บัญชามังกรเดือด บทที่ 777 สถานที่ต้องห้าม
“ไอบ้าเอ่ย กูจะฆ่ามึงทิ้งส่ะ！”
ซีคุนนั้นที่โกรธแค้นจัด เขานั้นกัดฟัน ทันใดนั้นก็ได้ควักมีดกริชสั้นๆจากหน้าอกออกมา แล้วพุ่งเข้าไปหาฉินเทียนอย่างบ้าคลั่ง
ฉินเทียนนั้นยังคงแน่นิ่ง ดวงตาของเขานั้นยังคงไม่สนใจ ในตอนนี้สายตาของเขานั้น ซีคุนนั้นก็เหมือนแค่หมดที่ไม่ได้มีความหมายอะไร
“รนหาที่ตาย！”
ดวงตาของเหลิ่งหยุนนั้นแข็งกระด้าง ก่อนที่จะยกข้า แล้วถีบเอาซีคุนจนลอยออกไป
ในซีเป่ยนั้นทุกคนต่างก็ชอบฝึกฝนมวย
เหมือนซีคุนคนเช่นนี้ เขานั้นได้ฝึกมาตั้งแต่เด็ก นอกจากปรมาจารย์ฝึกจากตระกูลฉินแล้ว เขานั้นยังคือลูกชายของ ราชาซีเตี้ยน อีกทั้งยังไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย ก็สามารถที่จะจ้างปรมาจารย์ที่เก่งกาจนั้นมาสอนลูกชายตน
ดังนั้น ซีคุนก็ยังนับว่าพอมีฝีมืออยู่
แต่ว่า นั้นมันนานมากแล้ว อย่างเช่นวันนี้สิ่งที่ได้เรียนมานั้น ตอนนี้ก็ไม่ได้คุ้นเคยอีกแล้ว ร่างกายนั้น ได้โดนพวกเหล้านั้นควักออกมาแทนหมดแล้ว
ดังนั้นต่อหน้าของเหลิ่งหยุนที่มีฝีมือเก่งกาจเช่นนี้ เขานั้นอ่อนแอจริงๆ
เหลิ่งหยุนพุ่งเข้าไป ก่อนที่จะเหยียบบนหน้าอกของเขา ก่อนที่ในมือได้ถือมีด แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พี่เทียน ออกคำสั่งเถอะ”
“ฉันจะกำจัดสัตว์ร้ายตัวนี้เอง เพื่อที่จะกำจัดอันตรายนี้ออกจากเมืองซินเฉิง ！”
เมื่อเอยแล้ว ก่อนที่มีดนั้นจะค่อยๆต่ำลงมาจนมาถึงคอหอยของ ซีคุน
“อย่านะ！”
เมื่อได้รู้สึกถึงความตาย ซีคุนเขานั้นก็ได้กรีดร้องออกมาอย่างสิ้นหวัง
“ฉินเทียน ไม่ใช่สิ พี่เทียน！”
“คุณชายใหญ่เทียน！”
“ข้าผิดไปแล้ว！ไว้ชีวิตข้าเถอะ！”
“เมื่อก่อนนั้นผมยังเด็กไม่ค่อยเข้าใจ ทำให้คุณขุ่นเคืองใจ ขอให้พี่ให้โอกาสผม ผมนั้นยินยอมที่จะชดเชย！”
“เพียงแค่พี่เอ่ยปาก จะเอาเงินเท่าไหร่ก็ได้！”
เขานั้นมองไปที่ฉินเทียน แล้วได้ขอร้องอย่างเสียงดัง
ฉินเทียนยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนที่จะลุกขึ้น แล้วตบไปที่หน้าของซีคุนแล้วเอ่ย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะให้โอกาสเจ้า”
“ไปเถอะ พาข้าไปหาพ่อของเจ้าที”
อือ？
ซีคุนนั้นสงสัย
ต้องทราบว่า พ่อของตนเองนั้นเป็นถึงราชาซีเตี้ยน ไม่เพียงแต่พละกำลังนั้นแข็งแกร่งดุจเหล็ก อีกทั้งสถานที่พักอาศัยนั้น ต่างก็ได้รวมปรมาจารย์ยอดฝีมือเอาไว้จำนวนมาก
