บทที่ 2047 เพลิงพิโรธของเธอ
เจ้าหอยยักษ์ที่เดิมทีเจ็บจนสมองพร่าเบลอไปหมดแล้ว ทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ก็กระโดดผึงขึ้นมาโดยไม่สนใจเข็มเหล็กทั่วร่างเลย
“เจ้า…เจ้านาย”
น้ำตาเอ่อนองดั่งแม่น้ำสายใหญ่ ไหลรินลงมา
สี่คนนั้นเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน มองเห็นหนึ่งคนหนึ่งสัตว์ลอยอยู่เหนือต้นไม้ใหญ่ สัตว์คือลู่อู๋เก้าหาง คนคือสตรีในชุดคลุมสีเขียวอ่อน บนหน้าสวมหน้ากากภูตผีที่น่าสะพรึง มือกุมบรรทัดทองไว้ รูปร่างไม่สูง แต่พลังอำนาจกลับแข็งกล้าเหนือธรรมดา!
เป็นคนลึกลับหน้ากากผีผู้นั้น! เป็นนางมารเฒ่าที่ระยะนี้ทั้งสามภพร่ำลือกันว่าเป็น ‘โคแก่กินหญ้าอ่อน’!
สี่คนนั้นตื่นตระหนกขึ้นมาทันที!
พวกเขาทั้งสี่เคยเห็นกู้ซีจิ่วแล้ว ในงานแต่งของมหาเทพ ในงานเลี้ยงวันเกิดของเสินเนี่ยนโม่ การปรากฏตัวทั้งสองครั้งของกู้ซีจิ่วพวกเขาล้วนเคยพบเห็นทั้งสิ้น ยังมีความทรงจำต่อเธออย่างลึกล้ำ
ทราบว่าคนผู้นี้ไม่ควรไปยุแหย่ที่สุด แม้แต่คู่ของมหาเทพสามีภรรยาก็ไม่อาจยุแหย่นางได้ จักรพรรดิเซียนก็กริ่งเกรงนาง…
“ท่านผู้สูงศักดิ์เป็นเจ้านายของภูตหอยตนนี้หรือ?”
เถี่ยเจิงหนึ่งในสี่อารักษ์เอ่ยถาม
สายตาของกู้ซีจิ่วร่อนลงบนน้ำเต้าใบใหญ่ที่อยู่บนพื้น น้ำเต้าลูกนั้นใหญ่โตยิ่ง ตั้งมั่นอยู่ตรงนั้น ปานภูเขาเล็กๆ ลูกหนึ่ง
มีเสียงร้องแหบแห้งของเจ้าหอยยักษ์แว่วออกมาจากน้ำเต้า…
เห็นได้ชัดว่ามันกำลังถูกทรมานอย่างไร้ซึ่งความปรานี
ลู่อู๋มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับเจ้าหอยยักษ์ พุ่งลงไปทันที
“พวกเจ้าทำอะไรมัน?! ปล่อยมันนะ!”
ความเร็วของลู่อู๋ว่องไวยิ่ง ความเร็วของสี่อารักษ์ก็ไม่เชื่องช้าเช่นกัน อารักษ์ลำดับที่สามเถี่ยหลิวยื่นมือไปแตะน้ำเต้าคราหนึ่ง น้ำเต้าหดเล็กลงในชั่วพริบตา ลอยเข้าสู่ฝ่ามือของเถี่ยหลิวอย่างรวดเร็ว
ในแดนพ้นโศกระดับความเร็วของเถี่ยหลิวเป็นที่เลื่องลือ เขาก็ภาคภูมิใจในความเร็วของตนอยู่บ่อยครั้ง แต่หนนี้กลับมีคนที่เร็วยิ่งกว่าเขา
น้ำเต้าลูกนั้นเพิ่งจะลอยเข้าสู่ฝ่ามือเขา จู่ๆ ก็ถูกมือข้างหนึ่งที่โผล่ขึ้นมากลางอากาศฉกฉวยไป!
