ผ่านเทศกาลล่าปา[1] จนมาถึงวันแรมหกค่ำเดือนสิบสอง ไม่จำเป็นต้องห่อบุหรี่แล้ว บ้านเฉินค่อยสบายขึ้นมาหน่อย
วันแรมหกค่ำเดือนสิบสองมีตลาดหนึ่ง เพราะว่าหนาว และเพราะว่าไม่มีงานอะไร เฉินเยี่ยนเลยไม่ได้ไป นอนขี้เกียจอยู่ที่บ้าน เฉินจงพาเฉินหู่ที่ดีอกดีใจไปตลาด
ตอนนี้เงินในมือไม่อัตคัดเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แล้วเฉินจงก็เป็นคนรักลูกด้วย อีกทั้งจะปีใหม่แล้ว นอกจากแท่งน้ำตาลแล้ว เขายังซื้อของหลายอย่างให้เฉินหู่อีกด้วย เพราะต้องเตรียมตัวฉลองปีใหม่
กลับมาจากตลาด มาถึงที่สนามบ้านเฉินหู่ก็ตะโกนเรียกเฉินเยี่ยนและหวางจวน จนเฉินหู่แบ่งแท่งน้ำตาลให้หวางนิว เฉินเยี่ยนและหวางจวนกินแท่งน้ำตาลกัน เฉินเยี่ยนถอนหายใจออกมา
แท่งน้ำตาลในยุคนี้ไม่ได้กรอบเหมือนกันยุคหลัง เหนียวติดฟัน เธอไม่ค่อยชอบกิน แต่ของอร่อยที่นี่มีไม่เยอะ เธอกินเพื่อเปลี่ยนรสชาติ
“อร่อย ทั้งหวานทั้งกรอบจริงๆ”
เฉินหู่เคี้ยวกรุบๆ แท่งหนึ่งลงไป เขาหยิบอีกแท่ง ที่จริงแล้วไม่โทษที่เฉินหู่ตะกละอยากกิน เพราะปีก่อนบ้านเฉินไม่มีญาติหรือเพื่อนต้องไปเยี่ยม เลยซื้อแท่งน้ำตาลมาแค่ไม่กี่แท่งเท่านั้น
พอแท่งน้ำตาลมาถึงบ้าน แท่งของเฉินกุ้ยต้องโดนช่างเหลียนกินไปแน่ๆ เฉินจงและหวางนิวก็ไม่ได้เก็บไว้ เอาให้ลูกๆ กิน เฉินเยี่ยนได้มานิดหน่อย ที่เหลือเป็นของเฉินเวยและเฉินหู่
เฉินเวยชอบกินของหวาน ดังนั้นเธอสามารถกินได้ทั้งแท่งเลย เฉินหู่กินไปได้ครึ่งแท่ง วันนั้นยังต้องไหว้เทพเจ้าเตาไฟถึงจะกินได้ ดังนั้นทุกครั้งเขาจะละเอียดอ่อน กลัวว่ากินไปคำหนึ่งแล้วจะหมด ครั้งนี้ซื้อแท่งน้ำตาลมาเยอะ เฉินจงบอกให้เขากินตามใจชอบเลย แน่นอนเฉินหู่เลยกินตามใจ
“พอได้แล้ว ไม่ต้องกินแล้ว กินเข้าไปอีกเดี๋ยวฟันจะไม่ขึ้น กลายเป็นหู่ไม่มีฟัน”
หวางนิวจ้องลูกชายคนเล็ก ถึงแม้ว่าปีนี้จะซื้อมาเยอะ แต่ของนี่ก็ไม่สามารถกินแทนข้าวได้ กินแท่งหนึ่งพออร่อยก็พอแล้ว ที่เหลือนอกจากจะเอาไว้เซ่นไหว้เทพเจ้าเตาไฟ จะใช้จะกินก็ต้องเหลือให้ผู้ใหญ่ไว้หน่อย แล้วยังมีพวกวุ้นเส้น สาหร่าย รากบัวอะไรพวกนี้ ก็ต้องเหลือไว้ให้ผู้ใหญ่เหมือนกัน ฝั่งนั้นนอกจากเฉินกุ้ยที่ทำงานแล้ว ช่างเหลียนก็ขี้เกียจตัวเป็นขน นี่จะปีใหม่แล้ว กลัวว่าจะไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย เธอต้องเตรียมไว้ด้วย ฝั่งนั้นจะได้ฉลองปีใหม่ดีหน่อย
เฉินหู่ที่กำลังกินอยู่หยุดชะงัก เขาเบะปากหน่อย แล้ววางน้ำตาลแท่งในมือลง ดูท่าทางแล้วน่าสงสารที่สุด
เฉินเยี่ยนเห็นแล้วตลก เด็กยุคนี้ฟันเปลี่ยนชุดช้า ปีที่แล้วฟันเฉินหู่เพิ่งเริ่มเปลี่ยนชุดเอง ฟันหน้าเปลี่ยนแล้ว แต่ยังเปลี่ยนไม่ครบ เฉินหู่น่าจะกลัวว่าฟันแท้เขาจะไม่โผล่ขึ้นมาจริง เขาไม่อยากเป็นหู่ไม่มีฟัน แต่เขาก็อยากกินแท่งน้ำตาลนั่นอีก ทำยังไงดี