สามารถเอ่ยได้ว่า ที่นั่นนั้นคือสถานที่ที่อันตรายมาก
ฉินเทียนนั้นกลับกล้าที่จะเสี่ยง？นี่เหมือนไปส่งความตายเองเลยนะ！
ฉินเทียนยิ้มเอ่ยอย่างเย็นชา “ทำไมล่ะ กลัวหรอ？”
“เอ่ยตามจริงนะ เงินของเจ้านั้น ไม่เข้าตาข้าหรอก แค้นนี้นั้น นับว่าเป็นแค้นที่แขวนไว้บนหัวพ่อเจ้าก็แล้วกัน ”
“เหลิ่งหยุน จัดการเขาที พาเขาไปส่ะ！”
“รับทราบค่ะ”เหลิ่งหยุนนั้นกระชากผ้าปูโต๊ะออกมา ก่อนที่จะมัดไปที่หัวของซีคุน และเช็ดคราบเลือดสกปรกออก หลังจากนั้นก็ได้หาหมวกหมาให้เขาใส่
“เจ้านั้นคอยอยู่ฟังและทำตัวดีๆล่ะ มิฉะนั้น มีดของฉันจะมันจะไม่มีตาเอานะ”
“ไปกันเถอะ คุณชายคุนของฉัน”
เธอนั้นได้คว้าแขนของซีคุนขึ้นมา พอมองดูแล้วเหมือนสนิทสนมกันมาก แต่จริงๆแล้ว ในมือนั้นได้ซ่อนมัดเอาไว้ และอยู่ต่ำทางด้านเอวขอ
หากเพียงแค่ซีคุนนั้นได้ขยับเล็กน้อย เหลิ่งหยุนนั้นก็สามารถที่จะปลิดชีวิตเขา
“อย่าขยับมั่วซั่วล่ะ！”
“คนสวย ไม่ว่ายังไงก็อย่าใจร้อนนะ ตอนนี้ผมนั้นจะพาพวกคุณไปหาพ่อของผมเอง！”
ซีคุนนั้นตัวสั่นไปหมด ก่อนที่เขานั้นจะโดนเหลิ่งหยุนลากออกไปในฐานะตัวประกัน
ส่วนฉินเทียนนั้นได้ก้มหน้าแล้วเดินตามหลัง
เหตุผลก็เพราะปกติแล้วซีคุนนั้นจะชอบเล่นเกมบ้าๆในห้อง ดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกไป ดังนั้นทั้งห้องนี้ ได้ทำมาจากวัสดุที่ฉนวนห้องกันเสียงอย่างดีพิเศษ
และห้องที่ได้กั้นฉนวนเอาไว้ ดังนั้นไม่รู้ว่าจะต้องมีผู้หญิงกี่คนแล้วที่ต้องร้องขอความช่วยเหลือแต่กลับโดนกั้นเอาไว้
แต่ว่าในรอบนี้นั้น ได้สกัดกั้นเสียงร้องของซีคุนเอาไว้เป็นอย่างดี ดังนั้นทั้งห้องไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ด้านนอกนั้นก็จะไม่มีเสียงได้เล็ดรอดออกไปอย่างเด็ดขาด
บอดี้การ์ดด้านนอกต่างก็คิดว่า คุณชายนั้นได้มีความสุขกับนางฟ้าข้างในแล้ว
เมื่อเห็นว่าซีคุนและสาวสวยเดินออกมาจาก ด้านหลังนั้นกลับมีชายหนุ่มชุดดำเดินมาด้วย ก่อนที่บอดี้การ์ดที่อยู่ไกลๆนั้นจะวิ่งเข้ามา
“คุณชาย เกิดอะไรขึ้น？”
“เขาคือใครครับ？”
ด้วยแสงที่สลัว สีหน้าของซีคุนที่มองเห็นไม่ค่อยชัด เดิมทีเขานั้นอยากที่จะร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็สามารถรู้สึกได้ถึงมีดที่จี้อยู่ที่เอว ทันใดนั้นก็มีอาการตัวสั่นทันที
“แค๊ก ไม่มีอะไรหรอก”
“เขานั้นคือบอดี้การ์ดสายลับที่ข้าจ้างมากน่ะ ……”
