ตอนที่ 74: ถีบส่งเรือข้ามฝาก โดย Ink Stone_Romance
คนพวกนั้นเป่าอย่างสุดพลังต่างกระโดดและปล่อยพลังในตัวออกมาให้หมด เพื่อให้เจ้าของบ้านเห็นว่าพวกเขาออกแรงเต็มที่ จะได้ยิ่งให้คนมาเรียกใช้เขา เขาจะได้มีกิน
“วงเป่าพวกนี้โหมแรงเต็มที่เลย เธอดูคนนั้นกระโดดสูงมาก”
“ถ้ากระโดดไม่สูงใครจะเรียกใช้พวกเขาล่ะ? พวกเขาเป็นพวกไม่มีงาน ไม่ออกสุดแรงแล้วจะเอาอะไรกิน”
“นั่นสิ ลูกฉันยังอยากจะเรียนเครื่องดนตรีเป่าเลย โดนฉันตีเสียหนัก เป่าพวกนี้ใครจะให้เกียรติ อีกหน่อยแม้แต่ภรรยาก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว”
“นั่นก็ไม่แน่นะ เธอดูคนพวกนี้ พวกเขาก็ไม่ใช่ว่าไม่มีภรรยา ฉันว่ายังพอได้นะ พวกเขากินอยู่ก็ไม่ได้เลวร้าย แล้วยังมีเงินอีก ถึงแม้ไม่ถึงเดือน แต่ก็ไม่อดตาย”
“เธอว่ายังพอได้ งั้นให้ลูกชายเธอไปเรียนเครื่องเป่า”
“พูดอะไรน่ะ ลูกชายเธอต่างหากที่ไปเรียนเครื่องเป่า อย่ามาพ่วงฉันด้วย”
……….
มีคนคุยกันทั่วทุกทิศ คุยกันทุกเรื่อง
ทุกคนไม่ได้ชีวิตที่ง่ายเลย เฉินเยี่ยนมองดูคนที่ร้องไห้หน้าโลงศพพวกนั้น แล้วมองดูพวกคนที่อกแรงเป่าอย่างเต็มที่ มองดูคนที่มามุงดู ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์เต็มรอบด้าน อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าไม่น่าสนใจ
ชีวิตคนหนอ หนึ่งร้อยคนก็มีใบหน้าหนึ่งร้อยหน้า มีร้อยความคิด คุณไม่เห็นตรงกับคนอื่น คนอื่นก็ไม่เห็นตรงกันกับคุณ คุณไปแทนที่คนอื่นไม่ได้ คนอื่นก็แทนที่คุณไม่ได้ ชีวิตหนอ มีชีวิตที่ดีก็เพียงพอแล้ว
เฉินเยี่ยนกลับบ้านด้วยความหดหู่
“แม่ ไม่ต้องพูดแล้ว หนูอยู่ที่ดีดีจะตาย หนูไม่กลับ และจะไม่แต่งงานด้วย แม่กลับไปเถอะ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว”
เฉินเยี่ยนกลับมาบ้าน เพราะประตูใหญ่ไม่ได้ปิดเธอเลยเดินตรงเข้าไปในสนาม มาถึงหน้าห้องตัวเองเธอได้ยินเสียงหวางจวน ฟังดูแล้วหวางจวนกำลังคุยกับแม่เธอ เฉินเยี่ยนหยุดเดิน
“เด็กโง่ ไม่แต่งงานจะเป็นหญิงแก่ไปทั้งชีวิตหรือไง แม่บอกให้ ลูกคิดว่าบ้านเฉินทำดีกับลูก ลูกอย่าโง่เลย บ้านเฉินเอาลูกกลับมา ก็แค่อยากจะหาคนใช้งานฟรีๆ ตอนนี้ทั่วหมู่บ้านมีใครไม่รู้บ้าง บ้านเฉินก็แค่อยากจะมีคนไว้ใช้งานแทนตัวเอง ให้ลูกเป็นทำงานเหมือนวัวเหมือนม้าให้พวกเขา ลองลูกไม่ทำ พวกเขาจะเลี้ยงดูลูกเหรอ จะโยนลูกออกไป ถึงเวลานั้นพวกเขาจะบอกว่าลูกไม่ได้เป็นอะไรกับพวกเขา ลูกไม่ได้แซ่เฉิน แก่แล้วก็ไม่มีใคร ขยับตัวไม่ไหวแล้วใครจะดูแล ลูกร้องไห้ก็ไม่มีที่ให้ร้อง ก็มีแค่แม่คนเดียว ที่เป็นห่วงลูกด้วยใจจริง แม่จะหาบ้านสามีให้ลูก ถึงแม้ไม่ได้ดีที่สุด อย่างน้อยก็พออยู่ได้ ลูกไม่แต่งงาน อีกหน่อยแก่แล้วใครจะเลี้ยงดู ไม่มีใครเผากระดาษให้ ลูกจะกลายเป็นผีไร้ญาติ”