เถี่ยหลิวตะลึงงัน
อารักษ์อีกสามคนก็ตะลึงเช่นกัน
ผู้ที่ฉกฉวยไปย่อมเป็นคนลึกลับหน้ากากผีที่เมื่อครู่ยังลอยค้างอยู่เหนือต้นไม้ ยามนี้นางถอยห่างออกไปสามจั้ง น้ำเต้าวิเศษของเถี่ยหลิวอยู่ในมือน้อยๆ ที่เนียนกระจ่างปานหยกขาวของอีกฝ่ายแล้ว
เจ้าหอยยักษ์ที่อยู่ในน้ำเต้าคล้ายจะรับรู้อะไรได้ จู่ๆ ก็ไม่ดิ้นรนแล้ว
“เจ้าหอยยักษ์ เจ้ายังอยู่ดีหรือไม่?”
กู้ซีจิ่วสอบถาม
ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็มีเสียงตอบกลับอย่างละอายของเจ้าหอยยักษ์แว่วออกมา
“เจ้านาย…”
น้ำเสียงเบาหวิว เจือความรู้สึกผิดเอาไว้ ซ้ำยังเจือแววสะอื้นด้วย
“ปล่อยมันออกมา!”
สายตาของกู้ซีจิ่วจ้องตรงไปที่เถี่ยหลิว
น้ำเต้าลูกนั้นเป็นของวิเศษอย่างหนึ่ง ถ้าไม่มีอาคมสำหรับความคุมโดยเฉพาะก็เปิดไม่ได้
กู้ซีจิ่วเป็นผู้รู้ความคนหนึ่ง มองแวบเดียวก็ย่อมทราบแล้วน้ำเต้าลูกนี้ไม่ธรรมดา
หลังจากเถี่ยหลิวตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ก็กลับสู่ความเยือกเย็นอีกครั้ง ยิ้มเย็นแวบหนึ่ง
“มันเป็นผู้ร้ายในการควบคุมของพวกเรา ปล่อยตัวไม่ได้เด็ดขาด ท่านผู้สูงศักดิ์มีฐานะเป็นนายของมัน แต่กลับปล่อยให้มันเกะกะระราน สลัดความรับผิดชอบไม่พ้นเช่นกัน!”
กู้ซีจิ่วคร้านจะพูดจาไร้สาระกับเขาแล้ว
“มันถูกปรักปรำ ปล่อยมันออกมา! ถ้าเจ้าไม่ร่ายอาคม ก็อย่าได้กล่าวโทษหากว่าผู้ทรงศักดิ์อย่างข้าจะหาทางปล่อยมันออกมาเอง! เมื่อถึงเวลานั้นเกรงว่าของวิเศษชิ้นนี้ของเจ้าคงรักษาเอาไว้ไม่ได้แล้ว”
เถี่ยหลิวผงะไปแวบหนึ่ง ของวิเศษชิ้นนี้ของเขาไม่เกรงไฟเผาดาบฟัน ถ่วงน้ำหรือทอดในน้ำมัน และไม่กริ่งเกรงต่อการโยนให้แตก ยังไม่มีผู้ใดที่สามารถทำลายของวิเศษชิ้นนี้ของเขาได้เลยสักน้อย
ดังนั้นถึงแม้น้ำเต้าลูกนี้จะตกอยู่ในมือของกู้ซีจิ่วแล้ว เขาก็ไม่วิตกนัก ยิ้มเย็นๆ อีกครา
“ข้าผู้เป็นอารักษ์กล่าวไปแล้ว มันมีความผิด! ปล่อยไม่ได้เด็ดขาด! คืนมันให้ข้าซะ มิเช่นนั้นแล้ว ข้าผู้เป็นอารักษ์จะเพิ่มทัณฑ์ทรมานที่แสนสาหัสให้กับมัน!”
ฝ่ามือเขามีแสงทองผุดออกมา ในแสงทองมีอักขระอาคมที่ซับซ้อนสารพัดพร่างพราวอยู่
“หากอารักษ์อย่างข้าร่ายอาคมนี้ออกไปละก็ อุณหภูมิในน้ำเต้าจะเพิ่มขึ้นสูงจนเพียงพอจะหลอมเหล็กให้ละลายได้ ทำให้ทุกอย่างที่อยู่ข้างในมอดไหม้เป็นจุณ!”