“พวกเจ้าดูแลบ้านให้ดีๆล่ะ ข้านั้นยังมีเรื่องสำคัญอีก เดี๋ยวจะกลับมานะ”
หลังจากนั้น ก่อนที่จะเดินเข้าไปยังรถที่จอดอยู่ไกลๆ
ฉินเทียนนั้นกระโดดขึ้นไปตรงที่นั่งคนขับ ก่อนที่เหลิ่งหยุนนั้นที่พาตัวประกัน ซีคุน นั้นได้พาไปนั่งที่ด้านหลัง
เมื่อสตาร์ทรถ ก่อนที่จะขับออกไปในค่ำคืน
เร็วๆนั้น ก็มาถึงลานกว้างที่น่าเกรงขามนี้ เมื่อมองไปไกลๆ กำแพงที่สูงลิ่วรายล้อม ด้านในที่มีบ้านเรื่องเต็มไปหมด นั้นสมชื่อที่จะเรียกว่าจวนอ๋องอย่างแท้จริง
ที่หน้าประตูใหญ่นั้นได้มีอักษรสีทองตัวขนาดใหญ่ เขียนว่าจวนราชาซีเตี้ยน
ถึงแม้ว่าจะดึกขนาดนี้ แต่ว่าบอดี้การ์ดที่หน้าประตูนั้นต่างก็เต็มไปด้วยความระมัดระวัง พวกเขานั้นมีรูปร่างสูง ดวงตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตัว ราวกับว่าเป็นสัตว์ประหลาดในตอนกลางคืน
เมื่อมองเห็นรถ บอดี้การ์ดทั้งสองคนต่างก็เข้ามาต้อนรับ
“ที่แท้ก็เป็นคุณชายนี่เอง！”
“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณชายกลับมาที่นี่ทำอะไรกันครับ？”
“นายท่านนั้นได้นอนหลับไปแล้ว”เมื่อมองเห็น ซีคุน รวมถึงสาวสวยที่อยู่ด้านข้าง บอดี้การ์ดนั้นดวงตาก็ปรากฏถึงความเยาะเย้ย
ซีคุนนั้นจึงทำได้แค่ลดกระจกลงเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าจะกลับบ้านของตนเอง ยังจะต้องรายงานพวกเจ้าหรอ？”
“เปิดประตู！”
“ ข้ามีเรื่องสำคัญ ต้องการจะพบพ่อของข้าเดี๋ยวนี้！”
“รับทราบครับ！”
ลูกชายกลับบ้านมาพบพ่อ นับว่าเป็นเรื่องปกติชอบธรรม บอดี้การ์ดก็ไม่รอช้า ก่อนที่จะรีบเปิดประตูใหญ่
รถค่อยๆขับเข้าไป
จวนราชาซีเตี้ยนที่ยิ่งใหญ่และงดงาม แม้แต่เส้นทางเดินเล็กๆภายในลานกว้างนั้น ก็สามารถที่จะขับรถได้
ฉินเทียนนั้นไม่ต้องรอให้ซีคุนก่อนที่จะเลี้ยวซ้ายและไปทางขวา ก่อนที่จะมาหยุดยังหน้าประตูของลานกว้างเล็กๆ
มองไปที่ลานเล็กและดื่มด่ำไปกับความเงียบสงบ ภายหน้าฉินเทียนนั้น ก็ได้นึกถึงอดีตที่เกิดขึ้น
เขานั้นยิ้มแล้วเอ่ย“หากผมจำไม่ปิด ในตอนที่ผมสิบขวบ เคยมาที่นี่หนึ่งครั้งใช่ไหม？”
“ในรอบนั้นเป็นวันเกิดของแก เจ้านั้นได้ส่งเครื่องบินไปเชิญ ข้า และฉินเปียวนั้นมาที่นี่”
ซีคุนกัดฟันไปมา ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำ“ใช่！”
“ฉินเทียน ในเมื่อเจ้าจำได้ งั้นก็ควรจะทราบ ว่าที่ลานกว้างนี้มีปรมาจารย์ฝีมือดีอยู่กี่คน”
“ตอนนี้ เจ้ายังกล้ามาที่นี่อีกหรอ？”