เสียงแม่หวางจวนดังเข้ามาในหูเฉินเยี่ยน เดิมทีเฉินเยี่ยนอยากจะออกไปห้องครัว ได้ยินคำพูดนี้เธอเลยหยุด ทั้งหมู่บ้านหาว่าพวกเขาบ้านเฉินหาคนมาทำงานแทนตัวเอง เอาหวางจวนมาทำงานเป็นวัวเป็นม้า? เฉินเยี่ยนรู้ว่าคำพูดนี้ต้องมีคนตั้งใจปล่อยออกไปแน่ แต่เธอไม่เข้าใจแม่หวางจวน ทำไมเธอถึงได้พูดแบบนี้ ตอนนั้นสภาพหวางจวนแบบนั้น ถ้าตัวเธอไม่ออกหน้า หวางจวนก็โดนบังคับให้ตายแล้ว ตอนนั้นแม่หวางจวนยังขอบคุณตัวเองอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงได้สงสัยตัวเอง แล้วยังมาบอกหวางจวน ตอนนี้บาดแผลในใจหวางจวนยังไม่กลับมาสภาพปกติเลย ยังไม่กล้าออกไปเจอผู้คน เธอให้หวางจวนแต่งงาน เธอหวังดีกับหวางจวนจริงหรือ? นี่มันถีบเรือข้ามฝากส่งชัดๆ
เฉินเยี่ยนไม่ชอบที่แม่หวางจวนพูดแบบนี้ แต่ต่างคนก็ต่างความคิด เธอไม่สามารถไปขอร้องให้คนอื่นมีความคิดเหมือนเธอได้
“แม่ แม่พูดแบบนี้ได้ยังไง พี่เยี่ยนจื่อดีกับหนูจริง คุณลุงและคุณป้าก็ดีกับหนู รวมไปถึงหู่จื่อด้วย ก็มองหนูเป็นพี่สาว พวกเขามาให้หนูทำงานเป็นวัวเป็นม้าอะไรกัน ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย คนบ้านเฉินกินอะไรหนูก็กินเหมือนกัน พวกเขาทำกับหนูเหมือนลูกสาวแท้ๆ หนูทำงานให้หน่อยจะเป็นไรไป? งานที่หนูทำไม่ถือว่าเป็นงานอะไรเลย ถ้าไม่มีพี่เยี่ยนจื่อ ถ้าไม่มีคุณลุงกับคุณป้า เกรงว่าตอนนี้หนูคงตายนานไปแล้ว ชื่อเสียงหนูเป็นแบบนี้ พวกเขาจะคิดอะไรได้? พวกเขาไม่กลัวลำบากเลย ไม่รังเกียจที่หนูขายหน้ารับหนูมาอยู่ที่นี่ เลี้ยงดูให้หนูมีกิน แบบนี้แล้วพวกเรายังมาว่าพวกเขาแบบนี้ ยังมีจิตใจอยู่ไหม?
หวางจวนถามแม่ตัวเองตรงๆ ภาพคืนนั้นแวบมาตรงหน้าเธอทีละฉาก ความเย็นชาของคนในครอบครัวทำให้เธออึ้งไป แต่เธอไม่ถือโทษ แต่วัรรี้แม่มาพูดจาแบบนี้ทำให้เธอเสียใจ คนเราควรจะมีจิตใจที่ดี คนอื่นช่วยคุณ คุณไม่ตอบแทน แล้วยังมาพูดจาแบบนี้ นั่นไม่ใช่คน
แม่หวางจวนโดนลูกสาวถามตรงๆ แบบนี้หน้าเธอแดงขึ้นมา รู้สึกไปต่อไม่ถูก
เฉินเยี่ยนที่อยู่นอกประตูพยักหน้า หวางจวนมีสติ และก็มีใจด้วย
“ลูกสาวคนนี้นี่ อย่าลืมนะ คนที่คลอดลูกมาเลี้ยงดูลูกมาคือแม่ ไม่ใช่บ้านเฉิน คนอื่นทำดีหน่อยลูกก็ลืมว่าเป็นใครแล้วหรือ ลืมว่าแซ่อะไร แม่ว่าพี่สะใภ้พี่พูดถูก บ้านเฉินนี่ก็ไม่ใช่คนดีอะไร ลูกโดนพวกเขาหลอกแล้ว พวกเขาก็แค่จะใช้งานลูก แล้วก็ดูลูกอายุถึงแล้ว ดูท่าทางไม่ขี้เกียจ หวังเอาลูกมาแลกกับสินสอด อย่าโง่ไปหน่อยเลย ทุ่มแรงหายแรงใจให้เขาไป เขาก็ไม่ได้จะเห็นลูกดี ไม่อย่างนั้นทำไมทุกคนถึงไปดูวงเป่ากันหมด ปล่อยให้ลูกอยู่บ้านทำงาน ก็เพราะลูกกับพวกเขาไม่ใช่ครอบครัวเดียวกัน มีงานก็โยนให้ลูก พวกเขาไปมีความสุขกัน”