เฉินเยี่ยนยื่นแท่งน้ำตาลในมือให้เฉินหู่ เฉินหู่ส่ายหน้าไม่เอา
“กินเร็ว มันติดฟันไป พี่กินไม่ลง วางใจได้ เธอกินนี่ไปแล้ว ฟันจะขึ้นแน่นอน ไม่กลายเป็นหู่ไม่มีฟันหรอก”
เฉินเยี่ยนขยิบตาให้เฉินหู่ แล้วพูดอีก “แต่ของหวานกินมากไปไม่ได้ อีกสองวันก็จะได้กินของทอดแล้วไม่ใช่หรือ? พี่จะทำอาหารอร่อยให้เธอกินเอง”
เฉินเยี่ยนพูดถึงของทอดคือประเพณีหนึ่งของหมู่บ้านเกษตรกร ก่อนปีใหม่หมู่บ้านเกษตรกรแต่ละบ้านจะทอดของกิน คนที่มีเงินหน่อยก็จะทอดมากหน่อย คนที่ไม่ค่อยมีก็จะทอดอย่างสองอย่างพอเป็นพิธี ก็ถือว่าปีใหม่แล้ว
เฉินหู่ได้ยินคำพูดเฉินเยี่ยนก็พยักหน้าหงึกหงัก ฝีมือทำอาหารของพี่สาวอร่อยกว่าแม่ทำเยอะเลย ขอแค่มีวัตถุดิบพี่สาวก็สามารถทำอะไรที่เขาไม่เคยกินมาก่อน เขาชอบมาก มีกำลังใจได้กินของอร่อย เฉินหู่ก็ไม่เซ้าซี้เรื่องน้ำตาลแท่งอีกแล้ว
เฉินเยี่ยนมองดูใบหน้าดีใจของเฉินหู่ นัยน์ตาเธอยิ้ม เฉินหู่เรียบง่ายแบบนี้ แค่ได้ยินว่าของอร่อยก็พอใจแล้ว ดีเหลือเกิน อันที่จริงเธอก็ชอบชีวิตแบบนี้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงแกร่งมาแต่แรก เธอแค่อยากจะมีความสุขแบบเรียบง่ายตลอดไป
แต่ความสุขแบบเรียบง่ายที่เฉินเยี่ยนต้องการเป็นไปไม่ได้ เฉินเยี่ยนยังไม่ทันถอนหายใจเสร็จ เฉินเวยก็เข้ามาในบ้าน
เห็นหวางนิวยัดน้ำตาลแท่งใส่มือเฉินเวย เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหวางนิวกับคำถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับเฉินเวย เฉินเยี่ยนส่ายหัวในใจ แต่เธอจะทำอะไรได้? เฉินเวยก็เป็นลูกสาวของหวางนิวเหมือนกัน เป็นลูกแท้ๆ แถมเมื่อก่อนยังเป็นลูกรักมากกว่าเธออีก ฐานะสูงส่ง ถึงแม้ตัวเองจะแยกบ้านทำให้เฉินเวยไปอยู่ฝั่งนู้นได้ แต่ก็ไม่สามารถทำให้หวางนิวไม่ยอมรับเฉินเวยเป็นลูกสาวได้ ดังนั้นหวางนิวทำอะไรกับเฉินเวย ให้เฉินเวยกินอะไร เธอไม่สามารถไปห้ามได้
แค่ไม่สบายใจแค่นั้น
“เยี่ยนจื่อ เยี่ยนจื่อ เสี่ยวเวยพูดกับลูกได้ยินหรือเปล่า?”
ฝั่งหวางนิวจะโกนเรียกลูกสาวคนโต
“ไม่ค่ะ มีอะไรหรือ?”
เฉินเยี่ยนไม่ได้ยินจริงๆ เมื่อกี้เธอเหม่อลอย แต่ถึงแม้เธอจะได้ยินเธอก็จะบอกว่าไม่ได้ยิน เธอขี้เกียจจะสนใจเฉินเวย จะปีใหม่แล้ว ให้เธอสบายใจหลายวันหน่อยไม่ได้หรือไง
“เสี่ยวเวยบอกว่านี่จะปีใหม่แล้วไม่ใช่หรือ? ฝั่งพี่ชายลูกก็รู้อยู่ อะไรก็ให้พี่สะใภ้คุม เงินในมือพี่ชายก็ไม่มีเลย พี่สะใภ้ลูกบอกว่าเธอไม่มีเงินสักแดง จะปีใหม่แล้วเสี่ยวเวยอยากจะซื้อของ แต่เธอก็ไม่มีเงิน ลูกดูหน่อยว่ามีเงินพอให้เสี่ยวเวยหน่อยไหม ให้เธอซื้อผ้าสักชิ้นไปตัดชุดใหม่ แล้วซื้อพวกดอกไม้พวกนี้มาประดับวันปีใหม่ ชุดเก่าเธอเล็กไปแล้ว ถ้าไม่มีชุดใหม่ใส่ คนอื่นหัวเราะเอาได้ ลูกว่ายังไง?”
