1817-2 vs 1817-3 vs 1817-4 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1817-2
หลินเฟิงสูดลมหายใจเข้าไปลึก ยังไม่ทันได้ออกปาก เสียงจากหัวหน้าก็ลอยมา “ท่าทางเราคงต้องหาเวลาคุยกันเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับโฮชิโนะหน่อยแล้วแหละ หนูน้อยแบล็กพีช Z”
ป๋อจิ่วที่ฉลาดหลักแหลมกลับไม่คิดเลยว่า เพลิงจะไหม้ตัว จึงกระแอมกระไอเบาๆ ฝ่ายหลินเฟิงที่เห็นเหตุการณ์เป็นเช่นนั้น สีหน้าถึงกับเปลี่ยนทันที “ใช่ ต้องคุยกันให้เยอะๆ เลย”
ฉินมั่วหันไปกวาดตาใส่คนกระพือไฟ “ส่วนหนูน้อยหลินเฟิง โปรดอย่ารังแกแฟนฉัน อยู่กันมาตั้งนาน น่าจะรู้นะว่าฉันเป็นคนไม่มีเหตุผล”
หลินเฟิง “…” ใครรังแกใครกันแน่วะ! เรื่องไม่มีเหตุผลน่ะ ไปพูดกับคนอื่นเถอะ หัวหน้า เพราะมันไม่ใช่ข้อดีอะไรเลย แล้วทำไมถึงได้ทำท่าสบายๆ อย่างนั้น ไหนบอกว่าอีสปอร์ตไม่มีความรักแบบแฟน มีแต่รักกันแบบเพื่อนสนิทไง! หัวหน้าที่รักพวกเขาเปลี่ยนไปแล้ว คำโบราณว่าไว้ไม่ผิด ผู้ชายชอบเปลี่ยนใจง่าย!
ว่าแต่ทำไมฝ่ายอาทิตย์อุทัยถึงได้วางแผนการเล่นแบบนี้? เหล่าผู้บรรยายต่างเดาออก ก็เหมือนที่ป๋อจิ่วว่าไว้นั่นแหละ แค่หลินเฟิงไม่คิดจะเชื่อนั่นเอง
“สถานการณ์ของทีมไดมอนด์ดูจะไม่ค่อยสวย เอาชนะการเล่นประเภทเดี่ยวไม่ได้ ส่งผลกระทบต่อการแข่งในประเภทถัดไปอย่างมหาศาล” ปกติแล้วผู้บรรยายจะวิเคราะห์จากสถานการณ์ในสนาม “บางมีอาจมีเหตุผลหนึ่ง”
“เหตุผลอะไรเหรอ”
“เวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับคนที่เก่งกว่ามาก คนเรามักจะอยากหลีกเลี่ยง จนไม่กล้าสู้ด้วย”
“จะว่าไป ทีมไดมอนด์เองก็พิจารณาตัวเลือกในการแข่งครั้งนี้อยู่นาน”
“เพราะไม่รู้ว่าจะส่งใครดี ถึงจะปลอดภัยที่สุด”
“อันที่จริงมีอยู่คู่หนึ่ง ถ้าเล่นตอนนี้ ต้องชนะแน่”
“ใคร?”
