บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 763
ดวงตาของเมเดลีน เป็นประกายวาบด้วยความหวัง จากคำตอบของ เจเรมี่ “คุณจำฉันได้ไหม เจเรมี่? แล้วทำไมคุณถึง…”
“เฟลิซิตี้บอกผมว่าคุณเป็นแฟนตัวยงของผมที่ยอมทำศัลยกรรมเพื่อให้ดูเหมือนเฟลิซิตี้เพียงเพื่อให้ผมสนใจ”
ในตอนแรกเมเดลีนคิดว่าเจเรมี่พูดคำเหล่านี้ เพื่อที่เข้าใกล้เฟลิซิตี้เพื่อที่เขาจะได้สืบหาความจริงว่าเธอเป็นใครมาจากไหน เธอคิดว่าเขาแค่แกล้งทำเป็นจำเธอไม่ได้ แต่คำตอบของเขาพิสูจน์แล้วว่าเธอคิดผิด
เมเดลีนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับความจริงเมื่อเธอจ้องเข้าไปในดวงตาที่เย็นชาของเจเรมี่ เจเรมี่ที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอจำเธอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
“ผมหวังว่าคุณจะมีเหตุผลมากกว่านี้ คุณผู้หญิง ความรู้สึกมันเป็นเรื่องที่บังคับกันไม่ได้ แม้ว่าคุณจะทำศัลยกรรมเพื่อให้ดูเหมือนเฟลิซิตี้ แต่ความจริงที่ว่าคุณไม่ใช่คนที่ผมรักมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” เจเรมี่พูดเสริม
เขาปล่อยมือของเมเดลีนออก เขาหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
การปฏิเสธอย่างเย็นชาของเขาแบบนั้นเป็นวิธีที่เขาเคยใช้มาก่อน
เมเดลีนมองดูเขาที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไป แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรให้คุณลืมฉันและคิดว่าคนที่คุณรักคือเฟลิซิตี้ แต่สิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปคือความจริง เจเรมี่ ตั้งแต่เราพบกันครั้งแรกเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว คนคนเดียวที่คุณห่วงใยคือฉัน”
“ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เราทั้งคู่ต่างก็ตกเป็นเหยื่อของอุบายและแผนการของอีกฝ่าย คุณเคยทำผิดพลาดครั้งใหญ่ ทำให้ครอบครัวของเราแตกแยก และด้วยเหตุนี้ คุณจึงคุกเข่าต่อหน้าฉันและขอโทษฉันด้วย ฉันให้โอกาสคุณในการชดใช้ วันนี้คุณจะทำผิดพลาดแบบเดิมอีกครั้งจริง ๆ เหรอ?”
เมเดลีนเดินเข้าไปหาเขา
“ฉันสามารถบอกคุณได้อย่างมั่นใจเลยนะ เจเรมี่ ว่าคุณจะเสียใจกับทุกสิ่งที่คุณทำและพูดกับฉันตอนนี้หากคุณตื่นขึ้นมาในวันหนึ่งและนึกถึงอดีตที่เราผ่านมาด้วยกัน”
รอยเท้าของเจเรมี่หยุดลงที่คำว่า ‘เสียใจ’
นิ้วของเขากำลังจะเปิดประตู แต่ดูเหมือนมันจะแข็งทื่อไปกลางอากาศ
เมื่อรู้ว่าเจเรมี่ดูเหมือนจะเชื่อคำพูดของเธอ เมเดลีนจึงเดินไปยืนข้างหลังเขา “คุณปฏิเสธที่จะเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดตอนนั้น เจเรมี่ คุณจะปฏิเสธฉันอีกแล้วเหรอ?”
“เชื่อเหรอ” เจเรมี่ครุ่นคิดสองพยางค์บนลิ้นของเขา เขาหน้าบึ้งแล้วจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก
หัวใจของเมเดลีนเย็นชา “เจเรมี่ คุณ…”
เธอร้องออกมาเพราะว่าเธอสูญเสียการทรงตัวเมื่อเครื่องบินเอียงอย่างกะทันหัน เธอล้มลงข้าง ๆ เธอกระแทกเข้ากับแผงควบคุมแยก
“อ๊า!”
เมเดลีนอุทานด้วยความเจ็บปวด
ดูเหมือนว่าเครื่องบินจะเกิดความปั่นป่วนเนื่องจากมันเริ่มสั่นสะเทือน
เจเรมี่มีความคิดลังเลครึ่งหนึ่งขณะที่จับราวบันได เมื่อเขาเห็นเมเดลีนโซเซอยู่บนเท้าของเธอ ก่อนที่จะล้มลงกระแทกแผงควบคุมแยก เขาจึงรีบวิ่งไปหาเธอโดยไม่ลังเลเลยที่จะจับเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
ในขณะที่ผู้หญิงซึ่งเขาไม่คุ้นเคยอยู่ในอ้อมแขนของเขา เจเรมี่รู้สึกว่าเซลล์ในร่างกายของเขากลับเริ่มตื่นตัวยินดีเมื่อเขาอยู่ใกล้เธอ
“คุณโอเคหรือเปล่า?” เขาถามอย่างห่วงใยก่อนที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ด้วยความพยายาม ในที่สุดเมเดลีนก็ลุกขึ้นยืนและมองขึ้นไปที่ชายที่กอดเธอแน่น ริมฝีปากของเธอแยกออกจากกันขณะที่เธอต้องการจะตอบเขา แต่เครื่องบินก็โบกสะบัด พวกเขาเคว้งคว้างไม่สามารถควบคุมตัวได้
เมเดลีนได้ยินผู้โดยสารกรีดร้องด้วยความกลัวอยู่ข้างนอก
เครื่องบินของพวกเขากำลังจะพังจริง ๆ เหรอ?
ในช่วงเวลาแห่งความตื่นตระหนก เมเดลีน รู้สึกว่าแขนของเจเรมี่กระชับรอบตัวเธอ ความอบอุ่นและกลิ่นของเขาครอบงำเธอ เธอไม่เคยรู้สึกปลอดภัยไปกว่านี้เลย แม้จะตกอยู่ในอันตรายจากวิกฤตการณ์ในปัจจุบันก็ตาม
ทันใดนั้น เมเดลีนก็เหยียดริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม
เธอเอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา กระชับเข้าไปอย่างช้า ๆ ขณะที่เธอดึงชายคนนั้นเข้าไปกอดแน่น