บทที่ 438 อาณาเขตของออร์เดน (2)
[หอคอยแห่งวีรบุรุษ]
หอคอยแห่งวีรบุรุษเป็นหอคอยขนาด 77 ชั้นที่สร้างขึ้นโดยสมาคม
เมื่อเทียบกับความสูงที่ยิ่งใหญ่อย่างไรก็ตามความกว้างของมันค่อนข้างเล็กอย่างน้อยก็จากด้านนอก อันที่จริงแล้วข้างในนั้นใหญ่กว่าหอคอยที่ปรากฏอยู่ด้านนอกมาก หอคอยแห่งวีรบุรุษ เป็นอาคารที่
โดดเด่นสร้างขึ้นด้วยเทคนิควิศวกรรมเวทมนต์ที่เรียกว่า
‘สถาปัตยกรรมการขยายตัว’
นั่นเป็นสาเหตุที่ชั้นหนึ่งของหอคอยใหญ่พอที่จะเก็บบ้าน 4-5 หลังได้
มีช่องว่างที่อยู่อาศัยแยกต่างหากสำหรับพนักงาน
“ศาสตราจารย์พลังเวทย์มาจากไหน”
ในหมู่พวกมันบ้านชั้น 33 ถูกกำหนดให้เป็นที่อยู่อาศัยของเด็กบางคน มันเป็นบ้านของ ยียูริ เด็กน้อยที่มีอำนาจในการรักษาเรียกว่า
‘หญิงสาวผู้มีพลังวิเศษ’
“เป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่าเกิดขึ้นหลังจาก Outcall….”
15 ปีภายใต้การคุ้มครองอย่างเข้มงวดของสมาคมขณะนี้ได้รับบทเรียนส่วนตัวจากศาสตราจารย์ Cube
“แต่ฉันคิดว่าคำตอบนั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอพึงพอใจ”
อาจารย์ส่งสำเนารายงานการวิจัยที่เขาเตรียมไว้ล่วงหน้าให้เธอ
“โปรดดูนี่”
“โอ้นี่คือเอกสารชิ้นหนึ่งของเขาอีกแล้วงั้นเหรอ”
ศาสตราจารย์พยักหน้าให้ ยียูริ
“ใช่ มันซับซ้อนอย่างน่าเหลือเชื่อชัดเจนและมีรายละเอียด ฉันยังไม่อยากเชื่อว่านักเรียนอายุ 17 ปีเขียนผลงานชิ้นเอกเช่นนี้ออกมาได้”
“อ่า…ฉันเห็น.”
ยียูริ ยินดีรับกระดาษ อันที่จริงมีชื่อที่คุ้นเคยเขียนอยู่ด้านบน
[กำเนิดพลังเวทมนต์และหาทางเอาชนะ] – [Cube Class 1,
อันดับ 934, คิมฮาจิน]
ชื่อของเขาคือ ‘คิมฮาจิน’ อัจฉริยะที่มีความสำเร็จในทฤษฎีเวทมนต์ถูกบันทึกไว้ในตำรา ยียูริอ่านเอกสาร 5 ฉบับที่เขาเขียน พวกมันทั้งหมดอยู่ในวิชาที่แตกต่างกัน แต่สมบูรณ์แบบเท่าเทียมกัน
“ ‘คิมฮาจิน’ ฉันมองข้ามชื่อนี้ไปขณะเรียนหนังสือ”
ศาสตราจารย์ยิ้มเบาๆ “เช่นเดียวกันสำหรับนักเรียนที่ Cube เขาส่งบทความสอบทั้งหมด 23 เรื่องและบทความ 8 เรื่อง แต่ทั้งหมดได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการที่สำคัญ ปัจจุบันมีงานวิจัยทั้งหมด 8 ชิ้นที่อยู่บนพื้นฐานของเอกสารของที่เรียกว่า เอกสาร ฮาจิน”
“ว้าว…. ที่น่าตื่นตาตื่นใจ.”
“เขาเป็นนักเรียนที่ฉลาดที่สุดเท่าที่ฉันเคยสอนมา”
ศาสตราจารย์ยิ้มขณะที่เขานึกถึงอดีตที่ไกลโพ้นในฐานะนักวิชาการ
ผู้ติดตามความจริงที่ลึกซึ้งเขาถือว่าคิมฮาจินเป็นตัวกระตุ้น คิมฮาจินเก่ง ฉลาดและมีพรสวรรค์แถมยังมีความคิดสร้างสรรค์….
