บทที่ 257มีเพียงคนเดียวที่สามารถรักษาคุณได้（1）
โรงพยาบาลชุมชน
เพราะเป็นช่วงเวลากลางคืนแล้ว หลังจากที่เซียวฉางเฉียนพาเซียวอี้เชียนไปโรงพยาบาลแล้ว ทำได้แค่แขวนป้ายผู้ป่วยฉุกเฉินเท่านั้น
รอคิวไปสิบกว่านาที หลังจากได้พบหมอแล้ว หมอก็ถามว่า: “ไม่สบายตรงไหน?”
เซียวอี้เชียนก็ให้เซียวฉางเฉียนออกไป ตัวเองพูดกับหมอว่า: “หมอ ดูเหมือนผมจะไร้สมรรถภาพกะทันหัน คุณช่วยตรวจให้ผมหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ไร้สมรรถภาพ?!” หมออึ้งไป พูดว่า: “ไร้สมรรถภาพเป็นโรคชนิดหนึ่ง เป็นโรคทางด้านบุรุษเวช และไม่ได้อยู่ในประเภทของแผนกฉุกเฉินด้วย คุณน่าจะมาพรุ่งนี้เช้า ไปที่แผนกบุรุษเวชหาแพทย์เฉพาะทางบุรุษเวชตรวจให้คุณ แผนกฉุกเฉินเรามีหน้าที่หลักคือรับผิดชอบอาการปวดหัวเป็นไข้ การบาดเจ็บจากอุบัติเหตุหรือการเจ็บป่วยกะทันหัน”
เซียวอี้เชียนพูดด้วยความโมโห: “กูหมดสมรรถภาพก็คืออาการกะทันหันนี่แหละ! มาตรวจดูที่คุณไม่ได้อย่างนั้นเหรอ?!”
หมอพูดขึ้นมาอย่างอึดอัดใจ: “ผมเป็นหมอมาหลายปี ไม่เคยได้ยินว่าเรื่องหมดสมรรถภาพกะทันหันมาก่อนเลย……ของแบบนี้ล้วนแต่มีกระบวนการทั้งนั้น ตอนแรกก็ใช้งานได้ดี หลังจากนั้นก็ใช้งานได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ จากนั้นก็จะใช้งานได้ไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นถึงจะค่อยๆไม่สามารถใช้งานได้……”
เซียวอี้เชียนคิดไม่ถึงว่าเขายังจะอธิบายกับตัวเองโดยละเอียดขนาดนี้ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที ด่าว่า: “คุณแม่งเป็นบ้าเหรอ? ผมให้คุณนัดหมายตรวจให้ผม คุณมาพูดอะไรไร้สาระกับผม?”
หมอก็โมโหแล้ว พูดโดยไม่ต้องคิดว่า: “คุณเป็นอะไรของคุณ? ผมบอกคุณแล้ว โรคของคุณไม่ได้อยู่ในความดูแลของแผนกฉุกเฉินเรา ถ้าคุณยังโวยวายที่นี่อีก ผมจะให้รปภ.มาเชิญตัวคุณออกไป!”
“คุณ……” เซียวอี้เชียนกัดฟันกรอด ครู่ต่อมาถึงได้ชี้ไปที่คอมพิวเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเขา พูดเสียงเย็นชาว่า: “คุณ ไป๋ตู้ค้นหาเชียนเฉิงกรุ๊ปหน่อย!”
หมอขมวดคิ้วขึ้นมา: “อะไรนะ?”
เซียวอี้เชียนตะโกนอย่างเย็นชา: “ผมให้คุณไป๋ตู้ค้นหาเชียนเฉิงกรุ๊ปหน่อย!”
หมอถูกท่าทีของเขาทำให้ตกใจกลัวแล้ว เปิดเบราว์เซอร์โดยสัญชาตญาณ แล้วค้นหาเชียนเฉิงกรุ๊ป
เปิดสารานุกรมของเชียนเฉิงกรุ๊ปออก เห็นรูปโปรไฟล์ของประธานกรรมการเซียวอี้เชียนจริงๆ
นี่ นี่คือลุงที่ไร้สมรรถภาพตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่เหรอ?
เยสเข้! ที่แท้ยังเป็นคนใหญ่คนโต……
หมอรีบร้อนพูดด้วยความเคารพ: “ไอ้หยาประธานกรรมการเซียว ไม่รู้ว่าคุณให้เกียรติมาเยือน คุณอย่าโกรธไปเลย……”
พูดไป เขารีบร้อนพูดอีกว่า: “เอาอย่างนี้ คุณช่วยเล่ารายละเอียดความเป็นมาของอาการป่วยหน่อย ผมลองดูว่าจะสามารถให้แพทย์ประจำบ้านใช้เส้นสายให้คุณตรวจดูก่อน”
สีหน้าของเซียวอี้เชียนถึงได้ดูดีขึ้นมาเล็กน้อย พูดว่า: “โรคนี้ของผมไม่มีความเป็นมาใดๆ เมื่อวานยังดีๆอยู่ จู่ๆวันนี้ก็ใช้การไม่ได้แล้ว”
หมอถามด้วยความสงสัย: “ใช้ไม่ได้สักนิดเลยเหรอ?”
“ใช่!” เซียวอี้เชียนพูดด้วยใบหน้าสีดำ: “ใช้การไม่ได้สักนิดเลย!”
หมอพูดว่า: “ถ้างั้นอาจจะเกี่ยวกับระบบประสาทก็เป็นไปได้ เอาอย่างนี้แล้วกันประธานเซียว ผมนัดเพื่อนร่วมงานที่เป็นแพทย์ทางสมองและเส้นประสาทมาตรวจให้คุณ คุณคิดว่าไง?”
เซียวอี้เชียนโบกมือ: “ด่วนเลย!”
หมอไม่กล้าละเลยเขา รีบร้อนโทรหมอแผนกผู้ป่วยในช่วยนัดตรวจ
อย่างไรตอนนี้ก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว แพทย์ในคลินิกผู้ป่วยนอกเลิกงานกลับบ้านนานแล้ว มีแต่แผนกผู้ป่วยในเท่านั้นที่มีแพทย์กะกลางคืนเข้าเวรอยู่
ที่บังเอิญก็คือ หมอเวรประจำแผนกผู้ป่วยใน บังเอิญเป็นหมอเจ้าของไข้ของเซียวฉางควนพ่อตาของเย่เฉินตอนที่ได้รับบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังเมื่อสองสามวันก่อน
หมอเจ้าของไข้ให้เซียวอี้เชียนทำการทดสอบที่มีความเกี่ยวเนื่องกันเป็นชุด มองดูสรุปผลการทดสอบแต่ละอย่าง สีหน้าท่าทางดูจริงจังมาก
เซียวอี้เชียนนอนอยู่บนเตียงตรวจ ในใจตื่นตระหนกหวาดกลัวอย่างมาก
ตอนนี้เขาไม่รู้สึกถึงของส่วนนั้นอย่างสิ้นเชิงแล้ว รู้สึกเหมือนว่าตรงส่วนนั้นหายไปแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะไปใช้งานเลย
ในชีวิตนี้เขาชอบแค่สิ่งนี้เท่านั้น ถ้าหากว่าอีกหน่อยไม่สามารถใช้ได้อีก งั้นไม่สู้ตายไปเสียยังจะดีกว่า……