มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 722
แน่นอน ปู่ของเธอจะก้าวออกมาและเข้าไปแทรกแซงตั้งแต่ที่เธอจะสืบทอดทรัพย์นั้นอย่างทันทีทันใด
แจสมินไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับตระกูลชุยเลอร์ แม้ตระกูลชุยเลอร์ค่อนข้างมีอำนาจและมีอิทธิพล พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะล้ำเส้นโดยไม่เลือกหน้าหรอก
แจสมินเดินออกไปจากห้องศึกษาของปู่ของเธอ เธอเก็บซ่อนรูปถ่ายนั้นอย่างเหมาะสม และเธอกำลังจะกลับไปที่ห้องนอนของเธอ
“แจสมิน ฉันรอเธอมานานแล้วนะตอนนี้!”
ภายใต้ความมือมิดของยามค่ำคืน มีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังอยู่นอกลานบ้าน
“ยาเอล ชุยเลอร์ ทำไมนายถึงมารอฉัน?”
แจสมินกล่าวอย่างเย็นชา
“ฉันได้ยินมาจากคนอื่นในบ่ายนี้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ฉันได้ยินว่าเธอถูกคนอื่นทำร้ายมา ฉันเป็นห่วงเธอ ดังนั้นฉันจึงมาถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ต้องกังวลนะ ฉันจะทำให้เขาชดใช้มันอย่างหนักแน่!” ยาเอลกล่าว
“ไม่ใช่เรื่องของนาย ให้ฉันบอกนายนะ ถ้านายกล้าแตะต้องเพื่อนร่วมชั้นของฉันแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนายอย่างแน่นอน!”
แจสมินโกรธขึ้นมาฉับพลัน
“ก็ได้ ฉันจะยกโทษให้ผู้ชายคนนั้น แจสมิน อย่าโกรธไปเลย!”
ยาเอลตอบกลับอย่างรวดเร็ว
“นายมีอย่างอื่นที่จะต้องพูดกับฉันอีกไหม? ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะกลับเข้าไปเดี๋ยวนี้แล้ว”
หลังจากนั้น เธอก็เหลือบมองยาเอลเป็นครั้งสุดท้ายด้วยสีหน้าที่รังเกียจก่อนที่เธอจะวิ่งหนีไป
“แจสมิน! แจสมิน!”
ยาเอลตะโกนเรียกตามหลังเธอ
แต่แจสมินก็ไปไกลเกินกว่าจะได้ยินแล้ว
ยาเอลกำหมัดของเขาแน่น
“คุณผู้ชาย ผมบอกคุณมาก่อนแล้ว เธอจะไม่เห็นมันหรอกแม้คุณจะดีกับเธอมากแค่ไหนก็ตาม!”
ขณะนั้น ชายชราคนหนึ่งที่ไขว้มือไว้ข้างหลังก็เดินออกมาจากหลังต้นไม้ข้างถนน
ในคืนที่มืดมิด ชายชราจึงดูค่อนข้างน่ากลัวมาก
เป็นเพราะครึ่งหน้าของเขาขาวในขณะที่อีกครึ่งซีกกล้บเป็นสีดำ เขาดูเหมือนเป็นสิ่งแปลกปลอมที่ผุดขึ้นมาจากนรกยังไงยังงั้น
ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเศร้าหมอง และพวกมันก็จมลงไปในเข้าตาของเขา เขามาจากที่ไหนไม่รู้ แน่นอนว่าเขารู้สึกตื่นกลัว
นอกเหนือจากนั้น ทั้งร่างกายของเขาก็ค่อนข้างผอมมาก แทบจะดูเหมือนว่าเขาสามารถปลิวไปตามสายลมอ่อนเบา ๆ ได้เลย
“หมายความว่ายังไง?”
ยาเอลถาม
ชายชราคนนั้นยิ้ม “คน ๆ หนึ่งมักจะสร้างโอกาสให้ตัวเองกัน พวกเขาไม่เคยรอโอกาสให้เกิดขึ้นกับพวกเขา เธอไม่ได้แคร์ความรักของคุณเลยเพราะความช่วยเหลือที่คุณเสนอให้เธอนั้นเล็กน้อยมากเกินไป และไร้ความหมาย!”
“เทคนิคพิเศษที่แท้จริงมารูปของการทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าเธอไม่สามารถทำอะไรได้โดยไม่มีคุณ และเธอจำเป็นต้องพึ่งพาคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างอย่างแท้จริง!”
เสียงของชายชราฟังดูเหมือนกับเสียงนกกาตัวหนึ่ง
ยาเอลพยักหน้าเล็กน้อย
“เข้าใจแล้ว!”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
วันต่อมา เจอรัลด์มาถึงโรงเรียนแต่เช้าเพื่อเข้าร่วมชั้นเรียนในตอนเช้า
เป็นเพราะช่วงสองคาบแรกเป็นชั้นเรียนร่วมนั้นเอง
ดังนั้น เขาจึงเรียกหามาร์เวน ที่มาถึงเร็วกว่าปกติทันทีที่เขามาถึงขั้นเรียน
ขณะนั้น มีนักเรียนไม่มากนักในชั้นเรียนที่ถูกใช้สำหรับชั้นเรียนร่วมในตอนนี้
แต่ทั้งแจสมินและมินดี้ก็อยู่ที่นั่นกันแล้ว
พวกเธอเงยหน้ามองเขาทันทีที่เจอรัลด์เข้ามาในห้องเรียน
โดยเฉพาะมินดี้ ที่สายตาปรากฎร่องรอยของความเกลียดชังเขา
เจอรัลด์เข้าหาแจสมินด้วยสีหน้าขอโทษบนใบหน้าของเขา “ฉันขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานด้วย ฉันไม่ได้ทำมันอย่างจงใจ!”
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แจสมินก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง เขาค่อนข้างวิตกกังวลในขณะนั้น ตอนแรกเธอกำลังฝันกลางวันอยู่ และการขอโทษฉับพลันของเขาจึงทำให้เธอสลัดออกจากภวังค์ของเธอชั่วขณะ
เจอรัลด์รู้สึกค่อนข้างแย่กับเหตุการณ์เมื่อวานนี้ เป็นเพราะเขาถูกบังคับให้ได้เปรียบใบบางโอกาสที่ปรากฏขึ้นเองต่อหน้าเขา ถ้าเขาสู้อย่างจริงจังกับเธอจริง ๆ ล่ะก็ โอกาสที่เขาจะชนะในการต่อสู้นั้นก็คงแทบจะเป็นศูนย์เลยทีเดียว
ในทางกลับกัน แจสมินรู้สึกราวกับว่าความภาคภูมิใจของเธอกำลังถูกท้าทายอยู่เมื่อได้ยินสิ่งที่เจอรัลด์กล่าว
ในการตอบกลับ แจสมินตอบกลับด้วยท่าทางที่เย็นชาเป็นพิเศษ บางอย่างซึ่งแทบจะไม่เคยเห็น “ฉันโล่งอกที่เห็นนายมีชีวิตอยู่และเริ่มต้นเช้าวันดี ๆ นี้!”
“ฮะ?” เจอรัลด์ตอบกลับ