ติ้งๆๆๆ
ทันใดนั้น smartwatch ของเขาก็ส่งเสียงบี๊บๆ ศาสตราจารย์มองไปที่ข้อความ
“อาดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ฉันจะออกไปซักพักแล้วดังนั้นโปรดอ่านกระดาษในระหว่างนี้ ฉันจะกลับมาไม่นานหรอก”
“ ได้คะ”
ศาสตราจารย์ออกไปและยียูริก็อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ
“โอ้ …. “
ยิ่งเธออ่านกระดาษของ คิมฮาจิน มากเท่าไหร่เธอก็ชื่นชมมันมากขึ้นเท่านั้น เอกสารทางวิชาการไม่ได้มีไว้เพื่อความบันเทิง แต่เอกสารของเขาดึงดูดเธอได้อย่างง่ายดายราวกับว่าเธอหลงใหลไปกับเวทมนตร์
ปัง –
ประตูเปิดอีกครั้งหลังจากนั้นไม่นานและยียูริก็มองไปบนกระดาษ ศาสตราจารย์กลับมาแล้ว เขาสวมรอยยิ้มที่อบอุ่นบนใบหน้าของเขา
“คุณ ยูริ มีข่าวดี”
“…คะ?”
“พ่อแม่ของเธอมาเยี่ยม เธอจะสามารถใช้เวลาที่เหลือของวันกับ
พวกเขาได้”
รอยยิ้มแผ่ไปทั่วใบหน้าของยี่ยูริ โดยปกติแล้วเธอเจอพวกเขาในทุกๆ
2 เดือน
“จริง-จริงเหรอ?”
“ใช่ แต่เธอจะได้รับการปกป้องอย่างเข้มงวด เธออยากจะไปไหม”
“คะ! แน่นอน.”
ยูริรีบลุกขึ้นและเก็บข้าวของรวมทั้งเอกสาร จากนั้นเธอก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่เธอโปรดปราน
“ตามฉันมา”
ศาสตราจารย์นำทางยูริพร้อมรอยยิ้ม ยูริตามศาสตราจารย์ไปที่ลิฟต์ที่ล็อคแน่นหนาบนชั้น 55
“ไปกันเถอะ”
“คะ…?”
หลังจากมาถึงหน้าลิฟต์แล้วยูริก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ สัญชาติญาณของเธอเตือนเธอให้ระวัง
เธอหยุดและมองไปรอบ ๆ
โดยปกติชั้นนี้จะเต็มไปด้วยทหารยาม แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างไม่มี
พวกเขาอยู่ที่นี่ในวันนี้
“ขอโทษนะศาสตราจารย์ แต่ -!
ศาสตราจารย์จับมือยูริขณะที่เธอพยายามถอยกลับ เขาดึงเธอและพูดว่า “คุณควรตามฉันมาหากเธออยากมีชีวิตอยู่”
“อะไรนะ? ได้-โปรด”
ประตูลิฟต์ปิดและพวกเขาก็ลงมาที่ชั้นหนึ่งอย่างรวดเร็ว ศาสตราจารย์ลากยูริออกจากลิฟต์แม้ว่า Tower of Heroes จะอยู่ที่ ประตูควังฮวา แต่สิ่งที่ต้อนรับพวกเธอข้างนอกนั้นเป็นอะไรที่ว่างเปล่า
“ศาสตราจารย์ พวกเราอยู่ไหน”
“อย่ากลัวไปเลยตามฉันมา พวกเราจะไปพบพ่อแม่ของเธอ”
ศาสตราจารย์หรือเจนจับมือเธอแน่น ยียูริซึ่งตอนนี้สะอื้นเบาๆ
เจนพยายามพายูริไปที่หลบซ่อน
อย่างไรก็ตาม
“เธอจะไปที่ไหน ~”
มีเสียงปรากฏอย่างเงียบๆและหยุดเธอเอาไว้ เจนขมวดคิ้วเพราะการมาอย่างกะทันหันของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ
“สวัสดี ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ. คุณเจนใช่ไหม?”