หวางนิวยิ้มพูดจุดประสงค์ของเฉินเวยรอบหนึ่ง แน่นอน เฉินเวยไม่ได้มาขอเงินกับเฉินเยี่ยน เธอแค่บอกสถานการณ์ฝั่งนั้นกับหวางนิว แล้วให้หวางนิวรู้ว่าเธอสูงขึ้น เสื้อผ้าเล็กหมดแล้ว ใส่ไม่ได้แล้ว บอกว่าผู้หญิงคนอื่นมีดอกไม้ประดับ ในหมู่บ้านต่างก็รู้ว่าปีนี้พวกเขาหาเงินได้ ถ้าเธอไม่มีอะไรเลย คนที่ออกมาในหมู่บ้านต้องหัวเราะเยาะเธอแน่
นี่คือเฉินเวย ต้องการอะไรเธอไม่เคยเป็นฝ่ายบอกเองเลย ต้องให้คนอื่นพูดแทนเธอ
ที่จริงหวางนิวอยากจะให้เงินลูกสาวมาก ให้ลูกสาวไปซื้อผ้ามาตัดชุดใหม่ ซื้อดอกไม้มาประดับ แต่เธอไม่สามารถ เพราะอะไร? เพราะในตัวเธอไม่มีเงิน เฉินเยี่ยนและเฉินจงเป็นคนซื้อของเข้าบ้าน บางครั้งเฉินเยี่ยนและเฉินจงไปขายบุหรี่จะตัดเนื้อมา ของกินเฉินเยี่ยนก็เป็นคนซื้อกลับมา ชีวิตความเป็นอยู่ที่บ้านดีกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย แต่เฉินเยี่ยนไม่เคยให้เงินหวางนิว
ฝั่งเฉินจง เธอเคยถามเฉินจง เฉินจงบอกว่าทุกครั้งที่เก็บเงินมาก็ให้เฉินเยี่ยนหมด หมายความว่าที่ตัวเฉินจงก็ไม่มีเงินเหมือนกัน เธอเคยบ่นมาก่อน บอกว่าเยี่ยนจื่อเป็นผู้หญิง มีเงินติดตัวเล็กน้อยก็พอแล้ว ทำไมถึงให้เฉินเยี่ยนคุมเงิน เงินควรจะเป็นเฉินจงดูแล แต่เฉินจงเงียบไปแล้วพูดกับเธอ อีกหน่อยบ้านนี้เยี่ยนจื่อเป็นคนดูแล เยี่ยนจื่อมีความคิด หาเงินได้ ถ้าไม่ใช่เธอ ที่บ้านก็คงไม่ดีขึ้น ดังนั้นเยี่ยนจื่อเก็บเงินไปก็ถือว่าสมควร แค่ให้เยี่ยนจื่อดูและที่บ้านก็พอแล้ว เขาเชื่อว่าเยี่ยนจื่อจะดีกับเฉินหู่ อีกหน่อยเฉินหู่ยังต้องอาศัยพี่สาวเขาคนนี้ ดังนั้นเขาเห็นด้วยที่จะเอาเงินไว้กับเฉินเยี่ยน
สามีพูดแบบนี้แล้ว หวางนิวก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อ อีกหน่อยพวกเขาก็ต้องแก่ ต้องอาศัยลูกชายและลูกสะใภ้ หาลูกสะใภ้ไม่ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ จะหาคนที่ดี ครอบครัวต้องมีบ้าน มีหน้ามีตา เหมือนที่สามีบอก เยี่ยนจื่อและหู่จื่อสนิทกัน เยี่ยนจื่อไม่มีทางไม่ดูและหู่จื่อ เยี่ยนจื่อเป็นคนดูและก็ให้เยี่ยนจื่อดูแล ยังไงเธอก็แค่ต้องการให้ลูกชายลูกสาวดีก็พอแล้ว ตอนนี้ที่บ้านไม่ขาดแคลนอะไร เธอพอใจแล้ว
[1] หลังฤดูเก็บเกี่ยว ผู้คนจะเข้าป่าล่าสัตว์สำหรับบูชาบรรพบุรุษและเทพเจ้า เพื่อขอให้มีโชคมีลาภ ชีวิตยืนยาว หลีกเลี่ยงภัยพิบัติและได้รับสิริมงคล
————-