1818-4 vs 1819-1 โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 1818-4
เคยมีคนพูดว่าสำหรับยูกิชินแล้ว สนามแข่งก็เหมือนเป็นที่ที่ให้เขาไล่ฆ่าเพียงฝ่ายเดียว อาจจะอธิบายได้อีกแบบหนึ่ง หากการแข่งครั้งไหนที่ยูกิชินไม่ได้ลง ก็เท่ากับว่านั่นไม่ใช่ความสามารถที่แท้จริงของทีมอาทิตย์อุทัย แต่กระนั้นก็ยังมีน้อยครั้งที่เจ้าตัวลงแข่งเอง ดังนั้นเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของเขา ผู้ชมในสนามแข่งต่างอื้ออึงกันใหญ่
“ท่านเทพของฉันจะลงแข่งแล้วใช่ไหม? พระเจ้า!”
“หมายความว่าประเภทคู่แพ้เหรอ? แต่ยังแข่งไม่จบเลยนะ?”
“ทีมไดมอนด์เก่งถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ถึงขั้นเทพยูกิชินต้องลงเอง?” หลายคนยังคงสงสัย โดยเฉพาะพวกนักข่าวต่างชาติที่มาทำข่าวทีมอาทิตย์อุทัยโดยเฉพาะ ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะสัมภาษณ์ทีมไดมอนด์ยังไง เพราะในหัวใจของพวกเขา ทีมอาทิตย์อุทัยถือเป็นเป้าหมายในการมาเยือนจีนอย่างไม่ต้องกังขา คิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นยูกิชินลงมือเอง แต่การแข่งประเภทคู่ยังไม่จบ จะสรุปเลยก็คงไม่ดีนัก
“เมลิน คุณเคยได้สัมผัสทีมไดมอนด์มาก่อน คุณคิดว่าเพราะอะไรยูกิชินถึงได้ทำแบบนี้?”
เมลินคนนี้เป็นนักข่าวต่างชาติเคยพูดว่า ‘เราได้เรียนรู้หลายอย่างจากการแข่งระหว่างทีมไดมอนด์และอาทิตย์อุทัยเลยล่ะค่ะ’ เธอหัวเราะพลางหัวเราะยักไหล่ “โอ๊ะ ฉันขอบอกว่า สาวๆ คะ อย่าตื่นเต้นตกใจไป เท่าที่ฉันรู้จักเขา ต้องบอกว่าเขาเป็นคนไม่ทำอะไรตามครรลองปกติ พวกคุณน่าจะรู้ว่าพวกมีพรสวรรค์ก็เป็นแบบนี้ บางครั้งเวลาที่เขาลุกขึ้นมาก็เพราะนั่งจนเบื่อเลยอยากเล่นสักตา ฝีมือของทีมไดมอนด์น่าสนใจมากก็จริง เรียกได้ว่าเหนือความคาดหมายของฉันเลยล่ะค่ะ แต่ไม่น่าจะถึงขั้นที่ทำให้เขาลุกขึ้นมาดู เรามาดูการแข่งต่อดีกว่า รอจนแข่งประเภทคู่จบแล้วค่อยว่ากัน”
“จริงด้วย” คำวิเคราะห์ดังกล่าวได้รับความเห็นน้อยจากคนไม่น้อย เพราะผู้บรรยายเองยังหาคำตอบให้ไม่ได้ แต่ในทันทีที่เธอพูดจบ เสียงเอฟเฟกต์ก็ดังตามทันที!
KO!
หลินเฉินทาวสามารถฆ่าหนึ่งในคู่แข่งได้ถึงสามครั้ง ซึ่งเห็นสถานการณ์ในเกมได้ชัด เมื่อทีมมินเนี่ยนบีบเข้าไปใกล้ ป้อมคริสตัลของทีมอาทิตย์อุทัยก็แหลกเป็นเสี่ยงๆ การแข่งประเภทคู่ ทีมไดมอนด์เป็นฝ่ายชนะ แถมยังชนะได้อย่างสวยงาม!
หลินเฉินทาวเองยังตะลึงงัน ราวกับไม่อยากจะเชื่อ จนกระทั่งคนข้างตัวยื่นมือออกมาถอดหูฟังให้ แล้วหัวเราะนิดๆ “บื้อไปเลยเหรอไง?”