แม่หวางจวนโดนลูกสวพูดจนเริ่มโมโห ตอนแรกเฉินเยี่ยนออกหน้ามาช่วงหวางจวน ช่วยชีวิตหวางจวนกลับมา ตอนนั้นเธอรู้สึกซาบซึ้ง แต่เธอรู้สึกว่าบ้านเฉินไม่รู้ว่าอะไรถูกอะไรควร หวางจวนเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว ฝั่งนั้นก็ไม่มารังควานแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมให้หวางจวนกลับ? พวกเขาเป็นคนในครอบครัวของหวางจวนต่างหาก หวางจวนเป็นคนขยัน หวางจวนไม่อยู่บ้าน งานที่บ้านหลายอย่างตกมาที่เธอ เธอรู้สึกต้องใช้แรงมากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย บ้านเฉินให้หวางจวนมาอยู่ที่บ้านตลอดเวลา ทำงานให้บ้านเฉิน เพราะคิดว่าหวางจวนขยันดี เลยใช้งานหวางจวนแทน ข้อนี้ที่บ้านเฉินทำไม่ถูก แล้วยังเรื่องที่บ้านเฉินอยากจะได้เงินสินสอดอีก อีกหน่อยจะได้เอาไปให้เฉินหู่ไว้สู่ขอภรรยา
“ไม่ต้องพูดแล้ว คำพูดแม่ทำร้ายคนอื่น ถ้าพี่เยี่ยนจื่อ คุณลุงกับคุณป้ามาได้ยินเขา พวกเขาจะเสียใจขนาดไหน พวกเขาช่วยหนูยังไม่มีปัญญาจะชดใช้เลย ปรากฏว่ามาโดนพวกเราว่าเสียๆ หายๆ คนเราถ้าไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ยังเป้นคนอยู่ไหม? แม่ แม่กลับไปเถอะ อีกหน่อยไม่ต้องเข้ามาบ้านนี้แล้ว หนูไม่อยากให้คุณป้ากับพี่เยี่ยนจื่อเสียใจ”
หวางจวนตาแดงก่ำแล้ว ในใจก็เจ็บปวดมาก เห็นๆ อยู่ว่าพี่เยี่ยนจื่น ครอบครัวเฉินช่วยตัวเองแท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้แม่ถึงเป็นแบบนี้ ถ้าใจคิดแบบนี้ อีกหน่อยจะมีใครมาช่วย
“ลูกคนนี้นี่ทำไมพูดแล้วไม่ฟังนะ ลูกยังมาออกรับแทนคนบ้านเฉินอีก แม่เป็นแม่แท้ๆ นะ คนที่ดูตัวนี่พี่สะใภ้ลูกไม่ได้หามาให้ลูกง่ายๆ นะ ผู้ชายคนนั้นโตกว่าลูกหน่อย แต่คนอายุมากกว่าจะรู้จักดูแลคนอื่น เขาไม่มีแม่ ลูกแต่งงานไปไม่มีแม่สามีมากดดันลูก ชีวิตก็สบาย อีกอย่างเขาไม่รังเกียจลูกเลย คนแบบนี้มีไม่เยอะ ลูกยังจะคิดอะไรอยู่? เป็นแบบนี้ลูกจะหาใครดีๆ มาแต่งงานได้ยังไง? แม่ไม่สน พี่สะใภ้ลูกตอบตกลงไปแล้ว ถ้าลูกไม่กล้าออกหน้า แม่จะไปพูดกับคนบ้านเฉินเอง ลูกเป็นลูกสาวของบ้านหวาง บ้านเฉินไม่ปล่อยลูกไปไม่ได้”
แม่หวางจวนเริ่มโมโห ลูกสะใภ้หาคนที่ดีให้ลูกสาว ลูกสาวจะได้แต่งงานออก เธอคิดว่าเป็นเรื่องที่ดี เธอไม่เข้าใจทำไมลูกสาวถึงทึมทื่อแบบนี้
————-