คนที่ทักทาย เจน คือ คิมจินวู นักล่าจาก Vast Expanse เจนจ้องมอง ไปที่เขาดวงตาของคิมจุนวูเหมือนหมาจิ้งจอกที่น่ากลัวเหมือนในอนิเมะ
แต่ตอนนี้มีพลังเวทมนต์ทำลายล้างที่อยู่ข้างกายของเจน
“ไง แกคือสุนัขรับใช้แห่ง Vast Expanse สินะ”
ชอคจุนกยอง พึมพำในขณะที่เขาก้าวมาข้างหน้าจากด้านหลังเจน
คิมจินวู ยิ้มให้เขา ใบหน้าของเขาโค้งทันที
“แกพูดถูกไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“…โอ้? ฉันจะจัดการไอ้บ้านี้เอง ดังนั้นเธอพาเด็กออกไป”
เจนพยายามทำตามที่เขาบอก
… แต่มีคนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่ดินเปล่านี้
“เธอไม่สามารถไปจากที่นี่ได้”
ทันใดนั้นเสียงต่ำๆที่เปล่งออกมาและจากที่นั่นมีชายชราคนหนึ่งสวมเครื่องแบบออกมา ทั้ง ชอคจุนกยอง และ เจน แข็งตัวเมื่อเห็นชายชรา
“เด็กคนนั้นคือความหวังของฉัน”
Vast Expanse ผู้ซึ่งได้รับการยอมรับว่าแข็งแกร่งที่สุดในสาขาอาชีพปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา ชอคจุนกยอง จ้องมองไปที่ Vast Expanse แค่มอง ชอคจุนกยอง ก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นของจริง ผ่านไปไม่กี่นาทีในความเงียบงัน เจนถามอย่างระมัดระวัง
“…คุณมาแค่ 2 คนใช่ไหม”
คิมจุนวูพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร เขาคิดว่าตัวเลขไม่สำคัญกับ
Vast Expanse ที่มีอยู่
“ว้ายยยย…. ดีเลย.”
เจนหายใจถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอมั่นใจมากขึ้นไม่นานเช่นเดียวกับ Vast Expanse กลุ่ม Chameleon Troupe เองก็ปรากฏตัวขึ้นจากความมืดทีละเงาที่มีอยู่มากมาย และไม่ใช่แค่คนเดียว
เจ้าของที่นั่งสีเงิน เกอิต้า
เจ้าของที่นั่งสีน้ำเงิน, ยูคยองฮวาน
เจ้าของที่นั่งสีน้ำตาล ฮิราโนะ อาราชิ
เจ้าของที่นั่งสีเขียว จินโยฮาน
เจ้าของที่นั่งของสีเขียวขุ่น เซนต์ริน
เจ้าของที่นั่งฟ้า คาลิฟา
และสุดท้ายคือ เจ้าของที่นั่งสีขาว บอส
สมาชิกทั้งหมดของ Chameleon Troupe ยกเว้นแค่ 2 คนมารวมตัวและล้อมรอบชายทั้ง 2
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า …. “
นี่เป็นความมั่นใจของผู้ชายที่ว่ากันว่าแข็งแกร่งที่สุดงั้นหรอ?
“พวกแกคงเป็น Chameleon Troupe มันนานมากแล้วที่ฉันไม่ได้สนุกแบบนี้”
แม้ว่าเขาจะถูกรายล้อมไปด้วยศัตรูที่แข็งแกร่งจำนวนมากแค่
Vast Expanse ยังคงยิ้มอย่างอ่อนโยน
*************************************************************************
[อาณาเขตของ ออร์เดน]
ในขณะเดียวกันผมก็มาถึงใจกลางของแอฟริกากับสปาร์ตัน ผมเห็นอาณาเขตของออร์เดนในระยะไกล ผมศึกษาอาณาเขตจากระยะไกล
“…อะไรกัน?”
ตอนแรกผมสงสัยว่าผมมาถูกที่แล้วหรือยัง สิ่งต่างๆมากมากต่างจากสภาพดั้งเดิมของผม ผมจินตนาการถึงปราสาทเดี่ยวที่ยืนอยู่ตรงกลาง แต่ในสายตาของผมที่นี่เป็นดินแดนกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยกับดักและสิ่งกีดขวางรอบๆปราสาทที่ตกแต่งอย่างสวยงาม
“มันเปลี่ยนมากเกินไปหรือเปล่า”
ผมพึมพำในความสิ้นหวัง ‘เนื้อเรื่องเดิม’ ไม่มีอีกแล้ว ตอนนี้ผมรู้สึกว่ามีเพียงหูและตาของผมเท่านั้นพึ่งพาได้
“นี่มัน….”