“ฮ่าๆๆๆ ชนะแล้ว! ท่านเทพ พวกเราชนะแล้ว!” หลินเฉินทาวมีนิสัยเหมือนเด็กชายตัวน้อยๆ ด้วยต้องแบกรับความกดดันมาก จึงปลดปล่อยออกมาเต็มที่ เขากระโดดกอดเหราหรง “เมื่อกี้เห็นตอนที่ฉันปล่อยพลังชุดใหญ่หรือเปล่า เล่นมันส์มากเลยล่ะ อุตส่าห์ได้ฟอร์มแบบนี้ ต่อไปฉันไล่บี้จ้าวซานพั่งได้สบายเลยล่ะ!”
ส่วนจ้าวซานพั่งที่อยู่ตรงที่นั่งผู้ชมแต่ได้บ่นในใจ…อะไรวะ! เฮ้ย! หมายความว่าไง! รวมถึงผู้ชมในสนามต่างคิดกันว่า ผู้ชายอย่างพวกนายสองคนอย่าใช้วิธีนี้ฉลองชัยชนะได้หรือเปล่า!
ในขณะที่ทีมไดมอนด์ไม่คิดอะไรมาก ผู้ชายทั้งแท่งอย่างอินอู๋เย่ายังมองเห็นแค่ชัยชนะที่ได้รับมา ทุกคนต่างดีใจ กระทั่งนักข่าวต่างชาติยังได้แต่มองอย่างงงงัน ทำไมชนะเสียเร็วอย่างนั้น? อันที่จริงสายตาของคนทั่วไปอาจจะไม่เห็นอะไร แต่การแพ้ชนะในครั้งนี้เป็นเรื่องจังหวะฟอร์มการเล่นจริงๆ กระทั่งเฟิงซ่างเองยังพูดติดอ่างกับหลินเฉินทาวว่า “มะ เมื่อกี้ คะ โคตรเท่เลย!”
“ใช่! ฮ่าๆๆๆ” หลินเฉินทาวดีใจจริงๆ เหราหรงมองอีกฝ่ายแล้วพลอยหยักยิ้มมุมปากไปด้วย ส่วนป๋อจิ่วที่ยิ่งดูก็ยิ้มหวานขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนเธอจะได้ล่วงรู้ความลับที่ลึกซึ้งเข้าเสียแล้ว
“เอาล่ะ” ฉินมั่วลุกขึ้นยืน เสี้ยวหน้าแสนหล่อดื่มด่ำอยู่ใต้แสงไฟราวกับเป็นเพชรที่เปล่งประกาย ดูหล่อคมสันและสง่างาม เหมือนมีลมพัดชุดทีมของเขาให้โป่งพองจนเห็นตัวอักษรชื่อทีม จากนั้นก็ได้ยินพียง “ต่อไปเป็นงานของพวกเราแล้ว”
………………………………………………..
ตอนที่ 1819-1
ฉัน..เธอจะเอาไม่เอา
ห้วงเวลานั้น ดูเหมือนจะมีลมแรงพัดเข้ามาในสนามแข่ง คงเพราะบรรยากาศนำพา เมื่อฉินมั่วลุกขึ้นมา สมาชิกคนอื่นของทีมไดมอนด์ต่างลุกขึ้นยืนตัวตรง ตัวอักษรชื่อทีมบนหลังของพวกเขาสะบัดขึ้นมา
“นับจากนี้ต่อไป การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศถือว่าได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ โปรดรอชม”
จ้าวซานพั่งได้ยินเสียงแล้วหันไปมองหัวหน้าตัวเองที่สีหน้าเปลี่ยนไปเช่นกัน “อื้ม” เขาย่อมต้องดูอย่างตั้งใจแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นวิธีการเล่นของทีมอาทิตย์อุทัยหรือไดมอนด์! การแข่งประเภททีมที่มาถึง ทำให้ทุกคนตื่นเต้นสุดขีด โดยเฉพาะพวกแฟนคลับสาวๆ ที่มองเห็นโฮชิโนะก้มตัวปลดเสื้อตัวนอกออกอย่างนุ่มนวลแล้วเงยหน้าขึ้นมา เส้นผมที่ยุ่งนิดๆ แสดงให้เห็นถึงความตั้งอกตั้งใจที่ไม่เคยทีมากขนาดนี้มาก่อน
ป๋อจิ่วแย้มยิ้มพลางเดินออกไป สวนทางกับเขาพอดี เจ้าหล่อนซุกมือในกระเป๋าข้างหนึ่งเหมือนยามปกติ แต่ความอ่อนโยนในสายตากลับหลอกใครไม่ได้ โฮชิโนะเห็นเธอ ก็พลันเอ่ยอย่างอบอุ่น “หายแล้วเหรอ?”