“ฉินมั่วกับแบล็กพีช Z แต่ทางทีมไม่น่าจะส่งพวกเขาลงแข่ง ที่คุณพูดมาผมก็เข้าใจ การแข่งประเภทนี้ต้องชนะเท่านั้น เราพอจะรู้กันว่าการแข่งในนัดนี้จะต้องกดดันมากแน่”
“ใช่ เพราะการแข่งนัดนี้ก็สำคัญต่อทีมอาทิตย์อุทัยเหมือนกัน ดังนั้นพวกเขาจะต้องแข่งเต็มที่ชัวร์ ถึงโฮชิโนะกับยูกิชินจะไม่ลง แต่อย่าลืมว่าสมาชิกคนอื่นของทีมก็เก่งมากเหมือนกัน ประเภทคู่ของเขามีโอกาสชนะมากกว่า 90% ซึ่งถ้าแพ้ในประเภทนี้ ทีมไดมอนด์ก็หมดโอกาสแล้ว ดังนั้นการจะเลือกใครมาแข่ง ถือเป็นเรื่องยากมากสำหรับทีมเขา เพราะฉินมั่วยังไม่จำอะไรไม่ได้ เราเห็นได้จากเมื่อกี้ที่เฟิงอี้เป็นคนเลือกตัวผู้เล่นเอง”
“อันที่จริง พวกเขามีสองตัวเลือก ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าไม่เอาหลินเฟิงกับอวิ๋นหู่ ก็ต้องเป็นเหราหรงกับหลินเฉินทาว เพราะทั้งทีมมีแค่สี่คนนี้ที่เหมาะต่อการแข่งประเภทคู่เท่านั้น”
“ทีมไดมอนด์เลือกแล้ว!”
“นั่นไง หลินเฉินทาว เหราหรง ประเภทคู่!”
“ในฐานะที่เป็นคนวงนอก แต่เฟิงอี้สามารถวางแผนได้แบบนี้ ถือว่าร้ายกาจมาก แต่มีเรื่องหนึ่งที่เขามองข้ามไป”
“อะไรเหรอ?”
“สองคนนี้เพิ่งจะเข้าร่วมทีมไดมอนด์ ถ้าส่งหลินเฟิงกับอวิ๋นหู่จะได้ผลชัวร์มากกว่า ต้องรู้นะว่าพวกเขาเป็นทีมที่เล่นกันมานาน น่าเชื่อถือมากกว่า แน่ล่ะว่านี่เป็นเพียงความเห็นของผมเท่านั้น แต่ดูจากบรรยากาศของทีมไดมอนด์แล้ว อาจจะไม่ใช่ก็ได้”
…………………………………………
ตอนที่ 1817-3
ผู้บรรยายพูดมามีเหตุผล ที่ไม่มีเหตุผลน่ะเป็นคนดูที่ตามเผือก แต่บางอย่างอาจจะถูก เพราะไม่ว่าจะแข่งอะไร ล้วนแต่ดูที่ผลแพ้ชนะเท่านั้น ด้วยอินอู๋เย่าแพ้ในสนามแรกแล้ว ผู้คนเริ่มพูดกันว่าทีมไดมอนด์แย่แล้ว แค่จะบีบให้ทีมอาทิตย์อุทัยสู้ด้วยความตั้งใจ ยังทำไม่ได้เลย จะหวังว่าพวกเขาจะชนะในสนามถัดไปได้อย่างไร?
อันที่จริงทีมเซียงหนานที่เข้าใจทุกอย่างดีต่างหากที่มีสิทธิ์พูด “อินอู๋เย่าร้ายอะ”
“จริงด้วย” จ้าวซานพั่งลูบคาง “แค่ช้าไปหน่อย ถ้าเป็นเมื่อก่อน วาตาเบะอาจเป็นฝ่ายตายก็ได้ ถ้าไม่คำนึงเรื่องความเร็วมือนะ เขาเป็นคนเดียวที่ฉันไม่กล้าสู้ซึ่งๆ หน้าด้วย”
เจ้ลั่วคนสวยหัวเราะ “นายเจอฉินมั่วก็ไม่กล้าสู้ซึ่งหน้า อ้อ ใช่ ขนาดน้องแบล็กนางฟ้าของฉัน นายก็ยังหมดความศักดิ์สิทธิ์ของการเป็นแทงค์เลยอะ วันนี้นางฟ้าของฉันยังเท่สุดใต้หล้าอยู่เลย อยากจับคู่จิ้นกับเขาจัง”
“ตื่นเหอะ เจ้” จ้าวซานพั่งพยักเพยิดคางอวบๆ ของตน “ดูซะ นางฟ้าของเจ้อะนั่งอยู่ข้างฉินมั่ว แถมพาดแขนที่พนักเก้าอี้เขาอีกต่างหาก เหมือนจะประกาศว่านี่แฟนฉัน แถมได้ยินยังมาว่าทีมไดมอนด์ถูกสาดอาหารหมาทุกวันเลย ชีช้ำจริงๆ เออ…ตั้งแต่เข้าสนามแข่งมา ฉินมั่วเหมือนจะไม่เข้าร่วมการตัดสินใจส่งนักกีฬาลงแข่งเลยนะ เขาเป็นแบบนี้จะมีปัญหาตอนแข่งประเภททีมไหม?”
