี่คน ร้านรวงริมทางเงียบเหงา
ซูจิ่วซือจูงมือหลิ่วเหวินฉือเดินตามหลังฮูหยินมู่ นางกับหลิ่วเหวินฉือพี่สะใภ้คนนี้สนิทสนมกันดี นางเองก็ชอบพี่สะใภ้ที่นิสัยอ่อนโยนเข้าใจจิตใจคน
ทั้งสามเข้าไปในร้าน เถ้าแก่พอเห็นฮูหยินมู่ ก็ออกมาต้อนรับ พูดทักทายอย่างนอบน้อม “ฮูหยินมู่เชิญข้างใน ต้องการอะไรก็บอกผู้น้อยได้”
ฮูหยินมู่พยักหน้า พาซูจิ่วซือกับหลิ่วเหวินฉือเข้าไปในร้าน ยิ้มให้ซูจิ่วซือ “ซือซือ นี่เป็นร้านเก่าแก่ในตูเฉิง ขนมกับผลไม้แห้งในร้านรสชาติดี เจ้าดูว่าอยากกินอะไรบ้าง”
“ดี พี่สะใภ้ มาดูด้วยกัน”
ซูจิ่วซือดึงมือหลิ่วเหวินฉือเดินเข้าไปที่แผง วันนี้นางอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เวลาพูดใบหน้ายิ้มแย้ม ดูอ่อนโยนกว่าปกติมาก
ตอนที่ 597 ตบหน้า
“ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมอยากกินของเปรี้ยว ซือซือ ดูบ๊วยเค็มนี่สิ”
“ฮูหยินน้อยชอบก็ลองชิมดู”
เถ้าแก่กระตือรือร้นเป็นพิเศษ
หลิ่วเหวินฉือหยิบบ๊วยเค็มใส่ปาก ขณะที่กำลังเคี้ยว
จู่ๆ เสียงของเฟิงชิงสุ่ยก็ดังขึ้น “ฮูหยินมู่ขยันจริงๆ มาเลือกซื้อของฉลองปีใหม่เอง”
พอได้ยินเสียงเฟิงชิงสุ่ย ซูจิ่วซือสีหน้าเย็นชาทันที ใกล้ปีใหม่แล้ว นางไม่อยากให้เสียบรรยากาศ และหวังว่าเฟิงชิงสุ่ยจะเข้าใจเรื่องนี้
พอเห็นเฟิงชิงสุ่ย ฮูหยินมู่เกรงใจมาก “บังเอิญจริงๆ คุณหนูเฟิงก็มาซื้อของฉลองปีใหม่?”
“ข้าแค่มาเดินเล่น เห็นรถม้าตระกูลมู่ก็เลยเข้ามาทักทาย” พูดจบสายตาเฟิงชิงสุ่ยก็มองที่ซูจิ่วซือ “จริงสิข้ายังไม่ได้แสดงความยินดีกับคุณหนูมู่เลย แม้คุณหนูมู่หมั้นหมายกับองค์รัชทายาทแล้ว แต่จะได้แต่งเข้าวังตะวันออกหรือไม่ ยังต้องดูว่าฟ้าเป็นใจหรือไม่”
เถ้าแก่อยู่ข้างๆ ฟังออกว่าจะเกิดเรื่อง ไม่กล้าเข้ามาแทรก ทั้งสองตระกูลต่างก็ไม่อาจกวนใจได้ จึงถอยไปอยู่ข้างๆ ภาวนาไม่ให้สองฝ่ายวิวาทกันในร้าน ไม่อย่างนั้นเขาคงแย่แน่
ซูจิ่วซือยิ้มน้อยๆ “คุณหนูเฟิงพูดถูก ข้ายอมรับการบัญชาจากฟ้ามาตลอด”
“พูดอย่างนี้คุณหนูมู่เป็นคนที่ฟ้าเลือกให้เป็นพระชายารัชทายาทหรือ” เฟิงชิงสุ่ยยิ้มหยัน จู่ๆ ก็หันมาหาฮูหยินมู่ รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งเย็นชา “ฮูหยินมู่สีหน้ายังดี ดีกว่าเมื่อก่อนมาก แสดงว่าการตายของมู่หยางไม่ได้กระทบกระเทือนจิตใจเลย”
“เจ้าพูดอะไร?”
