ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 482 สวมนามแฝงง้อสามี
【หมูฟองน้ำสีชมพู：เอาละ โดนคุณจับได้จนได้ เทพเจ้าจริงๆแล้วฉันอยากให้ท่านเป็นอาจารย์ ท่านสามารถรับฉันเป็นศิษย์ได้ไหม？】
【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：ไม่รับ！】
【……】
ปฏิเสธอย่างไม่ลังเล ปอร์เช่ที่มองมาทางนี้ตกใจจนเนื้อเต้น
พี่เขยนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
พี่สาวอุสาต์เกลี้ยกล่อมเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่เขาก็ยังโหดร้าย ก็แปลว่าเขาไม่อยากคืนดีไม่ใช่เหรอ?
ปอร์เช่รู้สึกเป็นห่วงมาก
ส่วนทางด้านเส้นหมี่ที่ได้ยินคำพูดนั้นก็มีสีหน้าสิ้นหวัง
ผู้ชายคนนี้เกลี้ยกล่อมยากจริงๆ…
【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：คุณเป็นผู้เล่นมือใหม่ที่ไร้ประสบการณ์ กล้าดียังไงมาขอเป็นศิษย์ผมที่มีระดับสูงขนาดนี้?】
【หมูฟองน้ำสีชมพู：……】
เวลาผ่านไปนานแล้ว เส้นหมี่จึงยกมือขึ้นเคาะประตู
【หมูฟองน้ำสีชมพู：เพาะฉันอกหัก แฟนฉันทิ้งฉันไปแล้ว แต่เขาชอบเล่นเกมมาก ฉันแค่อย่างเล่นเกมเป็นเพื่อที่จะได้เกลี้ยกล่อมเขาให้มีความสุข】
【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：……】
【หมูฟองน้ำสีชมพู：เทพเจ้าคุณมีแฟนไหม？】
เส้นหมี่เริ่มพูดคุยแบบสุภาพ.
เส้นหมี่พูดตามมารยาท
หลังจากนั้นไม่นาน สิ่งที่ทำให้หล่อนปลาบปลื้มคือเทพเจ้าที่มีทีท่าว่าจะบล็อกหล่อน แต่กลับส่งข้อความกลับมาเพียงคำเดียว
【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：มีแฟนแล้ว】
【หมูฟองน้ำสีชมพู：อ้อ งั้นดีเลยเทพเจ้าฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม? ถ้าหากแฟนของคุณทำให้คุณโมโห จะต้องทำยังไงคุณถึงจะให้อภัยเธอ?”】
【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：……】
เขายังไม่ทันได้เอ่ยปากตอบ น้องๆเห็นว่าเขานั่งอยู่ที่โซฟาในห้องเพรสซิเดนสูทโดยไม่ขยับขยับขยื่น น้องๆบางคนเลยพากันมาดู
“ยุ่งอะไรอยู่เหรอ การประชุมเล็กๆของพวกเรายังรอคุณเลือกตัวเอกอยู่นะ”
“ใช่ ประธานคุณหนูดาว พวกเราบางส่วนได้ข้ามมาแล้ว เรื่องนี้คุณจะให้พวกเราทำอย่างไร บอกมาได้เลย”
“ได้……”
รวมเป็นสามคน
แต่พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา และพฤติกรรมของพวกเขาเต็มไปด้วยการฝึกฝนตนเองเป็นอย่างดีและความเย่อหยิ่งที่ซ่อนเร้น
แสนรักถึงกับเงยหน้าขึ้น เหลือบมองดูเขาเล็กๆ：“จะรีบไปเดี๋ยวนี้ เจเคแกไปเปิดไวน์รอก่อนเลย
“ได้”
ชายหนุ่ยวัยรุ่นมีชื่อว่าเจเค เขาพยักหน้าด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วไปเปิดไวน์
คนอื่นสองคนเห็นเข้าก็หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้
แต่พวกเขามีสายตาที่เฉียบแหลม พบว่านี่คือเจ้าชายหิรัญชากรุ๊ปที่พวกเขาจะลาออกจากงานอย่างไม่ลังเลและเริ่มติดตามหาเขา
ที่นี่ เขากลับเล่นเกม
“เขาหมายความว่ายังไง? ถึงช่วงเวลาสำคัญแล้วยังติดเกมอยู่อีกเหรอ?”