“บอกเจ้าตามตรงนี้ ในค่ำคืนนี้ หากเจ้ากล้าแตะข้า เจ้านั้นจะต้องไม่ได้ออกไปจากลานกว้างนี้อย่างแน่นอน”
“รู้แล้วล่ะก็ รีบๆหน่อยสิ——”
“รีบแล้วจะทำไมกัน？”เหลิ่งหยุนที่ทนฟังเขาข่มขู่ฉินเทียนไม่ได้ ก่อนที่ตบไปที่จับหูของ ซีคุน ตบจนฟันของเขาร่วงลงมา ในปากเต็มไปด้วยเลือด
“หุบปากให้ฉันส่ะที！”
ซีคุนในดวงตาตอนนี้เต็มไปด้วยความเคียดแค้น คิดไม่ถึงว่าหญิงสาวคนนี้ จะลงมือได้อย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้
แต่ว่าชีวิตน้อยๆของตนเองอยู่ในมือของพวกเขา เขานั้นจึงทำได้แค่อดทนกัดฟันเอาไว้
“ไปกันเถอะ”
“พาพวกเราไปพบพ่อของเจ้าสิ”
ฉินเทียนเอ่ยยิ้มอย่างเย็นชา ก่อนที่จะเปิดประตู แล้วเดินนำเข้าไป
เมื่อมาถึงประตูหน้าลานเล็ก ด้านในนั้นได้มีเงาดำสองเงานั้นผ่านมาอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะเอ่ยอย่างเย็นชา “เป็นใครกัน？”
“ท่านอ๋องกำลังพักผ่อน ห้ามรบกวน！”
“ขอโทษนะ แต่ว่าไปเรียก ท่านอ๋องให้เขาตื่นทีเถอะ”
ฉินเทียนนั้นไม่หยุดที่จะก้าวเท้า ก่อนที่จะลงมือ ปังปังสองเสียง ก่อนที่จะจัดการบอดี้การ์ดทั้งสองคนด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ทำให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนนั้นปลิวออกไป
บอดี้การ์ดนั้นได้คำรามออกมา ในค่ำคืนที่มืดมิดนั้น เหมือนได้มีเสียงฟ้าร้อง
“เกิดอะไรขึ้น？”
“ใครที่ไหนกันที่กล้ายิ่งนัก กล้าบุกรุกเข้ามาในสถานที่ต้องห้าม！”
“หยุดนะ！”
“หากเข้ามาอีกกาว จะฆ่าไม่เว้นอย่างไม่เอ่ยถาม！”
ทันใดนั้น ก็ได้มีเสียงดังขึ้นมาจากทั้งสี่ทิศ
และปรมาจารย์กว่าสิบคนนั้น ก็ได้บินมาจากทุกสี่ทิศ
ในขณะเดียวกันนั้น ดวงไฟที่หน้าลานกว้างนั้นก็ได้ถูกเปิดออก และทั้งลานกว้างนั้น ก็สว่างไสวเหมือนตอนกลางวัน
ฉินเทียนอดไม่ได้ที่จะหรี่ตา ภายเบื้องหน้านั้น ยังเป็นเหมือนสถานที่เมื่อสิบปีในตอนนั้น แต่ว่าหรูหราขึ้นมาเล็กน้อย
ยังจำได้ว่า ในตอนนั้น เขานั้นที่ตัวตนเป็นคุณชาย ที่เป็นลูกชายแท้ๆของตระกูล แต่สุดท้ายแล้ว แต่ในที่นี้นั้น เขากลับถูกฉินเปียวและ ซีคุนหยอกล้ออย่างไร้ความปรานี
พวกเขานั้นปล่อยให้คนใช้นั้นทำตามใจอย่างไม่ห้ามปราม แล้วเอาเค้กวันเกิดนั้นมาปากใส่บนหน้าของตน เขานั้นที่ตามใจคนอื่น
อันนั้นเดิมทีแล้วไม่ใช้เค้ แต่ว่าเป็นกองขี้หมาที่ ซีคุนและฉินเปียวนั้นเตรียมเอาไว้ก่อนแล้ว