เจ้ลั่วคนสวยยิ้มตาใส “เทพอ้วน ลืมแล้วหรือว่า? ตอนนั้นพวกเราโดนเขาเล่นจนยับยังไง”
“พอเหอะ อย่าพูดถึงเรื่องนั้นเลย” จ้าวซานพั่งทำหน้าจริงจัง ไม่อยากระลึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้นจริงๆ
ทว่าเทพลั่วลั่วจำได้ได้แม่นยำ “ตอนที่พวกเราสามคนรุมเล่นงานเขาคนเดียว ฉินมั่วอยู่กับบอสจอมโหด พวกเรายังนึกว่าเราสามคนเข้าไปสู้กับเขาแล้วจะฆ่าเขาได้ เรารู้กันว่าเขาไม่ได้จะไปสู้กับบอสจอมโหด แค่ล่อให้พวกเราเข้าไปทีเดียว จะได้ซัดพลังชุดใหญ่เข้าใส่ แล้วหลอกใช้บอสจอมโหดสตันพวกเรา จากนั้นค่อยใช้สกิลหลักเดินตำแหน่ง กระโดดข้ามกำแพง ตอนนั้นเขาฆ่านายแล้วเหลือเลือดแค่ครึ่งหลอด เราก็คิดว่าเขาต้องตายแน่ แต่ใครจะรู้ว่าเขากลับข้ามกลับไปที่บอสจอมโหดนั่นอีก แล้วเอาดาบดูดเลือดมาใช้พลังชุดใหญ่เพื่อเติมเลือดให้ตัวเอง ทำให้สามพันมีดประหารของเขาสะเทือนวงการอีสปอร์ตเลยล่ะ จนถึงวันนี้ นอกจากเขาแล้ว หลายคนอยากเห็นฉากในปีนั้นอีกครั้ง แต่ก็ต้องผิดหวัง”
“แต่นั่นเป็นช่วงที่ฉินมั่วรุ่งเรืองที่สุด ฉันรู้ว่าเธอลืมเหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้ ตั้งแต่ฉินมั่วบาดเจ็บที่มือ เขาก็เล่นเลเวลนั้นไม่ไหวอีก ยิ่งตอนนี้เขาสูญเสียความทรงจำไปแล้ว ฉันก็เหมือนกับเธอนั่นแหละที่อยากให้ทีมไดมอนด์ชนะ แต่ในสถานการณ์จริงเราต้องพิจารณาให้ดี ไม่ใช่แค่ทีมไดมอนด์ ขนาดฝีมือของพวกเรายังถอยหลังลง ลั่วลั่ว ถึงไม่อยากจะยอมรับแค่ไหน แต่พวกเราก็แก่ขึ้นแล้วจริงๆ”
ได้ยินคำพูดของจ้าวซานพั่งแล้ว เทพลั่วลั่วถึงกับชะงักนิ้ว กำลังจะเอ่ยขึ้น แต่เสียงจากด้านข้างดังขึ้นก่อน “ลั่วลั่วแก่เหรอ?”
“เรียนตั้งปีสี่แล้ว จะไม่แก่ได้ไง? ตอนนี้เด็กใหม่ๆ เขาแค่ 18 19 กันเอง” จ้าวซานพั่งรู้ไม่เท่าทันในสิ่งที่ตัวเองพูดสักนิด ส่งผลให้หัวหน้าทีมขมวดคิ้ว “เอาลั่วลั่วไปเทียบกับเด็กพวกนั้นได้ไง? ความเร็วมือกับการเดินตำแหน่งธรรมดาจะตาย ขนาดหน้าก็ยังผ่านมีดหมอ จะเทียบไปได้ยังไง?”