“อื้ม เมื่อวานอะ….อุ๊บ” ป๋อจิ่วยังไม่ทันได้พูดออกมา ก็ถูกหลินเฟิงที่อยู่ข้างๆ อุดปากทันที เรื่องอวดผัวแบบนี้ ต้องห้ามเสียหน่อย สถานที่ออกจะเป็นทางการ จริงไหม!
โฮชิโนะกลับหัวเราะ พูดต่อในสิ่งที่เธอยังพูดไม่จบ “เมื่อวานฉินมั่วดูแลคุณล่ะสิ?”
ป๋อจิ่วพยักหน้า ผลักหลินเฟิงให้หลีกทาง โดยฝ่ายหลังกลายเป็นหินไปแล้ว นี่มันอะไรกัน ทำไมฝ่ายตรงข้ามถึงรู้ทัน? เดี๋ยว เมื่อกี้เหมือนโฮชิโนะจะถามว่าเจ้าแบล็กหายหรือยัง! เป็นห่วงเป็นเจ้าแบล็กอย่างนี้เลยเหรอ? อุว้าว ถ้าเจ้าแบล็กเป็นผู้ชายล่ะก็ เขาจะไม่คิดมากเลย!
เหล่าผู้ชมเห็นความผิดปกติจากเหตุการณ์ดังกล่าว แม้จะไม่ได้ยินว่าพูดอะไรกัน แค่เห็นทั้งสองถามกันที ตอบกันไป เหมือนเพื่อนเก่าที่ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบที่ไม่ได้เจอกันมานาน
เอ่อ…ตอนนี้ทีมไดมอนด์กับทีมอาทิตย์อุทัยเป็นคู่แข่งกันใช่ไหม? ทำไมรองหัวหน้าทั้งสองคนเหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกันเลยล่ะ! ต้องดูบรรยากาศของหัวหน้าทีมสิ ปกติที่สุด ถึงจะนั่งห่างกันขนาดนั้น พวกเขาก็ยังรู้สึกว่า ทั้งสองนำพาบรรยากาศคุกรุ่นมาให้
ยูกิชินยิ้มให้ โดยเอ่ยขึ้นเบาๆ ในระหว่างที่เดินสวนกัน “รองหัวหน้าทีมนายนี่เหมือนจะเชื่อมั่นในตัวรองหัวหน้าทีมฉันจังเลยนะ นายไว้ใจได้เหรอ?”
“เขาเป็นของฉันหมดทั้งตัวและหัวใจ จะไปมีอะไรที่ไม่ไว้ใจ” ฉินมั่วหันไปมองอย่างเป็นปกติ “ถ้านายไม่ไว้ใจ ก็ทำให้โฮชิโนะกลายเป็นคนของตัวเองสิ แต่ดูท่า นายคงจะหมดหวังไปทั้งชาติ” เล่นเอายูกิชินชะงักมือ หรี่นัยน์ตาลงทันที
ฝ่ายฉินมั่วได้ยินพิธีกรแจ้งให้ทั้งสองฝ่ายจับมือกัน ซึ่งทั้งที่เป็นแค่การจับมือกันแท้ๆ แต่ด้วยเหตุจากบารมีสูงส่ง ทำให้ดูเหมือนท้ารบกันเสียมากกว่า
“ขอคำแนะนำด้วยนะครับ”
“ได้เลย คุณฉิน”
ทั้งสองจับมือกันอย่างไม่จริงใจสักเท่าไร ขนาดที่ผู้ชมยังมองออก โดยคอมเมนต์ผุดขึ้นบนหน้าจอทันที
“ให้สองคนนี้จับมือกัน โอย คนจัดคงจะคลั่งไปแล้ว”
“นี่เป็นการแข่งขันนัดสำคัญนะ พวกเราสำรวมกันหน่อย ส่วนต่อไปนี้เป็นบทพากษ์นะจ๊ะ ของยูกิชิน คอยดูนะ เดี๋ยวจะจับนายฆ่าเสียเลย ส่วนฉินมั่ว หึๆ ลองดูสิ คิดว่าฉันกลัวนายงั้นเหรอ? ลองถามพวกนายดีกว่าว่า ใช่ป่ะล่ะ!”
“โห เหมือนจริงมาก ขอแคปหน้าจอไปทำมีม!”
“ทำไงดี? หลัวกับแฟนฉันจะตีกันแล้ว ฉันจะช่วยใครดี?”
“รู้สึกว่าเทพโฮชิโนะกับพี่แบล็กน่าจับคู่จิ้นอะ น่ารักจุงเบย ขอปิดหน้าด้วยความเขิน!”
“เป็นรองหัวหน้าทีมที่สมานฉันท์ที่สุดที่ฉันเคยเห็นจริงๆ…”
……………………………………………..