————————————————————————————-
บทที่ 2048 เพลิงพิโรธของเธอ 2
การข่มขู่เช่นนี้ทำให้สีหน้าลู่อู๋แปรเปลี่ยน มันมองไปทางกู้ซีจิ่วอย่างเป็นกังวล
ไอรอบกายกู้ซีจิ่วเย็นลง
“ยังไม่แน่ใจว่ามันคือมือสังหารหรือไม่ก็ต้องฆ่าปิดปากมันแล้วหรือ? ที่แท้สี่อารักษ์ก็ไม่เท่าไหร่!”
เถี่ยหลิวร้องเฮอะคราหนึ่ง
“ข้าผู้เป็นอารักษ์จะนับหนึ่งถึงสาม หากไม่ส่งมันมาให้ข้า ก็อย่าหาว่าข้าผู้เป็นอารักษ์ไม่เกรงใจ! หนึ่ง สอง สาม!”
เขานับอย่างกึกก้องทรงพลัง เมื่อทั้งสามคำเพิ่งออกจากปาก เขาก็ได้ยินเสียงฟ้าผ่าดังก้อง!
กู้ซีจิ่วระเบิดลำแสงหลากสีออกมารอบกาย พร้อมกับเศษชิ้นส่วนมากมายนับไม่ถ้วนโบยบินไปทั่วทุกสารทิศ…
เถี่ยหลิวทึ่มทื่อไปแล้ว!
เจ็บปวดหัวใจแล้ว!
โอ้สวรรค์ น้ำเต้าวิเศษของเขา!!!!!
เนื่องจากทุกสิ่งเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน อีกสามอารักษ์ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดเช่นกัน ทึ่มทื่อไปชั่วขณะหนึ่งเช่นกัน!
น้ำเต้าวิเศษอันทรงพลังยิ่งลูกนั้นหายไปแล้ว กลายเป็นเศษซากชิ้นส่วนนับไม่ถ้วน เจ้าหอยยักษ์กระเด็นออกมา หางของลู่อู๋ยืดออกไปม้วนเจ้าหอยยักษ์กลับมาอยู่เบื้องหลังตัวเองอย่างรวดเร็ว
ทว่าหลังจากที่ลู่อู๋ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หางนั้นของมันพลันสั่นสะท้าน
“โอ้ย เจ็บจังเลย! เจ้าหอยยักษ์ เจ้ามีหนามงอกออกมานี่!”
หนามแหลมมากมายนับไม่ถ้วนทิ่มแทงเข้าที่หางของมัน
ลู่อู๋ไม่ทันได้ตั้งตัว มันเจ็บปวดจนตวัดหางออกมาด้านหน้า เมื่อมองเห็นหนามแหลมแดงเพลิงเหล่านั้นก็พลันสั่นสะท้าน รีบใช้กรงเล็บดึงออก
“อย่าขยับ!”
กู้ซีจิ่วจับหางหางนั้นของลู่อู๋ไว้แน่น ลำแสงเจ็ดสีพลันส่องประกายบนฝ่ามือ หนามแหลมแดงเพลิงเหล่านั้นก็มลายหายไป…
ถึงแม้จะไม่มีหนามแหลมแล้ว ทว่าลู่อู๋ยังคงเจ็บปวดจนตัวสั่น เจ็บปวดเกินไปแล้ว!
มันไม่เคยรู้เลยว่าการโดนหนามทิ่มแทงจะเจ็บปวดได้ถึงเพียงนี้ เจ็บปวดประหนึ่งถูกแตนทั้งรังต่อยเข้า…
มันหันหลังกลับมองมาทางเจ้าหอยยักษ์ทางเบื้องหลังโดยสัญชาตญาน ลู่อู๋เบิกตาโพลงโตเมื่อเห็นลักษณะมันอย่างชัดเจน
นั่นคือเม่นหรือเจ้าหอยยักษ์?