ผมหายใจเข้าลึกๆและรวบรวมพลังเวทมนต์ของรอยสักมารอบดวงตาของผม ด้วยปรมจารย์นักแม่นปืน ขั้น 2 ดวงตาพันไมล์ของมันทำให้ผมเห็นภาพเต็มๆของ อาณาเขตของออร์เดน
‘ที่ที่น่าจะเจอปาร์ตี้ของไอลีนมากที่สุดก็คือ … ‘ อย่างที่ผมคิดตอนนี้มีสิ่งกีดขวางอยู่ในสายตาของผม
[บาเรียเวลา]
– สัปดาห์ภายในกำแพงนี้เท่ากับ 1 ชั่วโมงข้างนอก อย่างไรก็ตามมันเป็นไปไม่ได้ที่จะฝึกภายในนั้นเพราะการไหลของพลังเวทมนต์และอากาศนิ่งสนิท
– ช่องสัญญาณฟรี แต่ส่งออกไม่ได้
– หากต้องการทำลายบาเรียนี้จำเป็นต้องใช้พลังที่เทียบเท่ากับหรือไม่ก็ปลดปล่อยเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่กว่าออกมา
นี่เป็นกับดักที่น่าสงสัยที่สุดจากกับดักทั้งหมดที่รุมล้อมอาณาเขตของ ออร์เดน แน่นอนว่าผมไม่ได้สนใจว่ากับดักนั้นเป็นยังไง ผมนำ
[กุญแจลึกลับ] ติดตัวมากับผมจากหอคอยเพื่อเตรียมตัวสำหรับสิ่งต่าง ๆ
“มาดูกัน….”
สายตาของผมทะลุผ่าน บาเรียเวลาอย่างง่ายดายและผมมองเข้าไปข้างใน ‘มีอะไรในนั้นไหม’ ผมพิจารณาอย่างใกล้ชิด
“…โอ้?”
ผมเจอ 3 คน ใบหน้าของพวกเขาสกปรกเสื้อผ้าของพวกเขาถูกฉีกขาดและจากกระดูกที่ยื่นออกมาของพวกเขาผมคาดว่าพวกเขาไม่ได้กินอะไรมาเป็นเวลานานแล้ว
ไอลีน, ชินจงฮัก และ จินเซยอน พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นั่น
– ฉันหิว….
ไอลีน พึมพำอย่างน่าสงสาร จินเซยอน มักจะปลอบโยน ไอลีน ตลอดเวลาแต่ตอนนี้แม้แต่เธอเองก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหว
– …ฉันเองก็หิวเหมือนกัน
– …
ฮีโร่ทั้ง 3 คนนี้เป็นโครงกระดูกที่เกือบจะอดตายผมสงสัยว่าทำไมเป็นแบบนี้ ผมมองดูรอบๆบริเวณกว้างภายในบาเรีย ผมใช้เวลาไม่นานก็เข้าใจ
“…ไม่มีอะไร.”
ไม่มีอะไรอยู่ข้างใน ไม่มีหญ้าไม่มีสัตว์ไม่มีน้ำไม่มีอะไรเลย
– น้ำ น้ำ อาาาา…. น้ำ….
ออร์เดน รู้วิธีจัดการกับไอลีน ไอลีนนั้นแข็งแกร่งแต่วิธีจัดการกับคนที่แข็งแกร่งแบบเธอนั้นเรียบง่ายอย่างน่าประหลาดใจ แค่ไม่ต้องต่อสู้กับเธอ การต่อสู้โดยไม่ต้องต่อสู้ มันง่ายมาก และต้องขอบคุณผู้ที่ทรยศจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะจัดการพวกเธอ
อย่างไรก็ตามถ้าสิ่งนี้ถูกต้องพวกเขาอาจตายที่นี่ได้เลย
“สปาร์ตัน ไปเอาถุงอาหารจากที่บ้านมา”
– เจี๊ยบบบบบบบบบ
ผมส่ง สปาร์ตัน ไปและรอมันกลับมาหลังจากนั้น 3 นาทีพร้อมถุงที่เต็มไปด้วยอาหารและน้ำ ผมคว้าพวกมันและวิ่งไปที่บาเรีย