ฮูหยินมู่หน้าซีดทันที
“คุณหนูเฟิง อย่าพูดจาเหลวไหล”
หลิ่วเหวินฉือกลัวว่าฮูหยินมู่จะสะเทือนใจ รีบพูดห้าม
เฟิงชิงสุ่ยหยิบผ้าเช็ดหน้าปิดปากหัวเราะ “ข้าจะพูดจาเหลวไหลได้อย่างไร น่าสงสารจริงๆ ลูกชายตาย คนเป็นแม่ยังไม่รู้ แม้แต่จะเห็นกันเป็นครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้เห็น พวกเจ้าช่างกตัญญูจริงๆ
ซูจิ่วซือ ว่าไปแล้ว เจ้าเป็นคนทำร้ายพี่รองของเจ้าเอง ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า เขาจะตายหรือ?”
ฮูหยินมู่อยู่ใกล้หลิ่วเหวินฉือที่สุด พอได้ยินคำพูดนี้ก็รีบจับมือหลิ่วเหวินฉือ ถามอย่างร้อนใจ “เหวินฉือ เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่ มู่หยางเป็นอะไรไป? เจ้ารีบบอกข้า เขาเป็นอะไรไป?”
หลิ่วเหวินฉือไม่รู้จะพูดอย่างไร ได้แต่อึกอัก ลำบากใจที่สุด เรื่องนี้นางไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร
เฟิงชิงสุ่ยยิ้ม ซูจิ่วซือพยักหน้าให้อาหลาน อาหลานเข้าใจความหมายทันที เข้าไปกดจุดเฟิงชิงสุ่ยอย่างลับๆ ซูจิ่วซือเดินไปที่ข้างหน้าเฟิงชิงสุ่ย ยกมือขึ้นตบหน้าเฟิงชิงสุ่ยทันที
เฟิงชิงสุ่ยนึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะตบหน้านาง พอจะตอบโต้แต่มือขยับไม่ได้
ชิวซูซึ่งอยู่ข้างหลังเฟิงชิงสุ่ยก็นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะทำอย่างนี้ รีบถามขึ้น “คุณหนูมู่ ทำไมตบตีคนอย่างไร้เหตุผล?”
“ซูจิ่วซือ เจ้า…”
เฟิงชิงสุ่ยถลึงตาใส่ซูจิ่วซือ
“คุณหนูเฟิงไม่เข้าใจแบบแผน ข้าจึงต้องสั่งสอนให้รู้จักแบบแผน ถ้าขืนพูดจาเหลวไหล ข้าจะฉีกปากเจ้า”
ซูจิ่วซือพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา มาเปิดเผยเรื่องนี้ตอนที่กำลังจะฉลองปีใหม่พอดี เฟิงชิงสุ่ยช่างเลวร้ายจริงๆ
“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ถือว่าตัวเองเป็นพระชายารัชทายาทหรือ เดิมทีตำแหน่งพระชายารัชทายาทไม่ใช่ของเจ้า อย่าดีใจเร็วเกินไป ถึงเจ้าเข้าไปในวังตะวันออกได้ก็ไม่เท่ากับว่าเจ้าจะอยู่ในตำแหน่งได้นาน”
ซูจิ่วซือยังไม่ทันตอบ ฮูหยินมู่ซึ่งยืนอยู่เป็นลมล้มลงกระทันหัน หลิ่วเหวินฉือตกใจ รีบยื่นมือไปประคองฮูหยินมู่พร้อมกับสาวใช้ ชิวซูถือโอกาสผลักหลังหลิ่วเหวินฉืออย่างแรง