รอบตัวเจ้าหอยยักษ์มีหนามแหลมสีแดงสดเต็มไปหมด หนาแน่นยิ่งกว่าขนเม่นเสียอีก ประหนึ่งลูกบอลเม่นลูกหนึ่งสั่นสะท้านอยู่ด้านหลังมัน
เจ้าหอยยักษ์มีหนามพิษเช่นนี้งอกขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ความสามารถในการงอกใหม่งั้นหรือ?
ลู่อู๋กำลังคิดที่จะเอ่ยปาก กลับเห็นแขนเสื้อของเจ้านายบ้านตนสะบัดปลิวไปบนร่างของเจ้าหอยยักษ์ ลำแสงหลากสีดุจเกลียวคลื่น หมุนวนเจ้าหอยยักษ์อยู่ด้านใน
ไม่นาน หนามแหลมบนตัวเจ้าหอยยักษ์ก็หายไปแล้ว เผยให้เห็นเปลือกหอยที่ถูกทิ่มแทงเสมือนท้องนภาที่มีดวงดาราดาษดื่น…
เคราะห์ดีที่เปลือกหอยของมันหนาพอ หนามแหลมเหล่านั้นจึงไม่ได้ทะลุผ่านเปลือกหอยของมันไป เพียงทิ่มลงไปแค่ชั้นผิวเปลือก
ลู่อู๋มองเจ้าหอยยักษ์ที่ยังร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดอย่างฉงนสงสัย
“เจ้าหอยยักษ์ เปลือกของเจ้าไม่มีทางมีความรู้สึกกระมัง?”
เปลือกหอยทั้งสองข้างเปิดอ้าออกอย่างสั่นเทา เงาร่างสิ่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยหนามแหลมแดงชาดก็ทะลวงออกมา
“ว้าว เจ้านาย…”
ลู่อู๋ตกตะลึงจนหางทั้งเก้าของมันตั้งตระหง่านขึ้นปานนกยูงรำแพน ขนอ่อนตามลำตัวของมันก็ลุกเช่นกัน
“โอ้สวรรค์ เจ้าหอยยักษ์…”
ทารกภายในเปลือกหอยที่มองไม่ออกว่าเป็นทารกอีกต่อไปแล้ว นอกจากดวงหน้าที่ซีดเซียวนั้น ทั่วทั้งร่างกายล้วนเป็นหนามแหลมคม แม้แต่ที่หลังฝ่ามือก็มี…
เห็นได้ชัดว่าตอนหนามแหลมเหล่านั้นพุ่งเข้ามา มันบดบังได้ทันแค่เพียงใบหน้าของตัวเอง
เจ้าหอยยักษ์ตัวสั่นราวกับเป็นไข้มาลาเรีย ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ น้ำตาพรั่งพรูดังถั่วทองไหลรินลงไปเป็นคู่
“เจ้านาย…ว้าว เจ้านาย ข้าคิดว่าจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้ว…”
นิ้วมือกู้ซีจิ่วสั่นเทาเล็กน้อย!
เธอเคยมีลางสังหรณ์ว่าเจ้าหอยยักษ์จะถูกทรมาน ทว่ากลับนึกไม่ถึงว่ามันจะถูกลงทัณฑ์ทรมานอย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้!
คนเหล่านี้ไม่ถามที่มาที่ไปก็ทรมานอย่างเหี้ยมโหดเช่นนี้แล้ว?!
ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าหอยยักษ์ก็ยังเป็นผู้บริสุทธิ์อีกด้วย!
เธอไม่พูดจาอันใด นิ้วมือจรดมุทราเดินวนรอบตัวเจ้าหอยยักษ์อย่างรวดเร็ว ทุกที่ที่ลำแสงเจ็ดสีสาดส่อง หนามแหลมคมเล็กๆ เหล่านั้นก็จะหายไปในทันที
ในที่สุดก็เผยให้เห็นร่างกายที่แท้จริงของเจ้าหอยยักษ์แล้ว…