“ใช่” เทพลั่วลั่วยิ้ม หันไปเชยคางคนที่นั่งด้านซ้ายของตัวเอง
จ้าวซานพั่งเห็นแล้ว แววตานั่นให้ความรู้สึกที่ไม่ธรรมดาจริงๆ เฮ้ย! นึกไม่ถึงเลยว่าการมาดูการแข่งในสนามนี้ จะได้เห็นอะไรที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนในยามปกติ เพราะเจ้เขาชอบเด็กใหม่หน้าตาจิ้มลิ้มมากที่สุด ทำให้ทุกคนพลอยคิดว่าเจ้าหล่อนชอบเด็กเอ๊าะๆ แน่ล่ะก็มีการคาดเดากันว่า ที่เธอยังอาลัยการแข่งในวันนั้น จะต้องคิดอะไรกับฉินมั่วชัวร์
แต่ไม่ว่าจะคาดเดากันไปยังไง ก็มีคนพูดกันในโลกออนไลน์ว่าจะจับคู่จิ้นเซียวลั่ว ทว่ากลับไม่ได้กระแส เพราะท่าทีของลั่วลั่วที่มีแต่หัวหน้า ไม่เหมือนจะชอบเลย แต่ตอนนี้เห็นทีน่าจะอันตรายแฮะ!
…………………………………….
ตอนที่ 1817-4
ในระหว่างที่จ้าวซานพั่งยังกำลังจมดิ่งอยู่ในความคิดน่าตกใจของตัวเอง การแข่งขันในสนามก็เริ่มต้นขึ้น
หลินเฉินทาวไม่คิดว่าตัวเองจะได้ลงแข่งในสนามนี้ ตอนที่สวมหูฟังยังตะลึงงัน ฝ่ายเหราหรงพอจะดูออกว่าอีกฝ่ายตื่นเต้น จึงเอียงศีรษะเข้าไปหา กุมเมาส์ด้วยมือข้างเดียว เรียวปากสีอ่อนขยับพูดว่า “กังวลเหรอ?”
“อื้ม” หลินเฉินทาวไม่ปฏิเสธ เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
เหราหรงมองอีกฝ่าย เอื้อมมือข้างหนึ่งไปจัดหูฟังให้อีกฝ่าย “มีฉันอยู่ด้วยจะกลัวอะไร? ไหนเคยบอกว่าต้องมีตัว CC อย่างฉัน นายถึงจะแข่งได้สบายใจ? หรือว่านายไม่เชื่อฝีมือฉัน?”
ถึงหลินเฉินทาวจะไม่ได้หันไปมอง ก็พอจะเห็นใบหน้าที่ชะโงกมาอยู่ใกล้ตัวเอง เขารอมาตั้งปีหนึ่ง รอให้หัวหน้ากลับมา
หนึ่งปีในทีมแบบนั้น ต่อให้ชายหนุ่มได้กลับมา แต่ความเก่งฉกาจกลับต้องถูกฝุ่นดำครอบทับเอาไว้ เขาหวังว่าจะได้แข่งระดับเอเชีย แต่แม้จะไม่อยากแค่ไหน เขาก็เคยคิดเรื่องจะถอนตัวจากวงการ ถ้าไม่ใช่ชายหนุ่มมาพูดกับเขาว่า ‘มากับฉัน มาแข่งด้วยกันสักนัด’ เขาอาจเก็บของกลับบ้านเกิดแล้ว
บ้านเกิดของเขาเป็นตำบลเล็กๆ ที่หากเอ่ยชื่อขึ้นมา ย่อมไม่มีใครรู้จัก การจะให้คนที่นั่นยอมรับในอาชีพของเขา ย่อมเป็นไปไม่ได้ เขาไม่มีแพลตฟอร์มเป็นของตัวเอง ต่อให้มีแฟนคลับมากแค่ไหน แต่หากถอนตัวจากวงการก็ไม่มีปัญญาจะทำการไลฟ์สดขนาดใหญ่ได้ มันเหมือนทุกวงการนั่นแหละที่คนเก่งๆ มักมีน้อยนิด