“เห้อ……”
แม้แต่พี่ชายคนโตอย่างม็อกโกที่ใจเย็นที่สุดในบรรดาสี่คนก็ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร
แสนรักยังคงก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์
เขาเห็นว่าเพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมาในกล่องข้อความบนหน้าจอเกมนี้ รูปโปร์ไฟล์หมูฟองน้ำสีชมพูได้ส่งสติ๊กเกอร์อิโมจิรูปน่าสงสาร
【หมูฟองน้ำสีชมพู：เทพเจ้า？อิโมจิน่าสงสาร อิโมจิน่าสงสาร อิโมจิน่าสงสาร】
【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：เป็นเด็กดีเชื่อฟังหน่อย】
【หมูฟองน้ำสีชมพู：อ่ะ？】
【เทพเจ้าแห่งสวรรค์：เลิกงานแล้วก็รีบกลับบ้านและถ้าออกจากนอกสายตาของผมต้องรายงานผมทุกเรื่อง】
【หมูฟองน้ำสีชมพู：……】
【เทพเจ้าแห่งสวรรค์ และถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม ไม่ต้องไปพูดคุยกับคนพรรค์นั้น โดยฉะเพราะคนที่ออกไปหลอกลวง】
【……}
คำพูดประโยคสุดท้าย เส้นหมี่นั่งอยู่หน้าจอคอม และทุกนาทีมีความรู้สึกว่าคนๆ นี้รู้อยู่แล้วว่าหล่อนเป็นใคร
แม่เจ้า คำพูดสองสามประโยคเป็นเหตุสถานการณ์จริงของเธอไม่ใช่เหรอ?
เกลือกกลั้ว?
เขาหมายถึงแสงดาวใช่ไหม?
ห๊ะๆๆๆๆ！！！
เส้นหมี่ตื่นเต้นจนนิ้วสั่น
สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือหลังจากที่เทพเจ้าแห่งความสว่างไสวสั่งสอนหล่อน ในวินาทีต่อมา ช่องแชทโต้ตอบก้เงียบไป เขาลบหล่อนเป็นเพื่อนแล้ว
แม่งเอ้ย!！
เส้นหมี่พูดคำหยาบออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
แต่เมื่อหล่อนสงบสติลงได้ แววตาก็เปล่งประกายเหมือนคิดอะไรออก
ไม่ใช่สิ เขาลบหล่อนเป็นเพื่อนได้โดยไม่ลังเล แสดงว่าเขาไม่รู้ว่าผู้ใช้นี้เป็นหล่อน
ไม่งั้นเขาจะลบหล่อนทำไม?
เส้นหมี่เข้าใจแล้ว ทันใดนั้น จู่ๆหล่อนก็มีความสุข
เลิกงานแล้วรีบกลับบ้าน
และถ้าออกจากนอกสายตาของเขาต้องรายงานเขาทุกเรื่อง
งั้นหล่อนก็ต้องกลับตอนนี้เลยละสิ? ตอนนี้ก็สิบโมงกว่าแล้ว เลิกงานเที่ยงตรงไหนจะรถติดอีก กลับถึงบ้านก็ตรงเวลาเลิกงานพอดี?
เส้นหมี่นั่งต่อไปไม่ได้แล้วรีบหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้น
ปอร์เช่：“พี่จะทำอะไร？”
เส้นหมี่：“พี่ก็เลิกงานสิ สิบโมงกว่าแล้วพี่ต้องรีบกลับบ้าน ดูแลบริษัทด้วยนะมีเรื่องอะไรโทรหาพี่ได้”
หลังจากนั้นผู้หญิงคนนี้ก็วิ่งหายไปเร็วยิ่งกว่ากระต่าย
เหลือเพียงปอร์เช่ที่นั่งอยู่ตรงนั้นกับสายลม
เลิกงาน？
บริษัทของพวกเขามีเลิกงานด้วยเหรอ? และยังเลิกงานตอนเที่ยงอีกด้วย！！
——
ชั้นบนสุดของโรงแรมซีจี
ในที่สุดแสนรักก็นั่งร่วมโต๊ะโปกเกอร์กับทุกคน แต่ท่าทีของเขาดูไม่จริงจัง
ในทางกลับกันเขากลับมีรอยยิ้มบนใบหน้า
ม็อกโกถือไพ่ไว้ในมือแล้วพูดอย่างเลือกไม่ได้：“บอกมาสิว่าจะเอายังไงกับเรื่องตระกูลหิรัญชาของแกนี้ แกมีแผนยังไง?”