นอกจากการแข่งขันแล้ว พวกเขายังต้องดำรงชีวิตต่อไป แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากให้แฟนคลับเห็นเขาในสภาพไลฟ์สดเล่นเกม เพื่อทำเงินกับการซื้อสติกเกอร์ในการคอมเมนต์สด ทั้งนี้หากยังอยู่ในทีมก็ไม่เป็นปัญหา แต่หากออกจากทีมแล้ว มันคงน่ากระอักกระอ่วนสิ้นดี
อันที่จริงต่อให้คิดมากอย่างไร ก็ปกปิดความคิดที่แท้จริงของตัวเองไม่ได้ ใครๆ ก็อยากเป็นฮีโร่ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิงล้วนแต่อยากยืนในจุดที่เจิดจรัสที่สุด สร้างชื่อเสียงให้ประเทศ หากเวลานั้นชายคนนี้ยังยืนอยู่ข้างเขาละก็ เขาคงไม่มีวันเสียดายชั่วชีวิต ความชอบของบางคนอาจพูดออกมาเป็นวาจาได้ ทว่าเขาทำไม่ได้ ได้แต่ติดตามผู้ชายคนนั้น
“สงบใจได้แล้วใช่ไหม?” เหราหรงเลิกคิ้ว
หลินเฉินทาวพยักหน้า เหราหรงจึงยิ้มพลางหยิบมือถือขึ้นมา “ดูทื่อมะลื่อจะตาย ก่อนแข่ง ฉันมีของขวัญให้นาย”
“ของขวัญเหรอ?” หลินเฉินทาวหน้าเหลอหลา
เหราหรงจึงเปิดหน้าข้อความออกมา โชว์ให้อีกฝ่ายดูหน้าจอมือถือ “คุณอาบอกว่าส่งวีแชทไม่เป็น ก็เลยอัดเสียงพูดกับนายไม่ได้ เลยใช้การส่งข้อความเสียงมาให้แทน”
หลินเฉินทาวได้ยินแล้ว สองตาสั่นสะเทือน เมื่อจ้องหน้ามือถือ นัยน์ตาถึงกับแดงก่ำ คงเพราะคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ไม่รู้จะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาอย่างไร ถึงได้ใช้วิธีนี้ เพราะมันดูจริงใจที่สุด โดยมีสามข้อความด้วยกัน
“พ่อได้ยินเพื่อนลูกเล่าให้ฟังแล้ว”
“พ่อกับแม่เล่นคอมพิวเตอร์ไม่เป็น ว่าจะให้เสี่ยวหลินข้างบ้านมาช่วยจัดการให้หน่อย จะได้เรียกพวกญาติๆ มาดูลูกแข่งที่บ้าน อันที่จริงพวกเราเคยดูการแข่งขันของลูกครั้งที่แล้วๆ มา แค่ไม่ได้บอกลูกเท่านั้นเอง
“ลูก สู้ๆ นะ ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ แข่งเสร็จก็อย่าลืมกลับบ้านเรา”
ลูกกระเดือกของหลินเฉินทาวขยับ เบือนหน้าออกมาไป หลายปีที่ผ่านมา ในที่สุดเขาก็ได้รับการยอมรับจากพ่อแล้วใช่ไหม?
“พ่อฉันเป็นคนอารมณ์ร้าย” หลินเฉินทาวพูดเสียงแหบ “ตอนนั้นฉันจะออกจากบ้านมาเล่นลีกส์อาชีพให้ได้ พ่อบอกว่า ห้ามฉันกลับบ้านตลอดชาติ แต่ตอนนี้…”
เหราหรงยิ้ม กำมือไปชนกับอีกฝ่าย “ตอนนี้นายรู้แล้วใช่ไหมว่า พ่อนายติดตามนายมาตลอด ฉะนั้นนายต้องทำให้ทุกคนเห็นฝีมือของผู้เล่นประเภทคู่ของทีมไดมอนด์ได้แล้ว”
…………………………………..